ဒုတိယ နတ္သမီး အပိုင္း (၄) ဇာတ္သိမ္း
မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေကာင္းမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး ႏွင့္ခ်စ္ပြဲ ဝင္ခြင့္ရၿပီးေနာက္မွာ ဒီတဲေလးဆီသို႔ ေန႔ ခင္းဖက္ ဖိုးလုံး မေရာက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ မေန႔က လာခဲ့သည့္ နတ္သမီး
ကိုသတိ ရလြန္းလို႔ အသုဘ အိမ္ကေန လစ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ နတ္သမီးေလး၏ အနံ့၊ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ လွိုက္လွိုက္ဖိုဖို ေအာ္ညည္းသံေတြ ကို ဖိုးလုံး ရင္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္
လို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
တဲထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဖ်ာကိုေတာင္ခ်မခင္းေတာ့ဘဲ သစ္သားတုံးေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္သတိရရင္း သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့
ေလးက ႏွာဝကိုလာေဝွ႕ သလိုလို ခံစား ရသည္။ အခုပင္ တကယ္ ရနံ့ကိုရေနသလို မ်ိဳး အားပါးတရ ရႉရွိုက္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံး၏ မ်က္လုံးက နံရံေပၚမွာ ထိုးထားသည့္ ဖ်ာလိပ္၏
ေအာက္ဖက္ ေျမျပင္တြင္ က်ေနသည့္ အနီေရာင္ အဝတ္စေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ တဲထဲက စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အရာေတြအားလုံးထက္ သစ္လြင္ကာေတာက္ပ
ေနသည့္ အဝတ္က ေလး ကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ရာ ဘရာစီယာ ေလးတထည္ျဖစ္ေန သည္။
ညတုန္းက မိန္းမူးခဲ့ ရသည့္ ရနံ့ကေလးက ဘရာစီယာ တြင္စြဲထင္ေမႊးျမေန၏။ ညတုန္းက နတ္သမီးေလး အျပန္ မွာ က်န္ခဲ့တာျဖစ္မည္။ မ်က္ႏွာမွာ အပ္ၿပီး အားပါးတရနမ္း
လိုက္သည့္ အခါ ပိုၿပီးေသခ်ာ သြား၏။
“နတ္သမီး ေလးရယ္”
ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္ရင္း အထပ္ထပ္နမ္းလိုက္မိသည္။ သူမ၏ ဘရာစီယာ က်န္ခဲ့ လို႔ ဒီည လည္းတ ေခါက္ျပန္ကာလာယူမလားဟု အားတက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္
နတ္ သမီး ဆိုေတာ့ သူမမွာ ဒီလို ဘရာစီယာ လွလွ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိနိုင္သည္။ လာမယ္ လို႔ ကတိေပးမသြားသည့္ နတ္သမီးက ဒါေလး တခုအတြက္ႏွင့္ ျပန္ လာ
ခ်င္မွ လာလိမ့္မည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေမးရင္ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ ေျဖဖို႔ အခ်ိန္ေပးခ်င္မွ ေပးနိုင္လိမ့္မည္။ နတ္သမီး၏ အနံ့အသက္တို႔ ႏွင့္ ထုံမႊန္းေနသည့္ ဒီပစၥည္း ကို မထားခဲ့ ခ်င္ပါ။ မေတာ္တဆ တေယာက္ေယာက္ လာၿပီး ေတြ႕လို႔
ယူသြားရင္ ခက္မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အိမ္ ကိုယူသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
ဘရာစီယာေလးကို တရိုတေသေခါက္ၿပီး အက် ႌၾကားညႇပ္ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ အသုဘအိမ္ ကိုမဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဖက္သို႔သာ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္း ဖက္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးတို႔ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိပါ။ ေသာ့ပိတ္ထားေပမယ့္ ဖိုးလုံး အိမ္ထဲဝင္တတ္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဖိုး
လုံးကလည္း တေနကုန္ တေနခန္းေလၽွာက္သြားေနလို႔ အိမ္ကိုေသာ့ ပိတ္ထားရတာ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က ဖိုးလုံးျပန္လာခ်င္လည္း ျပန္
လာလို႔ရေအာင္ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ လၽွို႔ဝွက္မ လြယ္ေပါက္ေလး တခုလုပ္ေပးထားသည္။ က်ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးကို ေသာ့ေတာ့ေပးမထားပါ။
အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္မွာ သူ႔အတြက္လုပ္ေပးထားသည့္ အခန္းေလး ဆီသို႔ တန္းဝင္သြားၿပီး အိပ္ ယာေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းရင္းဖက္က
တံခါးေပါက္ကို ထဖြင့္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာေလး ကို အလင္းေရာင္ မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မၾကည့္ခင္ နမ္းလိုက္မိေသး၏။ စြဲထင္ေနသည့္ ရနံ့ ေမႊး ေမႊး
ေလးက ဖိုးလုံးစိတ္ ကိုတက္ႂကြရႊင္လန္းေစသည္။ ၾကည့္ခြင့္ မရွိလို႔ မျမင္ခဲ့ရေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးက အရမ္း လွမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ သူမ၏ ဘရာစီ
ယာေလးက လည္းအရမ္းလွသည္။ အနီေရာင္က တလက္ လက္စိုေနၿပီး ဖိုးလုံးလက္ေပၚကိုေတာင္ ပတၱျမားရည္ေတြ လၽွံက်လာမလိုလို ထင္ရသည္။ ပုခုံးႀကိဳးေတြက
အေရာင္ ပိုရင့္ၿပီး ပလပ္စတစ္လို ေျပာင္လက္ေနသည္။ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္မဟုတ္ပါ။
လက္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္လာတာ ႏွင့္ ကိုယ္မွာ ဝတ္ၾကည့္သည္။ ပခုံးတဖက္တခ်က္ စီမွာ စြပ္လိုက္သည္ အထိအဆင္ေျပေသာ္လည္း
ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ခ်ိတ္ၾကည့္သည့္ အခါဘယ္လိုမွ အ ဆင္မေျပ။ လက္ကလည္း တံေတာင္ဆစ္ကေန လိမ္ၿပီးနာလာသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်လို႔
တခြီးခြီး ရယ္ရင္း ႏွင့္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တခါ နမ္းမိျပန္၏။
ဘယ္မွာ သိမ္းရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးလို႔ မရျပန္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ အမ ေတြက ဖိုးလုံးအိပ္ယာကို သိမ္းေပးဖို႔၊ အဝတ္အစားေတြ
ေလၽွာ္စရာရွိတာ ေလၽွာ္ေပးဖို႔ ဝင္လာတတ္သည္။ ေတြ႕ သြားလို႔ကေတာ့ ရွင္းရခက္ေတာ့မည္။ တေနရာရာမွာ သြားသိမ္းထားဖို႔က်ေတာ့လည္း နတ္သမီးေလး မ်ား ျပန္လို
ခ်င္မလားဟု ေတြးမိျပန္၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေခါက္လို႔ ေခါင္းအုံး ေအာက္ကို ထိုးထည့္ ထားလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး အႀကံထုတ္သည္။ ထားတာကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာပဲ
ထားရမည္။ ဒါမွ သူအလိုရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထုတ္ ၾကည့္ နိုင္မည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ရနံ့ေလးကို ရႉရွိုက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္နိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ေခါင္းထဲကိုလၽွပ္တပ်က္အႀကံတခုဝင္လာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာ အားရထထိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ထားရင္ရသည္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီး ႏွင့္ ပိတ္ထားသည့္
ထဲကို ဘယ္သူမွၾကည့္မွာမဟုတ္။ ေခါင္းအုံးစြပ္က ႏွိပ္ၾကယ္သီး ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ မထည့္ခင္နမ္းလိုက္ေသးသည္။ သမန္ကာလၽွံကာ မဟုတ္ဘဲ ခြက္
တဖက္ခ်င္းစီ ထဲကို ႏွာေခါင္းႀကီး ႏွစ္ၿပီးအားရပါးရ နမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္းလို႔ ဝေတာ့မွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ၿပီး ေအာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ထားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ နတ္သ
မီးေလး၏ ဘရာစီယာက သူႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ အျမဲ ရွိေနေတာ့မည္ ကိုေတြးကာ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြားရသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္ျပန္သေဘာက်ၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖင့္ အိပ္ေမာက်သြားသည္ မွာ အိမ္က အမေတြ ျပန္လာၾကသည္ အထိျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္း ၏ အသုဘကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ေသးလား ဟု ေမးၾက ေတာ့မွ ဖိုးလုံး ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ သျဂၤဳလ္ မည့္ေန႔ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိေပ။ သူမ်ားေတြ အလုပ္
ရႈပ္ေန ၾကခ်ိန္ မွာဖိုးလုံးကလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရာထြက္လာခဲ့ မိပါသည္။
“ခုမွေတာ့ သြားမေနပါနဲ႔ ေတာ့”
အိပ္ရာက လူးလဲထေသာ ဖိုးလုံးကို အမႀကီးကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေရခ်ိဳးမလို႔ပါဗ်”
ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး အေမွာင္ကိုထိုင္ေစာင့္သည္။ ေစာေနေသးလို႔ ထမင္းေခၚေကၽြးေတာ့ ဝင္စားလိုက္ သည္။ နတ္သမီးအသစ္က ဒီေန႔လည္းေရာက္လာဦး မည္လားဟု
သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ထမင္းကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ စား နိုင္ပါ။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အတင္းမ်ိဳခ် ရသည္။
စားၿပီေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ ခနထြက္ထိုင္သည္။ ဖဲဝိုင္းကရသည့္ မုန႔္ဖိုးေလးေတြက ရွိေန ေတာ့ေငြစရႊင္ေန သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ မထုတ္လိုက္ရပါ။ အေပါင္းအသင္းေရာင္း ရင္းေတြ ႏွင့္ ဆုံလို႔ ရွင္းသြားၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ဦးတင္ထြန္း အသုဘမွ ဖဲဝိုင္းဆီ
ခ်ီတက္ၾကမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးမွာ နာရီမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ တူတူထိုင္ေနသူေတြကို ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ေျပာၾကပါဟု မွာ ထားရသည္။ ဖဲဝိုင္း သြားၾကမည့္သူေတြ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းက ထိုအသုဘ
အေၾကာင္း၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးကဲခဲ့ ပုံမ်ား ႏွင့္ မစိုး စိုးႏြယ္၏ အနာဂါတ္ အလားအလာ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူကမဆို မစိုးစိုးႏြယ္ကို ခနတျဖဳတ္ ေတာ့ တရား မ
ဝင္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ၾကေၾကာင္း ဝန္ခံၾက၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အဲဒါေတြ ကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ နတ္သမီး အသစ္ ဆီကို သာစိတ္ေရာက္ေနသည္။ တကယ္လို႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္၊
နတ္သမီးကို အားရပါးရ မႈတ္ မည္။ ၿပီးေတာ့ မွ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္မည္။ ေတြးတာႏွင့္ပင္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးက တင္း လာ၏။
ခုနစ္နာရီထိုးၿပီဟု ေျပာလိုက္သံၾကားသည္ ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မေနေတာ့ ဘဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ခပ္ သုတ္သုတ္ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ လူတိုင္းႏွင့္
ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ဝင္ေရာၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထိုင္ ရာ မွ မထခ်င္သည့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ေတာ့ႏႈတ္ နည္းကာ ဘာမေျပာညာမေျပာ ထေျပးသည့္ အတြက္ အားလုံးတအံ
တၾသျဖစ္ကာ က်န္ ရစ္ ခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ကေတာ့ ခုနစ္နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလုံးကေျပာပါဆိုလို႔ တမင္ေနာက္ေျပာလိုက္ တာကို တကယ္ထင္ၿပီး ေျပးခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနတာကို မ
သိလို႔ လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ၿပီးနတ္သမီးကို ေမၽွာ္မိသည္။ အရင္လို ၿငိမ္သက္စြာပင္ လွဲ မေနနိုင္ဘဲ လွဲလိုက္၊ ထထိုင္လိုက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အခ်ိန္ေတြက ရွည္ၾကာလြန္းေန
သည္။ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လိုၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာကို လည္းဖိုးလုံးမသိ။ ေခါင္းကိုေစာင္းၿပီး နားစြင့္ရလြန္းလို႔ ဇက္ေတာင္မွ နာေနသည္။
ေရာက္သင့္သည္လို႔ ထင္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္တာၾကာသြားလို႔ နတ္သမီး မလာေတာ့ဟု ဖိုးလုံးဝမ္း နည္းစြာေတြးေနမိစဥ္ပင္သူအလြန္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြဲလမ္းရသည့္ ေမႊး
ရနံ့ေလး လြင့္လာ၏။ ခပ္ဖြဖြေျခသံႏွင့္ အတူဖိုးလုံး နားကို လွိုက္ေမာရင္ခုန္ရသည့္ အေငြ႕ အသက္ေလးတခု ေရာက္လာသည္။
“မလာေတာ့ဘူး လို႔ေတာင္ထင္ေနတာဗ်ာ”
မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ရနံ့ေလးလြင့္လာသည့္ ေနရာဖက္ဆီကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း ေျပာ မိသည္။ ႏူးညံ့အိ စက္သည့္ ကိုယ္လုံးေလးတခု ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။
မ်က္ႏွာ ရွိမည္ဟု ထင္သည့္ေနရာကို လက္ ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး နဖူး ႏွင့္ ပါးျပင္ကို တယုတယ နမ္းလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူ လိုက္ ၏။ နတ္သမီး၏
ႏႈတ္ခမ္းလႊာ ေတြကလည္း အနံ့တမ်ိဳးေလးသင္း ေနၿပီး ခ်ိဳျမသည့္ အရသာကိုေပးသည္။
မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးအႏွံ့လိုက္ၿပီးပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ အသက္ ရႈသံလည္း ျမန္ေနၿပီး ကိုယ္လုံးေလးက တုန္ရီလာ၏။
“လာ ...ဒီမွာ ထိုင္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကထက္ေကာင္းေအာင္ မႈတ္ေပးမယ္”
ဖ်ာေပၚမွာ ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီးထမိန္ ကို မတင္လိုက္၏။ ထမိန္က မေန႔ကေလာက္ မေပ်ာ့၊ မာေခါက္ ေခါက္နိုင္သည္။ အေပၚကို မရအရလွန္တင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲကာေတြ႕သည့္ေနရာကို လၽွာ ႏွင့္လ်က္ လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနရာမွန္ကိုတည့္တည့္ထိ၏။
“အင္း ...”
နတ္သမီး၏ အသံတိုးတိုးေလးက ဖိုးလုံးကို စိတ္တက္ႂကြေစ၏။ တခ်က္ထဲႏွင့္ ေတာင္ သူမ အတြက္ထိသည္ ဆို ရင္ ဆက္လုပ္ေပးလိုက္ပါက အတိုင္းထက္ အ
လြန္ျဖစ္ေပေတာ့ မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လၽွာႏွင့္ အဆက္မျပတ္တြန္း လ်က္ေတာ့၏။ ညည္းသံေတြ ႏွင့္ အတူ နတ္ သမီး တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနသည္။ မ်က္လုံးက မျမင္ရေပ
မယ့္ဘယ္ ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ ဆိုတာကို အာ႐ုံက အလိုလိုသိေနသည္။ နတ္သမီး၏ ခႏၶာကိုယ္က ဖိုးလုံးႏွင့္ တသားထဲ တြဲဆက္လို႔ ထားသလိုပင္။
မေန႔ကလိုပင္ နတ္သမီးဆီက အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္၏။ အရင္နတ္သမီးလဲ အရည္ ထြက္ေသာ္လည္း ခု နတ္သမီးေလာက္ အမ်ားႀကီး မထြက္ပါ။ ဖိုးလုံးကေတာ့
မ်ားေလ ႀကိဳက္ေလပင္။ ထြက္လာသမၽွအားလုံးကို လၽွာ ႏွင့္ လ်က္ယူကာ မ်ိဳခ်လိုက္၏။ အဲဒီအရည္ေတြက ေဆးဖက္ဝင္သည္။ ခြန္အားျဖစ္ေစသည္ဟု ဖိုးလုံးၾကား ဖူး
ဂြင္းထုေပး ေန ရသည္။ ဆြေပးစရာမလိုေအာင္ ေထာင္ေနေပမယ့္ ဖိုးလုံးက မာသထက္မာေစခ်င္သည္။ နတ္သမီး သုံးခါ ေလာက္ အရည္ပြက္ပြက္ထြက္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ တင္းမာေနၿပီ ျဖစ္သည္။သံေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေနသည့္ ဟာႀကီးကို ဆၾကည့္လိုက္ရင္း
“လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ နတ္သမီးေလး”
မႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး နတ္သမီးကို တက္ခြလိုက္သည္။ အဝ ကိုစမ္းၿပီးထိုးထည့္ မည္ ႀကံၿပီးမွ နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြ ရွိေနတာကို သတိရသည္။
အရင္ဆုံးသူ႔ကိုယ္သူ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ ပစ္လိုက္ၿပီးမွ နတ္သမီးကို ခၽြတ္ေပးသည္။ သူထမိန္လို႔ ထင္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ အဝတ္က ဆြဲထုတ္စရာအစ ကို
စမ္းလို႔ ရဘဲ ခ်ာလည္လည္ေနသည္။ ဖိုးလုံး အႀကံအိုက္ေနစဥ္ ဇြိ ကနဲ အသံတခုၾကားလိုက္ရၿပီး ဖိုးလုံး လက္ ထဲ နတ္သမီးထမိန္ ကၽြတ္ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚပိုင္းကို
ဆက္ခၽြတ္သည္။ အေပၚကေတာ့ အခက္အခဲမ ရွိပါ။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တပ္ ထားသည့္ အက် ႌက လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔ရသည္။
ဘရာစီယာကေတာ့ မေန႔ကလို အေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ ဖုဖုၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဇာလိုလို အေပါက္ ေတြစမ္းမိသည္။ ခၽြတ္တာကေတာ့ ခက္ပါ။ ခၽြတ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲ
ဝင္လာသည့္ အႀကံေၾကာင့္ ခါတိုင္းသူ ဂြင္းထုရင္း အရည္ႏွင့္ ပန္းေနက် နံရံဖက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္ထုတ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ နတ္သမီး၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ဝင္ ယူၿပီး
အေပါက္ဝ ကို စမ္းသပ္ကာ သူ႔ဟာႀကီးကို ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္၏။
“အား ...ကၽြတ္ ...ကၽြတ္..”
အားႏွင့္ေဆာင့္ထိုးလိုက္လို႔ နတ္သမီး နာသြားပုံရသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခ်က္မွာ ဒီထက္ အားပိုသုံးၿပီး အ ဆုံးအထိေဆာင့္ ခ်လိုက္သည္။
“အား ....အ ...”
မိန္းမေတြက နာေလႀကိဳက္ေလဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားေတြကေျပာဖူးသည္။ ဒါေၾကာင့္ မရပ္ မနား အားထည့္ ကာ ေဆာင့္၏။ နတ္သမီးလူးလွိမ့္ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေကာင္းလို႔
ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္ ကိုယ္ လည္းၾကည့္ရမည္။ ေဆာင့္ေကာင္းတိုင္း ေဆာင့္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါ။ ခနေလးႏွင့္ အရည္ေတြထြက္ ကုန္ မွာဖိုး
လုံး အေတြ႕ အၾကဳံေတြအရသိေနသည္။ ဒီနတ္သမီးေလာက္ လုပ္လို႔ မေကာင္းသည့္ အရင္နတ္ သမီး တုန္းကပင္ ၾကာၾကာမလုပ္နိုင္။ အလြန္လုပ္လို႔ေကာင္းသည့္ ဒီနတ္သမီး
ႏွင့္သာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွခံမွာ မဟုတ္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဖိုးလုံးအရွိန္ ျပန္ျပန္ေလၽွာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစးပိုင္ တင္းက်ပ္သည့္ အ ရသာ၊ ႏူးညံ့အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ေတြက ဖိုးလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္
ခြင့္ မေပးပါ။ အားကုန္သုံးဖို႔ ကို ကာေစ့ေဆာ္ ေန၏။ အရင္နတ္သမီးတုန္းက စိတ္လြတ္လက္ လြတ္ လုပ္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ျပင္းထန္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ အခုနတ္သမီးက
ဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမွ နည္းပါးလြန္းလွသည့္ စဥ္းစားဉာဏ္ေတြကို အကုန္ရွင္းလင္း ပစ္လိုက္ သည္။
ဖိုးလုံးအရွိန္ မ်ားလြန္းလို႔ နတ္သမီးက ခါးကိုတြန္းလာသည့္ အားကိုပင္ရေအာင္ဆန႔္က်င္ ၿပီး စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ကိုယ္ထဲသို႔ အရည္ေတြပန္း
ထည့္ေပးၿပီး ေသာအခါ ဖိုးလုံး အသက္ကိုေတာင္ မနည္းရႉေနရေတာ့သည္။ ေသလုမတတ္ေမာပန္း ေနေသာ္လည္း ရရွိခဲ့သည့္ အရသာအတြက္ ဖိုးလုံးအလြန္ကို ေက်နပ္ႏွစ္
သိမ့္ေနမိသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ေတာ့ေခ်။ အသက္မွရွိေသးရဲ့လားဟု အလန႔္ တၾကားႏွင့္ႏွာ ေခါင္းဝကို စမ္းၾကည့္ရာ အသက္ရႈေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
မွ ဖိုးလုံးစိတ္ေအး လက္ေအး အေမာေျဖနိုင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြေရတပုလင္း ေလာက္ယူခဲ့သင့္သည္ဟု လည္းေတြးေနမိ၏။
အေမာေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပသြားသည္ အထိနတ္သမီးက ၿငိမ္သက္ေနဆဲရွိပါေသးသည္။ အေမာေျပသည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ဆႏၵေတြ တက္ႂကြလို႔ လာျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ နတ္
သ မီးကို ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ေခြးလို လုပ္ရ မည္။ နို႔ေတြကို သာသာယာယာ ညႇစ္ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီးလႈပ္လာသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ခပ္ ျပင္းျပင္းေလး လိုက္
စုပ္ေပး လိုက္ေတာ့ လူးလြန႔္လို႔လာသည္။ ပါးစပ္က ညည္းသံလိုလိုလည္း ၾကားရသည္။ အ ရင္ နတ္သမီး ႏွင့္ နို႔ အရြယ္အစားခ်င္းေတာ့ တူတူေလာက္ရွိေပမယ့္ အခုနတ္သမီး၏
နို႔သီး ေခါင္းေလးေတြက ပိုေသးသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။
နို႔ေတြကို စို႔ရင္းေပါင္ၾကားကိုလက္ႏွိုက္၍ အစိကို ရြရြေလး ပြတ္ေခ်ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီး ညည္းသံေတြပို က်ယ္လာ၏။ တဆင့္တိုးလိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ထဲသို႔ ဖိုးလုံးဟာ
ႀကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည့္ အခါ ဖြဖြ ေလး ဆုပ္ၿပီး ဂြင္းထုေပးသည္။ မႈတ္ေပးပါလား ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေျပာရဲပါ။ ေတာ္ၾကာ လုပ္မ ေပး ခ်င္လို႔
မလာေတာ့ ဘူး ဆိုရင္ခက္ေတာ့မည္။ ခုေတာင္မွ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းဖို႔ ဖိုးလုံးစဥ္းစားေနရ၏။ မေန႔ တုန္းက အေျခအေနက တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္သည္။ နတ္သမီး၏
လက္ႏုႏုေလးေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံးဟာႀကီး အစြမ္းကုန္ တင္းမာ လို႔လာေတာ့မွ အရဲစြန႔္ၿပီးေျပာခ်လိုက္၏။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးဖက္ကုန္းေပးပါလား နတ္သမီးရယ္၊ ဖင္ကိုကိုင္ၿပီးေနာက္ကေနလုပ္ ခ်င္လို႔ပါ”
“အင္”
အာေမဋိတ္သံေလးတခုထြက္လာၿပီး နတ္သမီးၿငိမ္သြားသည္။ ေနေပးခ်င္ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည္းအရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလို႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ႀကိဳးစားစည္း႐ုံးၾကည့္မိပါ
သည္္။
“အဲလို လုပ္တာက အရမ္းေကာင္းတာ နတ္သမီးေလးရဲ့၊ သားအိမ္ထဲထိေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္၊ မေန႔က လုပ္တာ မေကာင္းလို႔လားဟင္၊ ဒီေန႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ေလ၊
ကုန္းေပးေနာ္”
နတ္သမီးက မလႈပ္သည့္အတြက္ ဖိုးလုံးစိတ္ရွည္ျဖစ္ၿပီး နတ္သမီးကို ဆြဲမထူကာေလးဖက္ ေထာက္ရက္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း နတ္သမီး
က မျငင္း ေခ်။ ဖိုးလုံး ထားလိုက္သည့္ အ တိုင္း ဖင္ႀကီး ေထာင္ၿပီးၿငိမ္ေန၏။ နတ္သမီး သေဘာတူသည္ကို သိလိုက္သည့္ အခါဖိုးလုံးဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ပိုေထာင္မတ္လာ ေအာင္သုံေလးခ်က္ေလာက္ လက္ႏွင့္ ကိုင္ထုလိုက္ၿပီး စြင့္ကားအိစက္ ေနသည့္ ဖင္ႀကီးတေလၽွာက္ လက္ႏွင့္စမ္းကာ အေပါက္ကိုရွာ၏။ ဖင္ဝေလး ကိုစမ္း
မိေတာ့ ထည့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။လက္ ႏွင့္ ထိုးၾကည့္ေတာ့ လက္ညိဳးေတာင္မဝင္ပါ။ နတ္သမီးက လည္း တြန႔္ခါၿပီး ႐ုန္းသည္။ အၾကမ္းကိုင္ၿပီးလုပ္ရင္ နတ္သမီးဖင္ကြဲ သြား
မွာစိုးလို႔ မလုပ္ ေတာ့ ဘဲ လုပ္ရမည့္ေနရာကို သာဆက္စမ္းလိုက္သည္။
တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းၾကားတြင္ ဖိုးလုံးလုပ္ရမည့္ ေနရာက ေဖာင္းၿပီးစူထြက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွာ လည္း အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း မလုပ္ေသးဘဲ လၽွာႏွင့္
လ်က္လိုက္ ပါးစပ္ ႏွင့္ စုပ္လိုက္လုပ္ေပးလိုက္သည့္ အ ခါ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးတရမ္းရမ္းခါၿပီး ညည္းေတာ့ သည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး၏ တုန႔္ျပန္မႈကို သေဘာက်ၿပီး ေနာက္
အျပင္ကိုပိုၿပီး ထြက္သထက္ ထြက္ေအာင္ျဖဲၿပီး လၽွာႏွင့္ ဆက္လုပ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ ညည္းညဴ သံေတြ မစဲေတာ့ေပ။ ခနေလးႏွင့္ ထြက္က်လာသည့္ အရည္ေတြကို
စင္ေအာင္လ်က္လိုက္ ၿပီးေတာ့မွ ဖိုးလုံး ျပန္ မတ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို အဝမွာေတ့လိုက္သည္။
ေတ့လိုက္တာႏွင့္ ရမ္းေနသည့္ နတ္သမီးရပ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကလည္း အရမ္းကိုလုပ္ခ်င္ ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ခါးကို ဆြဲၿပီး ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္သည္။
“အင္း ....အား”
နတ္သမီး၏ ေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံးနားထဲမွာ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွသည္။ ႏူးညံ့ကာ ေဖါင္းကားေန သည့္ တင္ပါး ႀကီး ခြက္ဝင္သြားသလိုျဖစ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေတာ့၏။ ခါး
ကိုဆြဲၿပီး ေဆာင့္ သည္။ စိတ္ထလာသည့္ အခါ ေရွ႕ ကိုကုန္း၍ နတ္သမီး၏ နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းညႇစ္ဆြဲၿပီး ေဆာင့္သည္။ နတ္သမီး လည္းအရမ္းေကာင္း ေနပုံရ သည္။
ဖ်ာေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တအီး အီး ႏွင့္ မရပ္မနားေအာ္ေန၏။ နတ္သမီး ေကာင္းသလို ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္းေနသည္။ ေလ ထဲမွာ တလႊားလႊားေျပးေနသည့္ နတ္ျမင္း
ပ်ံႀကီးကို ဒုန္းစိုင္းၿပီး စီးေနရသလို စိတ္မွာထင္ ေယာင္လာမိသည္။ က်ယ္ဝန္းေသာ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ စိတ္ႀကိဳက္ဇက္ကို လႊတ္ၿပီး စီးပစ္ လိုက္သည္။ ျမဴခိုး ေတြ၊
တိမ္ေတာင္ေတြက ဖိုးလုံးေဘးက တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သန္းသြားၾက၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္ထဲကေန ညႇစ္ကာညႇစ္ခါ ဆြဲယူသည့္ ဒါဏ္ကို မခံနိုင္ဘဲ အရည္ေတြ ထြက္ ကုန္သည္ အထိ ဖိုးလုံး ရပ္လို႔မရ။ မေန႔က အတိုင္းပင္ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္
အထိရသေလာက္ ကပ္သပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနမိသည္။ အ ထဲကို သြင္းလို႔ မရေတာ့ ေအာင္ေပ်ာ့ဖတ္သြားမွ မရပ္ခ်င္ ရပ္ခ်င္ ႏွင့္ ရပ္လိုက္ရသည္။ နတ္သမီး ကေတာ့ ခုတိုင္
ေအာင္ ညည္းလို႔ မၿပီးေသးပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ဖိုးလုံးက ေမာေနသည့္ၾကားကေန ကုန္းၿပီး လ်က္လိုက္စုပ္ လိုက္ လုပ္ေပးေနမိ၏။ နတ္သမီးဆီက
အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာေတာ့လည္း ဖိုးလုံးက အကုန္ စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။
“ေကာင္းလိုက္တာ နတ္သမီးေလးရယ္၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ထပ္လုပ္ၾက မယ္ေနာ္”
ေျပာၿပီးမွ ဖိုးလုံးစကားမွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္။ ဖိုးလုံးစကားက နတ္သမီးကို ျပန္ဖို႔ သတိေပး လိုက္သ လို ျဖစ္သြား၏။ ကုန္းကုန္းႀကီး ၿငိမ္သက္ေနရာမွ နတ္သမီး ဆတ္က
နဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး အလန႔္တၾကားႏွင့္ အတင္းဖက္ၿပီးေတာင္းပန္မိ၏။
“မျပန္ပါနဲ႔ ဦးနတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တညလုံး လုပ္ၾကမယ္ေလ”
နတ္သမီးက ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေစ့ၿပီထင္သည္ ဖိုးလုံးစကားကို လက္မခံပါ။ အတင္းတြန္းၿပီး႐ုန္း၏။ နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွင့္ စမ္းၿပီး
“မနက္ျဖန္ လာမွာလားဟင္”
ဖိုးလုံး လက္ထဲက နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ၿငိမ့္ကနဲ လႈပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ျခင္း ဟု ယူဆလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး နတ္သမီးကို လႊတ္ေပးလိုက္၏။ မလႊတ္ခင္ မ်က္ႏွာကိုလည္း
ဝမ္းသာအားရ ျဖင့္ ေနရာအႏွံ့ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံးအ႐ူးဆိုေပမယ့္ အေျခအေနကို နား လည္ပါသည္။ ဒီေန႔ ျပန္ေပမယ့္ နက္ျဖန္လာမည္ဆိုတာက ေက်နပ္ စရာ မဟုတ္
ပါလား။ ဖိုးလုံးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ နတ္သမီး အဝတ္အစားျပန္ဝတ္ေနသံၾကားရသည္။ ၾကယ္သီး တပ္သံ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ ဇစ္ဆြဲပိတ္သံေတြ ၾကားရၿပီးေနာက္
တဲေလးထဲမွာ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ သြား သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာကထဲက ပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ ေမႊးရနံ့ေလးလည္း မရွိ ေတာ့။ မၾကည့္ပါ ဟု ကတိက ဝတ္ျပဳက်ိန္ဆိုထားသည့္
အတိုင္း ဖိုးလုံး ေထာင့္နားေလးမွာ ကပ္ ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိသည္။
ေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ ကားႀကီးတစီး ဆူညံစြာျဖတ္ေမာင္းသြားသံၾကားလိုက္ရေတာ့မွ
“နတ္သမီး မရွိေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ ၿပီ”
မ်က္လုံးကိုစည္း ထားသည့္ အဝတ္ကိုဖယ္ခြာကာ ခနက ပစ္ခ်ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ ေကာက္ဝတ္ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျခရင္းဖက္က နံရံဆီ ေလးဖက္တြား၍
သြားရင္း ၾကမ္းျပင္ ကိုလက္ႏွင့္ အသာလိုက္ စမ္းေနမိသည္။ နံရံနား မေရာက္မွီပင္ လက္က ၾကမ္းရွရွ ဇာသား ေပၚသြားေထာက္မိသည္။ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေကာက္ယူၿပီး တ
ဝႀကီးနမ္းရွိုက္လိုက္ မိသည္။ ရေနက် အနံ့ေလးက ဖိုးလုံးေသြးေၾကာေတြထဲ အထိျဖတ္ သန္း စိမ့္ဝင္သြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္ေနပါၿပီ နတ္သမီးရယ္”
လမ္းမီးတိုင္တခုေအာက္ကို အေရာက္တြင္ ဘာေရာင္လဲ ဆိုတာသိခ်င္လြန္းလို႔ အက် ႌၾကားထဲကေန မရဲတရဲ ေလး အနည္းငယ္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အနက္ေရာင္ဇာစ
ေလးက ဖိုးလုံး ရင္ကို တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေစ၏။ ဖဲဝိုင္းေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ အသုဘ အိမ္ထဲကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိ ေတာ့။ ေျခေထာက္
ႏွင့္ ေျမႀကီး လုံးဝမထိေတာ့လို႔ အထင္ေရာက္ရသည္ အထိ ဖိုးလုံးတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။
ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ ဖိုးလုံး အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္း လိုက္ ႏွင့္ အခြင့္အေရးကိုေခ်ာင္းသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ နား မွာလည္း
လူက မျပတ္။ ဘယ္သူမွ မရွိရင္လည္း ဖဲဝိုင္းေတြ နား မွာသူမ ကေရာက္ေနတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ဖိုးလုံးမွာ လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခန္း ထဲသို႔ ဝင္
သြား သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္သာလိုက္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီနည္းက လည္း လူျမင္လို႔ မေကာင္းပါ။ မစိုး စိုးႏြယ္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ျမင္ရင္ ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္တတ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္
ရိုးရိုးစကားသာေျပာလို႔ရမည္။ ဆန္းျပား သည့္ စကားေတြေျပာဖို႔ အေျခအေန ကမေပးပါ။
စကားေျပာခြင့္ မၾကဳံသျဖင့္ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္လုပ္သလို ဖဲဝိုင္းေတြမွာ ေဘးကလိုက္ ထိုးသည္။ မ်ားမ်ား စား စား ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာရွိတာေလး ႏွင့္ လိုက္လုပ္
ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အလွည့္တိုင္းလည္း မထိုး သူစိတ္ ထဲမွာ ထိုးခ်င္လာမွ ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္ ကေနဝင္ထိုးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံအားေလၽွာ္စြာျဖင့္ အလွည့္တိုင္း အေလ်ာ္ ရသည္။
