ဒုတိယ နတ္​သမီး အပိုင္​း (၂)

စႏၵာ အိမ္ျပန္သြားၿပီး ေနာက္တေန႔ မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းကို ေရာက္သည္။ အရင္တရက္က အေပၚထပ္က မိန္းကေလး တေယာက္ေနမေကာင္းလို႔ ဘယ္မွမသြားဘဲ
အေဆာင္မွာပဲရွိေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဟို ပစၥည္းႀကီးကို သြားကိုင္ မၾကည့္ျဖစ္ေတာ့။ ကိုယ့္အခန္းထဲမွာပဲ ကိုယ္ ဒါႀကီးကို ျမင္ေယာင္ၿပီး စိတ္ေျဖလိုက္ရ သည္။
 ေနမေကာင္းသည့္ ကေလးမ ေက်ာင္းျပန္တက္ နိုင္သည့္ေန႔က်မွ လုပ္စရာ ကိစၥေတြ ၿပီးသည္ႏွင့္ စႏၵာ့ အခန္းထဲသို႔ မေယာင္မလည္ ႏွင့္ေရာက္လာခဲ့၏။     
တခန္းလုံးရွင္းလင္းေနသည္။ တန္းေတြေပၚမွာ လည္း အဝတ္ေတြ မရွိေတာ့။ အိပ္ယာကိုလည္း ျခင္ေထာင္က အစ ျဖဳတ္သိမ္းသြားသည္။ ေမြ႕ယာကိုလည္း ေခါက္လိပ္ထား
သည္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ခုန္ သြား သည္။ လိပ္ထားသည့္ ေမြ႕ယာကို လွန္ၾကည့္ဖို႔မလိုပါ။ အိပ္ယာသိမ္းထားခဲ့မွာ ျဖစ္လို႔ သူ႔ဟာႀကီးကို စႏၵာ တေန ရာရာမွာ
သိမ္းခဲ့ မွာေသခ်ာသည္။ စားပြဲအံဆြဲကို ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ ဘာမွမရွိ။ ဘီရိုကေတာ့ ေသာ့ခတ္ထားသည္။ ေမြ႕ယာလိပ္ထဲမွာ ရွိမလားဟု ေျဖၾကည့္ေသးေသာ္လည္း ေခါင္းအုံးႏွင့္
 ေစာင္ေတြပဲ အထဲမွာရွိသည္။
စႏၵာယူသြားတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ ခုေခတ္ ခုခါက ခရီးသြားရင္ လမ္းမွာ စစ္ၾကေဆးၾကရွာေဖြၾကတာေတြ ရွိ သည္။ လူၾကားထဲမွာ အရွက္မကြဲရေအာင္ စႏၵာ လူႏွင့္ တပါထဲ
ယူသြားလိမ့္မည္ မထင္ပါ။ ဘီရိုထဲမွာ သို႔ မဟုတ္ ေသတၱာတြင္း မွာထည့္သိမ္းခဲ့တာပဲျဖစ္လိမ့္မည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ျဖင့္ ျပန္ထြက္လာခဲ့သည္။ စႏၵာျပန္လာမွသာ သူမ ကိုရင္ခုန္ေစသည့္ အေခ်ာင္း ႀကီး ကို ျပန္ျမင္ေတြ႕ရေပေတာ့မည္။ စိတ္ထဲ တခုခုလိုေနသလို
ခံစားရသည့္အတြက္ ေရခ်ိဳးခါနီး စိတ္ေျဖေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ေက်နပ္မႈမရ။ အဲဒါႀကီးကို ေလာေလာလတ္လတ္ ျမင္ေတြ႕ခဲ့ရၿပီ ဆိုရင္စိတ္ကပိုၿပီး တက္တက္ ႂကြႂကြ ရွိသည္။ အခုေတာ့စိတ္အားကေလ်ာ့ေနလို႔ အေစ့ ကို ပူေလာင္က်ိန္းစပ္ လာသည္အထိ ပြတ္ရသည္။ ၿပီး ေတာ့ လည္း အရမ္းပင္ ပန္းရသည္။ ေရခ်ိဳးၿပီး ထြက္လာသည့္တိုင္ ေပါင္ၾကား
ထဲက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေန၏။
စိတ္မရႊင္လို႔ အျပင္ေတာင္ မထြက္ခ်င္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚေအးစိန္ ႏွင့္ ေစ်းကိုသြားဖို႔ ရွိတာေၾကာင့္ အိမ္ေဖၚကေလး မ တေယာက္ ကိုေခၚၿပီး ကားႏွင့္ ထြက္ခဲ့ရသည္။
အျပင္ေရာက္ေတာ့မွ စိတ္က ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျပန္ျဖစ္လာ သည္။ အျပင္သိပ္ ထြက္ေလ့ ထြက္ထ မရွိသူလည္း ျဖစ္လို႔ ျမင္သမၽွက စိတ္ထဲမွာ နည္းနည္းဆန္းေနသည္။
 ေဒၚ ေအးစိန္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး ကိုေစ်းမွာ ခ်ေပးခဲ့ၿပီးေနာက္ တနာရီေလာက္ေနရင္ ျပန္လာမည္ဟု ေျပာၿပီး မေရာက္ တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္အိမ္ဖက္ကို
 ေမာင္းလာခဲ့၏။ 
သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ တိုက္ခန္းက ေစ်းႏွင့္ သိပ္မေဝးပါ။ ငါးမိနစ္ေလာက္ပဲ ေမာင္းရသည္။ လမ္းေဘးမွာကားရပ္ ၿပီး ေလွခါးထစ္ေတြ တက္ရင္းႏွင့္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ၿပီးေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္လိုက္ရာ ေနာက္ကႏွစ္ထစ္သုံးထစ္ အကြာ မွာ ေကာင္ေလးတေယာက္ပါလာသည္။ အသက္ႏွစ္ဆယ္ အစိတ္ေလာက္ေတာ့ရွိမည္။ ေလွခါးတက္ေန သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္
၏ ေနာက္ပိုင္း အလွကို ေနာက္ကေန အားပါးတရၾကည့္ၿပီး လိုက္လာမွန္းသိသာသည္။ လွည့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်က္ႏွာ လႊဲသြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ဘယ္လိုဆက္တက္ရမွန္း
မသိေတာ့ပါ။ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ ရပ္ ေနေတာ့ ေကာင္ေလး ကလည္းရပ္ေနသည္။ “ငါ့ သားေလာက္ရွိတာပဲ” ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီး ဆက္တက္ခဲ့ရ သည္။ ကိုယ္ေတာ္ေလး ကလည္း
အေရာင္လက္ေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ကပ္ပါလာ၏။ ေျခလွမ္းလိုက္လို႔ တင္ပါးက တုန္ခါသြားတိုင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္မလုံမလဲ ျဖစ္ရသည္။
ကံေကာင္းေထာက္မ စြာျဖင့္ သူငယ္ခ်င္းေနသည့္ သုံးလႊာက အရင္ေရာက္သည္။ ေက်းဇူးရွင္ေလး ကေတာ့ ဆက္ တက္ရမည္ ထင္သည္။ ဒါေတာင္မွ အခန္းဝမွာ ရပ္ေနသည့္
 ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားက ျဖတ္သြားရင္း “မမ က အ ရမ္းလွတာပဲဗ်ာ” ဟုလုပ္သြားေသးသည္။ အရြယ္တင္ႏုပ်ိဳသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို သူ႔ထက္ အလြန္ဆုံးငါးႏွစ္ေလာက္ ပဲ ႀကီးမည့္ မမႀကီး
အရြယ္လို႔ ထင္ေနပုံရသည္။ မၾကားသလို လုပ္ၿပီး လူေခၚေခါင္းေလာင္းကို ႏွိပ္လိုက္သည္။ ေကာင္ေလး က လွည့္ၾကည့္ လွည့္ ၾကည့္ ႏွင့္ လုပ္ရင္းဆက္တက္သြားပါသည္။
“ဟာ ၾကာလိုက္တာ …ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”
အထဲက အသံလည္း မၾကားရဘဲ တံခါးလည္း လာမဖြင့္သျဖင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေနာက္တႀကိမ္ထပ္ႏွိပ္လိုက္သည္။ ဒါ လည္း တုန႔္ျပန္သံ မၾကားရ။ လူမရွိတာလည္း မျဖစ္နိုင္ တံခါးကို အျပင္ကေန ေသာ့ခတ္မထား။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူ ငယ္ခ်င္းက ခါတိုင္းဆို အိမ္ျမဲတတ္သူျဖစ္သည္။ စိတ္မရွည္ေတာ့ သျဖင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ၿပီး သူငယ္ခ်င္း ဟန္းဖုန္း ကို
လွမ္းေခၚလိုက္မိသည္။ ဒါကို လည္းေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မကိုင္ပါ။ အၾကာႀကီး ေခၚၿပီးမွ ထူးသံၾကားရ သည္။
“ဘာလဲ ႏုႏုရဲ့”
ေမာပန္း ႏြမ္းနယ္ေနပုံရသည့္ တဖက္က အသံကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိမထားလိုက္မိပါ။   
“ဘာလဲ ဆိုေတာ့ ငါ နင့္တံခါး ဝမွာ ေရာက္ေနတာေပါ့ ဟဲ့”     
“အာ …ဘဲလ္ တီးတာ နင္လား”   
“ဟုတ္တယ္”     
“ဒါဆို လာၿပီ၊ လာၿပီ” 
ဖုန္း က်မသြားခင္ေလးတြင္ “ကို ခန ဖယ္ဦး” ဟုေျပာသံၾကားလိုက္ရသည္။ လာၿပီ ဆိုေသာ္လည္း ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မလာ။ ခန ၾကာမွ တံခါးပြင့္ သြားသည္။ ရႈပ္ပြေနေသာ
ဆံပင္ေတြ၊ အဆီျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာ ႏွင့္ တီရွပ္ပြ ႀကီးကို ကပိုကရို ဝတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ ကို စိတ္မသက္သာစြာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ၾကည့္ရတာ အိပ္ေပ်ာ္ ေနရာက