ဖိုးလုံး ဝင္ထိုးသည့္ အိမ္က အျမဲတမ္းဖဲ ေကာင္း၏။ သူထိုးတာက အမ်ားႀကီးမဟုတ္လို႔ ဒိုင္ကလည္း ဘာမွမေျပာေပ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေတာင္ျမင္သြားၿပီး “ဖိုးလုံး တယ္
ဟုတ္ေနပါလား” ဟု ခ်ီးက်ဴး၏။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ဖိုးလုံးကို မ်ားမ်ားထိုးဖို႔ ေျမႇာက္ေပးၾကသည္။ ဖိုးလုံးက လက္မခံပါ။
“ကၽြန္ေတာ္က ဖဲသမားမွ မဟုတ္တာ၊ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ထိုးရမွာလဲ”
“ဒါဆို မင္းက ဘာလဲ”
နတ္သမီးေယာက္်ားဟု ေျပာမိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို ဖိုးလုံး အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္နိုင္ ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်”
ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာလည္း သူ ဝင္ခ်င္သည့္ ၀ိုင္း သို႔ ဝင္ၿပီး ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္က ဝင္ထိုးသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ေတာင္မွ
ၾကဳံႀကိဳက္ ရင္ ဖိုးလုံးဝင္သည့္ အိမ္ကေန လိုက္ ထိုး၏။ မ်ားမ်ားေတာ့ ထိုးလို႔မရ၊ အမ်ားႀကီး ထိုးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံပါ ပါသြားလို႔ ဖိုးလုံးရန္လုပ္တာခံရၿပီး ဖိုး လုံးထိုးသည့္
အတိုင္းလိုက္ ထိုးရင္ နည္းနည္းသာ ဖိုးလုံးထိုးသေလာက္လိုက္ထိုးရရွာ၏။
ပိုက္ဆံေတြျမင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနသည့္ အခါ နတ္သမီးအသစ္အေၾကာင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ျပန္ သင့္ ၿပီဟု ထင္ၿပီးထျပန္လာသည့္ အခါက်မွ ဒီေန႔ သူပိုက္ဆံေတြ
အမ်ား ႀကီးရတာ နတ္သမီးဆီက ရသည့္ ဘရာစီ ယာေလးကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာေဆာင္ထား လို႔ ျဖစ္ရသည္ဟု အေတြးေရာက္လာၿပီးေနာက္ လူရွင္းသည့္ ေနရာအ ေရာက္တြင္
အက် ႌ ထဲကေနထုတ္ၿပီး နမ္းမိျပန္သည္။ နတ္သမီး၏ ရနံ့ေလးေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတကိုယ္လုံး ၾကည္ႏူး ပီတိစိတ္ျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္တုန္သြားရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး”
ဖိုးလုံး တစ္ကေနတဆယ္ အထိေတာ့ေကာင္းေကာင္း ေရတြက္တတ္သည္။ အခုလည္း ေခါင္းအုံးေပၚတြင္ စီစီရီရီ တင္ထားသည့္ ဘရာစီယာေတြကို ေရတြက္ေနမိျခင္း
ျဖစ္ပါ သည္။ ပထမဆုံးေန႔က အနီေရာင္ေလး ၊ ေနာက္တ ေန႔ အနက္ေရာင္ဇာေတြႏွင့္ အလြန္ လွသည့္ဟာေလး၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ညိဳတိုတိုေလး ျဖစ္သည္။ မေန႔က
ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေပၚမွာ မရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေဖၚထားသည့္ ဘရာစီယာေလးရခဲ့၏။ ဒီေန႔ ဘာ ေရာင္ ဝတ္လာ မလဲဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္
ခုန္ေန၏။
တျခားေနရာေတြ မွာဉာဏ္နည္းသည့္ ဖိုးလုံးက ဒီဟာေတြကိုေတာ့ ရက္အစဥ္မလြဲဘဲ မွတ္ မိေနသည္။ နတ္ သ မီးက ညတိုင္းလိုေရာက္လာသည္။ သူမေရာက္လာသည္
ႏွင့္ ဖိုးလုံးက စိမ္ေျပနေျပမႈတ္ေပးသည္။ စိတ္ထဲက အ ရမ္းခ်ခ်င္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ နတ္သမီးေလး ေကာင္းဖို႔ အတြက္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး နတ္သမီးက သူ႔ေခါင္းႀကီးကို အတင္း
တြန္းထုတ္သည္ အထိ လုပ္ေပးသည္။ အရင္နတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံဘဲ ေမႊးေနသည့္ အတြက္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာၾကာဖိုးလုံး မၿငီးေငြ႕ပါ။ နတ္သမီး တြန႔္ခါၿပီး အရည္ေတြ
ထြက္ေလ ဖိုးလုံးက သေဘာက်ေလပင္။
နတ္သမီး က အမႈတ္မခံေတာ့မွ ဖိုးလုံး စိတ္တိုင္းက် တက္လုပ္သည္။ ဗြီဒီယို ထဲမွာ ျမင္ဖူး သမၽွ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ လုပ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာ နတ္သမီးေအာ္သံေတြက
ဖိုးလုံး အ တြက္ အားေဆးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလုပ္ေလ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းက ပိုကားပိုေဖါင္းလာေလ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ရတာ အရမ္းအရသာရွိသည္။ ဖိုးလုံးနတ္သမီးကို အ ရမ္း စြဲ
လမ္း ခ်စ္မိေနၿပီ ျဖစ္ သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို လည္း နတ္သမီးကို ၾကဳံတိုင္းေျပာမိသည္။ သူ႔ကိုခြဲမသြားဖို႔ ညတိုင္း ေရာက္ေအာင္လာဖို႔ လည္း အျမဲလိုေျပာမိသည္။ နတ္သ
မီးကေတာ့ ဘာမွျပန္မ ေျပာေပ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာတာ လာမည္ဟု ကတိေပးျခင္းလို႔ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည္။
ညတိုင္း နတ္သမီး အဝတ္အစားေတြကို ဖိုးလုံး က ကိုယ္တိုင္ခၽြတ္ေပးသည္။ ဘရာစီယာကိုေတာ့ နံရံဆီ ပစ္ လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ အားရေအာင္ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးတိုင္း နတ္
သမီးကလည္း ကသုတ္ကရက္ျပန္ျပန္ သြားတတ္ ေတာ့ နတ္သမီး ထြက္သြားတာႏွင့္ အသာလိုက္စမ္းၿပီး ေကာက္လိုက္႐ုံပင္။ ေနာက္ၿပီး ထိုဘရာစီယာေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံး
ည တိုင္းဖဲ နိုင္သည္။ ဖိုးလုံးကို အျမဲမုန႔္ဖိုးေပးရသည့္ အမေတြႏွင့္ ေယာက္ဖကို ေတာင္ ဖိုး လုံးက ဒီမနက္ အလုပ္မသြားၾကခင္ မုန႔္ဖိုးျပန္ထုတ္ေပးလိုက္နိုင္သည္။ အားလုံး
က ဝမ္း သာအားရ ယူသြားၾကသည္။
ဝင္ေငြလမ္းက ေျဖာင့္ေနပါသည္ဆိုပါမွ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဦးတင္ထြန္းက ရက္လည္ဆြမ္း သြပ္ေတာ့မည္။ မနက္ ျဖန္ ဆို ဖဲဝိုင္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အရပ္ထဲက ေနာက္တေယာက္
ထပ္ ေသရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ဘရာစီယာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္း ရင္ ေအာက္ကေဘာင္းဘီဆိုရင္ ပိုစြမ္းမည္ဟု ဖိုးလုံးေတြး မိပါ သည္။ ဖိုးလုံးေတြ႕
ဖူးသည့္ နတ္သမီး ႏွစ္ေယာက္လုံးေအာက္က ေဘာင္းဘီ မဝတ္ၾက။ မေန႔တုန္းကေတာ့ ေဘာင္း ဘီ ဝတ္ခဲ့ဖို႔ နတ္သမီးကို မွာလိုက္သည္။ အေဆာင္အျဖစ္လိုခ်င္သည္ ထက္
သိမ္းခ်င္တာ က ပိုမ်ား သည္။ ဘရာစီယာေလး ထည္ရထားၿပီး ေဘာင္းဘီက တထည္မွ မရေသးတာ ကို ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနရသည္။
ေခါင္းအုံးေပၚက ဘရာစီယာေတြကို တခုခ်င္းေကာက္ယူၿပီး နမ္းလိုက္၏။ အလြန္လွသည့္ ဘရာစီယာေလးေတြ ျဖစ္ပါသည္။ အေဟာင္း တခုမွမပါ။ အားလုံးအသစ္ စက္
စက္ေတြ ျဖစ္သည္။ တျခားမိန္းမေတြ ဝတ္သည့္ ဘရာ စီယာေတြကို ဝတ္ထားတာ၊ တန္းမွာလွမ္း ထားတာ ဖိုးလုံး အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေလးေတြ ေလာက္
ဘယ္သူ႔ ဟာကမွ မလွၾကပါ။
အားရေအာင္နမ္းရႈံ႔ၿပီးမွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေလးထည္ေတာင္ဆို ေတာ့ ေအာက္ဖက္ ျခမ္းက ေဖာင္းေတာင္ေဖါင္းေနၿပီ။ အဲဒီမညီမလာေဖါင္းေနသည့္
ဖက္ ကိုပဲ အေပၚဖက္သို႔ လွည့္ကာပါးကပ္ၿပီး အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး တေရးေတာ့ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရမည္။ ဒါမွလည္း ညက်ရင္ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္ခြင့္ ရမည္ ျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ အခါနတ္သမီး ႏွင့္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕သည္။ ဖိုးလုံး က မ်က္လုံး ကိုစည္း မထားလို႔ တသက္တာျမင္ဖူးသမၽွ မိန္းမေတြထဲမွာ အလွဆုံးေသာ မိန္းမ
ကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္အေပၚ ပိုင္း က အဝတ္မပါဘဲ ျဖဴစင္လုံးဝန္းသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ နို႔သီးေခါင္းက ေလးေတြကရဲရဲနီ ေန၏။
ေအာက္မွာဝတ္ထားတာက ဟိုကားေတြထဲက မိန္းမ ေတြဝတ္သလိုမ်ိဳး ပစၥည္းအုပ္႐ုံ ေဘာင္းဘီေသး ေသး ေလးျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္နီနီေလးပါ၏။
နတ္သမီးေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငုံခဲလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ၿပီး စုပ္ယူလိုက္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ဝတ္ရည္ေတြလား၊ နတ္သမီး
၏ အရည္ေတြလားမသိ ခ်ိဳၿမိန္သည့္ အရည္ေတြ ဖိုးလုံး ပါးစပ္ထဲသို႔ စီးဝင္လာ ၾကသည္။
ဖိုးလုံးနိုးလာသည့္ အခါ ပါးစပ္မွာ အရည္ေတြရႊဲေန၏။ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ေခါင္းကို ထူမတ္ ၿပီးထထိုင္ လိုက္မိ သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အာပုပ္ရည္ေတြက ေခါင္း
အုံးေပၚသို႔ စီး က်မသြားပါ။ က်သြားရင္ ေခါင္းအုံး စြပ္ ကိုထိုးေဖါက္ၿပီး နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေတြ ကို စိုကုန္ေပေတာ့မည္။ ဖိုးလုံး ေခါင္းအုံးကို ျပန္လွန္လိုက္ၿပီး သူအိပ္သည့္
ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ အျပင္မွာေနေရာင္ျခည္က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးသာရွိေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေယာက္ဖလည္း ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
“ဖိုးလုံး ဒီေန႔ေရာစီးပြားရွာ ဦးမွာလား”
“ရွာမွာေပါ့၊ အခ်ီႀကီးရိုတ္ မွာ ဟီးဟီး”
ကိုစိုးေအာင္ အေမးကို ျပန္ေျဖရင္း ဖိုးလုံးေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္သည္။အမလတ္မခင္ေအးတင့္ ကေတာ့ ဖိုးလုံး ေပးလိုက္ သည့္ ပိုက္ဆံျဖင့္ ထီထိုးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
“ထီေပါက္ရင္ ငါ့ေမာင္ေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားဝယ္ေပးရမယ္၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း သုံးဖို႔ အမ်ားႀကီးေပးမယ္”
“အ႐ူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ”
တကယ္ပင္ ဖိုးလုံးဒါေတြမလိုခ်င္ပါ။ သူ႔အတြက္ နတ္သမီးရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်န္တာဘာ မွ မလိုအပ္ေတာ့၊။
ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး ဖိုးလုံးလဘက္ရည္ဆိုင္ခနသြားသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဝိုင္းမွာဘယ္ ေလာက္ရႈံးၿပီး၊ ဘယ္ သူက လက္စြပ္၊ ဘယ္သူကနာရီ၊ ဘယ္သူက စက္ဘီးေပါင္
လိုက္ရ သည္ ဆိုသည့္ စကားေတြၾကားရေတာ့ ငါးခူျပဳံးေလးႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာေနမိ၏။
“အားလုံးထဲမွာ စီးပြားအျဖစ္ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းခုတေလာ ေန႔တိုင္းနိုင္တယ္ မဟုတ္လား တို႔ကို လဘက္ရည္တိုက္”
“တိုက္မယ္ဗ်ာ၊ ဒီညနိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘီယာပါ တိုက္မယ္”
“တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ႀကိဳက္ၿပီကြာ”
“ေနာက္ထပ္ မသာ ရွိရင္လည္းေျပာၾကေနာ္ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားျဖစ္လုပ္ေတာ့ မွာ …ဟဲ ..ဟဲ”
ရင္ေကာ့ကာအာမခံလိုက္ၿပီး တဝိုင္းလုံးစာ ရွင္းလိုက္သည္။ အရင္က သူ႔ကိုေကၽြးေမြးေနက် လူေတြကို အခု လိုျပန္ေကၽြးရလို႔ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အခ်ိန္ က်သည့္ အခါ
က်ေတာ့ ဖိုးလုံးထိုင္ရာကထ၏။ အိမ္ခန ျပန္ ဦးမယ္ဟု ေျပာၿပီး ဖိုးလုံး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြကို နာရီမေမးခ်င္ေတာ့ လို႔ စိတ္မွန္း ျဖင့္ ထြက္လာရာ
ေနာက္က်မွာစိုး ၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တဲနားကို ေရာက္ေတာ့ နတ္သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရွိသည္။ အနီးတဝိုက္မွာေတာ့ ဘာ အရိပ္အေယာင္ မွ လည္း မျမင္ရပါ။ အထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္ၿပီး လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္
အတိုင္း ေဆာင္ရြက္လို႔ အၿပီးမွာေတာ့ ခ်က္ ခ်င္းလိုလို နတ္သမီး အနားကိုေရာက္လာသည္။ သူေနာက္ က်သြားလို႔ နတ္သမီးကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ေစာင့္ေနရ သည္ဟု ေတြးမိၿပီး
ဖိုးလုံး စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ နတ္သမီးရယ္”
တ႐ုပ္ကားေတြထဲကလို လက္သီးဆုပ္ၿပီးေတာင္းပန္လိုက္သည့္ ဖိုးလုံးလက္ေပၚကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလး တခု ေရာက္လာသည္။ ထိုလက္ကေလး ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
ႏူးညံ့ကာ ေခ်ာမြတ္သည့္ လက္ေမာင္းတေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းသြားမိ၏။ ပုခုံးနားသို႔ ေရာက္ ကာမွ အဝတ္ကို စမ္းမိသည္။ နတ္သမီး၏ အဝတ္က လက္
ေမာင္းေတြလိုပင္ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ လည္ပင္းနားေရာက္ေတာ့ ဇာတြန႔္ေတြကို စမ္းမိသည္။ ေအာက္ကိုု ဆက္ ဆင္းၿပီး နို႔ေတြကို ညႇစ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့
ေအာက္မွာ ဘရာစီယာ မပါသည္ ကိုသိလိုက္ရ၏။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီပါသလားဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာလည္း အတြင္းခံ
လုံးဝရွိတာေတြ႕ လိုက္ရသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တြန႔္ ၿပီးေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္မိသည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ေဘာင္းဘီဘာလို႔ ဝတ္မလာတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နမ္းခ်င္လို႔ပါ”
ဝမ္းနည္းပက္လက္ေျပာရင္း ဖိုးလုံးငိုင္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အဝတ္စေတြလႈပ္ရွား သြားသံၾကားရၿပီး ဖိုးလုံးကို နတ္သမီးက ဖက္လိုက္သည္။ လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္
သည့္အခါ နတ္သမီးက ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာကို စမ္းမိသည္။ ဖိုးလုံး စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ငိုင္ေတြမႈေတြ ပ်က္လြင့္သြားၿပီး နတ္သမီးကို အားပါးတရ နမ္းလိုက္မိသည္။ နမ္းရင္း
နမ္းရင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကိုေရာ ပင္တီကိုပါေမ့သြားသည္။
နတ္သမီးကို ဖ်ာေပၚဆြဲခ်လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးေပါင္တံႀကီးေတြက ဖိုးလုံးတြန္းစ ရာမလိုဘဲ သူ႔အလိုလို ေဘးကို ျပန႔္ကားသြားသည္။ ထုံးစံအတိုင္း မႈတ္ေပးလိုက္ သည့္
အခါ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြ စတင္ထြက္ လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ဒီေန႔ ပိုေမႊးသည္ ဟု ထင္မိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ အနံ့တခုေၾကာင့္ ဒီေန႔ အရင္က ထက္ ပိုၾကာေအာင္
မႈတ္ မိ ပါသည္။ အရသာရွိသည့္ အရည္ေတြကိုလည္း တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ စုပ္ယူမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုခ်ိဳေနတာေသခ်ာသည္။
မရပ္မနားညည္းညဴေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ္မပ်က္ပါ။ သူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈေတြ ထိေရာက္သည္လို႔ပဲ ေတြး ကာေပ်ာ္သည္။ အခုလည္း နတ္သမီးတားေတာ့မွ မႈတ္တာကို
ရပ္လိုက္သည္။ မလုပ္ခင္ နတ္သမီး၏ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရင္း အမွတ္ တမဲ့ ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း ျပန္မႈတ္ေပးပါလား နတ္သမီးေလးရယ္”
သံေခ်ာင္းႀကီးလို မာေက်ာေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးကို နတ္သမီးက လက္ႏွင့္လာကိုင္သည့္ အခါ ဖိုးလုံး ရင္ ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မရဲတရဲျဖင့္ နတ္သမီးကို ဆြဲမထူ
လိုက္ၿပီး နတ္သမီးေရွ႕မွာ ရပ္ေပးလိုက္ သည့္ အခါ ဖိုးလုံးထိပ္ဖ်ားမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ္ျပန္မႈတ္ေပးေလၿပီ။ ဖိုးလုံးေပ်ာ္ ရေသာ္လည္း နတ္သမီး
က ပုေလြ မမႈတ္တတ္ပါ။ အရင္နတ္သမီးက ကၽြမ္းက်င္သေလာက္ ဒီနတ္သမီးက ေတာ့ ငုံလိုက္၊ ထိပ္ကို စုပ္လိုက္၊ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါ။
မလုပ္တတ္လုပ္ တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပးေနရွာ သည့္နတ္သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသြားသည္။
“ေနပါေစ၊ ေနပါေစ ေတာ္ပါေတာ့၊ အထဲကိုပဲ ထည့္ေတာ့မယ္”
နတ္သမီး ဆီက သူ႔ဟာႀကီးကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးက်ိဳးေၾကသြား ေတာ့ မတတ္ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဖက္လိုက္ၿပီး မွ ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲ
လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံ တေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚတင္ထမ္းလိုက္ၿပီး က်န္ေပါင္တဖက္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးခြ ၿပီး နတ္သမီး၏ တြင္းဝ
ကို စမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီးက သူမ၏ လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ ကိုင္ၿပီး အဝမွာေတ့ေပး၏။ အလိုက္သိမႈ ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ တုန႔္ျပန္ေပးလိုက္သည့္
အခါ နတ္သမီးေအာ္သံ ထြက္လာသည္။
“အား….”
နတ္သမီး ၏ေပါင္တံကို ဖက္ၿပီး အားစိုက္ခြန္စိုက္ေဆာင့္သည္။ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ရင္း ႏွင့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ႏွင့္ ေျခသလုံး ေတြကို တယုတယအနမ္းေတြ ေပးသည္။
နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးက ေမႊးသလို အရမ္းလည္း ႏူး ညံ့သည္။ အရင္နတ္သမီး တုန္းက ဖိုးလုံးအေနႏွင့္ မႈတ္ဖို႔ ႏွင့္လုပ္ဖို႔ ပဲသိသည္။ ဒီလိုေတြ မေတြးတတ္။ ဒီနတ္သ
မီးႏွင့္ က်မွ အရာရာတိုင္းသည္ ဖိုးလုံးအတြက္ တပ္မက္စရာျဖစ္သည္။ ဒီအေန အထားအတိုင္းစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ၿပီး ေသာ အခါ ဖိုးလုံးက ေလးဖက္ေထာက္ပုံစံျပင္လိုက္သည္။
ဒီရက္ေတြ ထဲမွာ နားလည္မႈေတြ ရေနၿပီျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကလည္း ခါးကို မလိုက္သည္ႏွင့္ အလိုက္သင့္ကုန္းေပးသည္။ ဖိုးလုံးေဘးကို မေခ်ာ္ေအာင္ လက္ႏွင့္ ပင္
ထိန္းေပးလိုက္ေသး၏။
အမွန္က ဖိုးလုံးၿပီးခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေမာလည္း နည္းနည္းေမာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ အႀကိဳက္ဆုံးပုံစံ ကို ေျပာင္းၿပီး အၿပီးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ တင္ပါးႀကီးေတြ၏
အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနထက္ပို ၾကပ္ သြားသည့္ အတြင္း ကဆြဲအားတို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ကေန အံႀကိတ္ေဆာင့္ ရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္သည္။ အေမာ
ေျဖရင္း ကုန္းထားဆဲျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကို ေနာက္ကေနလ်က္ေပး မိပါသည္။ သူလုပ္ထားလို႔ ထြက္ခဲ့ သမၽွ အရည္ေတြကို ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပး ၿပီးမွ နတ္သမီး ေဘးမွာ
လဲေလ်ာင္းၿပီး နားလိုက္သည္။ နတ္သ မီးလည္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
“နတ္သမီး ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ၊ အရင္နတ္သမီးက ခ်လို႔ေတာ့ေကာင္း ပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ဘူးဗ်”
နတ္သမီး၏ ေက်ာျပင္မြတ္မြတ္ေလး ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။ နတ္သမီး ဆီက ဘာတုန႔္ ျပန္သံမွ မ ၾကားရ သည့္အတြက္ ဖိုးလုံး စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။
နတ္သမီးေတြက ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ လူစကားကို နား လည္ေသာ္လည္း မေျပာၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ ဆိုရင္ဖိုးလုံးက သာေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟို နတ္သမီး ကို သြားျပန္ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ သူ႔ အရည္က မခ်ိဳဘူးဗ်၊ ဒီနတ္သမီးေလး က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဂ်ာ ပဲမႈတ္ခ်င္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မႈတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္
မဟုတ္လားဟင္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး မႈတ္ေပးတာ ..သိလား”
တုန႔္ျပန္သံမၾကားရေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သူ႔ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ရာ နတ္သမီး ပါလာသည္။ နတ္သမီး ကိုဖက္ၿပီး ဖိုး လုံး နမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ အႏွံ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြ
ကိုတယုတယ စုပ္နမ္းသည္။ နမ္းရင္း ႏွင့္ ဖိုး လုံးစိတ္ေတြ ျပန္ထလာသလို သူ႔ဟာႀကီးကလည္း တေက်ာျပန္ၿပီး တင္းမာလာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေနာက္တခါ လုပ္ရေအာင္ေနာ္”
နတ္သမီး မျငင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး နတ္သမီးေပၚကို တက္ခြလိုက္၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ေထာက္ေနသည့္ ဟာ ႀကီးကို လည္း အဝမွာ ဝတၱရားမပ်က္ေတ့ ေပးသည္။ ဒီတႀကိမ္မွာ
လည္း ဖိုးလုံးစိတ္လြတ္လက္လြတ္ လုပ္ပစ္ လိုက္သည္။ လုပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးမလုပ္။ ထိုးသည္.ေမႊသည္။ ေကာ္တင္သည္။ နတ္သမီး လည္း တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ၿပီး ေအာ္ေနရ၏။
ခါတိုင္းက ႏွစ္ခ်ီလုပ္ၿပီးရင္ နတ္သမီး ျပန္ေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဖိုးလုံး လုပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လ်က္ေပးတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ခံယူၿပီး ဖိုးလုံး ကိုမွီကာ ညိမ္သက္ေန၏။ ဖိုးလုံး အံ့ၾသေသာ္လည္း ေက်နပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ပင္ တီ ဝတ္လာဖို႔ ထပ္ေျပာမိသည္။
“ေနာက္ေန႔ က်ရင္ ေဘာင္းဘီ ေသးေသး ေလးဝတ္ခဲ့ပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ယူသြားခ်င္လို႔၊ အရင္ေန႔ေတြက နတ္သမီး က်န္ခဲ့တာေတြ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ယူသြားတယ္”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ နတ္သမီး ကိုယ္ေလး တုန္ခါသြားသည္။ မေက်နပ္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးပ်ာပ်ာ သလဲ ရွင္းျပမိ သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအုံး ေအာက္မွာ ထားအိပ္တာပါ၊ ေမႊးေနတာပဲ၊ ေဘာင္းဘီေလး ရရင္လဲ ေခါင္းအုံးေအာက္ မွာ ပဲ ထားမွာပါ၊ ပန္းပြင့္ေလး ေတြပါတာ ဝတ္ခဲ့ပါေနာ္”
နတ္သမီး ကိုယ္လုံး ပိုၿပီးတုန္လာသည္။ ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးအတင္း ဖက္ထားမိ၏။
“နတ္သမီး ကိုခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးကို ခ်စ္တာပါ၊ နတ္သမီး ေဘာင္းဘီကိုလဲ ခ်စ္တယ္၊ နတ္သမီး ဘရာစီယာကို လဲခ်စ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းမိတာပါ
နတ္သမီးရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါ နဲ႔ ေနာ္”
ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲကေန နတ္သမီး တြန႔္ၿပီး ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း ႏွစ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေနက်ဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးရင္ထဲ ဟာသြားသည္။ တားလည္း မတားရဲလို႔ လႊတ္ေပး
လိုက္ရ၏။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေပ်ာ့ ေခြ ေနဆဲ အေခ်ာင္းႀကီးကို လာကိုင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားရသည္။ ကိုင္႐ုံသာမက ပါးစပ္ထဲကိုပါ ငုံလိုက္လို႔ ပိုၿပီး အံ့ ၾသရ ျပန္သည္။
“နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ ကို မႈတ္ေပး မလို႔လား”
ဖိုးလုံး အေမးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ ျခင္းျဖင့္ နတ္သမီးက အေျဖေပးလိုက္၏။ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပး ျခင္းေပမယ့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အရမ္းကို ေကာင္းပါသည္။ ႏူးညံ့သည့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ တခ်က္တခ်က္မွာ ေရခဲ ေခ်ာင္းကို လ်က္သလို လ်က္ေပးေနသည့္ လၽွာကေလး၏ အထိအေတြမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးက ျပန္ၿပီး ေထာင္တက္
လာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လုပ္ဖို႔လည္း တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ျပည့္ ၿဖိဳးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သမီး ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူက တျပန္ဘာဂ်ာဆြဲေပးလိုက္
သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖီးလ္ ေတြျပန္တက္လာပုံရပါသည္။ ဖိုးလုံးဆံပင္ေတြ ကိုဆြဲ၏။ နားရြက္ကို လိမ္၏။ လွိုက္ဖို တုန္ရီသည့္ အသံ ေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ညည္း၏။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာဂ်ာ လုပ္ေပးၿပီးမွ ဖိုးလုံး တက္လုပ္သည္။ နတ္သမီး၏ အလိုက္သိသည့္ ယုယမႈေတြ ေၾကာင့္ အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ႏွစ္ ႀကိမ္ၿပီး
ထားေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီး နိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ေမာလာသလို နတ္သမီးေလး လည္းက်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေအာ္နိုင္ေတာ့ ေလသံ ေပ်ာ့ ေလးႏွင့္ သာ
ညည္းနိုင္ေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ အားထည့္ ေဆာင့္ရလြန္းလို႔ ထိပ္ေတြေတာင္က်ိန္းေနသည္။ နတ္သမီး
လည္းေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္လိမ့္မည္။ အရည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ တခါတုန္းက အရင္နတ္သမီး သူ၏ ေဂြးအုကို ညႇစ္ေပး ဖူး တာကို သတိရလိုက္တာေၾကာင့္
“ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ လွမ္းညႇစ္ေပးသည္။ နတ္သမီး လက္က တင္ပါးကိုမွီေသာ္လည္း ဥကိုေတာ့ မထိတထိ ျဖစ္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးက အေပၚဖက္ကိုတိုးသည္။
တိုးတာႏွင့္ အလိုက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ေတြကို အတင္းဖိခ်ရ၏။ ေပါင္ေတြကို ရင္မွာအပ္လိုက္ေတာ့ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးကႂကြတက္လာသည္။ ပုဇြန္လို
ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနရာကေန ပုခုံးကိုႂကြၿပီး နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဥႀကီးေတြကို မိေအာင္ဖမ္းၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ေပး၏။ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ မဆုပ္မိသည့္ အျပင္ နတ္သမီးက လည္း
အားေပ်ာ့ေနလို႔ လုံးဝမနာပါ။ အေဆာင့္ႏွင့္ အညႇစ္ တိုင္ ပင္ ကိုက္သြားသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္
လိုက္သည္ႏွင့္ အေခ်ာင္းေရာ ဥပါ က်င္တက္လာၿပီး ေနာက္ အရည္ေတြထြက္ကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ပင္ပန္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ကိုယ္ ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးအၾကာႀကီး နားလိုက္ရသည္။ ဖိုးလုံး အေမာေျပလို႔ ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္သည္ ႏွင့္ နတ္သမီး
ထရပ္လိုက္သည္။ မသြားေစခ်င္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးက ေၿခ ေထာက္ေတြ ကိုဖက္လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီး ေၿခ ေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္လို႔ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး
လက္ထဲ က ေန ျပန္႐ုန္းသည္။
ခါတိုင္းေနခဲ့ သည့္ အခ်ိန္ထက္ပို ၿပီးၾကာျမင့္စြာ ေနေပးခဲ့သည္ကို သတိရလိုက္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးလက္ေတြ ေပ်ာ့က်သြား၏။ နတ္သမီး တို႔မည္သည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္
ေက်ာ္လြန္ၿပီးေနလို႔ မရဟု မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာဖူး သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးလုံး အခ်ိန္နာရီ ကို မသိေပမယ့္ အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ ဆိုတာကိုသိသည္။ အခုန လုပ္ထား သည့္ အရည္ေတြ ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းေလး ကို အားပါးတရ စုပ္နမ္း ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ခနေလး အတြင္းမွာပင္ နတ္သမီး၏
စြဲမက္ဖြယ္ ရန႔ံ ႏွင့္ အေငြ႕အသက္ေတြ ဖိုးလုံး နားက ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ျမက္ပင္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ တိုးတိုက္သြားသည့္ အသံကိုလည္းၾကားရ သည္။ ခါတိုင္းဆို
ဒီလို အသံေတြ မၾကားရပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး အလၽွင္လိုေနပုံရ၏။
မ်က္လုံးက အဝတ္ကိုေတာင္ ျပန္မျဖဳတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖ်ာေပၚကို လွဲခ်လိုက္မိပါသည္။ ဒီည အျပန္ေနာက္ က် လို႔ မနက္ျဖန္ နတ္သမီး ေရာက္မလာနိုင္မွာကိုလည္း
စိုးရိမ္ပူပန္ မိသည္။ တကယ္လို႔သာ မနက္ျဖန္ နတ္ သမီး ေရာက္မလာရင္ သူ႐ူးသည္ထက္ ပိုကာ ႐ူးဖို႔သာရွိသည္ဟုလည္း မခ်င့္မရဲ ေတြးေနမိသည္။ နတ္သမီး ဆီက
ကံေကာင္းေစသည့္ အေဆာင္ကို ဒီေန႔ မရလိုက္သည့္ အတြက္ အသုဘအိမ္ကို သြားရင္လည္း ဖဲရိုတ္ လို႔ ကံေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ေအးေအး ေဆးေဆး မွပဲ သြားဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။ မသြားလို႔ ကလည္း မျဖစ္ ေပ မနက္ျဖန္ရက္လည္ဆိုေတာ့ ညကထဲက သြားၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပး သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။
နတ္သမီး ထြက္သြားၿပီး အၾကာႀကီးေနမွ ဖိုးလုံး ထြက္လာ၏။ လမ္းမေတြေပၚမွာ လူသူက ရွင္းသေလာက္ျဖစ္ ေန သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ အရိပ္
မဲမဲႀကီးတခုကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလန႔္ သြားသည္။ အနားနားကို ေရာက္မွ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီးကိုင္ကာရပ္ေနသည့္ အေစာင့္ကုလားအဖိုးႀကီးမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဖိုး လုံး
ႏွင့္ အရပ္ထဲမွာ မ်က္မွန္းတန္း မိေနသည့္ အဖိုးႀကီးက ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေန ျဖင့္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ကိို ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုရိုတ္ေတာ့မည္ဟု ဖိုးလုံးရင္ထဲ မွာထိတ္
သြားၿပီး အလန႔္ တၾကားထြက္ေျပးမိ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်”
ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေတာ့မွ ကုလားႀကီးရယ္သံေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဆီတက်ိဳးထဲ သုတ္ခဲ့၏။ ေနာက္ဆုံးညဆိုေတာ့
၀ိုင္းေတြက ပိုၿပီး အရွိန္ျမင့္ေနသည္။ဒီေန႔က မိုး လင္းသည္ အထိလဲ ရိုတ္လို႔ မရ၊ မနက္ဖက္ ဆြမ္းမကပ္ခင္ တရားမနာခင္ ၀ိုင္းသိမ္းရမွာ ျဖစ္လို႔ အားလုံးေဇာ ကပ္ေနၾက
သည္။ ရႈံးေနသူတခ်ိဳ႕က ဖိုးလုံးကို ျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ ခုတေလာ ဖိုးလုံးက ကံထေန သည္ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးတင္ထြန္းႀကီးေစာင့္ေရွာက္တာ
ဟု ဖိုးလုံးကြယ္ရာမွာ ေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ မထိုးလို႔ ဆိုသည့္ အခါ သူတို႔ စိတ္ပ်က္သြားၾကသည္။
စိတ္ကူးေကာင္းသည့္ တေယာက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးလက္ထဲကို ၂၀၀ တန္ ၅ ရြက္လာထည့္ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက မ်ားမ်ား မထိုးတတ္မွန္း သိလို႔ တမင္ ဒီေလာက္ပဲေပးျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
“ဒီပိုက္ ဆံနဲ႔ မင္းႀကိဳက္သလို လိုက္ထိုး၊ ရႈံးရင္ ျပန္မေပးနဲ႔၊ နိုင္ရင္ တေယာက္တဝက္”
ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ႏွင့္ မဟုတ္၍ ဖိုးလုံး လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ တလွည့္ ကို ၂၀၀ ႏွင့္ ငါးလွည့္ေျမာက္သည့္ အခါ အကုန္ေျပာင္သြားသည္။ နတ္သမီးဆီက ဘာမွ မရ
ခဲ့လို႔ ျဖစ္မည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ အရင္ေန႔ေတြက လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးတည့္သည့္ အိမ္ကေန ဝင္ေလာင္းလိုက္တာပင္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔ေတြက အျမဲလို နိုင္ သည္။
ဖဲဝင္ကစားျခင္း ကိုလက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက မုန႔္ဟင္းခါးခ်က္ေနၾကသည့္ ေနရာေဘးမွာ ဖ်ာခင္းထားတာ ေတြ႕လို႔ သြားမွိန္းေနလိုက္သည္။ ေဘးမွာ တျခား
သူေတြ လည္းရွိသည္။ ဘယ္သူေတြမွန္း ေတာ့ မသိ။ နတ္သမီး ႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္လာခဲ့ရသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးပင္ပန္းစြာ ျဖင့္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္း
ႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးသံလႊားသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထၾကည့္သည္။ အိမ္ ေရွ႕ဖက္ေရာက္မွ ဖဲဝိုင္းေတြကို ရဲလာဖမ္းတာဟု သိရသည္။
ေျပးလို႔ လြတ္တဲ့ သူလည္းလြတ္ၿပီး မိတဲ့သူလည္း မိ သြားသည္။
အရပ္ထဲမွာ ေတာ့ဒီလိုပဲ အသုဘရွိရင္ ဖဲဝိုင္းရွိသည္ပင္၊ ခုမွ ဘာလို႔ ရဲလာရသည္ ကို ဖိုးလုံးနားမလည္ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္ကေတာ့ နားလည္ပုံရသည္။ လာသည့္သူေတြ ႏွင့္
ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာၾကၿပီၤး ေနာက္ ဖမ္း ထားသူေတြကိုေတာင္ မေခၚေတာ့ဘဲျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ျပန္သည္ႏွင့္ ၀ိုင္းျပန္စနိုင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မစိုးစိုး
ႏြယ္က ေက်ညာသည္။ ထြက္ေျပးသူေတြ လည္း အလၽွိုလၽွိုျပန္လာၾက၏။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ရႈပ္ ကုန္သည္။ ၀ိုင္းထဲက ေတြရာျမင္ရ ဆြဲေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ရာ
နိုင္ၿပီးသား ပိုက္ဆံေတြ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေနာက္ ဆုံး လက္က်န္ အရင္းပါ ဘယ္သူ႔ လက္ထဲ ပါသြားမွန္း မသိရျဖစ္သူက ျဖစ္ႏွင့္ ၀ိုင္းေတြက အခုနေလာက္ အရွိန္ မ
ေကာင္းေတာ့ေပ။ အနားမွာ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ လာထိုင္သည့္ ဖိုးလုံးကို တေယာက္က ေမတၱာပို႔သည္။
“ဟင္ .. ေအေပးေလး ဖိုးလုံး၊ နင္အဲဒါေတြ သိလို႔ ဒီေန႔ ဝင္မေလာင္းတာ မဟုတ္လား မသာေကာင္ေလး”
ဒီလို အေျပာခံလိုက္ရမွ ဖိုးလုံးလည္း ေတြသြားသည္။ ဒီေန႔ သူ႔ကို မကစားေစခ်င္လို႔ နတ္သမီးဘာမွ ဝတ္ မလာ တာဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မည္ဟု
ဖိုးလုံးမွန္းထားသည္။ တကယ္လို႔ လုပ္ျဖစ္ရင္ အခုလို အေျခအေန မွာ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ ေတြလည္း ဆုံးနိုင္သည္။ ဟုတ္သည္။ ဒါ နတ္သမီး ေက်းဇူးပဲ ျဖစ္ရမည္။ နတ္ သမီး
လိုပင္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းသည့္ ဆရာမႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္း နံရံကို မွီရင္း စာအိတ္ ေတြထဲကို ပိုက္ဆံ အသစ္ေလးေတြ ထည့္ေန၏။ ဖိုးလုံးက သူမ
ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ျပဳံးျပလိုက္သည့္ အခါ မစိုး စိုး ႏြယ္ကလည္း ဖိုးလုံးကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ပါသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အရွိန္ျပင္းစြာ ျဖင့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားသည့္ ကားက ဖိုးလုံး ႏွင့္ သီသီေလး လြဲသြားသည္။ ေျခလွမ္း တဝက္ ေလာက္ သာ ေစာသြားရင္ က်ိန္းေသတိုက္မိသည္။ အခုေတာင္မွ
ေလဟပ္သြားသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ယိုင္လဲ လုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။
“မေအ -ိုး ေတြ၊ မင္းတို႔ အေမ လင္လမ္းမို႔လို႔ ေမာင္းတာလားကြ”
ႏႈတ္က ေအာ္ဆဲရင္း လမ္းေဘးက အုတ္ခဲကို ေျပးေကာက္သည္။ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားသည့္ ကားကိုလွမ္း ထုလို႔လည္းမရပါ။ ေျပးလိုက္ရင္ေတာင္ မွီမွာ မဟုတ္ပါ။ ဖိုးလုံး ရည္
ရြက္ခ်က္က အေျပးလိုက္ၿပီး ထုဖို႔ျဖစ္သည္။
“ဖိုးလုံးရာ လိုက္လဲ မွီမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ေလၽွာ့စမ္းပါ”
လမ္းမွာရွိေနသူတေယာက္က ဖိုးလုံး လက္ကိုဆြဲၿပီး ေဖ်ာင္းျဖသည္။
“ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက္လို႔ကေတာ့”
ဖိုးလုံးကို လာဆြဲသူက အံ့ၾသတႀကီး ျဖင့္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၾကည့္ သည္။ အရင္ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္ထလာရင္ မိန္းကေလး ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ ျပတတ္သည္မွ အပ တျခား ဘာမွ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာဆိုတတ္သူမဟုတ္။
“ကဲပါကြာ၊ ငါအခု ဝက္သားဒုတ္ထိုး သြားစားမလို႔ ၊ လိုက္ခဲ့”
“မလိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းဟ၊ အရင္တုန္းက ဗန္းလိုက္ျပဳတ္ေအာင္ စားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က”
“မစားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ”
ေခၚေကၽြးသူရွိရင္ ဖိုးလုံးလက္မေႏွး ပါ။ ေစတနာရွိလို႔ ေကၽြးတာကို ဘယ္ေတာ့မွ အားမနာ၊ မူလဲ မူေလ့ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ အခု ဖိုးလုံး လုံးဝ မစားခ်င္တာအမွန္ျဖစ္သည္။ ဝက္သား
ဒုတ္ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တပတ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ နတ္သမီး ေပၚမလာေတာ့တဲ့ ေန႔က စ လို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္းႀကီး၏ ရက္မလည္ခင္ တရက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ ၿပီးေနာက္ နတ္သမီးလုံးဝ မေပၚလာ ေတာ့။ ဖိုးလုံးစြဲလမ္းရသည့္ နတ္သမီး အသစ္လဲမလာ၊ အရင္နတ္သမီး အေဟာင္း
လည္း ေပၚမလာဘဲ ေနၾက သည္။
နတ္သမီး အေဟာင္းကိုေတာ့ဖိုးလုံးမလြမ္းပါ။ နတ္သမီး အသစ္ကေတာ့ ဖိုးလုံး အတြက္အလြန္ပင္စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ နတ္သမီး ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုးလုံး၏ ဘဝ လို႔ေတာင္သတ္
မွတ္ထားပါသည္။ နတ္သမီး ေရာက္မလာ လို႔ လြမ္းရ ခံစားရေသာ္လည္း နတ္သမီး အေဟာင္းတုန္းကလည္း တပတ္ေလာက္ေပ်ာက္တတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျပန္ေရာက္ လာလိမ့္
မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ရင္း လြမ္းေနခဲ့ရပါသည္။လြမ္းရလြန္း၊ သတိရလြန္းလို႔ ညဖက္ဆိုလည္း မအိပ္နိုင္၊ အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ ေပမယ့္ ဖိုးလုံး ဟန္မ
ပ်က္ေနနိုင္ခဲ့သည္။ ခုလို တ ပတ္ေက်ာ္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္လာေတာ့သည္။
နတ္သမီးလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ျဖစ္ေစ ဖိုးလုံးကေတာ့ ညတိုင္းသြားၿပီး ေစာင့္ပါသည္။ အရင္က နတ္သ မီး မလာရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂြင္းထုၿပီး ျပန္တတ္ေသာ္လည္း
ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ေတာင္ စိတ္က မစြမ္းနိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲက ဘရာစီယာေလးေတြလည္း နမ္းရလြန္းလို႔ ရနံ့ေတြ ေတာင္ေပ်ာက္ ကြယ္
ကုန္ၾကေလၿပီ။ အတင္းကပ္ၿပီးရႉခါမွ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာရေတာ့သည္။
အားကိုးတႀကီး ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီေျပးပါေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ အရိပ္ကိုေတာင္မေတြ႕ရပါ။ အိမ္က ပိတ္ထား တာပဲ မ်ားေနသည္။ ေန႔ခင္းသြားလည္း မေတြ႕၊ ည
ဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း မေတြ႕၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုံးဝ ေပ်ာက္ခ်က္ သားေကာင္းေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း၏ ေဆြမ်ိဳးေတြ ႏွင့္ အေမြ ကိစၥေတြ ေျပာဆိုရွင္းလင္းေနရလို႔ အိမ္မကပ္နိုင္
တာ ကိုလည္း ဖိုးလုံး နားမလည္နိုင္ေတာ့ ခက္ေနသည္။ ဒီအေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြက ေျပာေနၾကေပမယ့္ ဖိုး လုံးက ေရွ႕တင္ေျပာ ေနသည့္တိုင္ ဒီကိစၥ ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္
ကိုမေတြ႕ရျခင္း ဆက္စပ္လိမ့္ မည္ဟုလည္း ေတြးတတ္ သူ မဟုတ္ရွာပါ။ အ႐ူးမီးဝိုင္း ဆိုသည့္ စကားက အလြန္သ႐ုပ္ပါသည္။ ဖိုးလုံးကို မီးေတြဝိုင္း ေနသလိုခံစားေနရ
ရွာပါသည္။
သူစြဲလမ္း ျမတ္နိုးရသည့္ နတ္သမီးကလည္း ေပၚမလာ၊ ဒါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကူညီေျဖရွင္း ေပးနိုင္မည့္သူအျဖစ္ ဖိုးလုံး သတ္မွတ္ထားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း ေပ်ာက္
ဆုံးေနသည့္ အခါ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လိုေနလို႔ ေနရမွန္း မ သိ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဖိုးလုံး တစ္ကေန တဆယ္ အထိေရတတ္သည္။ နတ္သမီး ခုနစ္ရက္ ေပၚမလာတာကို အ ရင္က
ျဖစ္ဖူးလို႔ လက္ခံနိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လက္ေခ်ာင္းေတြ ခ်ိဳးဖို႔ ျဖစ္လာသည့္ အခါ သူမခံစားနိုင္ေတာ့ ပါ။ ေဒါသေတြ မႀကီးစဖူးႀကီးသည္။ စတာ ေနာက္တာေတြကိုလည္း
သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပါ။
အေၾကာင္း မသိသူေတြကေတာ့ အရင္လိုပင္ စၾကေနာက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံးက ျပန္ေျပာသည့္ အခါ ပိုသေဘာက် ၿပီး ထပ္ကာစၾကျပန္သည္။ တေန႔ ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားထိုင္ ရင္း စၾကေနာက္ၾကသူေတြ ကိုဖိုးလုံး ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ စားပြဲ ေပၚက ဓါတ္ဗူးကို ေကာက္ၿပီး ၀ိုင္းလည္မွာ ပင္ေပါက္ခြဲခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကိုဘာထင္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်၊ လူသတ္လို႔ရတယ္၊ လူသတ္လို႔ ေထာင္ မက်ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လြန္လြန္းေနၿပီ”
ေရေႏြးေတြ စင္လို႔ အပူေလာင္သြားၾကသူေတြ ပင္ ကိုယ့္အနာကို ေမ့ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဖိုးလုံးဒီလို ျဖစ္တာ သူတို႔တခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ တျခားဝိုင္း ကလူေတြေရာက္
လာၿပီး ဖိုးလုံးကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ ၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသူေတြကလည္း အ႐ူးႏွင့္ ဖက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွထပ္ေျပာမ ေနၾကပါ။
မေက်နပ္နိုင္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင္ျပင္က ထပ္ၿပီးစိန္ေခၚေနေသးသည္။
“ဘယ္သူ မိုက္သလဲ၊ ထြက္ခဲ့ပါဗ်၊ဖိုးလုံး အရင္လို သည္းခံမယ္ မမွတ္ၾကနဲ႔”
အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၿပီး ေခ်ာ့ၾကလို႔ ဖိုးလုံးစိတ္ေလၽွာ့ ၿပီးေပေစာင္းေစာင္း ႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္လာသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တံခါးေတြပြင့္ ေနသည္ကိုေတြ႕
ရလို႔ စိတ္တိုတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕က သံဆန္ကာတံခါး ပိတ္ထားေသာ္လည္း အထဲက တံခါးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ မထားပါ။ မစိုး
စိုးႏြယ္ ရွိမည္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္သည္။ ၿခံထဲသို႔ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ ႏွင့္ အေျပးအလႊားဝင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန အသံျပဳလိုက္သည္။
“အမ ..အမ …မမစိုး”
ျပန္ထူးသံ မၾကားရလို႔ ေနာက္ထပ္ သုံးေလးခါ ေခၚၾကည့္သည္။ အေၾကာင္း မထူးပါ။ သံဆန္ကာေပါက္ၾကား ကေန လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသြင္း ၿပီး တံခါးခ်က္ကို တြန္းလိုက္၏။
ဒီနည္းကို ဦးတင္ထြန္း ကျပေပးခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ မရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဖိုးလုံးလာရင္ သူထဖြင့္ မေပးရေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာဖြင့္ ဝင္ဖို႔ သင္ေပးထား ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တံခါးပြင့္
သြားေတာ့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင္လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ လည္း ဘယ္သူမွမရွိ၊ မစိုး စိုးႏြယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ႏွိုးၿပီး ေျပာျပရမည္
ပင္။ နတ္သမီးကိစၥက အလြန္ အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္လည္း သိပါသည္။
အိပ္ခန္းဖက္ကို ေျခဦးလွည့္လိုက္စဥ္ နားထဲကို ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေတြ တိုးဝင္လာသည္။
“ကၽြီ …ဖတ္ …ဖတ္ …ကၽြီ …ဖတ္”
ထူးဆန္းသည့္ အသံတိုးတိုးက အိပ္ခန္းဖက္က လာမွန္းသိလို႔ ေျခဖြနင္းၿပီး အိပ္ခန္းဝကို ကပ္လိုက္သည္။ အထဲ က တံခါးပိတ္မထားသည့္ အတြက္ ခန္းဆီးစၾကားကေန အတြင္း
ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အျပင္ကေန ေခၚ သည္ကို မစိုးစိုးႏြယ္ ဘာေၾကာင့္ မၾကားမွန္း အခုမွ ဖိုးလုံးသိေတာ့သည္။ ကုတင္ေပၚမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူေလာက္
ရွိမည့္ ေယာက္်ား တေယာက္။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည္။ ဦးတင္ထြန္း အသုဘတုန္းက မစိုးစိုး ႏြယ္ႏွင့္ အတူ ဖဲဝိုင္း ေတြကေန အေကာက္လိုက္ရင္း တပူးတြဲတြဲ လုပ္ေနသည့္
သူျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ျဖစ္ပါ၏။ အဲဒီလူေရာ မစိုးစိုးႏြယ္ပါ ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူမ၏ ညိဳဝင္းကားစြင့္သည့္ဖင္ႀကီးကိုေထာင္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က ေလးဖက္ကုန္းထားသည္။ ဟိုလူက မစိုးစိုးႏြယ္ ဖင္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန လုပ္ေနသည္။ သူက ဗလေကာင္းေတာ့ ေဆာင့္တာလည္း ျပင္းသည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္၏ တတုံးတခဲ ကိုယ္လုံးႀကီးပင္ ေရွ႕ကိုစိုက္က်သြားတတ္သည္။ မ်က္ႏွာကို ဆံပင္ေတြအုပ္ေန လို႔ မျမင္ ရေသာ္လည္း
အိပ္ရာခင္း ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အတင္းႀကီးကို ေထာင္ ေပး ေနသည့္ဖင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ အရမ္းေကာင္းေနမွန္း ဖိုးလုံးရိပ္မိလိုက္
သည္။ ဟိုလူ ေဆာင့္လိုက္ တိုင္း မစိုးစိုးႏြယ္ လည္ပင္းကေနတြဲ ေလာင္းက်ေနသည့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးက နာရီခ်ိန္သီးလို ေရွ႕ေနာက္ရမ္းေနသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျပဳေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံး လန႔္သြားသည္။ အရြယ္ အစားက သူ႔ေလာက္မႀကီး သူ႔ေလာက္ မရွည္ေပမယ့္ အတံေပၚ
မွာ ဖုသီးေတြ အမ်ားႀကီးထေနသည္။ ပတ္ပတ္ လည္မွာ ထေနသည့္ အဖုေတြေၾကာင့္ ၾကက္ဟင္းခါးသီး ႀကီးႏွင့္ေတာင္တူေနသည္။ ဖိုးလုံးၾကည့္ ေနတုန္း မစိုး စိုးႏြယ္ ဆီကေန
အသံထြက္လာသည္။
“ဘယ္လိုႀကီး မွန္း မသိဘူး အကိုရယ္”
“ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား စိုးရဲ့”
“မဟုတ္တာ ေတြမေျပာနဲ႔ ေနာ္”
ဟိုလူက ခါးကိုရမ္းေမႊ႕ၿပီးထိုးလိုက္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ တြန႔္လိမ္သြားသည္။
“အား …နာတယ္ အကိုရဲ့၊ ေပါက္ကရေတြ မလုပ္နဲ႔”
မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဖင္ႀကီးကရမ္းခါေနသည္။ “အကို စိုး ကို အရမ္းႏွိပ္စက္တာပဲ” ဟုေျပာ ေသာ္လည္း သူမ၏ ဖင္ ႀကီးကို ပိုႂကြလာေအာင္ခါးကိုေကာ့ၿပီး
ေထာင္ေပးသည္။ သူတို႔ေတြ အေပးအယူမၽွမၽွ ခ်စ္ေနၾကတာ ကို ၾကည့္ရင္း နတ္သမီးေလး ႏွင့္ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ ရသည့္ အျဖစ္ေတြ ဖိုးလုံး ျပန္ျမင္ေယာင္ လာ သည္။ သူ႔ကို
ခြဲထား ရက္သည့္ နတ္သမီး ကိုသတိရစိတ္ႏွင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးထဲ မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာသည္။ ကုတင္ေပၚက အတြဲ ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့၊ အာ႐ုံမွာ
မႈန္ဝါးလို႔ေနသည္။ တဖတ္ဖတ္ ႏွင့္ ေဆာင့္ ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ ၏ မတိုးမက်ယ္ ေအာ္ညည္းသံ တို႔ကလည္း အေဝးႀကီးကိုေရာက္သြား၏။ အခ်စ္၏ ေရခ်ိန္ အျမင့္ဆုံးအပိုင္းကို
ေရာက္ေတာ့ မည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖိုးလုံးဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ ေလးတြဲ႕ ေသာ ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အိမ္ေပၚ ကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အခန္းထဲက အသံေတြက
ပိုက်ယ္ၿပီးသူ႔ေနာက္ကို လိုက္ပါလာလို႔ နားကို တင္းတင္း ပိတ္ ထားလိုက္မိပါသည္။
အရင္ကဆိုရင္ ဒီလိုျမင္ကြင္း မ်ိဳးကို ေခ်ာင္းခြင့္ရဖို႔ ရပ္ကြက္ကို တပတ္ပတ္ေျပးျပရမည္ ဆိုလည္း ဖိုးလုံး မဆိုင္း မတြ ေျပးမည္ပင္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနၾကသည့္
ျမင္ကြင္းက ဖိုးလုံးရင္ကို ႏြမ္းခ်ိေစ၏။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ဖိုးလုံးဝမ္းသာပါသည္။ အခု သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ အခ်ိန္ မေပးနိုင္
ရင္ေတာင္ မွ ညေနက်ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မနက္က်ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ တိုင္ပင္လို႔ ရနိုင္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျဖရွင္းေပး နိုင္လိမ့္မည္ လို႔လည္းထင္ေနမိသည္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဝင္ေခြရင္း နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေလး ေတြကို မ်က္ႏွာႏွင့္ အပ္ထားမိ သည္။
“ျပန္လာပါေတာ့ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းလို႔ ပါ၊ ကၽြန္တာ့္ ဆီ ျမန္ျမန္လာပါ”
ၾကားနိုင္မၾကားနိုင္မသိေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဒီေန႔လည္း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ ေလးကို မ ပ်က္မကြက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ မစိုစိုးႏြယ္ေျပာဖူးသလို ေနာက္
က်ျပန္မိလို႔ နတ္သမီးေလး ဒါဏ္ေပး ခံေန ရ သည္ ဆိုရင္လည္း လြတ္ေျမာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဆီကို အေရာက္ ျပန္လာမည္ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္သည္။ သူဘာဂ်ာ မႈတ္ေပးတာ၊ သူ
လုပ္ေပး တာ ေတြကို နတ္သမီး အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ္လို႔ ဒီေန႔ နတ္ သမီးေလး ေရာက္လာရင္ သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္
ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနရသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရမည္။
ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး နတ္သမီးေလး ကို ျပန္မလႊတ္ဘဲ အျမဲေခၚထားလို႔ရမည့္ နည္းလမ္း ကို ရွာခိုင္းရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာျပဖို႔ အေၾကာင္းအ
ရာေတြကို လည္း စိတ္ထဲက စဥ္ၾကည့္ေနမိ၏။ အသုဘ ကိစၥ ႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနလို႔ နတ္သမီး အသစ္ေျပာင္းသြား တာကိုေတာင္ ေျပာမျပရေသးပါ။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ ေရာက္လာ
သည့္ နတ္သမီး ကို ဖိုးလုံး အလြန္ျမတ္နိုးစြဲလမ္း ေန မိသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ တခုခုေတာ့ စီစဥ္ ေပးနိုင္မည္ ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္၏။ သူမ က ေ
တာ့ ဦးတင္ထြန္း အစားလုပ္ေပးမည့္ သူရသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေပ်ာက္ေနသည္။ ဒါမျဖစ္ သင့္ပါ။
နတ္သမီး ေလးသာ ဖိုးလုံးနားမွာ တသက္လုံးေနမည္ ဆိုရင္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ ဖိုးလုံး လုပ္ပါမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို လည္း ဒီအတိုင္းေျပာျပလိုက္မည္။
ဒီရက္ေတြထဲမွာ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ပုံမွန္လို လည္ပတ္ေနတာရွိသည္။ ညဖက္သြားေစာင့္လို႔ နတ္သမီး ေပၚမလာ ရင္ စိတ္ ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းၿပီး ျပန္လာသည္။ လူေတြႏွင့္လည္း
အဆင္မေျပ။ စိတ္တိုၿပီး အားလုံးကို ရန္ရွာ ခ်င္ ေနသည္။ အစားအေသာက္လည္း မစားခ်င္၊ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခ်င္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီည နတ္သမီး လာ ေတာ့
မွာလားဟု ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အတူ စိတ္ေတြျပန္တက္ႂကြလာၿပီး ပုံမွန္နီးပါးမၽွ လူေတြႏွင့္ ေျပာလို႔ ဆို လို႔ ဆက္ ဆံလို႔ ရလာသည္။ သြားေစာင့္ၿပီးလို႔ နတ္သမီးက ေရာက္မ
လာျပန္ဘူး ဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္ေတြျပန္က်ၿပီး ေလာက ႀကီးကို မေက်နပ္စြာ ရန္လိုတတ္သည့္ ဖိုးလုံး ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
အခုလည္း ညေနခ်ိန္ နီးလာသည့္ အျပင္ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္းျပန္ေရာက္ေနလို႔ အရင္က ထက္ပိုၿပီး စိတ္လက္ရႊင္ ျပေနသည္။ ဒါက အမေတြ ျပန္လာလို႔ ေန႔ခင္းက သူလဘက္
ရည္ဆိုင္မွာ ၾကမ္းခဲ့တဲ့ ကိစၥ ကို လမ္းမွာၾကားခဲ့ ၿပီး မေမးလာခင္အထိျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး မအိပ္မစားႏွင့္ ေဖါက္ျပန္ေနသည္ကို အမေတြ မသိၾက။ ခါတိုင္းလည္း ဖိုးလုံး က
အိမ္မွာသိပ္စားေလ့စား ထ မရွိေတာ့ ဖိုးလုံး အစားအေသာက္ပ်က္ေနတာ သူတို႔ မရိပ္မိၾကပါ။ တခါတေလ လည္းဖိုးလုံးက ညစာကို ေတာင္ အျပင္မွာ စားသူျဖစ္ရာ သူတို႔
မသိၾကတာလည္း မလြန္ပါ။
“ဓါတ္ဗူးနဲ႔ စားပြဲကို ထုတယ္ဆို၊ ဓါတ္ဗူး ကြဲသြားတယ္တဲ့၊ ေရေႏြးပူေလာင္တဲ့ သူကေလာင္လို႔၊ ဘာလို႔ လုပ္ရတာ လဲ ေမာင္ေလးရယ္”
“ဟာ …အမ တို႔ မသိပါဘူး၊ ဒီလူေတြက တရားလြန္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စဖို႔ပဲ သိၾကတာ”
“ခင္လို႔ ေပါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင္းကို ေန႔တိုင္း ေကၽြးေမြးေနၾကတဲ့ သူေတြ မဟုတ္လား”
“မစားဘူး၊ ေနာက္ဆို သူတို႔ ေကၽြးတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မစားေတာ့ဘူး၊ ဒီလူေတြ နဲ႔လည္း မပတ္သက္ေတာ့ ဘူး”
ဖိုးလုံး ေဒါသတႀကီး ႏွင့္ ထသြားၿပီးေရခ်ိဳးသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႔စိတ္နည္းနည္း ျပန္ေျပသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းစားပြဲ မွာဝင္
ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ သူဆိုရင္ေတာ့ နတ္ သမီး ျပန္ေရာက္မလာမခ်င္း ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိေပ။ဖိုးလုံး ႏွင့္ တူတူလာထိုင္စားသည့္ ကိုစိုးေအာင္ က ဘုမသိ
ဘမသိ ႏွင့္ ထပ္စသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းကို အခုတေလာၾကည့္ရတာ အေျခအေန မဟန္ဘူး၊ ငါထင္တာေတာ့ မင္း မိန္းမလို ခ်င္ ေနတာ ျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္လား၊ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ရည္းစားပူ
မိေနတာျဖစ္မယ္”
အရင္ကဆို ရင္ မိန္းမ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔မွာနတ္သမီး ရွိတယ္၊ နတ္သမီးပဲ ယူမယ္ အစရွိသျဖင့္ ဖိုးလုံးျပန္ေျပာ တတ္သည္။ အခုေတာ့ အနာေပၚတုတ္ၾကၿပီး ၾကည္သလိုလို
ျဖစ္ေနေသာစိတ္က ျပန္ေနာက္က်ိ သြားၿပီး ေဒါသ တႀကီး ႏွင့္စားပြဲကို ထု၍
“ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ ကို ဒါပဲေျပာေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မစရရင္ မေနနိုင္ၾကဘူးလား”
ကိုစိုးေအာင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ သူ႔မိန္းမ မခင္ေအးတင့္က မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ဟင္းတတုံးခပ္ၿပီး ဖိုးလုံးေရွ႕က ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးရင္း
ျပန္ေခ်ာ့သည္။
“ငါက မင္းပိန္သြားလို႔ ေျပာမိတာပါကြာ၊ ေရာ့ ဒီမွာ မင္းၾက္ိုက္တဲ့ ၾကက္အသဲဖတ္၊ စား ..စား လိုက္”
“မစားဘူးဗ်ာ၊ မစားဘူး၊ ေဟာဒီလို လုပ္တယ္”
ပန္းကန္ကို ကိုင္ေျမႇာက္္၍ ၾကမ္းျပင္ကို ပစ္ေပါက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးေျခသံျပင္းျပင္း ႏွင့္ အိမ္ထဲကထြက္သြားသည္။ သူ႔ အိပ္ယာဆီ သြားၿပီး မ်က္လုံးစည္းသည့္ အမဲေရာင္ ပိတ္
စေလး ယူဖို႔ကိုေတာ့ မေမ့ပါ။ အမ ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ဆြဲၾကဖို႔ လုပ္ေသာ္လည္း ကိုစိုးေအာင္က တားလိုက္သည္။
“သြားပါေစ၊ စိတ္ေျပရင္ ျပန္လာမွာပဲလို႔၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပန္ျပဖို႔ေတာ့လိုၿပီထင္တာပဲ၊ ခုထက္ ပိုဆိုးမ သြားခင္ေပါ့”
အိမ္မွာဖိုးလုံး ေရွ႕ေရးအတြက္ တိုင္ပင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးက ရပ္ကြက္ကို ပတ္ၿပီးလမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ နတ္ သမီး ဆီသြားဖို႔ ေစာေသးမွန္း သူသိသည္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္သလို
လဘက္ရည္ ဆိုင္ေတြဘာေတြလဲ မသြားခ်င္ ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဖက္သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေလၽွာက္လာရင္း ေတာ္
ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ညေစာင့္ႀကီး နာရာရားက ၿခံတံခါး တိုင္ ကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အႀကံရ သြားၿပီး နာရရားဆီ ေလၽွာက္
သြားလိုက္သည္။
“ေပါက္ေဖၚႀကီး၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီလား”
အၿမီးအေမာက္ မတည့္သည့္ အေခၚအေဝၚအတြက္ နာရာရားစိတ္ မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာေကာင္ ဆိုတာ သူေကာင္း ေကာင္း သိသည္။ ကြမ္းဂ်ိဳး ေတြႏွင့္ မဲေနသည့္ သြားႀကီးေတြ
ေပၚေအာင္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး
“ၾကည့္ေပးမယ္ ေကာင္ေလး”
သူ၏ အေစာင့္တဲေလး ထဲက နာရီကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
“မထိုးေသးဘူး ေကာင္ေလးရ၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ လိုေသးတယ္”
မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ ဆိုသည့္ အတိုင္းအဆက ဘယ္ေလာက္ရွိတာကို ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။
“ခုနစ္နာရီက ဘယ္ေတာ့ထိုးမွာလဲ”
“အခုက ေျခာက္နာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္၊ ေနာက္မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ၾကာရင္ ခုနစ္နာရီ”
အ႐ူးပါးလို႔ ဆိုရမည့္ ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ္ရွည္မႈကို အခြင့္ေကာင္း ယူလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီ နားေလးမွာထိုင္ေနမယ္၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါလား ေပါက္ေဖၚႀကီး”
“ေအး …ေအး”
အဝင္လမ္း ေဘး မလွမ္း မကမ္းမွာဖိုးလုံး ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အမွတ္ မထင္ မီးေတြ ထိန္လင္း ေန သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္ မိရာ
ဝရန္တာ မွာသြားလာေနၾကသည့္ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေရွ႕ ေရာက္ရင္ အေဆာင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္းကေလး ေတြကို တေယာက္ၿပီး တ ေယာက္
ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အေမႊးထူသည့္ လူမေတြကို ဖိုးလုံး စိတ္ဝင္စားၾကည့္ လို႔မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီးကို ရၿပီးမွေတာ့ လူမ ေတြဘာလုပ္မည္ နည္း။
နာရရားက တာဝန္ေက်ပါသည္။ ခုနစ္နာရီ ထိုးသည္ ႏွင့္ အထဲကေန လွမ္းေျပာသည္။
“ေကာင္ေလး ေရ၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီ”
ေက်းဇူးတင္ စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ တဲေလးရွိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ္ကနဲ ေျပးေတာ့သည္။ အထဲေရာက္ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးက အ႐ုပ္ေလးကို နမ္းၿပီး
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့ ဆီလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ ဆီလာပါ”
သုံးႀကိမ္ရြတ္ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို အဝတ္စည္းၿပီး ဖိုးလုံးဖ်ာေပၚလွဲ ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး လာ နိုင္ေလာက္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္ ခုန္လို႔
ေနသည္။ လွဲေနရင္း စိတ္က ဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ ထ ထိုင္ သည္။ ထိုင္ေနရာမွ တဖန္လွဲ အိပ္လိုက္ျပန္၏။ အိပ္လိုက္ ထလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္ ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို
ဖိုးလုံး မသိေတာ့ပါ။ ေျခသံၾကားရမလား ဟု နားကို ခနခန စြင့္သည္။ ရေနက် အနံ့ေလး ရမလားဟု ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ေလကို အားပါးတရ ရႉရွိုက္ၾကည့္သည္။ ေျခသံလည္း
မၾကား၊ ရန႔ံ လည္းမရ၊ နတ္သမီးက လည္း လုံးဝ ေပၚမလာပါ။
တက္ႂကြလႈပ္ရွားေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ စိတ္ေတြက ေမၽွာ္လင့္ျခင္းဆီမွေန ဝမ္းနည္းျခင္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းလာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး ဖိုးလုံးေက်ာျပင္ႏွင့္ လက္ေတြတုန္
လာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံး၏ ရွိုက္ငိုသံက တဲေလး ထဲမွာ မြန္းၾကပ္စြာ လြန႔္လူးလို႔ ေနေတာ့၏။ ည၏ အနက္ဆုံးသန္းေခါင္ယံသို႔ ေရာက္သည့္ တိုင္ ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက
တအိအိ ႏွင့္ထြက္ေပၚေနပါေသးသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖိုးလုံး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ မလြဲမေသြထည့္ ေျပာရမည့္ အျဖစ္တခုက ေနာက္တေန႔ မွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တိက်စြာ ဆိုရေသာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ပြဲၾကမ္းၿပီးေနာက္ နတ္သမီးေရာက္
မလာသည့္ အခါ တဲေလးထဲမွာ ဖိုးလုံး ငိုခ်င္းခ်ခဲ့ ရၿပီး ေနာက္တေန႔ မွာျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီေန႔က သာယာၾကည္လင္သည့္ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာတိမ္ေတြလည္း နည္း နည္းပဲ ရွိၿပီး ေန ေရာင္ျခည္က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မနက္မိုးလင္းကထဲက သူ႔အိမ္ရွိ ရာလမ္းထိပ္ ႏွင့္ သူႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား၏ ခ်စ္ဗိမၼာန္ တည္ရာ တဲအိမ္ကေလး ကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ အႀကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ေလၽွာက္ ေနသည္။ ေန႔လည္
ခင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္ ဆိုက္ကားသမား တေယာက္က ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတင္ကာ သူတို႔ ဂိတ္ကို ေခၚသြားသည္။