ထလာပုံရသည္။ ဒီ သူငယ္ခ်င္းမ က အပ်ိဳႀကီး အျဖစ္က်န္ေနခဲ့သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္မွ အပ အိမ္ေထာင္က် သြားသူေတြထဲမွာ ေနာက္ဆုံးမွ အိမ္ေထာင္ျပဳသူျဖစ္သည္။ အိမ္က
မိဖေတြသေဘာတူေပးစားသည့္ သူႏွင့္ ယူ လိုက္သည္မွာ ေလးငါး ေျခာက္ႏွစ္ေလာက္ပဲ ရွိဦးမည္ဟု ထင္သည္။ အိမ္ေထာင္ မျပဳခင္အထိ အပ်ိဳႀကီးခ်င္း ေတာ္ေတာ္ ေလး
တြဲျဖစ္ခဲ့သည္။
“နင္ အိပ္ေနတာလား”                                                                                                                   
 “ေအး ..ဟုတ္တယ္” 
“ဒါဆို ငါ့ေၾကာင့္ နင္ အိပ္ေရး ပ်က္သြားၿပီေပါ့”
“ရပါတယ္ ဟာ၊ နင္ နဲ႔က တခါတေလမွ ေတြ႕ၾကတဲ့ ဥစၥာ”
စကားေျပာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းထဲမွာ အနံ့ တခုကိုရသည္။ ထိုအနံ့က ထူးျခားသည္။ ဒါ့ အျပင္ဘာနံ့ဆိုတာ လည္း သိေန၏။ မိန္းမ အဂၤ ါက ထြက္သည့္ အရည္နံ့၊ အရင္က
ဆို ဒီ အနံ့ ကို သိမွာ မဟုတ္ အခုေတာ့  ေဒၚႏု ႏုရွိန္ ႏွာေခါင္းက ေကာင္းေကာင္းသိေနပါသည္။
 “နင့္ေယာက္်ားေကာ” 
 “အိပ္ေနတယ္ေလ”
“ဒါဆို ငါ အခ်ိန္ေကာင္းႀကီး ေရာက္လာတာေပါ့ ေဆာရီးဟယ္” 
“ေအာင္မာ အပ်ိဳႀကီးက ဒါေတြတတ္ေနတယ္ေပါ့၊ ကိုေရ …. လာပါဦး ….ႏုႏု ကေမးေနတယ္”
အတြင္းဖက္ ခန္းကို လွမ္းေခၚလိုက္ေတာ့ သူမ၏ ေယာက္်ားထြက္လာ၏။ သူကလည္း အိပ္မႈန္စုံမႊား ျဖင့္ ကပို ကရို ရွိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထင္လို႔လား မသိပါ သူ႔ ပုဆိုးက
 ေပါင္ခြဆုံတြင္ ေဖါင္းေန၏။ သို႔ေသာ္လည္း ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ရီေဝေနသည့္ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ပသြားၾကသည္။ အမွန္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို မဟုတ္
 ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္သည့္ ေျခတံေတြလို႔ ဆိုရမည္။ သူငယ္ခ်င္း ႏွင့္ စကားေျပာေနတာဆိုေတာ့  ေျခခ်ိတ္ ထိုင္လိုက္ သည့္ ထမိန္စကပ္ အကြဲၾကား ကေန အျပင္ကို ထြက္ေနသည့္ ေျခသလုံး ႏွင့္ ေပါင္တဝက္ကို  အထူးတလည္ မဖုံး ဖိပဲ ေနခဲ့သည္။ ခုေတာ့ ဘသားေခ်ာ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္လက္သြားလို႔ မသိမသာေလး အထိုင္ျပင္ရင္း
ဖုံး လိုက္ရ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္း ကေတာ့ ခင္ပြန္းသည္ကို တပ္မက္ရီေဝသည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ေနသည္လို႔ ထင္မိ သည္ ။ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္း ကို ေယာက္်ားက ဘယ္လိုၾကည့္ေနတယ္
ဆိုတာကို မသိရွာေပ။ ရေနသည့္ အနံ့ ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း၏ အမူအရာေၾကာင့္ ေစာေစာက သူတို႔ ခ်စ္တင္းေႏွာေနၾကသည္ ဆိုသည့္ အထင္ပို ၿပီးခိုင္မာသြား ရသည္။
ေယာက္်ားေတြက ဒီလိုပဲထင္သည္။ ခုနေကာင္ေလးကေတာ့ ငယ္ေသးသည့္ အျပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘယ္သူဘယ္ဝါ မွန္း မသိလို႔ စိတ္ထဲဘယ္လိုမွမေနေသာ္လည္း ဇနီးသည္၏
သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိသိႏွင့္ တပ္မက္သည့္ အရိပ္အ ေယာင္ျပတာကေတာ့ လြန္သည္ဟု ထင္မိသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ သူငယ္ခ်င္းလည္း အပ်ိဳဘဝက လွသင့္သ ေလာက္လွပါသည္။
အခုလည္း ကေလးမေမြးေသးသည့္ အတြက္ အလွအပေတြ က်န္ေနဆဲျဖစ္ပါသည္။ ဒါေတာင္မွ မိန္းမ ကိုေဘးမွာထားၿပီး သူငယ္ခ်င္းကို ၾကည့္ခ်င္သည့္ ေယာက္်ားကို ေဒၚႏုႏုရွိန္
နားမလည္ပါ။ အိမ္ ေထာင္မျပဳတာ ေကာင္း၏ ဟုပင္ အေတြးဝင္မိသည္။
သူငယ္ခ်င္းမ က ေနာက္ေဖးမွာ အေအး သြားေဖ်ာ္ေနခ်ိန္ တြင္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၏ ေပါင္ေတြ၊ တင္ႏွင့္ရင္ေတြ ကို ေစ့ ေစ့ စပ္စပ္ မသိမသာၾကည့္ေနတာကို လည္းထပ္မံေတြ႕ရသည္။
 ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းဆိုလၽွင္ သူမ ေရာက္လာခ်ိန္မွာ သူတို႔လင္မယား ႏွစ္ေယာက္ ကာမဆက္ဆံေနၾကတာျဖစ္လိမ့္မည္။ ထိုရမၼက္ေတြ မေသ ေသး လို႔ပဲ လွပ
သည့္ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ပစ္မွားေနတာ ျဖစ္နိုင္သည္ဟု ေတြးမိေသာ အခါ လာခ်ေပးသည့္ အေအး ကို ကမန္းကတန္းေသာက္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ရာက ထလိုက္သည္။

“ဟဲ့ နင္ကလဲ လာတုန္းကလာ ၿပီး ျပန္ခ်င္ေတာ့လည္း ခ်က္ခ်င္း”   
 “ေဒၚေအးစိန္ တို႔ကို ေစ်းမွာထားခဲ့တယ္၊ ျပန္ႀကိဳရဦးမယ္၊ နင္နဲ႔ မေတြ႕တာၾကာလို႔ ပတ္လာတာ” 
 “ေအာ္ …ဒါဆို လဲ ေနာက္ ကို ေအးေအး ေဆးေဆး တရက္လာဦး”   
 “ေအးေအး”         
တံခါးဝ အထိ လိုက္ပို႔သည့္ သူငယ္ခ်င္းကို ကပ္ၿပီးခပ္တိုးတိုးေမးမိသည္။ 
“အခုန နင္တို႔ ဟိုဒင္းလုပ္ေနၾကတာမဟုတ္လား” 
 “ႏုႏု၊ အပ်ိဳႀကီးက အပ်ိဳႀကီးလိုေန၊ ေပါက္ကရမေျပာနဲ႔”
 “အခ်င္းခ်င္း ပဲ ဟာ ဟုတ္တယ္မဟုတ္လား၊ အမွန္အတိုင္း ေျပာ”
“ဒီအပ်ိဳႀကီးေတာ့ ဒီေန႔ ဘာျဖစ္လာတယ္မသိဘူး၊ သြားသြား”   
 “သြားမယ္၊ သြားမယ္၊ နင္တို႔ လုပ္စရာရွိတာ လုပ္လို႔ရေအာင္ ငါက ျပန္ေပးတာ၊ သိပလား၊ ခုန ဖုန္းထဲမွာ ငါၾကား လိုက္ပါတယ္၊ ကို …ခန ဖယ္ဦးတဲ့ ..ဟဲ ဟဲ”
ရဲရဲ နီသြားသည့္ သူငယ္ခ်င္းမ်က္ႏွာက ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ထင္ျမင္ခ်က္မွန္ကန္ေၾကာင္း ေဖၚျပေနသည္။ အလိုက္တသိ ေစာၿပီး ထြက္လာခဲ့ရ၍ ေစ်းမွာ ေဒၚေအးစိန္ကို နာရီ
ဝက္ေလာက္ ကားထဲမွာထိုင္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ ပအခု ေလာက္ ဆိုရင္သူငယ္ခ်င္း လင္မယားအိပ္ယာေပၚျပန္တက္ၿပီး ခ်စ္ပြဲဝင္ေနၾကေလာက္ၿပီဟု ေတြးမိသည့္အခါ
 ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြ မရိုးမရြျဖစ္လာသည္။ သူမ ကတေယာက္ထဲ ကားထဲမွာ ငုတ္တုတ္ထိုင္ေနရခ်ိန္ တြင္ သူ ငယ္ခ်င္းကေတာ့ အိပ္ယာေပၚမွာ ေလာကစည္းစိမ္
ယူေနလိမ့္မည္ ဟုလည္းမလိုတမာေတြးေနမိသည္။ ေဒၚ ေအး စိန္ ကလည္း တပတ္တခါေလာက္မွ လိုတာစုဝယ္ရတာ ျဖစ္လို႔ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလာပါ။
လြတ္လတ္ေသာ၊ လွ ပ ၿပီး ရဲတင္းစြာဝတ္စားဆင္ယင္ထားၾကေသာ မိန္းမငယ္ေလးေတြ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကားေဘး ကေန ျဖတ္ၿပီးသြားလာေန ၾကသည္။ တခ်ိဳ႕ကတေယာက္ထဲ၊
တခ်ိဳ႕ကခ်စ္သူေကာင္ေလး ႏွင့္ တခ်ိဳ႕က်ေတာ့ လည္း အေပါင္းအေဖၚေတြ ႏွင့္။ သူတို႔ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ သူတို႔ အရြယ္က ေယာင္လို႔ေတာင္ စိတ္ထဲမေရာက္ ေတာ့ သည့္ လိင္မႈကိစၥကို ေတြ႕ၾကဳံ ေက်ာ္ျဖတ္ဖူးသူေတြ လည္းပါလိမ့္မည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လို ကိုယ့္ဖာသာ  အာသာ ေျဖေဖ်ာက္သည့္ မိန္းက ေလး ေတြလဲရွိနိုင္သည္။ စႏၵာ့လို မိန္းကေလး