ဆိုက္ကားဂိတ္ မွာက်ားဝိုင္း ရွိသလို ေရခဲေခ်ာင္းသည္လဲ ရွိသည္။ ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကၽြး သည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ငွက္ေပ်ာသီးစားသလို တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ ဒီတိုင္း ကိုက္စားလိုက္လို႔ သူ႔အ
စားေဘးလူေတြ သြားက်ိန္းေနၾကသည္။ ေရခဲ ေခ်ာင္းစားၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြ က်ားထိုးတာ ကို ေဘးကေန ခနထိုင္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ နားညည္း သည္ ဆိုၿပီး ျပန္မည္လုပ္သည္။
ဆိုက္ကား သမားေတြက ဖိုးလုံးတို႔ ဖက္ကို သြားမည့္ လမ္းေၾကာင္းရရင္ ေခၚ မည္။ ခန ေစာင့္ လို႔ေျပာၾက၏။ ဒီဖက္က ဖိုးလုံးအိမ္ ႏွင့္ ဆိုရင္လွမ္းသည့္ ေနရာျဖစ္လို႔ ေစတနာႏွင့္
ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တမနက္လုံး လမ္းေလၽွာက္ထား လို႔ ေညာင္းေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း လက္ခံ ၿပီး ဒီနားမွာနား ညီး လို႔ မေနဟု ဆိုကာ ဓါတ္တိုင္ တတိုင္ေက်ာ္ေလာက္
က သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္ ေနသည္။
ထိုင္ေတာ့လည္း လမ္းမဖက္ကို ေက်ာေပးကာ ၿခံစည္းရိုးအုတ္တံတိုင္း တခုကို စိုက္ၾကည့္ ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး တေယာက္အရင္လို မဟုတ္ဘဲ
စိတ္ေဖါက္ေန သလို ျဖစ္ေနတာကို သိသည့္သူေတြက ၾကည့္ရင္း သနားေနၾကသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ စိုစိုေျပေျပရွိခဲ့ သည့္သူက ခုရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ ေလေလၽွာ့ပစ္
လိုက္သည့္ ပူေဖါင္းတလုံး လို က်ဆင္းသြားသည္။ မ်က္ႏွာ ေပၚက အေမႊးအျမင္ေတြကို ရွင္းဖို႔ကိုေတာင္သူ သတိ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အရိုးေတြေငါ ထြက္ေနသည့္
မ်က္ႏွာ၊ ရီေဝၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရသလို မ်က္လုံး ေတြ ႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာရွင္ တေယာက္၏ သ႐ုပ္ဟန္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာရွိသည့္ ကုန္စုံဆိုင္ တခုေရွ႕တြင္ ပစ္ကပ္ကား ျဖဴ ေလးတစီး ထိုး ရပ္ လာ၏။ ကားေမာင္းလာသူက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ၿပီး
ေဘးမွာ ေဒၚေအးစိန္ပါ သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမက်သလို သုံမႈံေနသည္။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေနပူ လို႔ ကားကိုေရွ႕တိုးၿပီး သစ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ
ေရွ႕က ကားတစီးက ဝင္ရပ္သြား သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ကားထဲက ထြက္လာၿပီး သစ္ပင္ ေအာက္မွာလာ ရပ္၏။
သစ္ပင္၏ ဟိုဖက္အျခမ္းမွာ ဖိုးလုံးရွိေနတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မျမင္ပါ။ နံရံ ကသိုဏ္း ရႈေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေနတာကို မသိေပ။ ေဒၚေအးစိန္ ဆိုင္ထဲက
ထြက္လာတာ ကိုျမင္လိုက္သည့္ အတြက္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ က လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ယပ္ခတ္ရင္းကားဆီကို ျပန္ ထြက္လာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖိုးလုံး က
လည္း ထိုင္ေနရတာပ်င္းလို႔ လမ္းေလၽွာက္ၿပီး ေတာ့ျပန္ေတာ့မည္ဟု သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာရန္ ထိုင္ေနရာက ထၿပီးထြက္လာသည္။
ေရွ႕မွာ လက္ကိုင္ပဝါေလးရမ္းၿပီး သြားေနသည့္ ကိုယ္လုံးလွလွ ႏွင့္ ျဖဴဝင္းေသာမိန္းမ ကို ဖိုးလုံးသတိေတာင္ မထားမိပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလေလးတခ်က္ သုတ္ကနဲတိုက္လိုက္တာက
ဒီေနရာမွာ စကားေျပာသြားသည္။ ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းပြရႈံ႔ပြရႈံ႔ ျဖစ္သြားသည္။ ေလထဲမွာ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး အသက္ကို တဝရႈလိုက္ ၏။ ႏြမ္းလ်ညိဳးျခဳံးေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ မ်က္ႏွာက
တမဟုတ္ခ်င္းေတာက္ပ ရႊန္းလက္သြားသည္။ မ်က္လုံးေတြလည္း အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ဝင္း လာ၏။
“နတ္သမီးေလး”
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာျဖန႔္ကားရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီကို ဖိုးလုံးေျပးသည္။ ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေျပးဝင္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ျမင္သည့္ အခါ
ေၾကာက္ရြ႕ံ ထိတ္လန႔္ၿပီး သူမ လည္း ေျပး ေတာ့ သည္။
“ေဒၚေအးစိန္ လုပ္ပါဦး”
ဆိုင္ထဲကထြက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ လက္ႀကီးႏွစ္ဖက္တန္းၿပီး တား လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးက ပတ္ထြက္ဖို႔ လုပ္ရင္ ေဒၚေအးစိန္က ေျခေရႊ႕ ၿပီးပိတ္သည္။ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ ေဒၚ ေအး စိန္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး ထုတ္ဆီးတိုးေနၾကခ်ိန္ တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခကုန္သုတ္ခြင့္ရသြားသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ကားထဲကို ျပန္မဝင္မိဘဲ လမ္းတေလၽွာက္ ေျပးမိသည္။
“ခင္ဗ်ားႀကီး ဗ်ာ”
စိတ္မရွည့္ေတာ့သည့္ ဖိုးလုံးက ေဒၚေအးရွိန္ လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး ရမ္းပစ္လိုက္ရာ ေဒၚေအး စိန္ လမ္းေဘးမွာ ေခြေခြေလး လဲက်သြားသည္။
“နတ္သမီးေလး ေရ၊ မေျပးပါနဲ႔ ဗ်ာ”
ေဒၚေအးစိန္ အတားအဆီးက လြတ္သည္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္သို႔ အေျပးလိုက္သည္။ လဲရာမွ ႐ုတ္တ ရက္ျပန္မထနိုင္ေသးသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း အသံ
ကုန္ေအာ္ေတာ့သည္။
“လာၾကပါဦးေတာ့ ကၽြန္မ တူမေလးကို အ႐ူးလိုက္ေနလို႔၊ ကယ္ၾကပါဦးရွင့္”
ေဒၚေအးစိန္၏ ေအာ္သံ၊ ေျပးေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ေနာက္ကို ဖိုးလုံး အတင္းလိုက္ေနသည့္ ျမင္ ကြင္း တို႔ေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဂိတ္ ႏွင့္ က်ားဝိုင္းက လူေတြလည္း ကူညီဖို႔
ေျပးထြက္လာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေျပးၾက သူေတြ ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဖက္မွာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အနား မေရာက္လာနိုင္ၾကပါ။
ထမိန္စကပ္ကြဲထြက္ၿပီး ေပါင္တံေတြေဖြးေဖြး ေပၚတာကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေျပးေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးက ပိုျမန္ သည္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အစားမဝင္ အအိပ္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္
လည္း စိတ္ေဝဒနာရွင္ တို႔မည္သည္သူတို႔ စိတ္ ထရင္ထသလို သန္မာလာတတ္သည့္ သေဘာရွိရာ ခန ျခင္းပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုမွီလာသည္။
“မေျပးပါနဲ႔ နတ္သမီး ေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လို႔ပါဗ်”
ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားသို႔ အတင္းေျပးကပ္ခ်ိန္တြင္ အုတ္ခဲတလုံးကို ဝင္တိုက္ ၿပီး ေရွ႕ကိုစိုက္ လဲသြားသည္။ သူအရွိန္ ႏွင့္ စိုက္လဲတာကလည္း သူ၏ ေရွ႕က
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းမထိမွီ လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အလန႔္တၾကားျဖင့္ ဖိုး လုံးကို တြန္းလိုက္သည္။ ေျပးလာသည့္ အရွိန္၊ ယိုင္လဲ သည့္ အရွိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေၾကာက္လန႔္တၾကား တြန္းအားပါေပါင္းလိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးလမ္းေဘး ေရေျမာင္းထဲ သို႔ ေခါင္းစိုက္ထိုးက်သြားသည္။ ျပန္ထမလာနိုင္ေတာ့။
ေနာက္ကလိုက္လာၾကသူေတြ အနားကိုေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျမာင္းဖက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ငူငူႀကီး ရပ္ေနသည္။ တကိုယ္လုံးလဲ တုန္ေန၏။
“ဆရာမ ...ဆရာမ ...ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္မ ...ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေခ်ာ္လဲတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ပါတယ္”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ဖိုးလုံးမိတ္ ေဆြေတြက ဖိုးလုံးကို မထူေနခ်ိန္မွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကဒီတခြန္း ကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာ ေနသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ေျခတဖက္ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ႏွင့္ ကားေနာက္ခန္းမွာ
ပါလာ သည့္ အိမ္ေဖၚေလးက တြဲၿပီးေရာက္ လာ ေတာ့ လည္း
“ေဒၚေအးစိန္ ...ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“အင္းေလ၊ သူ႔ဖာသာ ေခ်ာ္လဲတာေလ၊ ႏုႏုနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူးေဒၚေအးစိန္၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ေဒၚေအးစိန္ကို အတင္းဖက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြကေအးစက္ေနသည္။ မဟုတ္ဘူးဟု တြင္တြင္ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္ေပၚ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခြက်သြား၏။
“ေအာင္မယ္ေလး လုပ္ၾကပါဦးေတာ့”
ဒီအနီး တဝိုက္မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုသိၾကသည့္ အတြက္ အမ်ိဳးသမီး သုံးေလးေယာက္က ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ အတူသူမကို ၀ိုင္းဝန္းခ်ီမ ၿပီးျပဳစုဖို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ သတိလစ္သြား
သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံး အေျခအေန ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခြင့္မရလိုက္ရပါ။
ေျမာင္းေဘာင္အုတ္ႏႈတ္ခမ္း ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ရိုတ္မိခဲ့သည့္ အတြက္ အတြင္းကိုစိုက္က်ေနသည့္ ဖိုးလုံးေခါင္းက ေသြးေတြက ေျမာင္းေရစီး ထဲကို တေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။
ေဆး႐ုံပို႔ ဖို႔လုပ္ေနၾကစဥ္ လမ္းေပၚမွာ လူနာတင္ ယာဥ္ တစီး ေမာင္းလာတာ ေတြ႕လို႔ ဝမ္းသာအားရတားလိုက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ္ကံ ကို အားလုံး အံ့ၾသ ေနၾက၏။ သတိ
လစ္ေနသည္မွ အပ ဖိုးလုံး အေျခအေနက သိပ္မဆိုးလို႔ ယူဆရသည္။
“ဒီေလာက္ တိုက္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ ေကာင္”
ကားေပၚမွာဖိုးလုံးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အထင္မွားပါသည္။ ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာဝန္က
စစ္ေဆး ၿပီး ဖိုးလုံး အသက္မရွိေတာ့ ေၾကာင္း၊ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဆုံးပါးခဲ့သည္ဟု ယူဆရ ေၾကာင္းေျပာ လိုက္ေတာ့ အားလုံး ဝမ္းနည္းပက္ လက္ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖဲဝိုင္းမွာ ပိုက္ဆံရလို႔ ေနာက္ထပ္အသုဘ ေပၚရင္ေကာင္းမွာပဲ ဟုေတြးခဲ့သည့္ ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည္ ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ဦး တင္ ထြန္း ၿပီး ေနာက္တခုျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကို
ခင္ၾက၊ သနားၾကသည့္ အတြက္ သူ၏ စ်ာပနက အလြန္စည္ကားသည္။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူေတြထဲမွာ အထင္ရွားဆုံးက အနက္ေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ ႏွင့္ လွပစြာ လာ ေရာက္ပို
့ေဆာင္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ျဖစ္၏။ လင္ေသၿပီးေတာ့မွ အရင္ကထက္ပို လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ က ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ေဘာ္ဒီဂတ္ တေယာက္ႏွင့္ အတူ ေရာက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ သူမကို လူေတြက ဘယ္ လိုၾကည့္ၾကသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီေန႔က ငိုခဲ့သည့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ တေယာက္သာ သိေနခဲ့ပါ၏။
ေနာက္ပိုင္း ဘာမွမၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဲဒီလူႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္း က်န္ရစ္ ခဲ့သည့္ အိမ္ႏွင့္ ပစၥည္းေတြကို လက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ဦးတင္ထြန္း
၏ တူေတာ္သူ လူေပြလူရႈပ္ တခုလပ္ ကို လက္ ထပ္လိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ကဆိုၾကေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ရွာေဖြခဲ့သမၽွက မမာ စဥ္က ပင္ေဆးကုလို႔ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ ရွာေဖြသမၽွႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းတုန႔္ ျပန္သည္။
ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးဆက္၍ ေျပာရလၽွင္ သူ႔ကိုသျဂၤ ိုလ္စဥ္ ထည့္ေပးလိုက္ရန္ သူ၏ ေခါင္းအုံးေလးကို ယူ လိုက္ သည့္ အခါ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲမွ အလြန္လွပၿပီး
တန္ဖိုးႀကီးမည့္ ဘရာစီယာ အသစ္ေလးထည္ ထြက္ လာ သည္ကို အမေတြ ေတြ႕ၾကရသည္။ လူေကာင္း တေယာက္ဆိုရင္ အေတြးပြားစရာျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက
အ႐ူး တေယာက္ဆိုေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးထဲျပန္ထည့္ကာ အေခါင္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္ ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္းအသုဘ တုန္းက ဖဲရိုတ္
လို႔ ရသည့္ပိုက္ဆံ ကိုအမေတြကို မုန႔္ဖိုးေပးတုန္းက အမလတ္ မခင္ေအးတင့္က ထီထိုးခဲ့သည္။ ထိုထီလက္မွတ္က ထီဖြင့္ေသာ အခါ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ဆုေပါက္ခဲ့၏။
ဆုေငြ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံးကို ရည္စူးၿပီး လုပ္ခဲ့သည့္ အလႈပြဲ ကလည္း အလြန္စည္ ကားပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံးေသၿပီး တလေလာက္ အၾကာတြင္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ကိုု ပိတ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းသဲ့သဲ့ ထြက္လာ၏။
မ်ားမၾကာမွီ မွာပင္ အေဆာင္သူေလးေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ႏွင့္ ထြက္ခြာသူက စႏၵာ ဆိုသည့္
ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာ့ ဖိုးလုံး ေသဆုံးသည့္ ေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေနရာမွ အရိပ္ အေယာင္ပင္ မျမင္ရေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးေသဆုံးခဲ့သည့္ ကိစၥတြင္ မ်က္ျမင္သက္ေသ ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေရွ႕တြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အတြက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ္ေဖါက္ျပန္ၿပီး
သူမေနာက္ကို အတင္းလိုက္ရာမွ ျဖစ္ခဲ့သည္လို႔ ပဲယူဆၾက သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမေတြ ကိုယ္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အျပစ္မျမင္ၾကသည့္ အျပင္အားနာေၾကာင္းေတာင္
ထုတ္ေျပာ ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ အားလုံးျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ သူမ၏ အိမ္က အိမ္ေဖၚမ ေလး တခ်ိဳ႕ မစိုးစိုးႏြယ္ထံေရာက္လာၿပီး
ေနာက္ထပ္အလုပ္ရွာေပး ဖို႔ ေျပာၾကသည့္ အခါ နားမလည္နိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရေသာ္လည္း မ်ားမၾကာမွီပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ ဘယ္ဆီကို မွန္းမသိ
တိတ္တဆိတ္ ေျပာင္း ေရႊ႕ သြားၾကသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၿခံကိုလည္း အလြန္နည္းပါးသည့္ ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းခ်သြားၾကေၾကာင္း သတင္းတခ်ိဳ႕ ထြက္ လာေသာ္လည္း
ပိုင္ရွင္ အသစ္ေရာက္လာတာ မေတြ႕လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ၾကရသည္။ နာရာရား ကလည္း မိုး ခ်ဳပ္သည္ ႏွင့္ တုတ္ႀကီးကိုင္ကာ ေရာက္လာၿပီး ၿခံေစာင့္ျမဲေစာင့္ေပးေနသည္။
သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာ မွ မသိဟုဆိုသည္။
………………………………………………………………..
………………………………
………………
……..
…
.
ဒီလို ႏွင့္ ရက္လေတြ တခုၿပီးတခုေက်ာ္ျဖတ္ ကုန္လြန္သြားၾကသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ နာရာရားႀကီးလည္း လူႀကီးေရာဂါ ႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီး
မၾကာမွီပင္ ေတာ္ဝင္ပန္း ေနရာသို႔ ပိုင္ရွင္ အသစ္ေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား ခ်စ္တမ္းကစားခဲ့ သည့္ ၿခံႀကီးထဲမွာလည္း ခန႔္ညား သပ္
ရပ္သည့္ ႏွစ္ထပ္႐ုံးသစ္ႀကီး တခုေပၚလာၿပီး ဝန္ထမ္းေတြ ႏွင့္ စည္ကားလာသည္။
ေတာ္ဝင္ပန္းကို ဆက္ခံသူေတြက အေဆာင္ျပန္မဖြင့္ပါ။ အခန္းကန႔္ ထားတာေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အထည္ ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေလး တခုလုပ္သည္။ အရင္က အေဆာင္သူ
မိန္းကေလး ေတြႏွင့္ စည္ကားခဲ့သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း ၿခံ ထဲတြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံက အလုပ္သမေလးေတြ ႏွင့္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္လို႔ လာခဲ့ျပန္သည္။
မနက္ဆိုရင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္သမေလးေတြေရာက္လာၾကသည္။ ညေနေစာင္းေသာ္ အ လုပ္ဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ၾက၏။ သူတို႔ေလးေတြ အလုပ္ဆင္း
အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ က ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ေစာင့္ ဆိုင္းၾကည့္ရႈ႔စရာ ပုံမွန္ျမင္ကြင္းေလး တခုျဖစ္လာသည္။ ထိုမိန္းကေလးေတြထဲမွာ လွပေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္း ေသာ
မိန္းကေလးေတြပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ျပမည့္ ဖိုးလုံးလူ႔ေလာကထဲမွာ မရွိေတာ့လို႔ စိတ္ ေအးခ်မ္းသာစြာ အလုပ္ဆင္းခြင့္ရၾကပါသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက
လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္း ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္း “ကိုဖိုးလုံးႀကီးသာ ရွိရင္ကြာ” ဟု မခ်ိတင္ကဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။
တခါတေလေတာ့ လည္း တသားေမြးတေသြး လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က သူမ၏ သားငယ္ေလးကို စက္ဘီးေရွ႕ မွာတင္ၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္းရွိခဲ့ရာ လမ္းအတိုင္းသြားတတ္သည္။
ထိုကေလးငယ္ကို ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြက ဦးတင္ ထြန္း ဝင္စားတာလို႔ ဆိုၾကၿပီး ဖိုးလုံးအမေတြက ဖိုးလုံးဝင္စားတာဟု ေျပာၿပီး အရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ က ေတာ့ ဘာမွမွတ္ခ်က္မျပဳပါ။ ျပဳံးလို႔သာေနပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ပါ။ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ရင္ သူမ ေခ်ာေၾကာင္းလွေၾကာင္း၊ အိေျႏၵႀကီးေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ၾကသည္ကလြဲၿပီးလၽွင္ အားလုံး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ကို အမွတ္တမဲ့ သာရွိေနၾကေတာ့ပါ၏။
ၿပီးပါၿပီ။
ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာ အေနနွင့္ ေပၚလာေသာ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားကို နွိ္ပ္ေပးၾကပါေနာ္၊စာအုပ္မ်ား ေန႔တိုင္း အသစ္တင္ေပးပါတယ္၊ေန႔တိုင္း ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္၊အင္တာနက္ဖြင့္ၿပီး စာအုပ္ အသစ္မ်ားရယူႏုိင္ပါတယ္။
ကိုသတိ ရလြန္းလို႔ အသုဘ အိမ္ကေန လစ္ ထြက္လာခဲ့သည္။ နတ္သမီးေလး၏ အနံ့၊ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ လွိုက္လွိုက္ဖိုဖို ေအာ္ညည္းသံေတြ ကို ဖိုးလုံး ရင္ထဲက ေဖ်ာက္ဖ်က္
လို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
တဲထဲေရာက္သည္ႏွင့္ ဖ်ာကိုေတာင္ခ်မခင္းေတာ့ဘဲ သစ္သားတုံးေလးေတြေပၚမွာ ထိုင္ရင္း ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ညတုန္းက အျဖစ္အပ်က္ေတြကို ျပန္သတိရရင္း သင္းပ်ံ႕သည့္ ရနံ့
ေလးက ႏွာဝကိုလာေဝွ႕ သလိုလို ခံစား ရသည္။ အခုပင္ တကယ္ ရနံ့ကိုရေနသလို မ်ိဳး အားပါးတရ ရႉရွိုက္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံး၏ မ်က္လုံးက နံရံေပၚမွာ ထိုးထားသည့္ ဖ်ာလိပ္၏
ေအာက္ဖက္ ေျမျပင္တြင္ က်ေနသည့္ အနီေရာင္ အဝတ္စေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ တဲထဲက စုတ္ျပတ္ေဟာင္းႏြမ္းေနသည့္ အရာေတြအားလုံးထက္ သစ္လြင္ကာေတာက္ပ
ေနသည့္ အဝတ္က ေလး ကို ေကာက္ယူၾကည့္လိုက္ရာ ဘရာစီယာ ေလးတထည္ျဖစ္ေန သည္။
ညတုန္းက မိန္းမူးခဲ့ ရသည့္ ရနံ့ကေလးက ဘရာစီယာ တြင္စြဲထင္ေမႊးျမေန၏။ ညတုန္းက နတ္သမီးေလး အျပန္ မွာ က်န္ခဲ့တာျဖစ္မည္။ မ်က္ႏွာမွာ အပ္ၿပီး အားပါးတရနမ္း
လိုက္သည့္ အခါ ပိုၿပီးေသခ်ာ သြား၏။
“နတ္သမီး ေလးရယ္”
ႏႈတ္ဖ်ားကေန ခ်ိတင္ကဲ ေရရြတ္ရင္း အထပ္ထပ္နမ္းလိုက္မိသည္။ သူမ၏ ဘရာစီယာ က်န္ခဲ့ လို႔ ဒီည လည္းတ ေခါက္ျပန္ကာလာယူမလားဟု အားတက္ရသည္။ ဒါေပမယ့္
နတ္ သမီး ဆိုေတာ့ သူမမွာ ဒီလို ဘရာစီယာ လွလွ ေလးေတြ အမ်ားႀကီး ရွိနိုင္သည္။ လာမယ္ လို႔ ကတိေပးမသြားသည့္ နတ္သမီးက ဒါေလး တခုအတြက္ႏွင့္ ျပန္ လာ
ခ်င္မွ လာလိမ့္မည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို အက်ိဳးအေၾကာင္း ေျပာျပၿပီး ေမးရင္ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အလုပ္ေတြရႈပ္ေနလို႔ သူ႔ကိုေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ ေျဖဖို႔ အခ်ိန္ေပးခ်င္မွ ေပးနိုင္လိမ့္မည္။ နတ္သမီး၏ အနံ့အသက္တို႔ ႏွင့္ ထုံမႊန္းေနသည့္ ဒီပစၥည္း ကို မထားခဲ့ ခ်င္ပါ။ မေတာ္တဆ တေယာက္ေယာက္ လာၿပီး ေတြ႕လို႔
ယူသြားရင္ ခက္မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ အိမ္ ကိုယူသြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္မိပါသည္။
ဘရာစီယာေလးကို တရိုတေသေခါက္ၿပီး အက် ႌၾကားညႇပ္ကာ ဖိုးလုံးတဲထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့သည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ ထြက္က်မွာစိုးလို႔ အသုဘအိမ္ ကိုမဝင္ေတာ့ဘဲ အိမ္ဖက္သို႔သာ ျပန္ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ ေန႔ခင္း ဖက္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးတို႔ အိမ္မွာ ဘယ္သူမွမရွိပါ။ ေသာ့ပိတ္ထားေပမယ့္ ဖိုးလုံး အိမ္ထဲဝင္တတ္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဖိုး
လုံးကလည္း တေနကုန္ တေနခန္းေလၽွာက္သြားေနလို႔ အိမ္ကိုေသာ့ ပိတ္ထားရတာ မ်ားသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က ဖိုးလုံးျပန္လာခ်င္လည္း ျပန္
လာလို႔ရေအာင္ အိမ္ေနာက္ဖက္မွာ လၽွို႔ဝွက္မ လြယ္ေပါက္ေလး တခုလုပ္ေပးထားသည္။ က်ေပ်ာက္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးကို ေသာ့ေတာ့ေပးမထားပါ။
အထဲေရာက္သည္ႏွင့္ အိမ္ေရွ႕ဖက္မွာ သူ႔အတြက္လုပ္ေပးထားသည့္ အခန္းေလး ဆီသို႔ တန္းဝင္သြားၿပီး အိပ္ ယာေပၚမွာ လွဲခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေခါင္းရင္းဖက္က
တံခါးေပါက္ကို ထဖြင့္လိုက္ၿပီး ဘရာစီယာေလး ကို အလင္းေရာင္ မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ျပန္ၾကည့္မိသည္။ မၾကည့္ခင္ နမ္းလိုက္မိေသး၏။ စြဲထင္ေနသည့္ ရနံ့ ေမႊး ေမႊး
ေလးက ဖိုးလုံးစိတ္ ကိုတက္ႂကြရႊင္လန္းေစသည္။ ၾကည့္ခြင့္ မရွိလို႔ မျမင္ခဲ့ရေသာ္လည္း နတ္သမီးေလးက အရမ္း လွမယ္ဆိုတာေသခ်ာပါသည္။ သူမ၏ ဘရာစီ
ယာေလးက လည္းအရမ္းလွသည္။ အနီေရာင္က တလက္ လက္စိုေနၿပီး ဖိုးလုံးလက္ေပၚကိုေတာင္ ပတၱျမားရည္ေတြ လၽွံက်လာမလိုလို ထင္ရသည္။ ပုခုံးႀကိဳးေတြက
အေရာင္ ပိုရင့္ၿပီး ပလပ္စတစ္လို ေျပာင္လက္ေနသည္။ ကိုင္ၾကည့္ေတာ့ ပလပ္စတစ္မဟုတ္ပါ။
လက္ထဲမွာ လွည့္ပတ္ကိုင္ၾကည့္ရင္း စိတ္ကူးေပါက္လာတာ ႏွင့္ ကိုယ္မွာ ဝတ္ၾကည့္သည္။ ပခုံးတဖက္တခ်က္ စီမွာ စြပ္လိုက္သည္ အထိအဆင္ေျပေသာ္လည္း
ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ခ်ိတ္ၾကည့္သည့္ အခါဘယ္လိုမွ အ ဆင္မေျပ။ လက္ကလည္း တံေတာင္ဆစ္ကေန လိမ္ၿပီးနာလာသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သေဘာက်လို႔
တခြီးခြီး ရယ္ရင္း ႏွင့္ ျပန္ျဖဳတ္လိုက္ရသည္။ ၿပီးေတာ့ တခါ နမ္းမိျပန္၏။
ဘယ္မွာ သိမ္းရမည္ ဆိုတာကိုလည္း ေတြးလို႔ မရျပန္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ထားခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ အမ ေတြက ဖိုးလုံးအိပ္ယာကို သိမ္းေပးဖို႔၊ အဝတ္အစားေတြ
ေလၽွာ္စရာရွိတာ ေလၽွာ္ေပးဖို႔ ဝင္လာတတ္သည္။ ေတြ႕ သြားလို႔ကေတာ့ ရွင္းရခက္ေတာ့မည္။ တေနရာရာမွာ သြားသိမ္းထားဖို႔က်ေတာ့လည္း နတ္သမီးေလး မ်ား ျပန္လို
ခ်င္မလားဟု ေတြးမိျပန္၏။ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ေလး ေခါက္လို႔ ေခါင္းအုံး ေအာက္ကို ထိုးထည့္ ထားလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး အႀကံထုတ္သည္။ ထားတာကေတာ့ အိပ္ရာထဲမွာပဲ
ထားရမည္။ ဒါမွ သူအလိုရွိသည့္ အခ်ိန္တြင္ ထုတ္ ၾကည့္ နိုင္မည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ရနံ့ေလးကို ရႉရွိုက္ရင္း စိတ္ခ်မ္းသာစြာ အိပ္နိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
ေခါင္းထဲကိုလၽွပ္တပ်က္အႀကံတခုဝင္လာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာ အားရထထိုင္လိုက္သည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ထားရင္ရသည္။ ႏွိပ္ၾကယ္သီး ႏွင့္ ပိတ္ထားသည့္
ထဲကို ဘယ္သူမွၾကည့္မွာမဟုတ္။ ေခါင္းအုံးစြပ္က ႏွိပ္ၾကယ္သီး ေတြကို ဆြဲျဖဳတ္လိုက္သည္။ ၿပီေတာ့ မထည့္ခင္နမ္းလိုက္ေသးသည္။ သမန္ကာလၽွံကာ မဟုတ္ဘဲ ခြက္
တဖက္ခ်င္းစီ ထဲကို ႏွာေခါင္းႀကီး ႏွစ္ၿပီးအားရပါးရ နမ္းျခင္း ျဖစ္သည္။ နမ္းလို႔ ဝေတာ့မွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ကို ထည့္ၿပီး ေအာက္ဖက္ျခမ္းမွာ ထားလိုက္သည္။ ဒါဆိုရင္ နတ္သ
မီးေလး၏ ဘရာစီယာက သူႏွင့္ အနီးဆုံးမွာ အျမဲ ရွိေနေတာ့မည္ ကိုေတြးကာ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြားရသည္။
အဲဒီေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးကိုယ့္လုပ္ရပ္ကို ကိုယ္ျပန္သေဘာက်ၿပီး ေက်နပ္ပီတိျဖင့္ အိပ္ေမာက်သြားသည္ မွာ အိမ္က အမေတြ ျပန္လာၾကသည္ အထိျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္း ၏ အသုဘကို လိုက္ပို႔ျဖစ္ေသးလား ဟု ေမးၾက ေတာ့မွ ဖိုးလုံး ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ ဒီေန႔ သျဂၤဳလ္ မည့္ေန႔ဆိုတာ ဖိုးလုံး မသိေပ။ သူမ်ားေတြ အလုပ္
ရႈပ္ေန ၾကခ်ိန္ မွာဖိုးလုံးကလည္း စိတ္ကူးေပါက္ရာထြက္လာခဲ့ မိပါသည္။
“ခုမွေတာ့ သြားမေနပါနဲ႔ ေတာ့”
အိပ္ရာက လူးလဲထေသာ ဖိုးလုံးကို အမႀကီးကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေရခ်ိဳးမလို႔ပါဗ်”
ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး အေမွာင္ကိုထိုင္ေစာင့္သည္။ ေစာေနေသးလို႔ ထမင္းေခၚေကၽြးေတာ့ ဝင္စားလိုက္ သည္။ နတ္သမီးအသစ္က ဒီေန႔လည္းေရာက္လာဦး မည္လားဟု
သိခ်င္ေဇာႏွင့္ ထမင္းကိုေျဖာင့္ေျဖာင့္ မ စား နိုင္ပါ။ ႀကိတ္မွိတ္ၿပီး အတင္းမ်ိဳခ် ရသည္။
စားၿပီေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္ ခနထြက္ထိုင္သည္။ ဖဲဝိုင္းကရသည့္ မုန႔္ဖိုးေလးေတြက ရွိေန ေတာ့ေငြစရႊင္ေန သည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္မွာ အခ်ိန္မျဖဳန္းေတာ့ဘဲ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားျခင္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ မထုတ္လိုက္ရပါ။ အေပါင္းအသင္းေရာင္း ရင္းေတြ ႏွင့္ ဆုံလို႔ ရွင္းသြားၾကသည္။ သူတို႔ကလည္း ဦးတင္ထြန္း အသုဘမွ ဖဲဝိုင္းဆီ
ခ်ီတက္ၾကမည့္ လူေတြျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးမွာ နာရီမရွိ၊ ထို႔ေၾကာင့္ တူတူထိုင္ေနသူေတြကို ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ေျပာၾကပါဟု မွာ ထားရသည္။ ဖဲဝိုင္း သြားၾကမည့္သူေတြ ေျပာေနၾကသည့္ အေၾကာင္းက ထိုအသုဘ
အေၾကာင္း၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးကဲခဲ့ ပုံမ်ား ႏွင့္ မစိုး စိုးႏြယ္၏ အနာဂါတ္ အလားအလာ တို႔ ျဖစ္ၾကသည္။ ဘယ္သူကမဆို မစိုးစိုးႏြယ္ကို ခနတျဖဳတ္ ေတာ့ တရား မ
ဝင္ေစာင့္ေရွာက္ ခ်င္ၾကေၾကာင္း ဝန္ခံၾက၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အဲဒါေတြ ကိုစိတ္မဝင္စားပါ။ နတ္သမီး အသစ္ ဆီကို သာစိတ္ေရာက္ေနသည္။ တကယ္လို႔ ေရာက္လာခဲ့ရင္၊
နတ္သမီးကို အားရပါးရ မႈတ္ မည္။ ၿပီးေတာ့ မွ စိတ္ႀကိဳက္လုပ္မည္။ ေတြးတာႏွင့္ပင္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးက တင္း လာ၏။
ခုနစ္နာရီထိုးၿပီဟု ေျပာလိုက္သံၾကားသည္ ႏွင့္ ဘယ္သူ႔ကိုမွေတာင္ ႏႈတ္ဆက္မေနေတာ့ ဘဲ ထိုင္ရာမွထၿပီး ခပ္ သုတ္သုတ္ေျပးထြက္ခဲ့သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ လူတိုင္းႏွင့္
ေဟာင္ဖြာ ေဟာင္ဖြာ ဝင္ေရာၿပီး ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ထိုင္ ရာ မွ မထခ်င္သည့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ေတာ့ႏႈတ္ နည္းကာ ဘာမေျပာညာမေျပာ ထေျပးသည့္ အတြက္ အားလုံးတအံ
တၾသျဖစ္ကာ က်န္ ရစ္ ခဲ့ၾကသည္။
အမွန္ကေတာ့ ခုနစ္နာရီ မထိုေးသးပါ။ ဖိုးလုံးကေျပာပါဆိုလို႔ တမင္ေနာက္ေျပာလိုက္ တာကို တကယ္ထင္ၿပီး ေျပးခဲ့မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေစာေနတာကို မ
သိလို႔ လုပ္ေနက်အတိုင္း လုပ္ၿပီးနတ္သမီးကို ေမၽွာ္မိသည္။ အရင္လို ၿငိမ္သက္စြာပင္ လွဲ မေနနိုင္ဘဲ လွဲလိုက္၊ ထထိုင္လိုက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အခ်ိန္ေတြက ရွည္ၾကာလြန္းေန
သည္။ ဘယ္ေလာက္ ဘယ္လိုၾကာခဲ့ၿပီဆိုတာကို လည္းဖိုးလုံးမသိ။ ေခါင္းကိုေစာင္းၿပီး နားစြင့္ရလြန္းလို႔ ဇက္ေတာင္မွ နာေနသည္။
ေရာက္သင့္သည္လို႔ ထင္ထားသည့္ အခ်ိန္ထက္ေက်ာ္လြန္တာၾကာသြားလို႔ နတ္သမီး မလာေတာ့ဟု ဖိုးလုံးဝမ္း နည္းစြာေတြးေနမိစဥ္ပင္သူအလြန္ႏွစ္ခ်ိဳက္စြဲလမ္းရသည့္ ေမႊး
ရနံ့ေလး လြင့္လာ၏။ ခပ္ဖြဖြေျခသံႏွင့္ အတူဖိုးလုံး နားကို လွိုက္ေမာရင္ခုန္ရသည့္ အေငြ႕ အသက္ေလးတခု ေရာက္လာသည္။
“မလာေတာ့ဘူး လို႔ေတာင္ထင္ေနတာဗ်ာ”
မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ရနံ့ေလးလြင့္လာသည့္ ေနရာဖက္ဆီကို လွမ္းဖက္လိုက္ရင္း ေျပာ မိသည္။ ႏူးညံ့အိ စက္သည့္ ကိုယ္လုံးေလးတခု ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲ ေရာက္လာသည္။
မ်က္ႏွာ ရွိမည္ဟု ထင္သည့္ေနရာကို လက္ ႏွင့္ စမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး နဖူး ႏွင့္ ပါးျပင္ကို တယုတယ နမ္းလိုက္ပါသည္။ ၿပီးေတာ့မွာ ႏႈတ္ခမ္းေတြကို စုပ္ယူ လိုက္ ၏။ နတ္သမီး၏
ႏႈတ္ခမ္းလႊာ ေတြကလည္း အနံ့တမ်ိဳးေလးသင္း ေနၿပီး ခ်ိဳျမသည့္ အရသာကိုေပးသည္။
မြတ္သိပ္စြာနမ္းရင္း နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးအႏွံ့လိုက္ၿပီးပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ အသက္ ရႈသံလည္း ျမန္ေနၿပီး ကိုယ္လုံးေလးက တုန္ရီလာ၏။
“လာ ...ဒီမွာ ထိုင္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မေန႔ကထက္ေကာင္းေအာင္ မႈတ္ေပးမယ္”
ဖ်ာေပၚမွာ ဆြဲထိုင္ခိုင္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီးထမိန္ ကို မတင္လိုက္၏။ ထမိန္က မေန႔ကေလာက္ မေပ်ာ့၊ မာေခါက္ ေခါက္နိုင္သည္။ အေပၚကို မရအရလွန္တင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲကာေတြ႕သည့္ေနရာကို လၽွာ ႏွင့္လ်က္ လိုက္သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ေနရာမွန္ကိုတည့္တည့္ထိ၏။
“အင္း ...”
နတ္သမီး၏ အသံတိုးတိုးေလးက ဖိုးလုံးကို စိတ္တက္ႂကြေစ၏။ တခ်က္ထဲႏွင့္ ေတာင္ သူမ အတြက္ထိသည္ ဆို ရင္ ဆက္လုပ္ေပးလိုက္ပါက အတိုင္းထက္ အ
လြန္ျဖစ္ေပေတာ့ မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ လၽွာႏွင့္ အဆက္မျပတ္တြန္း လ်က္ေတာ့၏။ ညည္းသံေတြ ႏွင့္ အတူ နတ္ သမီး တသိမ့္သိမ့္တုန္ခါေနသည္။ မ်က္လုံးက မျမင္ရေပ
မယ့္ဘယ္ ေနရာမွာ ဘာရွိတယ္ ဆိုတာကို အာ႐ုံက အလိုလိုသိေနသည္။ နတ္သမီး၏ ခႏၶာကိုယ္က ဖိုးလုံးႏွင့္ တသားထဲ တြဲဆက္လို႔ ထားသလိုပင္။
မေန႔ကလိုပင္ နတ္သမီးဆီက အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္၏။ အရင္နတ္သမီးလဲ အရည္ ထြက္ေသာ္လည္း ခု နတ္သမီးေလာက္ အမ်ားႀကီး မထြက္ပါ။ ဖိုးလုံးကေတာ့
မ်ားေလ ႀကိဳက္ေလပင္။ ထြက္လာသမၽွအားလုံးကို လၽွာ ႏွင့္ လ်က္ယူကာ မ်ိဳခ်လိုက္၏။ အဲဒီအရည္ေတြက ေဆးဖက္ဝင္သည္။ ခြန္အားျဖစ္ေစသည္ဟု ဖိုးလုံးၾကား ဖူး
ဂြင္းထုေပး ေန ရသည္။ ဆြေပးစရာမလိုေအာင္ ေထာင္ေနေပမယ့္ ဖိုးလုံးက မာသထက္မာေစခ်င္သည္။ နတ္သမီး သုံးခါ ေလာက္ အရည္ပြက္ပြက္ထြက္ၿပီး ခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကလည္း ေပါက္ကြဲထြက္လုမတတ္ တင္းမာေနၿပီ ျဖစ္သည္။သံေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေနသည့္ ဟာႀကီးကို ဆၾကည့္လိုက္ရင္း
“လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္ နတ္သမီးေလး”
မႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး နတ္သမီးကို တက္ခြလိုက္သည္။ အဝ ကိုစမ္းၿပီးထိုးထည့္ မည္ ႀကံၿပီးမွ နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြ ရွိေနတာကို သတိရသည္။
အရင္ဆုံးသူ႔ကိုယ္သူ ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေအာင္ ခၽြတ္ ပစ္လိုက္ၿပီးမွ နတ္သမီးကို ခၽြတ္ေပးသည္။ သူထမိန္လို႔ ထင္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ အဝတ္က ဆြဲထုတ္စရာအစ ကို
စမ္းလို႔ ရဘဲ ခ်ာလည္လည္ေနသည္။ ဖိုးလုံး အႀကံအိုက္ေနစဥ္ ဇြိ ကနဲ အသံတခုၾကားလိုက္ရၿပီး ဖိုးလုံး လက္ ထဲ နတ္သမီးထမိန္ ကၽြတ္ပါလာသည္။ ၿပီးေတာ့ အေပၚပိုင္းကို
ဆက္ခၽြတ္သည္။ အေပၚကေတာ့ အခက္အခဲမ ရွိပါ။ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တပ္ ထားသည့္ အက် ႌက လြယ္လြယ္ကူကူ ခၽြတ္လို႔ရသည္။
ဘရာစီယာကေတာ့ မေန႔ကလို အေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ ဖုဖုၾကမ္းၾကမ္းႏွင့္ ဇာလိုလို အေပါက္ ေတြစမ္းမိသည္။ ခၽြတ္တာကေတာ့ ခက္ပါ။ ခၽြတ္ေနရင္း ႐ုတ္တရက္ေခါင္းထဲ
ဝင္လာသည့္ အႀကံေၾကာင့္ ခါတိုင္းသူ ဂြင္းထုရင္း အရည္ႏွင့္ ပန္းေနက် နံရံဖက္ဆီသို႔ လွမ္းပစ္ထုတ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ နတ္သမီး၏ ေပါင္ၾကားထဲမွာ ေနရာ ဝင္ ယူၿပီး
အေပါက္ဝ ကို စမ္းသပ္ကာ သူ႔ဟာႀကီးကို ေဆာင့္ထိုးထည့္လိုက္၏။
“အား ...ကၽြတ္ ...ကၽြတ္..”
အားႏွင့္ေဆာင့္ထိုးလိုက္လို႔ နတ္သမီး နာသြားပုံရသည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခ်က္မွာ ဒီထက္ အားပိုသုံးၿပီး အ ဆုံးအထိေဆာင့္ ခ်လိုက္သည္။
“အား ....အ ...”
မိန္းမေတြက နာေလႀကိဳက္ေလဟု ဖိုးလုံးဆရာသမားေတြကေျပာဖူးသည္။ ဒါေၾကာင့္ မရပ္ မနား အားထည့္ ကာ ေဆာင့္၏။ နတ္သမီးလူးလွိမ့္ ေအာ္ဟစ္ေနတာ ေကာင္းလို႔
ျဖစ္ေၾကာင္း နားလည္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ဖက္ ကိုယ္ လည္းၾကည့္ရမည္။ ေဆာင့္ေကာင္းတိုင္း ေဆာင့္ေနလို႔ကလည္း မျဖစ္ပါ။ ခနေလးႏွင့္ အရည္ေတြထြက္ ကုန္ မွာဖိုး
လုံး အေတြ႕ အၾကဳံေတြအရသိေနသည္။ ဒီနတ္သမီးေလာက္ လုပ္လို႔ မေကာင္းသည့္ အရင္နတ္ သမီး တုန္းကပင္ ၾကာၾကာမလုပ္နိုင္။ အလြန္လုပ္လို႔ေကာင္းသည့္ ဒီနတ္သမီး
ႏွင့္သာ ဆိုရင္ ဘယ္ေလာက္မွခံမွာ မဟုတ္ပါ။
ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ကို ႀကိဳးစားထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး ဖိုးလုံးအရွိန္ ျပန္ျပန္ေလၽွာ့သည္။ ဒါေပမယ့္ ေစးပိုင္ တင္းက်ပ္သည့္ အ ရသာ၊ ႏူးညံ့အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ေတြက ဖိုးလုံးကို ထိန္းခ်ဳပ္
ခြင့္ မေပးပါ။ အားကုန္သုံးဖို႔ ကို ကာေစ့ေဆာ္ ေန၏။ အရင္နတ္သမီးတုန္းက စိတ္လြတ္လက္ လြတ္ လုပ္ခဲ့သည္မွန္ေသာ္လည္း ဒီေလာက္ျပင္းထန္ျခင္းမ်ိဳးမရွိ။ အခုနတ္သမီးက
ဖိုးလုံး၏ နဂိုထဲကမွ နည္းပါးလြန္းလွသည့္ စဥ္းစားဉာဏ္ေတြကို အကုန္ရွင္းလင္း ပစ္လိုက္ သည္။
ဖိုးလုံးအရွိန္ မ်ားလြန္းလို႔ နတ္သမီးက ခါးကိုတြန္းလာသည့္ အားကိုပင္ရေအာင္ဆန႔္က်င္ ၿပီး စိတ္ထင္တိုင္း လုပ္ပစ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ကိုယ္ထဲသို႔ အရည္ေတြပန္း
ထည့္ေပးၿပီး ေသာအခါ ဖိုးလုံး အသက္ကိုေတာင္ မနည္းရႉေနရေတာ့သည္။ ေသလုမတတ္ေမာပန္း ေနေသာ္လည္း ရရွိခဲ့သည့္ အရသာအတြက္ ဖိုးလုံးအလြန္ကို ေက်နပ္ႏွစ္
သိမ့္ေနမိသည္။ နတ္သမီးကေတာ့ တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ေတာ့ေခ်။ အသက္မွရွိေသးရဲ့လားဟု အလန႔္ တၾကားႏွင့္ႏွာ ေခါင္းဝကို စမ္းၾကည့္ရာ အသက္ရႈေနတာကိုေတြ႕ေတာ့
မွ ဖိုးလုံးစိတ္ေအး လက္ေအး အေမာေျဖနိုင္ေတာ့သည္။ ေနာက္ေန႔ ေတြေရတပုလင္း ေလာက္ယူခဲ့သင့္သည္ဟု လည္းေတြးေနမိ၏။
အေမာေတြ ေတာ္ေတာ္ေျပသြားသည္ အထိနတ္သမီးက ၿငိမ္သက္ေနဆဲရွိပါေသးသည္။ အေမာေျပသည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ဆႏၵေတြ တက္ႂကြလို႔ လာျပန္သည္။ ဒီတခါေတာ့ နတ္
သ မီးကို ေလးဖက္ကုန္းခိုင္းၿပီး ေခြးလို လုပ္ရ မည္။ နို႔ေတြကို သာသာယာယာ ညႇစ္ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီးလႈပ္လာသည္။ နို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ခပ္ ျပင္းျပင္းေလး လိုက္
စုပ္ေပး လိုက္ေတာ့ လူးလြန႔္လို႔လာသည္။ ပါးစပ္က ညည္းသံလိုလိုလည္း ၾကားရသည္။ အ ရင္ နတ္သမီး ႏွင့္ နို႔ အရြယ္အစားခ်င္းေတာ့ တူတူေလာက္ရွိေပမယ့္ အခုနတ္သမီး၏
နို႔သီး ေခါင္းေလးေတြက ပိုေသးသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။
နို႔ေတြကို စို႔ရင္းေပါင္ၾကားကိုလက္ႏွိုက္၍ အစိကို ရြရြေလး ပြတ္ေခ်ေပးသည့္ အခါ နတ္သမီး ညည္းသံေတြပို က်ယ္လာ၏။ တဆင့္တိုးလိုက္ၿပီး သူမ၏ လက္ထဲသို႔ ဖိုးလုံးဟာ
ႀကီးကို ထိုးထည့္ေပးလိုက္သည့္ အခါ ဖြဖြ ေလး ဆုပ္ၿပီး ဂြင္းထုေပးသည္။ မႈတ္ေပးပါလား ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေျပာရဲပါ။ ေတာ္ၾကာ လုပ္မ ေပး ခ်င္လို႔
မလာေတာ့ ဘူး ဆိုရင္ခက္ေတာ့မည္။ ခုေတာင္မွ ေလးဖက္ေထာက္ခိုင္းဖို႔ ဖိုးလုံးစဥ္းစားေနရ၏။ မေန႔ တုန္းက အေျခအေနက တိုက္ဆိုင္မႈျဖစ္သည္။ နတ္သမီး၏
လက္ႏုႏုေလးေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံးဟာႀကီး အစြမ္းကုန္ တင္းမာ လို႔လာေတာ့မွ အရဲစြန႔္ၿပီးေျပာခ်လိုက္၏။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ေလးဖက္ကုန္းေပးပါလား နတ္သမီးရယ္၊ ဖင္ကိုကိုင္ၿပီးေနာက္ကေနလုပ္ ခ်င္လို႔ပါ”
“အင္”
အာေမဋိတ္သံေလးတခုထြက္လာၿပီး နတ္သမီးၿငိမ္သြားသည္။ ေနေပးခ်င္ပုံမရ။ ဖိုးလုံးကလည္းအရမ္းလုပ္ခ်င္ ေနလို႔ တတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္ ႀကိဳးစားစည္း႐ုံးၾကည့္မိပါ
သည္္။
“အဲလို လုပ္တာက အရမ္းေကာင္းတာ နတ္သမီးေလးရဲ့၊ သားအိမ္ထဲထိေအာင္လုပ္လို႔ရတယ္၊ မေန႔က လုပ္တာ မေကာင္းလို႔လားဟင္၊ ဒီေန႔ ေကာင္းေအာင္လုပ္ေပးမယ္ေလ၊
ကုန္းေပးေနာ္”
နတ္သမီးက မလႈပ္သည့္အတြက္ ဖိုးလုံးစိတ္ရွည္ျဖစ္ၿပီး နတ္သမီးကို ဆြဲမထူကာေလးဖက္ ေထာက္ရက္ေလး ျဖစ္သြားေအာင္လုပ္လိုက္သည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့လည္း နတ္သမီး
က မျငင္း ေခ်။ ဖိုးလုံး ထားလိုက္သည့္ အ တိုင္း ဖင္ႀကီး ေထာင္ၿပီးၿငိမ္ေန၏။ နတ္သမီး သေဘာတူသည္ကို သိလိုက္သည့္ အခါဖိုးလုံးဝမ္းသာအားရျဖစ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ပိုေထာင္မတ္လာ ေအာင္သုံေလးခ်က္ေလာက္ လက္ႏွင့္ ကိုင္ထုလိုက္ၿပီး စြင့္ကားအိစက္ ေနသည့္ ဖင္ႀကီးတေလၽွာက္ လက္ႏွင့္စမ္းကာ အေပါက္ကိုရွာ၏။ ဖင္ဝေလး ကိုစမ္း
မိေတာ့ ထည့္ၾကည့္ခ်င္လာသည္။လက္ ႏွင့္ ထိုးၾကည့္ေတာ့ လက္ညိဳးေတာင္မဝင္ပါ။ နတ္သမီးက လည္း တြန႔္ခါၿပီး ႐ုန္းသည္။ အၾကမ္းကိုင္ၿပီးလုပ္ရင္ နတ္သမီးဖင္ကြဲ သြား
မွာစိုးလို႔ မလုပ္ ေတာ့ ဘဲ လုပ္ရမည့္ေနရာကို သာဆက္စမ္းလိုက္သည္။
တင္ပါးႏွစ္ျခမ္းၾကားတြင္ ဖိုးလုံးလုပ္ရမည့္ ေနရာက ေဖာင္းၿပီးစူထြက္ေနသည္။ ႏႈတ္ခမ္းသား ႏွစ္ခုၾကားမွာ လည္း အရည္ေတြစိုရႊဲေနသည္။ ခ်က္ခ်င္း မလုပ္ေသးဘဲ လၽွာႏွင့္
လ်က္လိုက္ ပါးစပ္ ႏွင့္ စုပ္လိုက္လုပ္ေပးလိုက္သည့္ အ ခါ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးတရမ္းရမ္းခါၿပီး ညည္းေတာ့ သည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး၏ တုန႔္ျပန္မႈကို သေဘာက်ၿပီး ေနာက္
အျပင္ကိုပိုၿပီး ထြက္သထက္ ထြက္ေအာင္ျဖဲၿပီး လၽွာႏွင့္ ဆက္လုပ္ေပးေနမိသည္။ နတ္သမီး၏ ညည္းညဴ သံေတြ မစဲေတာ့ေပ။ ခနေလးႏွင့္ ထြက္က်လာသည့္ အရည္ေတြကို
စင္ေအာင္လ်က္လိုက္ ၿပီးေတာ့မွ ဖိုးလုံး ျပန္ မတ္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို အဝမွာေတ့လိုက္သည္။
ေတ့လိုက္တာႏွင့္ ရမ္းေနသည့္ နတ္သမီးရပ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကလည္း အရမ္းကိုလုပ္ခ်င္ ေနၿပီ ျဖစ္လို႔ ခါးကို ဆြဲၿပီး ေဆာင့္ထိုးခ်လိုက္သည္။
“အင္း ....အား”
နတ္သမီး၏ ေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံးနားထဲမွာ ခ်ိဳၿမိန္လြန္းလွသည္။ ႏူးညံ့ကာ ေဖါင္းကားေန သည့္ တင္ပါး ႀကီး ခြက္ဝင္သြားသလိုျဖစ္ေအာင္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္ေတာ့၏။ ခါး
ကိုဆြဲၿပီး ေဆာင့္ သည္။ စိတ္ထလာသည့္ အခါ ေရွ႕ ကိုကုန္း၍ နတ္သမီး၏ နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းညႇစ္ဆြဲၿပီး ေဆာင့္သည္။ နတ္သမီး လည္းအရမ္းေကာင္း ေနပုံရ သည္။
ဖ်ာေပၚမွာ မ်က္ႏွာအပ္ၿပီး တအီး အီး ႏွင့္ မရပ္မနားေအာ္ေန၏။ နတ္သမီး ေကာင္းသလို ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္းေနသည္။ ေလ ထဲမွာ တလႊားလႊားေျပးေနသည့္ နတ္ျမင္း
ပ်ံႀကီးကို ဒုန္းစိုင္းၿပီး စီးေနရသလို စိတ္မွာထင္ ေယာင္လာမိသည္။ က်ယ္ဝန္းေသာ ေကာင္းကင္ထဲတြင္ စိတ္ႀကိဳက္ဇက္ကို လႊတ္ၿပီး စီးပစ္ လိုက္သည္။ ျမဴခိုး ေတြ၊
တိမ္ေတာင္ေတြက ဖိုးလုံးေဘးက တရိပ္ရိပ္ ျဖတ္သန္းသြားၾက၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္ထဲကေန ညႇစ္ကာညႇစ္ခါ ဆြဲယူသည့္ ဒါဏ္ကို မခံနိုင္ဘဲ အရည္ေတြ ထြက္ ကုန္သည္ အထိ ဖိုးလုံး ရပ္လို႔မရ။ မေန႔က အတိုင္းပင္ ေပ်ာ့ေခြသြားသည္
အထိရသေလာက္ ကပ္သပ္ၿပီး ေဆာင့္ေနမိသည္။ အ ထဲကို သြင္းလို႔ မရေတာ့ ေအာင္ေပ်ာ့ဖတ္သြားမွ မရပ္ခ်င္ ရပ္ခ်င္ ႏွင့္ ရပ္လိုက္ရသည္။ နတ္သမီး ကေတာ့ ခုတိုင္
ေအာင္ ညည္းလို႔ မၿပီးေသးပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ဖိုးလုံးက ေမာေနသည့္ၾကားကေန ကုန္းၿပီး လ်က္လိုက္စုပ္ လိုက္ လုပ္ေပးေနမိ၏။ နတ္သမီးဆီက
အရည္ေတြ ထပ္ထြက္လာေတာ့လည္း ဖိုးလုံးက အကုန္ စုပ္ယူပစ္လိုက္သည္။
“ေကာင္းလိုက္တာ နတ္သမီးေလးရယ္၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ ထပ္လုပ္ၾက မယ္ေနာ္”
ေျပာၿပီးမွ ဖိုးလုံးစကားမွားသြားမွန္းသိလိုက္သည္။ ဖိုးလုံးစကားက နတ္သမီးကို ျပန္ဖို႔ သတိေပး လိုက္သ လို ျဖစ္သြား၏။ ကုန္းကုန္းႀကီး ၿငိမ္သက္ေနရာမွ နတ္သမီး ဆတ္က
နဲ ထရပ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး အလန႔္တၾကားႏွင့္ အတင္းဖက္ၿပီးေတာင္းပန္မိ၏။
“မျပန္ပါနဲ႔ ဦးနတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ တညလုံး လုပ္ၾကမယ္ေလ”
နတ္သမီးက ျပန္ဖို႔ အခ်ိန္ေစ့ၿပီထင္သည္ ဖိုးလုံးစကားကို လက္မခံပါ။ အတင္းတြန္းၿပီး႐ုန္း၏။ နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ကို လက္ႏွင့္ စမ္းၿပီး
“မနက္ျဖန္ လာမွာလားဟင္”
ဖိုးလုံး လက္ထဲက နတ္သမီး မ်က္ႏွာ ၿငိမ့္ကနဲ လႈပ္သြားသည္။ ေခါင္းညိတ္လိုက္ျခင္း ဟု ယူဆလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံး နတ္သမီးကို လႊတ္ေပးလိုက္၏။ မလႊတ္ခင္ မ်က္ႏွာကိုလည္း
ဝမ္းသာအားရ ျဖင့္ ေနရာအႏွံ့ နမ္းပစ္လိုက္သည္။ ဖိုးလုံးအ႐ူးဆိုေပမယ့္ အေျခအေနကို နား လည္ပါသည္။ ဒီေန႔ ျပန္ေပမယ့္ နက္ျဖန္လာမည္ဆိုတာက ေက်နပ္ စရာ မဟုတ္
ပါလား။ ဖိုးလုံးလက္က လြတ္သည္ႏွင့္ နတ္သမီး အဝတ္အစားျပန္ဝတ္ေနသံၾကားရသည္။ ၾကယ္သီး တပ္သံ တေထာက္ေထာက္ႏွင့္ ဇစ္ဆြဲပိတ္သံေတြ ၾကားရၿပီးေနာက္
တဲေလးထဲမွာ အသံေတြ တိတ္ဆိတ္ သြား သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာကထဲက ပ်ံ႕လြင့္ေနသည့္ ေမႊးရနံ့ေလးလည္း မရွိ ေတာ့။ မၾကည့္ပါ ဟု ကတိက ဝတ္ျပဳက်ိန္ဆိုထားသည့္
အတိုင္း ဖိုးလုံး ေထာင့္နားေလးမွာ ကပ္ ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ရပ္ေနမိသည္။
ေရွ႕က လမ္းေပၚမွာ ကားႀကီးတစီး ဆူညံစြာျဖတ္ေမာင္းသြားသံၾကားလိုက္ရေတာ့မွ
“နတ္သမီး မရွိေတာ့ဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိဖြင့္ ၿပီ”
မ်က္လုံးကိုစည္း ထားသည့္ အဝတ္ကိုဖယ္ခြာကာ ခနက ပစ္ခ်ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြ ျပန္ ေကာက္ဝတ္ လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေျခရင္းဖက္က နံရံဆီ ေလးဖက္တြား၍
သြားရင္း ၾကမ္းျပင္ ကိုလက္ႏွင့္ အသာလိုက္ စမ္းေနမိသည္။ နံရံနား မေရာက္မွီပင္ လက္က ၾကမ္းရွရွ ဇာသား ေပၚသြားေထာက္မိသည္။ ဝမ္းသာအားရျဖင့္ ေကာက္ယူၿပီး တ
ဝႀကီးနမ္းရွိုက္လိုက္ မိသည္။ ရေနက် အနံ့ေလးက ဖိုးလုံးေသြးေၾကာေတြထဲ အထိျဖတ္ သန္း စိမ့္ဝင္သြားသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ အရမ္းခ်စ္ေနပါၿပီ နတ္သမီးရယ္”
လမ္းမီးတိုင္တခုေအာက္ကို အေရာက္တြင္ ဘာေရာင္လဲ ဆိုတာသိခ်င္လြန္းလို႔ အက် ႌၾကားထဲကေန မရဲတရဲ ေလး အနည္းငယ္ ထုတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အနက္ေရာင္ဇာစ
ေလးက ဖိုးလုံး ရင္ကို တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေစ၏။ ဖဲဝိုင္းေတြႏွင့္ စည္ကားေနေသာ အသုဘ အိမ္ထဲကို ဘယ္ကေနဘယ္လို ေရာက္သြားမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိ ေတာ့။ ေျခေထာက္
ႏွင့္ ေျမႀကီး လုံးဝမထိေတာ့လို႔ အထင္ေရာက္ရသည္ အထိ ဖိုးလုံးတက္ႂကြေပ်ာ္ရႊင္ေနသည္။
ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပခ်င္လြန္းလို႔ ဖိုးလုံး အေပၚတက္လိုက္ ေအာက္ဆင္း လိုက္ ႏွင့္ အခြင့္အေရးကိုေခ်ာင္းသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ နား မွာလည္း
လူက မျပတ္။ ဘယ္သူမွ မရွိရင္လည္း ဖဲဝိုင္းေတြ နား မွာသူမ ကေရာက္ေနတတ္ သည္ျဖစ္ရာ ဖိုးလုံးမွာ လြတ္လပ္စြာေျပာခြင့္ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အိပ္ခန္း ထဲသို႔ ဝင္
သြား သည့္ အခါမ်ိဳးတြင္သာလိုက္သြားမွ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ဒီနည္းက လည္း လူျမင္လို႔ မေကာင္းပါ။ မစိုး စိုးႏြယ္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ျမင္ရင္ ျပဳံးျပႏႈတ္ဆက္တတ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္
ရိုးရိုးစကားသာေျပာလို႔ရမည္။ ဆန္းျပား သည့္ စကားေတြေျပာဖို႔ အေျခအေန ကမေပးပါ။
စကားေျပာခြင့္ မၾကဳံသျဖင့္ စိတ္ရႈပ္ရႈပ္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္လုပ္သလို ဖဲဝိုင္းေတြမွာ ေဘးကလိုက္ ထိုးသည္။ မ်ားမ်ား စား စား ေတာ့မဟုတ္ပါ။ သူ႔မွာရွိတာေလး ႏွင့္ လိုက္လုပ္
ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အလွည့္တိုင္းလည္း မထိုး သူစိတ္ ထဲမွာ ထိုးခ်င္လာမွ ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္ ကေနဝင္ထိုးျခင္း ျဖစ္သည္။ ကံအားေလၽွာ္စြာျဖင့္ အလွည့္တိုင္း အေလ်ာ္ ရသည္။
ဖိုးလုံး ဝင္ထိုးသည့္ အိမ္က အျမဲတမ္းဖဲ ေကာင္း၏။ သူထိုးတာက အမ်ားႀကီးမဟုတ္လို႔ ဒိုင္ကလည္း ဘာမွမေျပာေပ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေတာင္ျမင္သြားၿပီး “ဖိုးလုံး တယ္
ဟုတ္ေနပါလား” ဟု ခ်ီးက်ဴး၏။
အခ်ိဳ႕ကလည္း ဖိုးလုံးကို မ်ားမ်ားထိုးဖို႔ ေျမႇာက္ေပးၾကသည္။ ဖိုးလုံးက လက္မခံပါ။
“ကၽြန္ေတာ္က ဖဲသမားမွ မဟုတ္တာ၊ ဘာလို႔ အမ်ားႀကီး ထိုးရမွာလဲ”
“ဒါဆို မင္းက ဘာလဲ”
နတ္သမီးေယာက္်ားဟု ေျပာမိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို ဖိုးလုံး အခ်ိန္မွီ ဘရိတ္အုပ္လိုက္နိုင္ ပါသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်”
ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ခပ္တည္တည္ပင္ ေနာက္ပြဲေတြမွာလည္း သူ ဝင္ခ်င္သည့္ ၀ိုင္း သို႔ ဝင္ၿပီး ထိုးခ်င္သည့္ အိမ္က ဝင္ထိုးသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ေတာင္မွ
ၾကဳံႀကိဳက္ ရင္ ဖိုးလုံးဝင္သည့္ အိမ္ကေန လိုက္ ထိုး၏။ မ်ားမ်ားေတာ့ ထိုးလို႔မရ၊ အမ်ားႀကီး ထိုးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံပါ ပါသြားလို႔ ဖိုးလုံးရန္လုပ္တာခံရၿပီး ဖိုး လုံးထိုးသည့္
အတိုင္းလိုက္ ထိုးရင္ နည္းနည္းသာ ဖိုးလုံးထိုးသေလာက္လိုက္ထိုးရရွာ၏။
ပိုက္ဆံေတြျမင္ၿပီး ေပ်ာ္ေနသည့္ အခါ နတ္သမီးအသစ္အေၾကာင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာဖို႔ ေမ့သြားသည္။ ျပန္ သင့္ ၿပီဟု ထင္ၿပီးထျပန္လာသည့္ အခါက်မွ ဒီေန႔ သူပိုက္ဆံေတြ
အမ်ား ႀကီးရတာ နတ္သမီးဆီက ရသည့္ ဘရာစီ ယာေလးကို ကိုယ္ႏွင့္ မကြာေဆာင္ထား လို႔ ျဖစ္ရသည္ဟု အေတြးေရာက္လာၿပီးေနာက္ လူရွင္းသည့္ ေနရာအ ေရာက္တြင္
အက် ႌ ထဲကေနထုတ္ၿပီး နမ္းမိျပန္သည္။ နတ္သမီး၏ ရနံ့ေလးေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတကိုယ္လုံး ၾကည္ႏူး ပီတိစိတ္ျဖင့္ တသိမ့္သိမ့္တုန္သြားရသည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
“တစ္၊ ႏွစ္၊ သုံး၊ ေလး”
ဖိုးလုံး တစ္ကေနတဆယ္ အထိေတာ့ေကာင္းေကာင္း ေရတြက္တတ္သည္။ အခုလည္း ေခါင္းအုံးေပၚတြင္ စီစီရီရီ တင္ထားသည့္ ဘရာစီယာေတြကို ေရတြက္ေနမိျခင္း
ျဖစ္ပါ သည္။ ပထမဆုံးေန႔က အနီေရာင္ေလး ၊ ေနာက္တ ေန႔ အနက္ေရာင္ဇာေတြႏွင့္ အလြန္ လွသည့္ဟာေလး၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ညိဳတိုတိုေလး ျဖစ္သည္။ မေန႔က
ေတာ့ အျဖဴေရာင္ ေပၚမွာ မရမ္းေရာင္ ပန္းပြင့္ေလးေတြ ေဖၚထားသည့္ ဘရာစီယာေလးရခဲ့၏။ ဒီေန႔ ဘာ ေရာင္ ဝတ္လာ မလဲဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္
ခုန္ေန၏။
တျခားေနရာေတြ မွာဉာဏ္နည္းသည့္ ဖိုးလုံးက ဒီဟာေတြကိုေတာ့ ရက္အစဥ္မလြဲဘဲ မွတ္ မိေနသည္။ နတ္ သ မီးက ညတိုင္းလိုေရာက္လာသည္။ သူမေရာက္လာသည္
ႏွင့္ ဖိုးလုံးက စိမ္ေျပနေျပမႈတ္ေပးသည္။ စိတ္ထဲက အ ရမ္းခ်ခ်င္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ နတ္သမီးေလး ေကာင္းဖို႔ အတြက္စိတ္ကိုထိန္းၿပီး နတ္သမီးက သူ႔ေခါင္းႀကီးကို အတင္း
တြန္းထုတ္သည္ အထိ လုပ္ေပးသည္။ အရင္နတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံဘဲ ေမႊးေနသည့္ အတြက္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာၾကာဖိုးလုံး မၿငီးေငြ႕ပါ။ နတ္သမီး တြန႔္ခါၿပီး အရည္ေတြ
ထြက္ေလ ဖိုးလုံးက သေဘာက်ေလပင္။
နတ္သမီး က အမႈတ္မခံေတာ့မွ ဖိုးလုံး စိတ္တိုင္းက် တက္လုပ္သည္။ ဗြီဒီယို ထဲမွာ ျမင္ဖူး သမၽွ နည္းေပါင္းစုံျဖင့္ လုပ္သည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေတြမွာ နတ္သမီးေအာ္သံေတြက
ဖိုးလုံး အ တြက္ အားေဆးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလုပ္ေလ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းက ပိုကားပိုေဖါင္းလာေလ ျဖစ္ၿပီး လုပ္ရတာ အရမ္းအရသာရွိသည္။ ဖိုးလုံးနတ္သမီးကို အ ရမ္း စြဲ
လမ္း ခ်စ္မိေနၿပီ ျဖစ္ သည္။ ဒီအေၾကာင္းကို လည္း နတ္သမီးကို ၾကဳံတိုင္းေျပာမိသည္။ သူ႔ကိုခြဲမသြားဖို႔ ညတိုင္း ေရာက္ေအာင္လာဖို႔ လည္း အျမဲလိုေျပာမိသည္။ နတ္သ
မီးကေတာ့ ဘာမွျပန္မ ေျပာေပ။ ဒါေပမယ့္ ဘာမွျပန္မေျပာတာ လာမည္ဟု ကတိေပးျခင္းလို႔ ပဲ ဖိုးလုံးယူ ဆသည္။
ညတိုင္း နတ္သမီး အဝတ္အစားေတြကို ဖိုးလုံး က ကိုယ္တိုင္ခၽြတ္ေပးသည္။ ဘရာစီယာကိုေတာ့ နံရံဆီ ပစ္ လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ အားရေအာင္ေပ်ာ္ပါးၾကၿပီးတိုင္း နတ္
သမီးကလည္း ကသုတ္ကရက္ျပန္ျပန္ သြားတတ္ ေတာ့ နတ္သမီး ထြက္သြားတာႏွင့္ အသာလိုက္စမ္းၿပီး ေကာက္လိုက္႐ုံပင္။ ေနာက္ၿပီး ထိုဘရာစီယာေတြေၾကာင့္ ဖိုးလုံး
ည တိုင္းဖဲ နိုင္သည္။ ဖိုးလုံးကို အျမဲမုန႔္ဖိုးေပးရသည့္ အမေတြႏွင့္ ေယာက္ဖကို ေတာင္ ဖိုး လုံးက ဒီမနက္ အလုပ္မသြားၾကခင္ မုန႔္ဖိုးျပန္ထုတ္ေပးလိုက္နိုင္သည္။ အားလုံး
က ဝမ္း သာအားရ ယူသြားၾကသည္။
ဝင္ေငြလမ္းက ေျဖာင့္ေနပါသည္ဆိုပါမွ မနက္ျဖန္ဆိုရင္ ဦးတင္ထြန္းက ရက္လည္ဆြမ္း သြပ္ေတာ့မည္။ မနက္ ျဖန္ ဆို ဖဲဝိုင္းေတြ မရွိေတာ့ပါ။ အရပ္ထဲက ေနာက္တေယာက္
ထပ္ ေသရင္ ေကာင္းမွာပဲဟု ဖိုးလုံးဆုေတာင္း ေနမိသည္။ ဘရာစီယာေတာင္ ဒီေလာက္စြမ္း ရင္ ေအာက္ကေဘာင္းဘီဆိုရင္ ပိုစြမ္းမည္ဟု ဖိုးလုံးေတြး မိပါ သည္။ ဖိုးလုံးေတြ႕
ဖူးသည့္ နတ္သမီး ႏွစ္ေယာက္လုံးေအာက္က ေဘာင္းဘီ မဝတ္ၾက။ မေန႔တုန္းကေတာ့ ေဘာင္း ဘီ ဝတ္ခဲ့ဖို႔ နတ္သမီးကို မွာလိုက္သည္။ အေဆာင္အျဖစ္လိုခ်င္သည္ ထက္
သိမ္းခ်င္တာ က ပိုမ်ား သည္။ ဘရာစီယာေလး ထည္ရထားၿပီး ေဘာင္းဘီက တထည္မွ မရေသးတာ ကို ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲျဖစ္ေနရသည္။
ေခါင္းအုံးေပၚက ဘရာစီယာေတြကို တခုခ်င္းေကာက္ယူၿပီး နမ္းလိုက္၏။ အလြန္လွသည့္ ဘရာစီယာေလးေတြ ျဖစ္ပါသည္။ အေဟာင္း တခုမွမပါ။ အားလုံးအသစ္ စက္
စက္ေတြ ျဖစ္သည္။ တျခားမိန္းမေတြ ဝတ္သည့္ ဘရာ စီယာေတြကို ဝတ္ထားတာ၊ တန္းမွာလွမ္း ထားတာ ဖိုးလုံး အႀကိမ္ႀကိမ္ျမင္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဟာေလးေတြ ေလာက္
ဘယ္သူ႔ ဟာကမွ မလွၾကပါ။
အားရေအာင္နမ္းရႈံ႔ၿပီးမွ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။ ေလးထည္ေတာင္ဆို ေတာ့ ေအာက္ဖက္ ျခမ္းက ေဖာင္းေတာင္ေဖါင္းေနၿပီ။ အဲဒီမညီမလာေဖါင္းေနသည့္
ဖက္ ကိုပဲ အေပၚဖက္သို႔ လွည့္ကာပါးကပ္ၿပီး အိပ္ခ်လိုက္သည္။ ဖိုးလုံး တေရးေတာ့ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ရမည္။ ဒါမွလည္း ညက်ရင္ အားအင္အျပည့္ႏွင့္ ေပ်ာ္ခြင့္ ရမည္ ျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးအိပ္ေပ်ာ္သြားသည့္ အခါနတ္သမီး ႏွင့္ အိပ္မက္ထဲမွာေတြ႕သည္။ ဖိုးလုံး က မ်က္လုံး ကိုစည္း မထားလို႔ တသက္တာျမင္ဖူးသမၽွ မိန္းမေတြထဲမွာ အလွဆုံးေသာ မိန္းမ
ကို ျမင္ခြင့္ရလိုက္သည္။ နတ္သမီး၏ ကိုယ္အေပၚ ပိုင္း က အဝတ္မပါဘဲ ျဖဴစင္လုံးဝန္းသည့္ နို႔ႀကီးေတြကို အတိုင္းသားျမင္ရသည္။ နို႔သီးေခါင္းက ေလးေတြကရဲရဲနီ ေန၏။
ေအာက္မွာဝတ္ထားတာက ဟိုကားေတြထဲက မိန္းမ ေတြဝတ္သလိုမ်ိဳး ပစၥည္းအုပ္႐ုံ ေဘာင္းဘီေသး ေသး ေလးျဖစ္သည္။ ပစၥည္းေရွ႕တည့္တည့္မွာ ႏွင္းဆီပြင့္နီနီေလးပါ၏။