 ေတြလဲ ပါနိုင္သည္။
ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ရွက္ျပဳံး ျပဳံးေနမိစဥ္ ေဒၚေအးစိန္ျပန္ ေရာက္လာသည္။ ဝယ္လာသည့္ ပစၥည္းေတြကို ေနာက္ခန္းမွာ အိမ္ေဖၚမေလး ႏွင့္ အတူေနရာခ်ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္
 ေဘးမွာ လာဝင္ထိုင္၏။ 
 “ႏုႏု ေစာင့္ေနတာၾကာၿပီလား”   
 “နာရီဝက္ေလာက္ေတာ့ ရွိၿပီ”     
 “တို႔လဲ ႏုႏုၾကာဦးမွာ ဆိုၿပီး ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ေနတာ”
“ေအာ္ …ရပါတယ္” 
ေစ်းကေန ျပန္ေရာက္လာသည့္ အခါ အိမ္မွာ ျပႆနာတခုက ေစာင့္ႀကိဳေနသည္။ ၿခံအလုပ္သမား ကိုလွေရႊက ေရတင္စက္ အလုပ္မလုပ္ေၾကာင္း သတင္းပို႔သည္။ ေရလက္က်န္
လည္း နည္းေနၿပီဟု ဆို၏။ ေရက အေရးႀကီး သည္။
“ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ရွင္ မလုပ္တတ္ဘူးလား”   
“မလုပ္တတ္ဘူး ဆရာမ၊ ရပ္ကြက္ထဲမွာ ေတာ့ ျပင္တတ္တဲ့ လူရွိတယ္၊ ဆရာမ မလာေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာ”   
“ဒါဆိုလဲ သြားေခၚေလ၊ ကားနဲ႔ လိုက္ပို႔ ရမလား”
 “သိပ္မေဝးဘူး ဆရာမ၊ လမ္းေလၽွာက္သြားလိုက္မယ္” 
ခနၾကာေတာ့ ကိုလွေရႊႏွင့္ အတူ ကုလားေလး ႏွစ္ေယာက္ပါလာၿပီး ေရစက္ကို ကလိၾကသည္။ အေဆာင္သူေတြ ျပန္လာရင္ ေရမရွိမွာ စိုးရိမ္လို႔ ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း သူတို႔နားမွာပဲ အေျခအေန ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ ညေန သုံး နာရီ ေလာက္မွ ျပန္ေကာင္းသြားသည္။ က်သင့္ေငြကို ရွင္းေပးကာ ကိုလွေရႊ ကို ေရအျပည့္တင္ထားဖို႔ေျပာၿပီး ထမင္းစားဖို႔ ဝင္လာခဲ့
သည္။ ထမင္းစားခန္း အဝတြင္ ေတာင္းႀကီးတလုံး ႏွင့္ ေန႔လည္က ဝယ္လာသည့္ ဟင္း သီး ဟင္းရြက္ေတြ ထည့္ထားသည္။ အေပၚဆုံးမွာက ခရမ္းသီးေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ရသည္။
“ဟင္ ေဒၚေအးစိန္ ခရမ္းသီးေတြကလဲ”
 “တန္လို႔ ဝယ္လာတာ ႏုႏုရဲ့၊ အမ်ားႀကီးရတယ္၊ အလုံးေသးေတာ့ ခ်ဥ္ရည္ဟင္း ခ်က္ရေအာင္ဝယ္လာတာ” 
 “ေအာ္ …အင္း ..အင္း”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားေနစဥ္ ေဒၚေအးစိန္က ခရမ္းသီးေတြ သိမ္းခိုင္းေနသံၾကားရသည္။   
“ၿပီးရင္ သိမ္းလိုက္မယ္ ႀကီးစိ္န္၊ အခုလက္ မအားေသးလို႔” 
 “ေအးေအး … အေဆာင္ထဲက ဟာမ ေတြျပန္မလာခင္သိမ္းေနာ္၊ ေတာ္ၾကာတေယာက္ တလုံးဝင္ဆြဲသြားလို႔ ဟင္းခ်က္စရာ မက်န္ပဲေနမယ္” 
 “ႀကီးစိန္ ကလဲ၊ ေနာက္ေန႔က်ေတာ့ ေရေဆးၿပီးခ်က္လဲ ရပါတယ္”
“အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္း ညည္းပဲစား”   
“ႀကီးစိန္ကလဲ ဒီေလာက္ေသးတဲ့ ခရမ္းသီးေတြ ကို မမ ေတြကယူမလား”
မီးဖိုေခ်ာင္ထဲမွာ ရယ္သံေတြ ဆူညံသြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ထမင္းသီးသလိုလို ျဖစ္သြားရသည္။ ဒါအမ်ား အတြက္ရယ္စရာ ပ်က္လုံးတခုျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္ေနမည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ျပဳံးေတာင္မျပဳံးခ်င္သလိုပင္။ အဆာ လြန္လို႔ သိပ္ၿပီးစားမဝင္သည့္ ထမင္းကို ျမန္ျမန္လက္စသတ္ၿပီး ျပန္အထြက္တြင္ အခန္းဝက ေတာင္းကို လွည့္ ၾကည့္ မိျပန္သည္။
 ေတာင္းႏႈတ္ခမ္းစမ္နားမွ ခရမ္းသီး တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံကိုဆြဲေဆာင္လိုက္၏။ ေကာင္ မေလး ေတြေျပာသလိုပင္ ခရမ္းသီးေတြက ျမင္ေနက်ထက္ေသးေသာ္လည္း အဲဒီ