နတ္သမီးေရွ႕မွာဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး ႏွင္းဆီပြင့္ေလးကို ပါးစပ္ႏွင့္ ငုံခဲလိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ ႏႈတ္ခမ္းႏွင့္ ေတ့ၿပီး စုပ္ယူလိုက္သည္။ ႏွင္းဆီပြင့္၏ ဝတ္ရည္ေတြလား၊ နတ္သမီး
၏ အရည္ေတြလားမသိ ခ်ိဳၿမိန္သည့္ အရည္ေတြ ဖိုးလုံး ပါးစပ္ထဲသို႔ စီးဝင္လာ ၾကသည္။
ဖိုးလုံးနိုးလာသည့္ အခါ ပါးစပ္မွာ အရည္ေတြရႊဲေန၏။ အလန႔္တၾကားျဖင့္ ေခါင္းကို ထူမတ္ ၿပီးထထိုင္ လိုက္မိ သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာျဖင့္ အာပုပ္ရည္ေတြက ေခါင္း
အုံးေပၚသို႔ စီး က်မသြားပါ။ က်သြားရင္ ေခါင္းအုံး စြပ္ ကိုထိုးေဖါက္ၿပီး နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေတြ ကို စိုကုန္ေပေတာ့မည္။ ဖိုးလုံး ေခါင္းအုံးကို ျပန္လွန္လိုက္ၿပီး သူအိပ္သည့္
ကြပ္ပ်စ္ေလး ေပၚက ဆင္းလိုက္သည္။ အျပင္မွာေနေရာင္ျခည္က ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေလးသာရွိေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမႏွစ္ေယာက္ ႏွင့္ ေယာက္ဖလည္း ျပန္ေရာက္လာၾကသည္။
“ဖိုးလုံး ဒီေန႔ေရာစီးပြားရွာ ဦးမွာလား”
“ရွာမွာေပါ့၊ အခ်ီႀကီးရိုတ္ မွာ ဟီးဟီး”
ကိုစိုးေအာင္ အေမးကို ျပန္ေျဖရင္း ဖိုးလုံးေရခ်ိဳးဖို႔ ျပင္သည္။အမလတ္မခင္ေအးတင့္ ကေတာ့ ဖိုးလုံး ေပးလိုက္ သည့္ ပိုက္ဆံျဖင့္ ထီထိုးခဲ့သည္ဟု ဆို၏။
“ထီေပါက္ရင္ ငါ့ေမာင္ေလးကို ေမာ္ေတာ္ကားဝယ္ေပးရမယ္၊ ပိုက္ဆံေတြလည္း သုံးဖို႔ အမ်ားႀကီးေပးမယ္”
“အ႐ူးက ကားမလိုပါဘူး မမရာ”
တကယ္ပင္ ဖိုးလုံးဒါေတြမလိုခ်င္ပါ။ သူ႔အတြက္ နတ္သမီးရွိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ က်န္တာဘာ မွ မလိုအပ္ေတာ့၊။
ေရခ်ိဳးထမင္းစားၿပီး ဖိုးလုံးလဘက္ရည္ဆိုင္ခနသြားသည္။ ဘယ္သူက ဘယ္ဝိုင္းမွာဘယ္ ေလာက္ရႈံးၿပီး၊ ဘယ္ သူက လက္စြပ္၊ ဘယ္သူကနာရီ၊ ဘယ္သူက စက္ဘီးေပါင္
လိုက္ရ သည္ ဆိုသည့္ စကားေတြၾကားရေတာ့ ငါးခူျပဳံးေလးႏွင့္ ရင္ေကာ့ကာေနမိ၏။
“အားလုံးထဲမွာ စီးပြားအျဖစ္ဆုံးက ဖိုးလုံးပဲ၊ ေဟ့ေကာင္ မင္းခုတေလာ ေန႔တိုင္းနိုင္တယ္ မဟုတ္လား တို႔ကို လဘက္ရည္တိုက္”
“တိုက္မယ္ဗ်ာ၊ ဒီညနိုင္ရင္ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ဘီယာပါ တိုက္မယ္”
“တယ္ဟုတ္ပါလား၊ ႀကိဳက္ၿပီကြာ”
“ေနာက္ထပ္ မသာ ရွိရင္လည္းေျပာၾကေနာ္ ကၽြန္ေတာ္က စီးပြားျဖစ္လုပ္ေတာ့ မွာ …ဟဲ ..ဟဲ”
ရင္ေကာ့ကာအာမခံလိုက္ၿပီး တဝိုင္းလုံးစာ ရွင္းလိုက္သည္။ အရင္က သူ႔ကိုေကၽြးေမြးေနက် လူေတြကို အခု လိုျပန္ေကၽြးရလို႔ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ္ပါသည္။ အခ်ိန္ က်သည့္ အခါ
က်ေတာ့ ဖိုးလုံးထိုင္ရာကထ၏။ အိမ္ခန ျပန္ ဦးမယ္ဟု ေျပာၿပီး ဖိုးလုံး ခပ္သုတ္သုတ္ ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။ သူမ်ားေတြကို နာရီမေမးခ်င္ေတာ့ လို႔ စိတ္မွန္း ျဖင့္ ထြက္လာရာ
ေနာက္က်မွာစိုး ၿပီး မေျပး႐ုံတမယ္လာခဲ့ျခင္း ျဖစ္သည္။
တဲနားကို ေရာက္ေတာ့ နတ္သမီး၏ အနံ့ကို ရသလိုလိုရွိသည္။ အနီးတဝိုက္မွာေတာ့ ဘာ အရိပ္အေယာင္ မွ လည္း မျမင္ရပါ။ အထဲကို ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္ၿပီး လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္
အတိုင္း ေဆာင္ရြက္လို႔ အၿပီးမွာေတာ့ ခ်က္ ခ်င္းလိုလို နတ္သမီး အနားကိုေရာက္လာသည္။ သူေနာက္ က်သြားလို႔ နတ္သမီးကိုယ္ေဖ်ာက္ၿပီး ေစာင့္ေနရ သည္ဟု ေတြးမိၿပီး
ဖိုးလုံး စိတ္ မေကာင္းျဖစ္သြားရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္က်သြားတာကို ခြင့္လႊတ္ပါ နတ္သမီးရယ္”
တ႐ုပ္ကားေတြထဲကလို လက္သီးဆုပ္ၿပီးေတာင္းပန္လိုက္သည့္ ဖိုးလုံးလက္ေပၚကို လက္ဖဝါးႏုႏုေလး တခု ေရာက္လာသည္။ ထိုလက္ကေလး ကို အုပ္ကိုင္လိုက္ၿပီး
ႏူးညံ့ကာ ေခ်ာမြတ္သည့္ လက္ေမာင္းတေလၽွာက္ တျဖည္းျဖည္းခ်င္း စမ္းသြားမိ၏။ ပုခုံးနားသို႔ ေရာက္ ကာမွ အဝတ္ကို စမ္းမိသည္။ နတ္သမီး၏ အဝတ္က လက္
ေမာင္းေတြလိုပင္ ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ လည္ပင္းနားေရာက္ေတာ့ ဇာတြန႔္ေတြကို စမ္းမိသည္။ ေအာက္ကိုု ဆက္ ဆင္းၿပီး နို႔ေတြကို ညႇစ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့
ေအာက္မွာ ဘရာစီယာ မပါသည္ ကိုသိလိုက္ရ၏။ ေအာက္မွာ ေဘာင္းဘီပါသလားဟု သိခ်င္ေဇာျဖင့္ ခ်က္ခ်င္း စမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေအာက္မွာလည္း အတြင္းခံ
လုံးဝရွိတာေတြ႕ လိုက္ရသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တြန႔္ ၿပီးေနာက္ကို ဆုတ္လိုက္မိသည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ေဘာင္းဘီဘာလို႔ ဝတ္မလာတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ နမ္းခ်င္လို႔ပါ”
ဝမ္းနည္းပက္လက္ေျပာရင္း ဖိုးလုံးငိုင္သြားရသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အဝတ္စေတြလႈပ္ရွား သြားသံၾကားရၿပီး ဖိုးလုံးကို နတ္သမီးက ဖက္လိုက္သည္။ လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္
သည့္အခါ နတ္သမီးက ကိုယ္လုံးတီးျဖစ္ေနတာကို စမ္းမိသည္။ ဖိုးလုံး စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး ငိုင္ေတြမႈေတြ ပ်က္လြင့္သြားၿပီး နတ္သမီးကို အားပါးတရ နမ္းလိုက္မိသည္။ နမ္းရင္း
နမ္းရင္းႏွင့္ ဘရာစီယာကိုေရာ ပင္တီကိုပါေမ့သြားသည္။
နတ္သမီးကို ဖ်ာေပၚဆြဲခ်လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးေပါင္တံႀကီးေတြက ဖိုးလုံးတြန္းစ ရာမလိုဘဲ သူ႔အလိုလို ေဘးကို ျပန႔္ကားသြားသည္။ ထုံးစံအတိုင္း မႈတ္ေပးလိုက္ သည့္
အခါ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြ စတင္ထြက္ လာ၏။ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ဒီေန႔ ပိုေမႊးသည္ ဟု ထင္မိသည္။ လတ္ဆတ္ေသာ အနံ့တခုေၾကာင့္ ဒီေန႔ အရင္က ထက္ ပိုၾကာေအာင္
မႈတ္ မိ ပါသည္။ အရသာရွိသည့္ အရည္ေတြကိုလည္း တရႊတ္ရႊတ္ႏွင့္ စုပ္ယူမ်ိဳခ်လိုက္သည္။ အရင္ေန႔ေတြကထက္ ပိုခ်ိဳေနတာေသခ်ာသည္။
မရပ္မနားညည္းညဴေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖိုးလုံးစိတ္မပ်က္ပါ။ သူ၏ စြမ္းေဆာင္မႈေတြ ထိေရာက္သည္လို႔ပဲ ေတြး ကာေပ်ာ္သည္။ အခုလည္း နတ္သမီးတားေတာ့မွ မႈတ္တာကို
ရပ္လိုက္သည္။ မလုပ္ခင္ နတ္သမီး၏ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရင္း အမွတ္ တမဲ့ ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း ျပန္မႈတ္ေပးပါလား နတ္သမီးေလးရယ္”
သံေခ်ာင္းႀကီးလို မာေက်ာေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဟာႀကီးကို နတ္သမီးက လက္ႏွင့္လာကိုင္သည့္ အခါ ဖိုးလုံး ရင္ ထဲမွာ ထိတ္ကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ မရဲတရဲျဖင့္ နတ္သမီးကို ဆြဲမထူ
လိုက္ၿပီး နတ္သမီးေရွ႕မွာ ရပ္ေပးလိုက္ သည့္ အခါ ဖိုးလုံးထိပ္ဖ်ားမွာ ေႏြးကနဲျဖစ္သြားသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးကို တကယ္ျပန္မႈတ္ေပးေလၿပီ။ ဖိုးလုံးေပ်ာ္ ရေသာ္လည္း နတ္သမီး
က ပုေလြ မမႈတ္တတ္ပါ။ အရင္နတ္သမီးက ကၽြမ္းက်င္သေလာက္ ဒီနတ္သမီးက ေတာ့ ငုံလိုက္၊ ထိပ္ကို စုပ္လိုက္၊ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ႏွင့္ ဘာေတြလုပ္ေနမွန္း မသိပါ။
မလုပ္တတ္လုပ္ တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပးေနရွာ သည့္နတ္သမီးကို ဖိုးလုံး သနားသြားသည္။
“ေနပါေစ၊ ေနပါေစ ေတာ္ပါေတာ့၊ အထဲကိုပဲ ထည့္ေတာ့မယ္”
နတ္သမီး ဆီက သူ႔ဟာႀကီးကို ျပန္ဆြဲယူလိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးထိုင္ခ်လိုက္သည္။ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးက်ိဳးေၾကသြား ေတာ့ မတတ္ဖ်စ္ညႇစ္ကာ ဖက္လိုက္ၿပီး မွ ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲ
လိုက္သည္။ အလိုက္သင့္ ဖြင့္ဟေပးသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံ တေခ်ာင္းကို ပုခုံးေပၚတင္ထမ္းလိုက္ၿပီး က်န္ေပါင္တဖက္ကို ခပ္ေစာင္းေစာင္းေလးခြ ၿပီး နတ္သမီး၏ တြင္းဝ
ကို စမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီးက သူမ၏ လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ ကိုင္ၿပီး အဝမွာေတ့ေပး၏။ အလိုက္သိမႈ ကို ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္သြင္းလိုက္ျခင္းျဖင့္ တုန႔္ျပန္ေပးလိုက္သည့္
အခါ နတ္သမီးေအာ္သံ ထြက္လာသည္။
“အား….”
နတ္သမီး ၏ေပါင္တံကို ဖက္ၿပီး အားစိုက္ခြန္စိုက္ေဆာင့္သည္။ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ရင္း ႏွင့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ႏွင့္ ေျခသလုံး ေတြကို တယုတယအနမ္းေတြ ေပးသည္။
နတ္သမီး၏ တကိုယ္လုံးက ေမႊးသလို အရမ္းလည္း ႏူး ညံ့သည္။ အရင္နတ္သမီး တုန္းက ဖိုးလုံးအေနႏွင့္ မႈတ္ဖို႔ ႏွင့္လုပ္ဖို႔ ပဲသိသည္။ ဒီလိုေတြ မေတြးတတ္။ ဒီနတ္သ
မီးႏွင့္ က်မွ အရာရာတိုင္းသည္ ဖိုးလုံးအတြက္ တပ္မက္စရာျဖစ္သည္။ ဒီအေန အထားအတိုင္းစိတ္ႀကိဳက္လုပ္ၿပီး ေသာ အခါ ဖိုးလုံးက ေလးဖက္ေထာက္ပုံစံျပင္လိုက္သည္။
ဒီရက္ေတြ ထဲမွာ နားလည္မႈေတြ ရေနၿပီျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကလည္း ခါးကို မလိုက္သည္ႏွင့္ အလိုက္သင့္ကုန္းေပးသည္။ ဖိုးလုံးေဘးကို မေခ်ာ္ေအာင္ လက္ႏွင့္ ပင္
ထိန္းေပးလိုက္ေသး၏။
အမွန္က ဖိုးလုံးၿပီးခ်င္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေမာလည္း နည္းနည္းေမာေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ သူ႔ အႀကိဳက္ဆုံးပုံစံ ကို ေျပာင္းၿပီး အၿပီးလုပ္ဖို႔ စိတ္ကူးထားသည္။ တင္ပါးႀကီးေတြ၏
အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနထက္ပို ၾကပ္ သြားသည့္ အတြင္း ကဆြဲအားတို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္ကေန အံႀကိတ္ေဆာင့္ ရင္း အရည္ေတြ ထြက္ကုန္သည္။ အေမာ
ေျဖရင္း ကုန္းထားဆဲျဖစ္သည့္ နတ္သမီးကို ေနာက္ကေနလ်က္ေပး မိပါသည္။ သူလုပ္ထားလို႔ ထြက္ခဲ့ သမၽွ အရည္ေတြကို ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပး ၿပီးမွ နတ္သမီး ေဘးမွာ
လဲေလ်ာင္းၿပီး နားလိုက္သည္။ နတ္သ မီးလည္း ဝမ္းလ်ားေမွာက္လို႔ ၿငိမ္သက္ေနသည္။
“နတ္သမီး ကို ကၽြန္ေတာ္ဘာေၾကာင့္ အရမ္းခ်စ္သြားလဲ မသိဘူးဗ်ာ၊ အရင္နတ္သမီးက ခ်လို႔ေတာ့ေကာင္း ပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ဘူးဗ်”
နတ္သမီး၏ ေက်ာျပင္မြတ္မြတ္ေလး ကို ပြတ္ေပးရင္း ေျပာလိုက္မိသည္။ နတ္သမီး ဆီက ဘာတုန႔္ ျပန္သံမွ မ ၾကားရ သည့္အတြက္ ဖိုးလုံး စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။
နတ္သမီးေတြက ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ လူစကားကို နား လည္ေသာ္လည္း မေျပာၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ ဆိုရင္ဖိုးလုံးက သာေျပာရျခင္း ျဖစ္သည္။
“ဟို နတ္သမီး ကို သြားျပန္ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ သူ႔ အရည္က မခ်ိဳဘူးဗ်၊ ဒီနတ္သမီးေလး က်ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘာဂ်ာ ပဲမႈတ္ခ်င္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မႈတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္
မဟုတ္လားဟင္၊ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲမွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္ၿပီး မႈတ္ေပးတာ ..သိလား”
တုန႔္ျပန္သံမၾကားရေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သူ႔ဖက္ကိုဆြဲယူလိုက္ရာ နတ္သမီး ပါလာသည္။ နတ္သမီး ကိုဖက္ၿပီး ဖိုး လုံး နမ္းသည္။ မ်က္ႏွာ အႏွံ၊ ေနာက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္း ႏုႏုေလးေတြ
ကိုတယုတယ စုပ္နမ္းသည္။ နမ္းရင္း ႏွင့္ ဖိုး လုံးစိတ္ေတြ ျပန္ထလာသလို သူ႔ဟာႀကီးကလည္း တေက်ာျပန္ၿပီး တင္းမာလာသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေနာက္တခါ လုပ္ရေအာင္ေနာ္”
နတ္သမီး မျငင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး နတ္သမီးေပၚကို တက္ခြလိုက္၏။ သူမ၏ ဆီးခုံကို ေထာက္ေနသည့္ ဟာ ႀကီးကို လည္း အဝမွာ ဝတၱရားမပ်က္ေတ့ ေပးသည္။ ဒီတႀကိမ္မွာ
လည္း ဖိုးလုံးစိတ္လြတ္လက္လြတ္ လုပ္ပစ္ လိုက္သည္။ လုပ္တာေတာင္ ရိုးရိုးမလုပ္။ ထိုးသည္.ေမႊသည္။ ေကာ္တင္သည္။ နတ္သမီး လည္း တကိုယ္လုံး တြန႔္လိမ္ၿပီး ေအာ္ေနရ၏။
ခါတိုင္းက ႏွစ္ခ်ီလုပ္ၿပီးရင္ နတ္သမီး ျပန္ေနက်ျဖစ္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ ဖိုးလုံး လုပ္ၿပီးေတာ့ ျပန္လ်က္ေပးတာကို ေက်ေက်နပ္နပ္ႏွင့္ ခံယူၿပီး ဖိုးလုံး ကိုမွီကာ ညိမ္သက္ေန၏။ ဖိုးလုံး အံ့ၾသေသာ္လည္း ေက်နပ္ၿပီး ေနာက္ေန႔ ပင္ တီ ဝတ္လာဖို႔ ထပ္ေျပာမိသည္။
“ေနာက္ေန႔ က်ရင္ ေဘာင္းဘီ ေသးေသး ေလးဝတ္ခဲ့ပါေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ကို ယူသြားခ်င္လို႔၊ အရင္ေန႔ေတြက နတ္သမီး က်န္ခဲ့တာေတြ လည္း ကၽြန္ေတာ္ အိမ္ယူသြားတယ္”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ နတ္သမီး ကိုယ္ေလး တုန္ခါသြားသည္။ မေက်နပ္မွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးပ်ာပ်ာ သလဲ ရွင္းျပမိ သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ေခါင္းအုံး ေအာက္မွာ ထားအိပ္တာပါ၊ ေမႊးေနတာပဲ၊ ေဘာင္းဘီေလး ရရင္လဲ ေခါင္းအုံးေအာက္ မွာ ပဲ ထားမွာပါ၊ ပန္းပြင့္ေလး ေတြပါတာ ဝတ္ခဲ့ပါေနာ္”
နတ္သမီး ကိုယ္လုံး ပိုၿပီးတုန္လာသည္။ ျပန္သြားမွာစိုးလို႔ ဖိုးလုံးအတင္း ဖက္ထားမိ၏။
“နတ္သမီး ကိုခ်စ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးကို ခ်စ္တာပါ၊ နတ္သမီး ေဘာင္းဘီကိုလဲ ခ်စ္တယ္၊ နတ္သမီး ဘရာစီယာကို လဲခ်စ္တယ္၊ ဒါေၾကာင့္ ေတာင္းမိတာပါ
နတ္သမီးရယ္၊ စိတ္မဆိုးပါ နဲ႔ ေနာ္”
ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲကေန နတ္သမီး တြန႔္ၿပီး ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္။ ခါတိုင္းလည္း ႏွစ္ခ်ီ လုပ္ၿပီးရင္ ျပန္ေနက်ဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးရင္ထဲ ဟာသြားသည္။ တားလည္း မတားရဲလို႔ လႊတ္ေပး
လိုက္ရ၏။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေပ်ာ့ ေခြ ေနဆဲ အေခ်ာင္းႀကီးကို လာကိုင္ေတာ့ အံ့ၾသသြားရသည္။ ကိုင္႐ုံသာမက ပါးစပ္ထဲကိုပါ ငုံလိုက္လို႔ ပိုၿပီး အံ့ ၾသရ ျပန္သည္။
“နတ္သမီးေလး ကၽြန္ေတာ့္ ကို မႈတ္ေပး မလို႔လား”
ဖိုးလုံး အေမးကို တႁပြတ္ႁပြတ္စုပ္ ျခင္းျဖင့္ နတ္သမီးက အေျဖေပးလိုက္၏။ မလုပ္တတ္ လုပ္တတ္ ႏွင့္ လုပ္ေပး ျခင္းေပမယ့္ ဖိုးလုံးအတြက္ အရမ္းကို ေကာင္းပါသည္။ ႏူးညံ့သည့္
ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ၊ တခ်က္တခ်က္မွာ ေရခဲ ေခ်ာင္းကို လ်က္သလို လ်က္ေပးေနသည့္ လၽွာကေလး၏ အထိအေတြမ်ားေၾကာင့္ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးက ျပန္ၿပီး ေထာင္တက္
လာသည္။ ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္လုပ္ဖို႔လည္း တကိုယ္လုံးမွာ အားအင္ေတြ ျပန္လည္ျပည့္ ၿဖိဳးလာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နတ္သမီး ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္ၿပီး သူက တျပန္ဘာဂ်ာဆြဲေပးလိုက္
သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖီးလ္ ေတြျပန္တက္လာပုံရပါသည္။ ဖိုးလုံးဆံပင္ေတြ ကိုဆြဲ၏။ နားရြက္ကို လိမ္၏။ လွိုက္ဖို တုန္ရီသည့္ အသံ ေလးျဖင့္ အဆက္မျပတ္ညည္း၏။
စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ဘာဂ်ာ လုပ္ေပးၿပီးမွ ဖိုးလုံး တက္လုပ္သည္။ နတ္သမီး၏ အလိုက္သိသည့္ ယုယမႈေတြ ေၾကာင့္ အားအင္ေတြ ျပန္ျပည့္လာေပမယ့္ ေရွ႕မွာ ႏွစ္ ႀကိမ္ၿပီး
ထားေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မၿပီး နိုင္ ျဖစ္ရသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ေမာလာသလို နတ္သမီးေလး လည္းက်ယ္က်ယ္ေတာင္ မေအာ္နိုင္ေတာ့ ေလသံ ေပ်ာ့ ေလးႏွင့္ သာ
ညည္းနိုင္ေတာ့သည္။ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုဖိုးလုံး သနားလာသည္။ ျမန္ျမန္ၿပီးေအာင္ အားထည့္ ေဆာင့္ရလြန္းလို႔ ထိပ္ေတြေတာင္က်ိန္းေနသည္။ နတ္သမီး
လည္းေတာ္ေတာ္ခံရ ခက္လိမ့္မည္။ အရည္ေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မထြက္ခ်င္ေတာ့ပါ။ တခါတုန္းက အရင္နတ္သမီး သူ၏ ေဂြးအုကို ညႇစ္ေပး ဖူး တာကို သတိရလိုက္တာေၾကာင့္
“ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေဂြးဥ ကို ညႇစ္ေပးပါ”
ဖိုးလုံးစကားေၾကာင့္ လွမ္းညႇစ္ေပးသည္။ နတ္သမီး လက္က တင္ပါးကိုမွီေသာ္လည္း ဥကိုေတာ့ မထိတထိ ျဖစ္ ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးက အေပၚဖက္ကိုတိုးသည္။
တိုးတာႏွင့္ အလိုက္သင့္ျဖစ္ေအာင္ နတ္သမီး၏ ေပါင္ ေတြကို အတင္းဖိခ်ရ၏။ ေပါင္ေတြကို ရင္မွာအပ္လိုက္ေတာ့ နတ္သမီး ဖင္ႀကီးကႂကြတက္လာသည္။ ပုဇြန္လို
ေကြးေကြးေလး ျဖစ္ေနရာကေန ပုခုံးကိုႂကြၿပီး နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဥႀကီးေတြကို မိေအာင္ဖမ္းၿပီး ဖ်စ္ညႇစ္ေပး၏။ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ မဆုပ္မိသည့္ အျပင္ နတ္သမီးက လည္း
အားေပ်ာ့ေနလို႔ လုံးဝမနာပါ။ အေဆာင့္ႏွင့္ အညႇစ္ တိုင္ ပင္ ကိုက္သြားသည့္ အခါ ဖိုးလုံး တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္လာၿပီး ေနာက္ အခ်က္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ ဆက္တိုက္ေဆာင့္
လိုက္သည္ႏွင့္ အေခ်ာင္းေရာ ဥပါ က်င္တက္လာၿပီး ေနာက္ အရည္ေတြထြက္ကာ ၿပီးသြားေတာ့သည္။
ပင္ပန္းလိုက္သည္မွာ ဆိုဖြယ္မရွိေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ကိုယ္ ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးအၾကာႀကီး နားလိုက္ရသည္။ ဖိုးလုံး အေမာေျပလို႔ ေဘးကို လွိမ့္ခ်လိုက္သည္ ႏွင့္ နတ္သမီး
ထရပ္လိုက္သည္။ မသြားေစခ်င္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးက ေၿခ ေထာက္ေတြ ကိုဖက္လိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီး ေၿခ ေထာက္ေတြ ယိမ္းယိုင္လို႔ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး
လက္ထဲ က ေန ျပန္႐ုန္းသည္။
ခါတိုင္းေနခဲ့ သည့္ အခ်ိန္ထက္ပို ၿပီးၾကာျမင့္စြာ ေနေပးခဲ့သည္ကို သတိရလိုက္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးလက္ေတြ ေပ်ာ့က်သြား၏။ နတ္သမီး တို႔မည္သည္ သတ္မွတ္ခ်ိန္ထက္
ေက်ာ္လြန္ၿပီးေနလို႔ မရဟု မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာဖူး သည္ မဟုတ္ပါလား။ ဖိုးလုံး အခ်ိန္နာရီ ကို မသိေပမယ့္ အရမ္းေနာက္က်ေနၿပီ ဆိုတာကိုသိသည္။ အခုန လုပ္ထား သည့္ အရည္ေတြ ေျပာင္ေအာင္လ်က္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းေလး ကို အားပါးတရ စုပ္နမ္း ၿပီးေတာ့ လႊတ္ေပးလိုက္ပါသည္။ ခနေလး အတြင္းမွာပင္ နတ္သမီး၏
စြဲမက္ဖြယ္ ရန႔ံ ႏွင့္ အေငြ႕အသက္ေတြ ဖိုးလုံး နားက ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ျမက္ပင္ေတြကို ခပ္ျမန္ျမန္ တိုးတိုက္သြားသည့္ အသံကိုလည္းၾကားရ သည္။ ခါတိုင္းဆို
ဒီလို အသံေတြ မၾကားရပါ။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး အလၽွင္လိုေနပုံရ၏။
မ်က္လုံးက အဝတ္ကိုေတာင္ ျပန္မျဖဳတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ ဖိုးလုံး ဖ်ာေပၚကို လွဲခ်လိုက္မိပါသည္။ ဒီည အျပန္ေနာက္ က် လို႔ မနက္ျဖန္ နတ္သမီး ေရာက္မလာနိုင္မွာကိုလည္း
စိုးရိမ္ပူပန္ မိသည္။ တကယ္လို႔သာ မနက္ျဖန္ နတ္ သမီး ေရာက္မလာရင္ သူ႐ူးသည္ထက္ ပိုကာ ႐ူးဖို႔သာရွိသည္ဟုလည္း မခ်င့္မရဲ ေတြးေနမိသည္။ နတ္သမီး ဆီက
ကံေကာင္းေစသည့္ အေဆာင္ကို ဒီေန႔ မရလိုက္သည့္ အတြက္ အသုဘအိမ္ကို သြားရင္လည္း ဖဲရိုတ္ လို႔ ကံေကာင္းမွာ မဟုတ္ေတာ့။ ေအးေအး ေဆးေဆး မွပဲ သြားဖို႔
ဆုံးျဖတ္လိုက္ရသည္။ မသြားလို႔ ကလည္း မျဖစ္ ေပ မနက္ျဖန္ရက္လည္ဆိုေတာ့ ညကထဲက သြားၿပီး ကူညီလုပ္ကိုင္ေပး သင့္သည္ မဟုတ္ပါလား။
နတ္သမီး ထြက္သြားၿပီး အၾကာႀကီးေနမွ ဖိုးလုံး ထြက္လာ၏။ လမ္းမေတြေပၚမွာ လူသူက ရွင္းသေလာက္ျဖစ္ ေန သည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ အေရာက္တြင္ အရိပ္
မဲမဲႀကီးတခုကို ေတြ႕လိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလန႔္ သြားသည္။ အနားနားကို ေရာက္မွ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီးကိုင္ကာရပ္ေနသည့္ အေစာင့္ကုလားအဖိုးႀကီးမွန္း သိလိုက္ရသည္။ ဖိုး လုံး
ႏွင့္ အရပ္ထဲမွာ မ်က္မွန္းတန္း မိေနသည့္ အဖိုးႀကီးက ႏႈတ္ဆက္သည့္ အေန ျဖင့္ ၀ါးရင္းတုတ္ႀကီး ကိို ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့ သူ႔ကိုရိုတ္ေတာ့မည္ဟု ဖိုးလုံးရင္ထဲ မွာထိတ္
သြားၿပီး အလန႔္ တၾကားထြက္ေျပးမိ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလးဗ်”
ေတာ္ေတာ္လွမ္းလွမ္း ေရာက္ေတာ့မွ ကုလားႀကီးရယ္သံေၾကာင့္ ရွက္ရွက္ႏွင့္ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဆီတက်ိဳးထဲ သုတ္ခဲ့၏။ ေနာက္ဆုံးညဆိုေတာ့
၀ိုင္းေတြက ပိုၿပီး အရွိန္ျမင့္ေနသည္။ဒီေန႔က မိုး လင္းသည္ အထိလဲ ရိုတ္လို႔ မရ၊ မနက္ဖက္ ဆြမ္းမကပ္ခင္ တရားမနာခင္ ၀ိုင္းသိမ္းရမွာ ျဖစ္လို႔ အားလုံးေဇာ ကပ္ေနၾက
သည္။ ရႈံးေနသူတခ်ိဳ႕က ဖိုးလုံးကို ျမင္ေတာ့ ဝမ္းသာသြားၾကသည္။ ခုတေလာ ဖိုးလုံးက ကံထေန သည္ မဟုတ္ပါလား။ တခ်ိဳ႕ကလည္း ဦးတင္ထြန္းႀကီးေစာင့္ေရွာက္တာ
ဟု ဖိုးလုံးကြယ္ရာမွာ ေျပာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက ဒီေန႔ မထိုးလို႔ ဆိုသည့္ အခါ သူတို႔ စိတ္ပ်က္သြားၾကသည္။
စိတ္ကူးေကာင္းသည့္ တေယာက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးလက္ထဲကို ၂၀၀ တန္ ၅ ရြက္လာထည့္ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက မ်ားမ်ား မထိုးတတ္မွန္း သိလို႔ တမင္ ဒီေလာက္ပဲေပးျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။
“ဒီပိုက္ ဆံနဲ႔ မင္းႀကိဳက္သလို လိုက္ထိုး၊ ရႈံးရင္ ျပန္မေပးနဲ႔၊ နိုင္ရင္ တေယာက္တဝက္”
ကိုယ့္ပိုက္ဆံ ႏွင့္ မဟုတ္၍ ဖိုးလုံး လက္ခံလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ တလွည့္ ကို ၂၀၀ ႏွင့္ ငါးလွည့္ေျမာက္သည့္ အခါ အကုန္ေျပာင္သြားသည္။ နတ္သမီးဆီက ဘာမွ မရ
ခဲ့လို႔ ျဖစ္မည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ အရင္ေန႔ေတြက လည္း ဒီလိုပဲ စိတ္ကူးတည့္သည့္ အိမ္ကေန ဝင္ေလာင္းလိုက္တာပင္။ ဒါေပမယ့္ အရင္ေန႔ေတြက အျမဲလို နိုင္ သည္။
ဖဲဝင္ကစားျခင္း ကိုလက္ေလၽွာ့လိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္ေဖးက မုန႔္ဟင္းခါးခ်က္ေနၾကသည့္ ေနရာေဘးမွာ ဖ်ာခင္းထားတာ ေတြ႕လို႔ သြားမွိန္းေနလိုက္သည္။ ေဘးမွာ တျခား
သူေတြ လည္းရွိသည္။ ဘယ္သူေတြမွန္း ေတာ့ မသိ။ နတ္သမီး ႏွင့္ ေရကုန္ေရခန္း ခ်စ္လာခဲ့ရသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးပင္ပန္းစြာ ျဖင့္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္ သြားရင္း
ႏွင့္ ဝ႐ုန္းသုန္းကား ေျပးသံလႊားသံေတြ ဆူဆူညံညံၾကားမွ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ ထၾကည့္သည္။ အိမ္ ေရွ႕ဖက္ေရာက္မွ ဖဲဝိုင္းေတြကို ရဲလာဖမ္းတာဟု သိရသည္။
ေျပးလို႔ လြတ္တဲ့ သူလည္းလြတ္ၿပီး မိတဲ့သူလည္း မိ သြားသည္။
အရပ္ထဲမွာ ေတာ့ဒီလိုပဲ အသုဘရွိရင္ ဖဲဝိုင္းရွိသည္ပင္၊ ခုမွ ဘာလို႔ ရဲလာရသည္ ကို ဖိုးလုံးနားမလည္ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္ကေတာ့ နားလည္ပုံရသည္။ လာသည့္သူေတြ ႏွင့္
ေအးေအးေဆးေဆး စကားထိုင္ေျပာၾကၿပီၤး ေနာက္ ဖမ္း ထားသူေတြကိုေတာင္ မေခၚေတာ့ဘဲျပန္သြားၾကသည္။ သူတို႔ ျပန္သည္ႏွင့္ ၀ိုင္းျပန္စနိုင္ၿပီ ျဖစ္ေၾကာင္း မစိုးစိုး
ႏြယ္က ေက်ညာသည္။ ထြက္ေျပးသူေတြ လည္း အလၽွိုလၽွိုျပန္လာၾက၏။ ဒါေပမယ့္ ပိုက္ဆံေတြကေတာ့ ရႈပ္ ကုန္သည္။ ၀ိုင္းထဲက ေတြရာျမင္ရ ဆြဲေျပးၾကျခင္း ျဖစ္ရာ
နိုင္ၿပီးသား ပိုက္ဆံေတြ ေပ်ာက္သူေပ်ာက္၊ ေနာက္ ဆုံး လက္က်န္ အရင္းပါ ဘယ္သူ႔ လက္ထဲ ပါသြားမွန္း မသိရျဖစ္သူက ျဖစ္ႏွင့္ ၀ိုင္းေတြက အခုနေလာက္ အရွိန္ မ
ေကာင္းေတာ့ေပ။ အနားမွာ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ လာထိုင္သည့္ ဖိုးလုံးကို တေယာက္က ေမတၱာပို႔သည္။
“ဟင္ .. ေအေပးေလး ဖိုးလုံး၊ နင္အဲဒါေတြ သိလို႔ ဒီေန႔ ဝင္မေလာင္းတာ မဟုတ္လား မသာေကာင္ေလး”
ဒီလို အေျပာခံလိုက္ရမွ ဖိုးလုံးလည္း ေတြသြားသည္။ ဒီေန႔ သူ႔ကို မကစားေစခ်င္လို႔ နတ္သမီးဘာမွ ဝတ္ မလာ တာဟု ထင္လိုက္မိသည္။ ဒီေန႔ မ်ားမ်ားစားစားလုပ္မည္ဟု
ဖိုးလုံးမွန္းထားသည္။ တကယ္လို႔ လုပ္ျဖစ္ရင္ အခုလို အေျခအေန မွာ ဖိုးလုံးပိုက္ဆံ ေတြလည္း ဆုံးနိုင္သည္။ ဟုတ္သည္။ ဒါ နတ္သမီး ေက်းဇူးပဲ ျဖစ္ရမည္။ နတ္ သမီး
လိုပင္ေက်းဇူးတင္စရာ ေကာင္းသည့္ ဆရာမႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ အိမ္ေရွ႕ခန္း နံရံကို မွီရင္း စာအိတ္ ေတြထဲကို ပိုက္ဆံ အသစ္ေလးေတြ ထည့္ေန၏။ ဖိုးလုံးက သူမ
ကို ေက်းဇူးတင္စြာ ျပဳံးျပလိုက္သည့္ အခါ မစိုး စိုး ႏြယ္ကလည္း ဖိုးလုံးကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ပါသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အရွိန္ျပင္းစြာ ျဖင့္ေဘးကေန ျဖတ္သြားသည့္ ကားက ဖိုးလုံး ႏွင့္ သီသီေလး လြဲသြားသည္။ ေျခလွမ္း တဝက္ ေလာက္ သာ ေစာသြားရင္ က်ိန္းေသတိုက္မိသည္။ အခုေတာင္မွ
ေလဟပ္သြားသည့္ အရွိန္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ယိုင္လဲ လုမတတ္ ျဖစ္သြားရသည္။
“မေအ -ိုး ေတြ၊ မင္းတို႔ အေမ လင္လမ္းမို႔လို႔ ေမာင္းတာလားကြ”
ႏႈတ္က ေအာ္ဆဲရင္း လမ္းေဘးက အုတ္ခဲကို ေျပးေကာက္သည္။ အေဝးႀကီး ေရာက္သြားသည့္ ကားကိုလွမ္း ထုလို႔လည္းမရပါ။ ေျပးလိုက္ရင္ေတာင္ မွီမွာ မဟုတ္ပါ။ ဖိုးလုံး ရည္
ရြက္ခ်က္က အေျပးလိုက္ၿပီး ထုဖို႔ျဖစ္သည္။
“ဖိုးလုံးရာ လိုက္လဲ မွီမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ေလၽွာ့စမ္းပါ”
လမ္းမွာရွိေနသူတေယာက္က ဖိုးလုံး လက္ကိုဆြဲၿပီး ေဖ်ာင္းျဖသည္။
“ဒီ ငါ -ိုး မသား၊ မိလိုက္လို႔ကေတာ့”
ဖိုးလုံးကို လာဆြဲသူက အံ့ၾသတႀကီး ျဖင့္ မ်က္လုံးႀကီးျပဴးၾကည့္ သည္။ အရင္ကဖိုးလုံး ဒီလို မဟုတ္ပါ။ ေအးေအး ေဆးေဆး ေနတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္ထလာရင္ မိန္းကေလး ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ ျပတတ္သည္မွ အပ တျခား ဘာမွ မိုက္မိုက္ရိုင္းရိုင္း ေျပာဆိုတတ္သူမဟုတ္။
“ကဲပါကြာ၊ ငါအခု ဝက္သားဒုတ္ထိုး သြားစားမလို႔ ၊ လိုက္ခဲ့”
“မလိုက္ေတာ့ပါဘူးဗ်ာ၊”
“ဘယ္လိုျဖစ္တာတုန္းဟ၊ အရင္တုန္းက ဗန္းလိုက္ျပဳတ္ေအာင္ စားခ်င္တယ္ဆိုတဲ့ ေကာင္က”
“မစားခ်င္လို႔ပါဗ်ာ”
ေခၚေကၽြးသူရွိရင္ ဖိုးလုံးလက္မေႏွး ပါ။ ေစတနာရွိလို႔ ေကၽြးတာကို ဘယ္ေတာ့မွ အားမနာ၊ မူလဲ မူေလ့ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ အခု ဖိုးလုံး လုံးဝ မစားခ်င္တာအမွန္ျဖစ္သည္။ ဝက္သား
ဒုတ္ထိုးသာ မက ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိပါ။ ဒီလိုျဖစ္ေနတာ တပတ္ေလာက္ ရွိပါၿပီ။ တိတိက်က် ေျပာရရင္ နတ္သမီး ေပၚမလာေတာ့တဲ့ ေန႔က စ လို႔ ျဖစ္သည္။ ဦးတင္
ထြန္းႀကီး၏ ရက္မလည္ခင္ တရက္မွာ ေနာက္ဆုံးေတြ႕ ၿပီးေနာက္ နတ္သမီးလုံးဝ မေပၚလာ ေတာ့။ ဖိုးလုံးစြဲလမ္းရသည့္ နတ္သမီး အသစ္လဲမလာ၊ အရင္နတ္သမီး အေဟာင္း
လည္း ေပၚမလာဘဲ ေနၾက သည္။
နတ္သမီး အေဟာင္းကိုေတာ့ဖိုးလုံးမလြမ္းပါ။ နတ္သမီး အသစ္ကေတာ့ ဖိုးလုံး အတြက္အလြန္ပင္စြဲမက္ဖြယ္ ေကာင္းသည့္ နတ္သမီး ျဖစ္ပါသည္။ ဖိုးလုံး၏ ဘဝ လို႔ေတာင္သတ္
မွတ္ထားပါသည္။ နတ္သမီး ေရာက္မလာ လို႔ လြမ္းရ ခံစားရေသာ္လည္း နတ္သမီး အေဟာင္းတုန္းကလည္း တပတ္ေလာက္ေပ်ာက္တတ္ေတာ့ ဒီလိုပဲ ျပန္ေရာက္ လာလိမ့္
မည္ဟု ေမၽွာ္လင့္ရင္း လြမ္းေနခဲ့ရပါသည္။လြမ္းရလြန္း၊ သတိရလြန္းလို႔ ညဖက္ဆိုလည္း မအိပ္နိုင္၊ အစားအေသာက္လည္း ေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ ေပမယ့္ ဖိုးလုံး ဟန္မ
ပ်က္ေနနိုင္ခဲ့သည္။ ခုလို တ ပတ္ေက်ာ္လာသည့္ အခါမွာေတာ့ ေဆာက္တည္ရာမရျဖစ္လာေတာ့သည္။
နတ္သမီးလာသည္ျဖစ္ေစ၊ မလာသည္ျဖစ္ေစ ဖိုးလုံးကေတာ့ ညတိုင္းသြားၿပီး ေစာင့္ပါသည္။ အရင္က နတ္သ မီး မလာရင္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ဂြင္းထုၿပီး ျပန္တတ္ေသာ္လည္း
ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ ဒီလိုလုပ္ဖို႔ေတာင္ စိတ္က မစြမ္းနိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲက ဘရာစီယာေလးေတြလည္း နမ္းရလြန္းလို႔ ရနံ့ေတြ ေတာင္ေပ်ာက္ ကြယ္
ကုန္ၾကေလၿပီ။ အတင္းကပ္ၿပီးရႉခါမွ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလးသာရေတာ့သည္။
အားကိုးတႀကီး ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီေျပးပါေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ အရိပ္ကိုေတာင္မေတြ႕ရပါ။ အိမ္က ပိတ္ထား တာပဲ မ်ားေနသည္။ ေန႔ခင္းသြားလည္း မေတြ႕၊ ည
ဖက္ေရာက္ေတာ့လည္း မေတြ႕၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုံးဝ ေပ်ာက္ခ်က္ သားေကာင္းေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း၏ ေဆြမ်ိဳးေတြ ႏွင့္ အေမြ ကိစၥေတြ ေျပာဆိုရွင္းလင္းေနရလို႔ အိမ္မကပ္နိုင္
တာ ကိုလည္း ဖိုးလုံး နားမလည္နိုင္ေတာ့ ခက္ေနသည္။ ဒီအေၾကာင္းကို သူမ်ားေတြက ေျပာေနၾကေပမယ့္ ဖိုး လုံးက ေရွ႕တင္ေျပာ ေနသည့္တိုင္ ဒီကိစၥ ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္
ကိုမေတြ႕ရျခင္း ဆက္စပ္လိမ့္ မည္ဟုလည္း ေတြးတတ္ သူ မဟုတ္ရွာပါ။ အ႐ူးမီးဝိုင္း ဆိုသည့္ စကားက အလြန္သ႐ုပ္ပါသည္။ ဖိုးလုံးကို မီးေတြဝိုင္း ေနသလိုခံစားေနရ
ရွာပါသည္။
သူစြဲလမ္း ျမတ္နိုးရသည့္ နတ္သမီးကလည္း ေပၚမလာ၊ ဒါႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကူညီေျဖရွင္း ေပးနိုင္မည့္သူအျဖစ္ ဖိုးလုံး သတ္မွတ္ထားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း ေပ်ာက္
ဆုံးေနသည့္ အခါ သူ႔ခမ်ာ ဘယ္လိုေနလို႔ ေနရမွန္း မ သိ ျဖစ္ေနပါသည္။ ဖိုးလုံး တစ္ကေန တဆယ္ အထိေရတတ္သည္။ နတ္သမီး ခုနစ္ရက္ ေပၚမလာတာကို အ ရင္က
ျဖစ္ဖူးလို႔ လက္ခံနိုင္ေပမယ့္ ေနာက္ထပ္လက္ေခ်ာင္းေတြ ခ်ိဳးဖို႔ ျဖစ္လာသည့္ အခါ သူမခံစားနိုင္ေတာ့ ပါ။ ေဒါသေတြ မႀကီးစဖူးႀကီးသည္။ စတာ ေနာက္တာေတြကိုလည္း
သည္းမခံနိုင္ေတာ့ပါ။
အေၾကာင္း မသိသူေတြကေတာ့ အရင္လိုပင္ စၾကေနာက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံးက ျပန္ေျပာသည့္ အခါ ပိုသေဘာက် ၿပီး ထပ္ကာစၾကျပန္သည္။ တေန႔ ေတာ့ လဘက္ရည္ဆိုင္
သြားထိုင္ ရင္း စၾကေနာက္ၾကသူေတြ ကိုဖိုးလုံး ေပါက္ကြဲေတာ့သည္။ စားပြဲ ေပၚက ဓါတ္ဗူးကို ေကာက္ၿပီး ၀ိုင္းလည္မွာ ပင္ေပါက္ခြဲခ်လိုက္သည္။
“ခင္ဗ်ားတို႔က ကၽြန္ေတာ့္ ကိုဘာထင္ေနတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးဗ်၊ လူသတ္လို႔ရတယ္၊ လူသတ္လို႔ ေထာင္ မက်ဘူး၊ ခင္ဗ်ားတို႔ လြန္လြန္းေနၿပီ”
ေရေႏြးေတြ စင္လို႔ အပူေလာင္သြားၾကသူေတြ ပင္ ကိုယ့္အနာကို ေမ့ၿပီး ေၾကာင္ၾကည့္ေနၾကသည္။ ဖိုးလုံးဒီလို ျဖစ္တာ သူတို႔တခါမွ မျမင္ဖူးပါ။ တျခားဝိုင္း ကလူေတြေရာက္
လာၿပီး ဖိုးလုံးကို ေခ်ာ့ေမာ့ကာ အျပင္ကို ေခၚထုတ္ ၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ထိုင္ေနၾကသူေတြကလည္း အ႐ူးႏွင့္ ဖက္မျဖစ္ခ်င္ၾကလို႔ ေထြေထြထူးထူး ဘာမွထပ္ေျပာမ ေနၾကပါ။
မေက်နပ္နိုင္ေသးသည့္ ဖိုးလုံးကသာ ဆိုင္ျပင္က ထပ္ၿပီးစိန္ေခၚေနေသးသည္။
“ဘယ္သူ မိုက္သလဲ၊ ထြက္ခဲ့ပါဗ်၊ဖိုးလုံး အရင္လို သည္းခံမယ္ မမွတ္ၾကနဲ႔”
အမ်ိဳးသမီးတခ်ိဳ႕ပါ ေရာက္လာၿပီး ေခ်ာ့ၾကလို႔ ဖိုးလုံးစိတ္ေလၽွာ့ ၿပီးေပေစာင္းေစာင္း ႏွင့္ အိမ္ကို ျပန္လာသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ အိမ္ေရွ႕ေရာက္ေတာ့ တံခါးေတြပြင့္ ေနသည္ကိုေတြ႕
ရလို႔ စိတ္တိုတာေတြ ေပ်ာက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ဝမ္းသာသြားသည္။ အိမ္ေရွ႕က သံဆန္ကာတံခါး ပိတ္ထားေသာ္လည္း အထဲက တံခါးႏွင့္ ျပတင္းေပါက္ေတြ ပိတ္ မထားပါ။ မစိုး
စိုးႏြယ္ ရွိမည္ ဆိုရင္ ဖိုးလုံးအတြက္ အဆင္ေျပမည္ျဖစ္သည္။ ၿခံထဲသို႔ ေျခလွမ္းသုတ္သုတ္ ႏွင့္ အေျပးအလႊားဝင္ၿပီး အိမ္ေရွ႕ကေန အသံျပဳလိုက္သည္။
“အမ ..အမ …မမစိုး”
ျပန္ထူးသံ မၾကားရလို႔ ေနာက္ထပ္ သုံးေလးခါ ေခၚၾကည့္သည္။ အေၾကာင္း မထူးပါ။ သံဆန္ကာေပါက္ၾကား ကေန လက္ေခ်ာင္းေလးေတြသြင္း ၿပီး တံခါးခ်က္ကို တြန္းလိုက္၏။
ဒီနည္းကို ဦးတင္ထြန္း ကျပေပးခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ မရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဖိုးလုံးလာရင္ သူထဖြင့္ မေပးရေအာင္ ကိုယ့္ဖာသာဖြင့္ ဝင္ဖို႔ သင္ေပးထား ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ တံခါးပြင့္
သြားေတာ့ ဖိုးလုံး အထဲကို ဝင္လိုက္သည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ လည္း ဘယ္သူမွမရွိ၊ မစိုး စိုးႏြယ္ အိပ္ေပ်ာ္ေနပုံရသည္။ အိပ္ေပ်ာ္ေနလည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ႏွိုးၿပီး ေျပာျပရမည္
ပင္။ နတ္သမီးကိစၥက အလြန္ အေရးႀကီးသည္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္လည္း သိပါသည္။
အိပ္ခန္းဖက္ကို ေျခဦးလွည့္လိုက္စဥ္ နားထဲကို ခပ္အုပ္အုပ္ အသံေတြ တိုးဝင္လာသည္။
“ကၽြီ …ဖတ္ …ဖတ္ …ကၽြီ …ဖတ္”
ထူးဆန္းသည့္ အသံတိုးတိုးက အိပ္ခန္းဖက္က လာမွန္းသိလို႔ ေျခဖြနင္းၿပီး အိပ္ခန္းဝကို ကပ္လိုက္သည္။ အထဲ က တံခါးပိတ္မထားသည့္ အတြက္ ခန္းဆီးစၾကားကေန အတြင္း
ကို ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အျပင္ကေန ေခၚ သည္ကို မစိုးစိုးႏြယ္ ဘာေၾကာင့္ မၾကားမွန္း အခုမွ ဖိုးလုံးသိေတာ့သည္။ ကုတင္ေပၚမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ႏွင့္ သက္တူ ရြယ္တူေလာက္
ရွိမည့္ ေယာက္်ား တေယာက္။ အဲဒီလူကို ဖိုးလုံးသိသည္။ ဦးတင္ထြန္း အသုဘတုန္းက မစိုးစိုး ႏြယ္ႏွင့္ အတူ ဖဲဝိုင္း ေတြကေန အေကာက္လိုက္ရင္း တပူးတြဲတြဲ လုပ္ေနသည့္
သူျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ျဖစ္ပါ၏။ အဲဒီလူေရာ မစိုးစိုးႏြယ္ပါ ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျဖစ္သည္။
သူမ၏ ညိဳဝင္းကားစြင့္သည့္ဖင္ႀကီးကိုေထာင္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က ေလးဖက္ကုန္းထားသည္။ ဟိုလူက မစိုးစိုးႏြယ္ ဖင္ႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေနာက္ကေန လုပ္ေနသည္။ သူက ဗလေကာင္းေတာ့ ေဆာင့္တာလည္း ျပင္းသည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္၏ တတုံးတခဲ ကိုယ္လုံးႀကီးပင္ ေရွ႕ကိုစိုက္က်သြားတတ္သည္။ မ်က္ႏွာကို ဆံပင္ေတြအုပ္ေန လို႔ မျမင္ ရေသာ္လည္း
အိပ္ရာခင္း ကို က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အတင္းႀကီးကို ေထာင္ ေပး ေနသည့္ဖင္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ အရမ္းေကာင္းေနမွန္း ဖိုးလုံးရိပ္မိလိုက္
သည္။ ဟိုလူ ေဆာင့္လိုက္ တိုင္း မစိုးစိုးႏြယ္ လည္ပင္းကေနတြဲ ေလာင္းက်ေနသည့္ ေရႊဆြဲႀကိဳးက နာရီခ်ိန္သီးလို ေရွ႕ေနာက္ရမ္းေနသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုယ္ထဲကို ဝင္ခ်ည္ထြက္ခ်ည္ ျပဳေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံး လန႔္သြားသည္။ အရြယ္ အစားက သူ႔ေလာက္မႀကီး သူ႔ေလာက္ မရွည္ေပမယ့္ အတံေပၚ
မွာ ဖုသီးေတြ အမ်ားႀကီးထေနသည္။ ပတ္ပတ္ လည္မွာ ထေနသည့္ အဖုေတြေၾကာင့္ ၾကက္ဟင္းခါးသီး ႀကီးႏွင့္ေတာင္တူေနသည္။ ဖိုးလုံးၾကည့္ ေနတုန္း မစိုး စိုးႏြယ္ ဆီကေန
အသံထြက္လာသည္။
“ဘယ္လိုႀကီး မွန္း မသိဘူး အကိုရယ္”
“ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား စိုးရဲ့”
“မဟုတ္တာ ေတြမေျပာနဲ႔ ေနာ္”
ဟိုလူက ခါးကိုရမ္းေမႊ႕ၿပီးထိုးလိုက္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ တြန႔္လိမ္သြားသည္။
“အား …နာတယ္ အကိုရဲ့၊ ေပါက္ကရေတြ မလုပ္နဲ႔”
မလုပ္ပါနဲ႔ ဆိုေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဖင္ႀကီးကရမ္းခါေနသည္။ “အကို စိုး ကို အရမ္းႏွိပ္စက္တာပဲ” ဟုေျပာ ေသာ္လည္း သူမ၏ ဖင္ ႀကီးကို ပိုႂကြလာေအာင္ခါးကိုေကာ့ၿပီး
ေထာင္ေပးသည္။ သူတို႔ေတြ အေပးအယူမၽွမၽွ ခ်စ္ေနၾကတာ ကို ၾကည့္ရင္း နတ္သမီးေလး ႏွင့္ ဒီလိုပဲ ေပ်ာ္ပါးခဲ့ ရသည့္ အျဖစ္ေတြ ဖိုးလုံး ျပန္ျမင္ေယာင္ လာ သည္။ သူ႔ကို
ခြဲထား ရက္သည့္ နတ္သမီး ကိုသတိရစိတ္ႏွင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးထဲ မွာ မ်က္ရည္ေတြ ၀ိုင္းလာသည္။ ကုတင္ေပၚက အတြဲ ကိုေတာင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့၊ အာ႐ုံမွာ
မႈန္ဝါးလို႔ေနသည္။ တဖတ္ဖတ္ ႏွင့္ ေဆာင့္ ထိုးသံ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ ၏ မတိုးမက်ယ္ ေအာ္ညည္းသံ တို႔ကလည္း အေဝးႀကီးကိုေရာက္သြား၏။ အခ်စ္၏ ေရခ်ိန္ အျမင့္ဆုံးအပိုင္းကို
ေရာက္ေတာ့ မည့္ႏွစ္ေယာက္ကို ဖိုးလုံးဆက္ၾကည့္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ ေလးတြဲ႕ ေသာ ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ အိမ္ေပၚ ကေန ျပန္ဆင္းလာခဲ့သည္။ အခန္းထဲက အသံေတြက
ပိုက်ယ္ၿပီးသူ႔ေနာက္ကို လိုက္ပါလာလို႔ နားကို တင္းတင္း ပိတ္ ထားလိုက္မိပါသည္။
အရင္ကဆိုရင္ ဒီလိုျမင္ကြင္း မ်ိဳးကို ေခ်ာင္းခြင့္ရဖို႔ ရပ္ကြက္ကို တပတ္ပတ္ေျပးျပရမည္ ဆိုလည္း ဖိုးလုံး မဆိုင္း မတြ ေျပးမည္ပင္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ်ားေတြ လုပ္ေနၾကသည့္
ျမင္ကြင္းက ဖိုးလုံးရင္ကို ႏြမ္းခ်ိေစ၏။ ဘာပဲျဖစ္ ျဖစ္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ျပန္ေရာက္လာသည့္ အတြက္ဖိုးလုံးဝမ္းသာပါသည္။ အခု သူႏွင့္ ေဆြးေႏြးဖို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ အခ်ိန္ မေပးနိုင္
ရင္ေတာင္ မွ ညေနက်ရင္ျဖစ္ျဖစ္၊ မနက္က်ရင္ ျဖစ္ျဖစ္ ေျပာလို႔ဆိုလို႔ တိုင္ပင္လို႔ ရနိုင္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျဖရွင္းေပး နိုင္လိမ့္မည္ လို႔လည္းထင္ေနမိသည္။
အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ေတာ့ အိပ္ယာထဲမွာ ဝင္ေခြရင္း နတ္သမီး၏ ဘရာစီယာေလး ေတြကို မ်က္ႏွာႏွင့္ အပ္ထားမိ သည္။
“ျပန္လာပါေတာ့ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းလြမ္းလို႔ ပါ၊ ကၽြန္တာ့္ ဆီ ျမန္ျမန္လာပါ”
ၾကားနိုင္မၾကားနိုင္မသိေသာ္လည္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ ေရရြတ္ေနမိသည္။ ဒီေန႔လည္း ဖိုးလုံး ဟိုတဲ ေလးကို မ ပ်က္မကြက္သြားမည္ ျဖစ္သည္။ မစိုစိုးႏြယ္ေျပာဖူးသလို ေနာက္
က်ျပန္မိလို႔ နတ္သမီးေလး ဒါဏ္ေပး ခံေန ရ သည္ ဆိုရင္လည္း လြတ္ေျမာက္သည္ႏွင့္ သူ႔ဆီကို အေရာက္ ျပန္လာမည္ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္သည္။ သူဘာဂ်ာ မႈတ္ေပးတာ၊ သူ
လုပ္ေပး တာ ေတြကို နတ္သမီး အရမ္းႀကိဳက္တယ္ဆိုတာကို သူသိ၏။ တကယ္လို႔ ဒီေန႔ နတ္ သမီးေလး ေရာက္လာရင္ သူဘယ္ေလာက္ခ်စ္သည့္ အေၾကာင္းႏွင့္
ဘယ္ေလာက္လြမ္းေနရသည့္ အေၾကာင္း ေျပာျပရမည္။
ေနာက္ပိုင္းက်ရင္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ တိုင္ပင္ၿပီး နတ္သမီးေလး ကို ျပန္မလႊတ္ဘဲ အျမဲေခၚထားလို႔ရမည့္ နည္းလမ္း ကို ရွာခိုင္းရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေျပာျပဖို႔ အေၾကာင္းအ
ရာေတြကို လည္း စိတ္ထဲက စဥ္ၾကည့္ေနမိ၏။ အသုဘ ကိစၥ ႏွင့္ အလုပ္မ်ားေနလို႔ နတ္သမီး အသစ္ေျပာင္းသြား တာကိုေတာင္ ေျပာမျပရေသးပါ။ ထို႔ျပင္ ေနာက္ ေရာက္လာ
သည့္ နတ္သမီး ကို ဖိုးလုံး အလြန္ျမတ္နိုးစြဲလမ္း ေန မိသည့္ အေၾကာင္းကိုလည္း ေျပာျပရမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ တခုခုေတာ့ စီစဥ္ ေပးနိုင္မည္ ဟု ဖိုးလုံးယုံၾကည္၏။ သူမ က ေ
တာ့ ဦးတင္ထြန္း အစားလုပ္ေပးမည့္ သူရသြားသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေပ်ာက္ေနသည္။ ဒါမျဖစ္ သင့္ပါ။
နတ္သမီး ေလးသာ ဖိုးလုံးနားမွာ တသက္လုံးေနမည္ ဆိုရင္ ဘာပဲလုပ္ရလုပ္ရ ဖိုးလုံး လုပ္ပါမည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို လည္း ဒီအတိုင္းေျပာျပလိုက္မည္။
ဒီရက္ေတြထဲမွာ ဖိုးလုံးစိတ္ထဲမွာ ပုံမွန္လို လည္ပတ္ေနတာရွိသည္။ ညဖက္သြားေစာင့္လို႔ နတ္သမီး ေပၚမလာ ရင္ စိတ္ ဓါတ္ေတြ က်ဆင္းၿပီး ျပန္လာသည္။ လူေတြႏွင့္လည္း
အဆင္မေျပ။ စိတ္တိုၿပီး အားလုံးကို ရန္ရွာ ခ်င္ ေနသည္။ အစားအေသာက္လည္း မစားခ်င္၊ ဘာဆိုဘာမွမလုပ္ခ်င္။ ညေနခင္းေရာက္ရင္ေတာ့ ဒီည နတ္သမီး လာ ေတာ့
မွာလားဟု ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ႏွင့္ အတူ စိတ္ေတြျပန္တက္ႂကြလာၿပီး ပုံမွန္နီးပါးမၽွ လူေတြႏွင့္ ေျပာလို႔ ဆို လို႔ ဆက္ ဆံလို႔ ရလာသည္။ သြားေစာင့္ၿပီးလို႔ နတ္သမီးက ေရာက္မ
လာျပန္ဘူး ဆိုရင္ စိတ္ဓါတ္ေတြျပန္က်ၿပီး ေလာက ႀကီးကို မေက်နပ္စြာ ရန္လိုတတ္သည့္ ဖိုးလုံး ျပန္ျဖစ္သြားသည္။
အခုလည္း ညေနခ်ိန္ နီးလာသည့္ အျပင္ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္းျပန္ေရာက္ေနလို႔ အရင္က ထက္ပိုၿပီး စိတ္လက္ရႊင္ ျပေနသည္။ ဒါက အမေတြ ျပန္လာလို႔ ေန႔ခင္းက သူလဘက္
ရည္ဆိုင္မွာ ၾကမ္းခဲ့တဲ့ ကိစၥ ကို လမ္းမွာၾကားခဲ့ ၿပီး မေမးလာခင္အထိျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး မအိပ္မစားႏွင့္ ေဖါက္ျပန္ေနသည္ကို အမေတြ မသိၾက။ ခါတိုင္းလည္း ဖိုးလုံး က
အိမ္မွာသိပ္စားေလ့စား ထ မရွိေတာ့ ဖိုးလုံး အစားအေသာက္ပ်က္ေနတာ သူတို႔ မရိပ္မိၾကပါ။ တခါတေလ လည္းဖိုးလုံးက ညစာကို ေတာင္ အျပင္မွာ စားသူျဖစ္ရာ သူတို႔
မသိၾကတာလည္း မလြန္ပါ။
“ဓါတ္ဗူးနဲ႔ စားပြဲကို ထုတယ္ဆို၊ ဓါတ္ဗူး ကြဲသြားတယ္တဲ့၊ ေရေႏြးပူေလာင္တဲ့ သူကေလာင္လို႔၊ ဘာလို႔ လုပ္ရတာ လဲ ေမာင္ေလးရယ္”
“ဟာ …အမ တို႔ မသိပါဘူး၊ ဒီလူေတြက တရားလြန္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စဖို႔ပဲ သိၾကတာ”
“ခင္လို႔ ေပါ့ ဖိုးလုံးရဲ့၊ မင္းကို ေန႔တိုင္း ေကၽြးေမြးေနၾကတဲ့ သူေတြ မဟုတ္လား”
“မစားဘူး၊ ေနာက္ဆို သူတို႔ ေကၽြးတာလည္း ကၽြန္ေတာ္ မစားေတာ့ဘူး၊ ဒီလူေတြ နဲ႔လည္း မပတ္သက္ေတာ့ ဘူး”
ဖိုးလုံး ေဒါသတႀကီး ႏွင့္ ထသြားၿပီးေရခ်ိဳးသည္။ ေရခ်ိဳးလိုက္ေတာ့လည္း သူ႔စိတ္နည္းနည္း ျပန္ေျပသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အမေတြ စိတ္ေက်နပ္ေအာင္ ထမင္းစားပြဲ မွာဝင္
ထိုင္လိုက္သည္။ သူ႔စိတ္ႏွင့္ သူဆိုရင္ေတာ့ နတ္ သမီး ျပန္ေရာက္မလာမခ်င္း ဘာဆိုဘာမွ စားခ်င္စိတ္ မရွိေပ။ဖိုးလုံး ႏွင့္ တူတူလာထိုင္စားသည့္ ကိုစိုးေအာင္ က ဘုမသိ
ဘမသိ ႏွင့္ ထပ္စသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းကို အခုတေလာၾကည့္ရတာ အေျခအေန မဟန္ဘူး၊ ငါထင္တာေတာ့ မင္း မိန္းမလို ခ်င္ ေနတာ ျဖစ္မယ္၊ ဟုတ္လား၊ ဒါမွ မဟုတ္လဲ ရည္းစားပူ
မိေနတာျဖစ္မယ္”
အရင္ကဆို ရင္ မိန္းမ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ၊ သူ႔မွာနတ္သမီး ရွိတယ္၊ နတ္သမီးပဲ ယူမယ္ အစရွိသျဖင့္ ဖိုးလုံးျပန္ေျပာ တတ္သည္။ အခုေတာ့ အနာေပၚတုတ္ၾကၿပီး ၾကည္သလိုလို
ျဖစ္ေနေသာစိတ္က ျပန္ေနာက္က်ိ သြားၿပီး ေဒါသ တႀကီး ႏွင့္စားပြဲကို ထု၍
“ခင္ဗ်ားတို႔ က်ဳပ္ ကို ဒါပဲေျပာေနၾကတာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို မစရရင္ မေနနိုင္ၾကဘူးလား”
ကိုစိုးေအာင္ မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။ သူ႔မိန္းမ မခင္ေအးတင့္က မ်က္ရိပ္ျပလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ပ်ာပ်ာသလဲႏွင့္ ဟင္းတတုံးခပ္ၿပီး ဖိုးလုံးေရွ႕က ပန္းကန္ထဲထည့္ေပးရင္း
ျပန္ေခ်ာ့သည္။
“ငါက မင္းပိန္သြားလို႔ ေျပာမိတာပါကြာ၊ ေရာ့ ဒီမွာ မင္းၾက္ိုက္တဲ့ ၾကက္အသဲဖတ္၊ စား ..စား လိုက္”
“မစားဘူးဗ်ာ၊ မစားဘူး၊ ေဟာဒီလို လုပ္တယ္”
ပန္းကန္ကို ကိုင္ေျမႇာက္္၍ ၾကမ္းျပင္ကို ပစ္ေပါက္ခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးေျခသံျပင္းျပင္း ႏွင့္ အိမ္ထဲကထြက္သြားသည္။ သူ႔ အိပ္ယာဆီ သြားၿပီး မ်က္လုံးစည္းသည့္ အမဲေရာင္ ပိတ္
စေလး ယူဖို႔ကိုေတာ့ မေမ့ပါ။ အမ ႏွစ္ေယာက္က လိုက္ဆြဲၾကဖို႔ လုပ္ေသာ္လည္း ကိုစိုးေအာင္က တားလိုက္သည္။
“သြားပါေစ၊ စိတ္ေျပရင္ ျပန္လာမွာပဲလို႔၊ ဆရာဝန္ေလး ဘာေလး ျပန္ျပဖို႔ေတာ့လိုၿပီထင္တာပဲ၊ ခုထက္ ပိုဆိုးမ သြားခင္ေပါ့”
အိမ္မွာဖိုးလုံး ေရွ႕ေရးအတြက္ တိုင္ပင္ေနၾကခ်ိန္တြင္ ဖိုးလုံးက ရပ္ကြက္ကို ပတ္ၿပီးလမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ နတ္ သမီး ဆီသြားဖို႔ ေစာေသးမွန္း သူသိသည္။ အိမ္မွာ မေနခ်င္သလို
လဘက္ရည္ ဆိုင္ေတြဘာေတြလဲ မသြားခ်င္ ပါ။ မစိုးစိုး ႏြယ္တို႔ အိမ္ဖက္သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕ရသည္။ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ေလၽွာက္လာရင္း ေတာ္
ဝင္ပန္း အေဆာင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာသည္။ ညေစာင့္ႀကီး နာရာရားက ၿခံတံခါး တိုင္ ကို ကိုင္ၿပီး သူ႔ကို လွမ္းၾကည့္ေနတာျမင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အႀကံရ သြားၿပီး နာရရားဆီ ေလၽွာက္
သြားလိုက္သည္။
“ေပါက္ေဖၚႀကီး၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီလား”
အၿမီးအေမာက္ မတည့္သည့္ အေခၚအေဝၚအတြက္ နာရာရားစိတ္ မဆိုးပါ။ ဖိုးလုံးဘာေကာင္ ဆိုတာ သူေကာင္း ေကာင္း သိသည္။ ကြမ္းဂ်ိဳး ေတြႏွင့္ မဲေနသည့္ သြားႀကီးေတြ
ေပၚေအာင္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး
“ၾကည့္ေပးမယ္ ေကာင္ေလး”
သူ၏ အေစာင့္တဲေလး ထဲက နာရီကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္
“မထိုးေသးဘူး ေကာင္ေလးရ၊ မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ လိုေသးတယ္”
မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ ဆိုသည့္ အတိုင္းအဆက ဘယ္ေလာက္ရွိတာကို ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းမသိပါ။
“ခုနစ္နာရီက ဘယ္ေတာ့ထိုးမွာလဲ”
“အခုက ေျခာက္နာရီနဲ႔ မိနစ္ေလးဆယ္၊ ေနာက္မိနစ္ ႏွစ္ဆယ္ၾကာရင္ ခုနစ္နာရီ”
အ႐ူးပါးလို႔ ဆိုရမည့္ ဖိုးလုံးက နာရရား၏ စိတ္ရွည္မႈကို အခြင့္ေကာင္း ယူလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီ နားေလးမွာထိုင္ေနမယ္၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးရင္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါလား ေပါက္ေဖၚႀကီး”
“ေအး …ေအး”
အဝင္လမ္း ေဘး မလွမ္း မကမ္းမွာဖိုးလုံး ငုတ္တုတ္ေလး ထိုင္ခ်လိုက္သည္။ အမွတ္ မထင္ မီးေတြ ထိန္လင္း ေန သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ ဖက္ကိုလွမ္းၾကည့္ မိရာ
ဝရန္တာ မွာသြားလာေနၾကသည့္ မိန္းကေလး တခ်ိဳ႕ကို ေတြ႕ရသည္။ အရင္တုန္းကေတာ့ ဒီေရွ႕ ေရာက္ရင္ အေဆာင္ေပၚတက္ၿပီး မိန္းကေလး ေတြကို တေယာက္ၿပီး တ ေယာက္
ခ်ခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ အေမႊးထူသည့္ လူမေတြကို ဖိုးလုံး စိတ္ဝင္စားၾကည့္ လို႔မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီးကို ရၿပီးမွေတာ့ လူမ ေတြဘာလုပ္မည္ နည္း။
နာရရားက တာဝန္ေက်ပါသည္။ ခုနစ္နာရီ ထိုးသည္ ႏွင့္ အထဲကေန လွမ္းေျပာသည္။
“ေကာင္ေလး ေရ၊ ခုနစ္နာရီ ထိုးၿပီ”
ေက်းဇူးတင္ စကားေတာင္ မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ တဲေလးရွိရာ ဆီ ဖိုးလုံးသုတ္ကနဲ ေျပးေတာ့သည္။ အထဲေရာက္ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးက အ႐ုပ္ေလးကို နမ္းၿပီး
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့ ဆီလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ ဆီလာပါ”
သုံးႀကိမ္ရြတ္ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို အဝတ္စည္းၿပီး ဖိုးလုံးဖ်ာေပၚလွဲ ခ်လိုက္သည္။ ဒီေန႔ေတာ့ နတ္သမီး လာ နိုင္ေလာက္သည္ဟု ေတြးမိၿပီး ရင္ေတြ တသိမ့္သိမ့္ ခုန္လို႔
ေနသည္။ လွဲေနရင္း စိတ္က ဂဏွာမၿငိမ္ေတာ့ ထ ထိုင္ သည္။ ထိုင္ေနရာမွ တဖန္လွဲ အိပ္လိုက္ျပန္၏။ အိပ္လိုက္ ထလိုက္ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြဘယ္ေလာက္ကုန္ ခဲ့ၿပီ ဆိုတာကို
ဖိုးလုံး မသိေတာ့ပါ။ ေျခသံၾကားရမလား ဟု နားကို ခနခန စြင့္သည္။ ရေနက် အနံ့ေလး ရမလားဟု ေခါင္းကို ေမာ့ၿပီး ေလကို အားပါးတရ ရႉရွိုက္ၾကည့္သည္။ ေျခသံလည္း
မၾကား၊ ရန႔ံ လည္းမရ၊ နတ္သမီးက လည္း လုံးဝ ေပၚမလာပါ။
တက္ႂကြလႈပ္ရွားေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ စိတ္ေတြက ေမၽွာ္လင့္ျခင္းဆီမွေန ဝမ္းနည္းျခင္းဖက္ကို ကူးေျပာင္းလာသည္။ မ်က္ရည္ေတြ စို႔လာၿပီး ဖိုးလုံးေက်ာျပင္ႏွင့္ လက္ေတြတုန္
လာသည္။ ထို႔ေနာက္မွာေတာ့ ဖိုးလုံး၏ ရွိုက္ငိုသံက တဲေလး ထဲမွာ မြန္းၾကပ္စြာ လြန႔္လူးလို႔ ေနေတာ့၏။ ည၏ အနက္ဆုံးသန္းေခါင္ယံသို႔ ေရာက္သည့္ တိုင္ ဖိုးလုံး၏ ငိုသံက
တအိအိ ႏွင့္ထြက္ေပၚေနပါေသးသည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖိုးလုံး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး မွတ္မွတ္ရရ မလြဲမေသြထည့္ ေျပာရမည့္ အျဖစ္တခုက ေနာက္တေန႔ မွာ ျဖစ္ခဲ့သည္။ တိက်စြာ ဆိုရေသာ္ လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ ပြဲၾကမ္းၿပီးေနာက္ နတ္သမီးေရာက္
မလာသည့္ အခါ တဲေလးထဲမွာ ဖိုးလုံး ငိုခ်င္းခ်ခဲ့ ရၿပီး ေနာက္တေန႔ မွာျဖစ္ပါသည္။
အဲဒီေန႔က သာယာၾကည္လင္သည့္ ေန႔တေန႔ျဖစ္သည္။ ေကာင္းကင္မွာတိမ္ေတြလည္း နည္း နည္းပဲ ရွိၿပီး ေန ေရာင္ျခည္က လမ္းမေတြေပၚမွာ ေတာက္ပလင္းလက္ေနသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မနက္မိုးလင္းကထဲက သူ႔အိမ္ရွိ ရာလမ္းထိပ္ ႏွင့္ သူႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား၏ ခ်စ္ဗိမၼာန္ တည္ရာ တဲအိမ္ကေလး ကို ေခါက္တုံ႔ေခါက္ျပန္ အႀကိမ္ ေပါင္း မ်ားစြာ ေလၽွာက္ ေနသည္။ ေန႔လည္
ခင္းေရာက္ေတာ့ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္ ဆိုက္ကားသမား တေယာက္က ေခ်ာ့ေမာ့ၿပီး ဆိုက္ကားေပၚတင္ကာ သူတို႔ ဂိတ္ကို ေခၚသြားသည္။
ဆိုက္ကားဂိတ္ မွာက်ားဝိုင္း ရွိသလို ေရခဲေခ်ာင္းသည္လဲ ရွိသည္။ ေရခဲေခ်ာင္း ဝယ္ေကၽြး သည့္ အခါ ဖိုးလုံးက ငွက္ေပ်ာသီးစားသလို တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္ ဒီတိုင္း ကိုက္စားလိုက္လို႔ သူ႔အ
စားေဘးလူေတြ သြားက်ိန္းေနၾကသည္။ ေရခဲ ေခ်ာင္းစားၿပီးေတာ့ သူမ်ားေတြ က်ားထိုးတာ ကို ေဘးကေန ခနထိုင္ၾကည့္ေနေသးသည္။ ၿပီးမွ နားညည္း သည္ ဆိုၿပီး ျပန္မည္လုပ္သည္။
ဆိုက္ကား သမားေတြက ဖိုးလုံးတို႔ ဖက္ကို သြားမည့္ လမ္းေၾကာင္းရရင္ ေခၚ မည္။ ခန ေစာင့္ လို႔ေျပာၾက၏။ ဒီဖက္က ဖိုးလုံးအိမ္ ႏွင့္ ဆိုရင္လွမ္းသည့္ ေနရာျဖစ္လို႔ ေစတနာႏွင့္
ေျပာၾကျခင္း ျဖစ္သည္။ တမနက္လုံး လမ္းေလၽွာက္ထား လို႔ ေညာင္းေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း လက္ခံ ၿပီး ဒီနားမွာနား ညီး လို႔ မေနဟု ဆိုကာ ဓါတ္တိုင္ တတိုင္ေက်ာ္ေလာက္
က သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ သြားထိုင္ ေနသည္။
ထိုင္ေတာ့လည္း လမ္းမဖက္ကို ေက်ာေပးကာ ၿခံစည္းရိုးအုတ္တံတိုင္း တခုကို စိုက္ၾကည့္ ၿပီး ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ထိုင္ ေနျခင္းျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံး တေယာက္အရင္လို မဟုတ္ဘဲ
စိတ္ေဖါက္ေန သလို ျဖစ္ေနတာကို သိသည့္သူေတြက ၾကည့္ရင္း သနားေနၾကသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ စိုစိုေျပေျပရွိခဲ့ သည့္သူက ခုရက္ပိုင္း အတြင္းမွာပင္ ေလေလၽွာ့ပစ္
လိုက္သည့္ ပူေဖါင္းတလုံး လို က်ဆင္းသြားသည္။ မ်က္ႏွာ ေပၚက အေမႊးအျမင္ေတြကို ရွင္းဖို႔ကိုေတာင္သူ သတိ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ အရိုးေတြေငါ ထြက္ေနသည့္
မ်က္ႏွာ၊ ရီေဝၿပီး ေဆာက္တည္ရာမရသလို မ်က္လုံး ေတြ ႏွင့္ စိတ္ေဝဒနာရွင္ တေယာက္၏ သ႐ုပ္ဟန္ ပီပီျပင္ျပင္ျဖစ္ေနသည္။
ထိုအခ်ိန္တြင္ သစ္ပင္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္း မွာရွိသည့္ ကုန္စုံဆိုင္ တခုေရွ႕တြင္ ပစ္ကပ္ကား ျဖဴ ေလးတစီး ထိုး ရပ္ လာ၏။ ကားေမာင္းလာသူက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျဖစ္ၿပီး
ေဘးမွာ ေဒၚေအးစိန္ပါ သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ အမူအရာက တခု ခုကို အလိုမက်သလို သုံမႈံေနသည္။ ဆိုင္ေရွ႕မွာ ေနပူ လို႔ ကားကိုေရွ႕တိုးၿပီး သစ္ပင္ရိပ္မွာ ရပ္ခ်င္ေပမယ့္ သူမ
ေရွ႕က ကားတစီးက ဝင္ရပ္သြား သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္ႏွာမသာမယာႏွင့္ ကားထဲက ထြက္လာၿပီး သစ္ပင္ ေအာက္မွာလာ ရပ္၏။
သစ္ပင္၏ ဟိုဖက္အျခမ္းမွာ ဖိုးလုံးရွိေနတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မျမင္ပါ။ နံရံ ကသိုဏ္း ရႈေနသည့္ ဖိုးလုံးက လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရာက္ေနတာကို မသိေပ။ ေဒၚေအးစိန္ ဆိုင္ထဲက
ထြက္လာတာ ကိုျမင္လိုက္သည့္ အတြက္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ က လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ယပ္ခတ္ရင္းကားဆီကို ျပန္ ထြက္လာသည္။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ဖိုးလုံး က
လည္း ထိုင္ေနရတာပ်င္းလို႔ လမ္းေလၽွာက္ၿပီး ေတာ့ျပန္ေတာ့မည္ဟု သူ႔မိတ္ေဆြေတြကို ေျပာရန္ ထိုင္ေနရာက ထၿပီးထြက္လာသည္။
ေရွ႕မွာ လက္ကိုင္ပဝါေလးရမ္းၿပီး သြားေနသည့္ ကိုယ္လုံးလွလွ ႏွင့္ ျဖဴဝင္းေသာမိန္းမ ကို ဖိုးလုံးသတိေတာင္ မထားမိပါ။ ဒါေပမယ့္ ေလေလးတခ်က္ သုတ္ကနဲတိုက္လိုက္တာက
ဒီေနရာမွာ စကားေျပာသြားသည္။ ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းပြရႈံ႔ပြရႈံ႔ ျဖစ္သြားသည္။ ေလထဲမွာ ေခါင္းကိုေမာ့ၿပီး အသက္ကို တဝရႈလိုက္ ၏။ ႏြမ္းလ်ညိဳးျခဳံးေနသည့္ ဖိုးလုံး၏ မ်က္ႏွာက
တမဟုတ္ခ်င္းေတာက္ပ ရႊန္းလက္သြားသည္။ မ်က္လုံးေတြလည္း အေရာင္တဖိတ္ဖိတ္ ဝင္း လာ၏။
“နတ္သမီးေလး”
လက္ႏွစ္ဖက္ကို ေဘးမွာျဖန႔္ကားရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ဆီကို ဖိုးလုံးေျပးသည္။ ေခၚသံေၾကာင့္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေျပးဝင္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ျမင္သည့္ အခါ
ေၾကာက္ရြ႕ံ ထိတ္လန႔္ၿပီး သူမ လည္း ေျပး ေတာ့ သည္။
“ေဒၚေအးစိန္ လုပ္ပါဦး”
ဆိုင္ထဲကထြက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ဘာမွန္းမသိဘဲ ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ လက္ႀကီးႏွစ္ဖက္တန္းၿပီး တား လိုက္ သည္။ ဖိုးလုံးက ပတ္ထြက္ဖို႔ လုပ္ရင္ ေဒၚေအးစိန္က ေျခေရႊ႕ ၿပီးပိတ္သည္။ သူတျပန္ကိုယ္တျပန္ ေဒၚ ေအး စိန္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး ထုတ္ဆီးတိုးေနၾကခ်ိန္ တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခကုန္သုတ္ခြင့္ရသြားသည္။ ဒါ ေပမယ့္ ကားထဲကို ျပန္မဝင္မိဘဲ လမ္းတေလၽွာက္ ေျပးမိသည္။
“ခင္ဗ်ားႀကီး ဗ်ာ”
စိတ္မရွည့္ေတာ့သည့္ ဖိုးလုံးက ေဒၚေအးရွိန္ လက္ကိုေဆာင့္ဆြဲၿပီး ရမ္းပစ္လိုက္ရာ ေဒၚေအး စိန္ လမ္းေဘးမွာ ေခြေခြေလး လဲက်သြားသည္။
“နတ္သမီးေလး ေရ၊ မေျပးပါနဲ႔ ဗ်ာ”
ေဒၚေအးစိန္ အတားအဆီးက လြတ္သည္ႏွင့္ ဖိုးလုံး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္သို႔ အေျပးလိုက္သည္။ လဲရာမွ ႐ုတ္တ ရက္ျပန္မထနိုင္ေသးသည့္ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း အသံ
ကုန္ေအာ္ေတာ့သည္။
“လာၾကပါဦးေတာ့ ကၽြန္မ တူမေလးကို အ႐ူးလိုက္ေနလို႔၊ ကယ္ၾကပါဦးရွင့္”
ေဒၚေအးစိန္၏ ေအာ္သံ၊ ေျပးေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ေနာက္ကို ဖိုးလုံး အတင္းလိုက္ေနသည့္ ျမင္ ကြင္း တို႔ေၾကာင့္ ဆိုက္ကားဂိတ္ ႏွင့္ က်ားဝိုင္းက လူေတြလည္း ကူညီဖို႔
ေျပးထြက္လာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔က ေျပးၾက သူေတြ ႏွင့္ ဆန႔္က်င္ဖက္မွာဆိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အနား မေရာက္လာနိုင္ၾကပါ။
ထမိန္စကပ္ကြဲထြက္ၿပီး ေပါင္တံေတြေဖြးေဖြး ေပၚတာကိုေတာင္ဂ႐ုမစိုက္ဘဲ ေျပးေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးက ပိုျမန္ သည္။ ႏွစ္ပတ္ေလာက္ အစားမဝင္ အအိပ္ပ်က္ ျဖစ္ခဲ့ရေသာ္
လည္း စိတ္ေဝဒနာရွင္ တို႔မည္သည္သူတို႔ စိတ္ ထရင္ထသလို သန္မာလာတတ္သည့္ သေဘာရွိရာ ခန ျခင္းပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုမွီလာသည္။
“မေျပးပါနဲ႔ နတ္သမီး ေလးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမွမလုပ္ပါဘူး၊ ခ်စ္လို႔ပါဗ်”
ငိုသံပါႀကီးႏွင့္ေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားသို႔ အတင္းေျပးကပ္ခ်ိန္တြင္ အုတ္ခဲတလုံးကို ဝင္တိုက္ ၿပီး ေရွ႕ကိုစိုက္ လဲသြားသည္။ သူအရွိန္ ႏွင့္ စိုက္လဲတာကလည္း သူ၏ ေရွ႕က
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆီျဖစ္သည္။ ကိုယ္ခ်င္းမထိမွီ လွည့္ ၾကည့္လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္က အလန႔္တၾကားျဖင့္ ဖိုး လုံးကို တြန္းလိုက္သည္။ ေျပးလာသည့္ အရွိန္၊ ယိုင္လဲ သည့္ အရွိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေၾကာက္လန႔္တၾကား တြန္းအားပါေပါင္းလိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးလမ္းေဘး ေရေျမာင္းထဲ သို႔ ေခါင္းစိုက္ထိုးက်သြားသည္။ ျပန္ထမလာနိုင္ေတာ့။
ေနာက္ကလိုက္လာၾကသူေတြ အနားကိုေရာက္လာခ်ိန္တြင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျမာင္းဖက္ကို ေက်ာေပးၿပီး ငူငူႀကီး ရပ္ေနသည္။ တကိုယ္လုံးလဲ တုန္ေန၏။
“ဆရာမ ...ဆရာမ ...ဘာျဖစ္တာလဲ”
“ကၽြန္မ ...ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ သူေခ်ာ္လဲတာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ျမင္ပါတယ္”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ဖိုးလုံးမိတ္ ေဆြေတြက ဖိုးလုံးကို မထူေနခ်ိန္မွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကဒီတခြန္း ကိုပဲ ထပ္တလဲလဲ ေျပာ ေနသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ေျခတဖက္ေထာ့နင္းေထာ့နင္း ႏွင့္ ကားေနာက္ခန္းမွာ
ပါလာ သည့္ အိမ္ေဖၚေလးက တြဲၿပီးေရာက္ လာ ေတာ့ လည္း
“ေဒၚေအးစိန္ ...ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
“အင္းေလ၊ သူ႔ဖာသာ ေခ်ာ္လဲတာေလ၊ ႏုႏုနဲ႔ ဘာဆိုင္လို႔လဲ”
“ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူးေဒၚေအးစိန္၊ ကၽြန္မ မဟုတ္ဘူး”
ေဒၚေအးစိန္ကို အတင္းဖက္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြကေအးစက္ေနသည္။ မဟုတ္ဘူးဟု တြင္တြင္ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္ေပၚ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခြက်သြား၏။
“ေအာင္မယ္ေလး လုပ္ၾကပါဦးေတာ့”
ဒီအနီး တဝိုက္မွာလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုသိၾကသည့္ အတြက္ အမ်ိဳးသမီး သုံးေလးေယာက္က ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ အတူသူမကို ၀ိုင္းဝန္းခ်ီမ ၿပီးျပဳစုဖို႔ ေခၚသြားၾကသည္။ သတိလစ္သြား
သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံး အေျခအေန ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခြင့္မရလိုက္ရပါ။
ေျမာင္းေဘာင္အုတ္ႏႈတ္ခမ္း ႏွင့္ အရွိန္ျပင္းစြာ ရိုတ္မိခဲ့သည့္ အတြက္ အတြင္းကိုစိုက္က်ေနသည့္ ဖိုးလုံးေခါင္းက ေသြးေတြက ေျမာင္းေရစီး ထဲကို တေပါက္ေပါက္က်ေနသည္။
ေဆး႐ုံပို႔ ဖို႔လုပ္ေနၾကစဥ္ လမ္းေပၚမွာ လူနာတင္ ယာဥ္ တစီး ေမာင္းလာတာ ေတြ႕လို႔ ဝမ္းသာအားရတားလိုက္ၾကသည္။ ဖိုးလုံး၏ ကုသိုလ္ကံ ကို အားလုံး အံ့ၾသ ေနၾက၏။ သတိ
လစ္ေနသည္မွ အပ ဖိုးလုံး အေျခအေနက သိပ္မဆိုးလို႔ ယူဆရသည္။
“ဒီေလာက္ တိုက္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ကံေကာင္းတဲ့ ေကာင္”
ကားေပၚမွာဖိုးလုံးလက္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္က ေျပာလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔အထင္မွားပါသည္။ ေဆး႐ုံကို ေရာက္ေတာ့ တာဝန္က်ဆရာဝန္က
စစ္ေဆး ၿပီး ဖိုးလုံး အသက္မရွိေတာ့ ေၾကာင္း၊ လမ္းခုလတ္မွာတင္ ဆုံးပါးခဲ့သည္ဟု ယူဆရ ေၾကာင္းေျပာ လိုက္ေတာ့ အားလုံး ဝမ္းနည္းပက္ လက္ျဖစ္ၾကရေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
ဖဲဝိုင္းမွာ ပိုက္ဆံရလို႔ ေနာက္ထပ္အသုဘ ေပၚရင္ေကာင္းမွာပဲ ဟုေတြးခဲ့သည့္ ဖိုးလုံး၏ အသုဘသည္ ရပ္ကြက္ ထဲတြင္ ဦး တင္ ထြန္း ၿပီး ေနာက္တခုျဖစ္လာခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကို
ခင္ၾက၊ သနားၾကသည့္ အတြက္ သူ၏ စ်ာပနက အလြန္စည္ကားသည္။ လိုက္ပါပို႔ေဆာင္သူေတြထဲမွာ အထင္ရွားဆုံးက အနက္ေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ ႏွင့္ လွပစြာ လာ ေရာက္ပို
့ေဆာင္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ျဖစ္၏။ လင္ေသၿပီးေတာ့မွ အရင္ကထက္ပို လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ က ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ ေဘာ္ဒီဂတ္ တေယာက္ႏွင့္ အတူ ေရာက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ သူမကို လူေတြက ဘယ္ လိုၾကည့္ၾကသည္ျဖစ္ေစ အဲဒီေန႔က ငိုခဲ့သည့္ မ်က္ရည္ေတြကေတာ့ အစစ္ျဖစ္ေၾကာင္း သူမ တေယာက္သာ သိေနခဲ့ပါ၏။
ေနာက္ပိုင္း ဘာမွမၾကာသည့္ အခ်ိန္တြင္ အဲဒီလူႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ လက္ထပ္လိုက္ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္း က်န္ရစ္ ခဲ့သည့္ အိမ္ႏွင့္ ပစၥည္းေတြကို လက္မလႊတ္ခ်င္လို႔ ဦးတင္ထြန္း
၏ တူေတာ္သူ လူေပြလူရႈပ္ တခုလပ္ ကို လက္ ထပ္လိုက္ ျခင္းျဖစ္သည္ဟု အခ်ိဳ႕ကဆိုၾကေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ရွာေဖြခဲ့သမၽွက မမာ စဥ္က ပင္ေဆးကုလို႔ ကုန္ၿပီျဖစ္ေၾကာင္း၊ ေနာက္ပိုင္းမွာ သူမ ရွာေဖြသမၽွႏွင့္ ေနထိုင္ခဲ့ၾကရျခင္း ျဖစ္ေၾကာင္းတုန႔္ ျပန္သည္။
ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးဆက္၍ ေျပာရလၽွင္ သူ႔ကိုသျဂၤ ိုလ္စဥ္ ထည့္ေပးလိုက္ရန္ သူ၏ ေခါင္းအုံးေလးကို ယူ လိုက္ သည့္ အခါ ေခါင္းအုံးစြပ္ထဲမွ အလြန္လွပၿပီး
တန္ဖိုးႀကီးမည့္ ဘရာစီယာ အသစ္ေလးထည္ ထြက္ လာ သည္ကို အမေတြ ေတြ႕ၾကရသည္။ လူေကာင္း တေယာက္ဆိုရင္ အေတြးပြားစရာျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက
အ႐ူး တေယာက္ဆိုေတာ့ ရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးမေနေတာ့ဘဲ ေခါင္းအုံးထဲျပန္ထည့္ကာ အေခါင္းထဲ ထည့္ေပးလိုက္ ၾကသည္။ ဦးတင္ထြန္းအသုဘ တုန္းက ဖဲရိုတ္
လို႔ ရသည့္ပိုက္ဆံ ကိုအမေတြကို မုန႔္ဖိုးေပးတုန္းက အမလတ္ မခင္ေအးတင့္က ထီထိုးခဲ့သည္။ ထိုထီလက္မွတ္က ထီဖြင့္ေသာ အခါ က်ပ္သိန္း ၁၀၀ ဆုေပါက္ခဲ့၏။
ဆုေငြ ထုတ္ၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံးကို ရည္စူးၿပီး လုပ္ခဲ့သည့္ အလႈပြဲ ကလည္း အလြန္စည္ ကားပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံးေသၿပီး တလေလာက္ အၾကာတြင္ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္ကိုု ပိတ္ေတာ့မည္ ဆိုသည့္ သတင္းသဲ့သဲ့ ထြက္လာ၏။
မ်ားမၾကာမွီ မွာပင္ အေဆာင္သူေလးေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ ဆင့္ ေျပာင္းေရႊ႕ထြက္ခြာ သြားၾကသည္။ ေနာက္ဆုံးမွ မ်က္ရည္လည္ရြဲ ႏွင့္ ထြက္ခြာသူက စႏၵာ ဆိုသည့္
ပိန္ပိန္ သြယ္သြယ္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာ့ ဖိုးလုံး ေသဆုံးသည့္ ေန႔ကစၿပီး ဘယ္ေနရာမွ အရိပ္ အေယာင္ပင္ မျမင္ရေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးေသဆုံးခဲ့သည့္ ကိစၥတြင္ မ်က္ျမင္သက္ေသ ေပါင္းမ်ားစြာ၏ ေရွ႕တြင္ျဖစ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အတြက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာျပႆနာမွ မျဖစ္ခဲ့ပါ။ ဖိုးလုံး စိတ္ေဖါက္ျပန္ၿပီး
သူမေနာက္ကို အတင္းလိုက္ရာမွ ျဖစ္ခဲ့သည္လို႔ ပဲယူဆၾက သည္။ ဖိုးလုံး၏ အမေတြ ကိုယ္တိုင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အျပစ္မျမင္ၾကသည့္ အျပင္အားနာေၾကာင္းေတာင္
ထုတ္ေျပာ ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ အားလုံးျမင္ကြင္းမွ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ သူမ၏ အိမ္က အိမ္ေဖၚမ ေလး တခ်ိဳ႕ မစိုးစိုးႏြယ္ထံေရာက္လာၿပီး
ေနာက္ထပ္အလုပ္ရွာေပး ဖို႔ ေျပာၾကသည့္ အခါ နားမလည္နိုင္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရေသာ္လည္း မ်ားမၾကာမွီပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ ဘယ္ဆီကို မွန္းမသိ
တိတ္တဆိတ္ ေျပာင္း ေရႊ႕ သြားၾကသည္။ အိမ္ႏွင့္ ၿခံကိုလည္း အလြန္နည္းပါးသည့္ ေစ်းျဖင့္ ေရာင္းခ်သြားၾကေၾကာင္း သတင္းတခ်ိဳ႕ ထြက္ လာေသာ္လည္း
ပိုင္ရွင္ အသစ္ေရာက္လာတာ မေတြ႕လို႔ ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ၾကရသည္။ နာရာရား ကလည္း မိုး ခ်ဳပ္သည္ ႏွင့္ တုတ္ႀကီးကိုင္ကာ ေရာက္လာၿပီး ၿခံေစာင့္ျမဲေစာင့္ေပးေနသည္။
သူ႔ကိုေမးၾကည့္ေတာ့လည္း ဘာ မွ မသိဟုဆိုသည္။
………………………………………………………………..
………………………………
………………
……..
…
.
ဒီလို ႏွင့္ ရက္လေတြ တခုၿပီးတခုေက်ာ္ျဖတ္ ကုန္လြန္သြားၾကသည္။ ေတာ္ဝင္ပန္း ကိုေစာင့္ေရွာက္ေပးေနသည့္ နာရာရားႀကီးလည္း လူႀကီးေရာဂါ ႏွင့္ ကြယ္လြန္သြားၿပီး
မၾကာမွီပင္ ေတာ္ဝင္ပန္း ေနရာသို႔ ပိုင္ရွင္ အသစ္ေတြ ေျပာင္းေရႊ႕ ေရာက္ရွိလာၾကသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ နတ္သမီးမ်ား ခ်စ္တမ္းကစားခဲ့ သည့္ ၿခံႀကီးထဲမွာလည္း ခန႔္ညား သပ္
ရပ္သည့္ ႏွစ္ထပ္႐ုံးသစ္ႀကီး တခုေပၚလာၿပီး ဝန္ထမ္းေတြ ႏွင့္ စည္ကားလာသည္။
ေတာ္ဝင္ပန္းကို ဆက္ခံသူေတြက အေဆာင္ျပန္မဖြင့္ပါ။ အခန္းကန႔္ ထားတာေတြကို ျဖဳတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အထည္ ခ်ဳပ္လုပ္ငန္းေလး တခုလုပ္သည္။ အရင္က အေဆာင္သူ
မိန္းကေလး ေတြႏွင့္ စည္ကားခဲ့သည့္ ေတာ္ဝင္ပန္း ၿခံ ထဲတြင္ အထည္ခ်ဳပ္စက္႐ုံက အလုပ္သမေလးေတြ ႏွင့္ လႈပ္ရွားသက္ဝင္လို႔ လာခဲ့ျပန္သည္။
မနက္ဆိုရင္ ထမင္းခ်ိဳင့္ ေလးေတြ ကိုယ္စီႏွင့္ အလုပ္သမေလးေတြေရာက္လာၾကသည္။ ညေနေစာင္းေသာ္ အ လုပ္ဆင္းၿပီး အိမ္ျပန္ၾက၏။ သူတို႔ေလးေတြ အလုပ္ဆင္း
အလုပ္ျပန္ခ်ိန္ က ရပ္ကြက္ထဲက လူငယ္ေတြ ေစာင့္ ဆိုင္းၾကည့္ရႈ႔စရာ ပုံမွန္ျမင္ကြင္းေလး တခုျဖစ္လာသည္။ ထိုမိန္းကေလးေတြထဲမွာ လွပေသာ ခ်စ္စဖြယ္ေကာင္း ေသာ
မိန္းကေလးေတြပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူတို႔ေတြကို လုံခ်ည္လွန္ျပမည့္ ဖိုးလုံးလူ႔ေလာကထဲမွာ မရွိေတာ့လို႔ စိတ္ ေအးခ်မ္းသာစြာ အလုပ္ဆင္းခြင့္ရၾကပါသည္။ ရပ္ကြက္ထဲက
လူငယ္ေလးေတြကေတာ့ ထိုျမင္ကြင္း ကို ေစာင့္ၾကည့္ၾကရင္း “ကိုဖိုးလုံးႀကီးသာ ရွိရင္ကြာ” ဟု မခ်ိတင္ကဲ ေျပာတတ္ၾကသည္။
တခါတေလေတာ့ လည္း တသားေမြးတေသြး လွေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က သူမ၏ သားငယ္ေလးကို စက္ဘီးေရွ႕ မွာတင္ၿပီး ေတာ္ဝင္ပန္းရွိခဲ့ရာ လမ္းအတိုင္းသြားတတ္သည္။
ထိုကေလးငယ္ကို ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြက ဦးတင္ ထြန္း ဝင္စားတာလို႔ ဆိုၾကၿပီး ဖိုးလုံးအမေတြက ဖိုးလုံးဝင္စားတာဟု ေျပာၿပီး အရမ္းခ်စ္ၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ က ေတာ့ ဘာမွမွတ္ခ်က္မျပဳပါ။ ျပဳံးလို႔သာေနပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆိုသည့္ မိန္းမေခ်ာႀကီး ႏွင့္ ပတ္သက္၍ေတာ့ ေနာက္ထပ္ဘာသတင္းမွ မၾကားရေတာ့ပါ။ အေၾကာင္း တိုက္ဆိုင္ရင္ သူမ ေခ်ာေၾကာင္းလွေၾကာင္း၊ အိေျႏၵႀကီးေၾကာင္း
ေျပာျဖစ္ၾကသည္ကလြဲၿပီးလၽွင္ အားလုံး ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ကို အမွတ္တမဲ့ သာရွိေနၾကေတာ့ပါ၏။
ၿပီးပါၿပီ။
ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာ အေနနွင့္ ေပၚလာေသာ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားကို နွိ္ပ္ေပးၾကပါေနာ္၊စာအုပ္မ်ား ေန႔တိုင္း အသစ္တင္ေပးပါတယ္၊ေန႔တိုင္း ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္၊အင္တာနက္ဖြင့္ၿပီး စာအုပ္ အသစ္မ်ားရယူႏုိင္ပါတယ္။
Comments
Post a Comment