တလုံးက ထူးထူးျခားျခား လွပ ေနသည္လို႔ ထင္လိုက္မိသည္။   
အရွည္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္တထြာ နီးနီးခန႔္ ႏွင့္ တျခားအလုံးေတြလို ေကြ႕ေကာက္မေနပဲ ေျဖာင့္စင္းေနသည္။ အဖ်ားဖက္ဆီမွာ ကားသေယာက္ႏွင့္ အညႇာတံဖက္ဆီသို႔
 ေျပေျပေလး သြယ္ဆင္းသြား၏။ အေရာင္ကလည္း ေတာက္ပစို လက္ေနသည္။ အညႇာတံက ညႇိုးမေနဘဲ လတ္ဆတ္စိမ္းလန္းလို႔ေန၏။ အနီးအနား ကိုအကဲခတ္ ၾကည့္
လိုက္ၿပီး ဘယ္သူမွရွိမေနတာကို ျမင္လိုက္ရသည့္အခါ ထိုခရမ္းသီးေတာင့္ ေလးကို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ ယူ လိုက္ၿပီး လက္ထဲမွာ ရွိသည့္လက္ကိုင္ပဝါေလး ႏွင့္လုံး၍ကိုင္ကာ
ကိုယ့္အခန္းကိုယ္ ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးခဲ့၏။ ဘာေၾကာင့္ ဒီ ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူလာမိသည္ကို ကိုယ့္ကိုယ္ကို လည္းနားမလည္ပါ။
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ မွန္တင္ခုံေပၚ မွာတင္ထားလိုက္မိသည္။ တလုံးတေလ ေပ်ာက္တာေလာက္ကိုေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ သတိထားမိမွာ မဟုတ္လို႔လည္း ထင္မိပါသည္။
အိပ္ယာမွာ ခနလွဲမည္လုပ္ၿပီးမွ အျပင္ကျပန္လာသည့္ အဝတ္ အစားေတြ မလဲရေသးတာကို သတိရသည္။ အက် ႌကို ခၽြတ္လိုက္ၿပီး တီရွပ္ပြပြ တထည္ေကာက္စြပ္လိုက္ သည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ေတာ့ ေစာေသးသည္ဟု ထင္သည္။ ထမိန္စကပ္ကို ခၽြတ္ရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးေလးဆီ မ်က္လုံးက ေရာက္သြားသည္။ ယူလာၿပီးမွေတာ့ ျပန္ထား
လို႔လည္း မျဖစ္ေတာ့ေပ။ ေအာက္ခံပင္တီကို ခၽြတ္ လိုက္ေသာအခါ စိမ္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ပင္တီေလး၏ ခြနားမွာ စိုေနတာကို ျမင္ရသည္။ အမွတ္မထင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို
လက္ႏွင့္ ျပန္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ အရည္ေတြ ႏွင့္ ခၽြဲက်ိေနသည္။
အိပ္ခန္း တံခါး ကို ေသေသခ်ာခ်ာ ပိတ္ထားသလားဟု လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားၿပီး ထိုင္ခ်လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့ တီရွပ္ႏွင့္ ဘရာစီယာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီး
လုပ္ငန္းစေတာ့၏။ အေစ့ေလးကို လက္မႏွင့္ ကစား ရင္း တြင္းဝေလးကို လက္ခလယ္ႏွင့္ အသာအယာရစ္ေနမိ၏။ အထဲကို ထိုးသြင္းဖို႔ အႀကိမ္ႀကိမ္စိတ္ကူးၾကည့္ခဲ့ ေသာ္
လည္း အခုထိ စိတ္မရဲေသးပါ။
“အား…. အင္း ….အင့္ ”
အရွိန္ရလာသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စိုရႊဲလာသည္။ ရင္ထဲ တဖိုဖို တလွပ္လွပ္ ႏွင့္ အရသာကို ခံ စားရင္း မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ လႈပ္ရွားမႈေတြရပ္တန႔္သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ ငိုင္ငိုင္ေလး ျဖစ္သြားသည္။ အပ်ိဳျဖစ္ကထဲက ခရမ္းသီးပုံျပင္ေတြ ၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အေဆာင္နည္းၿပ ဆရာမ ဘဝတုန္းက လည္း ခင္သူမင္သူေတြက ေျပာၾက ေနာက္ၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုယ္တိုင္မၾကဳံႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ အေဆာင္ ေနာက္ဖက္မွာ ေက်ာင္းသူေတြက ခရမ္းသီးေတြ ပစ္ထားသည္ဆိုလို႔
အေဆာင္မႈး ႏွင့္ အတူသြားၾကည့္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ တူတာဆိုလို႔ ငွက္ေပ်ာခြံပဲ ေတြ႕ခဲ့ရသည္။
မွန္တင္ခုံေပၚက ခရမ္းသီးကို ေကာက္ယူၿပီးေထာင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။ လက္ႏွင့္ သပ္ၾကည့္ၾကာ ေခ်ာမြတ္ၿပီးေအးၿမ ေန၏။ စႏၵာ့ အခန္းထဲက ဟာႀကီးလို ပ်င္းတြဲတြဲ မေနပါ။ အရြယ္
အစားက လည္း စႏၵာ့ဟာႀကီး၏ တဝက္ေလာက္ ပဲ ရွိသည္။ ဒီ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စမ္းသပ္ခ်င္စိတ္ေတြ တားမနိုင္ဆီးမရ တဖြားဖြားေပၚလာသည္။ အညႇာဖက္ကေန ကိုင္ၿပီး ေပါင္ၾကား
ကို ရြယ္ၾကည့္မိသည္။ ဒီေတာ့မွ အသီးအႏွံေတြ ကို ပိုးသတ္ေဆးဖ်န္းတတ္တာကို သတိရၿပီး ကုတင္ေပၚပစ္ခ်လိုက္မိသည္။ ၿပီးေတာ့ မွတဖန္ေကာက္ယူနမ္းၾကည့္မိသည္။
ထူးထူး ျခားျခား အနံ့ေတာ့မရပါ။ ခရမ္းသီး နံ့သာရ၏။

“ေရေဆးရင္ ရတာပဲ” 
႐ုတ္တရက္ေပၚလာသည့္ စိတ္ကူးကို ခ်က္ခ်င္း အေကာင္အထည္ေဖၚပစ္လိုက္သည္။ ေရဘုံဘိုင္ေခါင္းကို အဆုံး အထိ ဖြင့္ခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ဆပ္ျပာအထပ္ထပ္ တိုက္ကာ ေရဒလေဟာျဖင့္ ေျပာင္ေနေအာင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အဝတ္သန႔္သန႔္ ျဖင့္သုတ္လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက ပိုၿပီးအေရာင္လက္လာသည္။
ခရမ္းေရာင္စိုစို က အလင္းေရာင္တြင္ ဝင္းအိေန၏။
တကယ္ ထိုးသြင္းေတာ့မည္ ဆိုေတာ့လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခ်ီတုံ ခ်တုံျဖစ္ေနျပန္သည္။ မရဲတရဲစိတ္ျဖင့္ အကြဲ ေၾကာင္း တေလၽွာက္ခရမ္းသီး ထိပ္ႏွင့္ အစုန္အဆန္ပြတ္ေပး
 ေနမိသည္။ အေစ့ေလးကို လည္းလက္ႏွင့္ ဆြဆြ ၿပီး ကစားေပးလိုက္သည့္ အခါ အရည္ေတြ ျပန္စိမ့္လာတာႏွင့္ အမၽွ အထဲကိုထိုးသြင္းခ်င္စိတ္ေတြက ပိုလို႔မ်ား လာသည္။
ထို႔ေၾကာင့္ အဝေလးမွာ ေတ့ၿပီးဖိၾကည့္လိုက္သည္။ က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အပ်ိဳစင္ႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးခပ္ေသးေသး ကိုေတာင္တင္းၿပီးခံထားၾက ၏။ ေပါင္ကို အစြမ္း
ကုန္ျဖဲၿပီး ဖိလိုက္မွ အဝနားတြင္ နစ္သည္ ဆို႐ုံေလး နစ္သြားသည္။ အဝ ဆီမွေအးစက္စက္ အထိအေတြက တကိုယ္လုံးဆီသို႔ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြ တုန္
လာသည္။ ဝုန္းဒိုင္း က်ဲေနသည့္ရင္ခုန္သံေၾကာင့္ ရင္ဘတ္တခုလုံး ပြင့္ထြက္သြားေတာ့ မလိုခံစား ေနရ၏။
“အား”
စိတ္ ကိုတင္းၿပီး ဖိခ်လိုက္ ရာ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ ေဘးကိုျပဲသြားၿပီး လက္မဝက္ေလာက္ေတာ့ ဝင္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ အရမ္းေတာ့ မနာပါ အဝမွာ ေအးစက္စက္ႏွင့္
တစ္ဆို႔ႀကီးခံစားေနရတာ တခုပဲရွိသည္။ သိပ္မနာ သည့္ အတြက္ အားတက္လာၿပီး ဖိခ်လိုက္ျပန္ရာ ဆက္မဝင္ေတာ့ဘဲ တန႔္ေနသည္။ တေနရာရာမွာ ေထာက္ ေန သလို
ခံစားရသည္။ ခရမ္းသီးကို ၾကမ္းျပင္ႏွင့္ မ်ဥ္းၿပိဳင္ အေနအထားေလာက္မွာ ထားၿပီးထိုးသြင္းလိုက္မွ ေနာက္ ထပ္ တလက္မေလာက္ ထပ္ဝင္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ရင္ထဲတြင္
ဘယ္လိုေဖၚျပရမွန္း၊ နားလည္ရမွန္း မသိသည့္ ခံစားခ်က္တခုက လွိုက္၍လွိုက္၍ တက္လာသည္။ 
“အီး … အင္း ..အင္း”
က်ဥ္းေျမာင္းသည့္ အေပါက္ေလးထဲသို႔ ထိုးသြင္းရတာျဖစ္လို႔ နာေတာ့နာသည္။ တြင္းဝက ႂကြက္သားေတြ သ ေရပင္ ကို ဆြဲဆန႔္လိုက္သလို တင္းသြားတာကို သိသည္။
အတြင္းဖက္ကေတာ့ နာတယ္လို႔ လည္းေျပာလို႔ မရ ဘယ္လိုႀကီးမွန္း မသိပါ။ ေရေဆးထားလို႔ ေအးစက္စက္ျဖစ္ေနသည့္ ခရမ္းသီးက အတြင္းဖက္နံရံေတြေပၚက ႏု နယ္သည့္
အသားေလးေတြကို ဖိထား၏။ မထူးေတာ့သည့္ တူတူ လက္ကိုင္သည့္ေနရာေလးေလာက္ပဲ ခ်န္ထား ၿပီး ထိုးထည့္လိုက္၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ေတာ့”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည့္ အတြက္ ေမြ႕ရာကို လက္ႏွစ္ဖက္ ႏွင့္ ေထာက္ထားလိုက္ရသည္။ ဒီ ေလာက္ကေလး ႏွင့္ အဆာင္ကို တပတ္ပတ္ၿပီးေျပးလိုက္ရသလို
 ေမာေနသည္။ ခပ္ကုန္းကုန္း အေနအထား မွ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ျပန္ၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ခရမ္းသီးက တလုံးလုံး နီးပါး အတြင္းထဲသို႔ေရာက္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ အစိမ္းေရာင္
ညႇာတံေကာက္ေကာက္ကေလး ကအျပင္ကို တိုးထြက္ေန၏။ ထိုျမင္ကြင္း ကို ၾကည့္ရင္း ငါဘာေတြ လုပ္ေနသလဲဟု အပူတျပင္းေတြးေနမိသည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ျဖင့္
ညႇာတံကေန ျပန္ ဆြဲ ယူလိုက္ေသာအခါ တေရြ႕ေရြ႕ ထြက္လာေနသည့္ အထိအေတြ႕ ကေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ဖမ္းစားလိုက္သျဖင့္ တဝက္ ေလာက္ အျပင္ကို ထြက္လာသည့္
အခါျပန္ထိုးသြင္းလိုက္မိသည္။
“အား …အင္း …အ”
တခ်က္ကေန ႏွစ္ခ်က္၊ ႏွစ္ခ်က္ကေန သုံးခ်က္၊ သုံးခ်က္ကေန ေလးခ်က္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသိစိတ္ေတြေပ်ာက္ သြားသည္။ ခရမ္းသီးကို  လြတ္ထြက္မသြားေစရန္ က်စ္က်စ္ပါ
 ေအာင္ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္ အထုတ္အသြင္း လုပ္ေနမိသည္ကို လည္းမမွတ္မိေတာ့ပါ။ ရင္ထဲမွာ မခ်ိမဆန႔္ျဖစ္ေလာက္ေအာင္ ေလာက္ၿမိဳက္ေနသည့္မီးကို ခရမ္းသီး
 ႏွင့္ အားပါးတရ ၿငိမ္းသတ္ေနမိ၏။ စစ လုပ္ခ်င္းမွာ က်ပ္က်ပ္တည္းတည္း ရွိလို႔ အားစိုက္ရေသာ္လည္း ေနာက္ ပိုင္း အတြင္းကေန အရည္ေတြ အခၽြဲေတြ ထြက္လာသည့္
အခါ လႈပ္ရွားရတာ သြက္လက္ျမန္ဆန္လာ၏။ ေခါင္းကိုေမာ့၊ မ်က္စိႏွစ္လုံးကို စုံမွိတ္ၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ အာ႐ုံေတြ အလုံးစုံက ခရမ္းသီး ႏွင့္ သူထိုးေမႊေနသည့္ အ တြင္း
သားေတြအေပၚမွာပဲ ရွိသည္။ တခါတရံ တြင္ အားေနသည့္လက္ႏွင့္ အေစ့ေလးကိုပါ တၿပိဳင္နက္ထဲ ပြတ္ ေခ်ေပးမိသည္။ ဒီလိုလုပ္ရသည္က ပိုၿပီး ဖီလင္ရွိေၾကာင္းလဲ
သိလာ၏။
“အား .. အီး …အင္း …”   
လွိုက္ လွိုက္လွဲလွဲ ရွိလြန္းသည့္ ခံစားခ်က္ေၾကာင့္ ပါးစပ္က ဘာေတြဘယ္လိုေရရြတ္ျမည္တမ္းေနမိသည္ကို လည္း သတိမထားမိေတာ့ပါ။ တေယာက္ထဲ အိပ္ယာေပၚမွာ ေျဗာင္းဆန္ေအာင္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္းျဖစ္ေနမိသည္။ ခံ စားခ်က္၏ အဆုံးစြန္ဆုံး သို႔ေရာက္ရွိသြား ခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ တကိုယ္လုံးက်ဥ္တက္သြားသည္။
တဟီးဟီး ႏွင့္ ညည္းရင္း တြန႔္လိမ္ေနမိ၏။ ၿပီးေတာ့ ခရမ္းသီးကိုေတာင္ ျပန္မထုတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာေပၚမွာ တေစာင္း ေကြးေကြးေလး မွိန္းေနမိသည္။ ေခၽြးေတြ
လည္းရႊဲရႊဲ စိုေန၏။ ေမာလည္း အရမ္းေမာေနသည္။ လူကမလႈပ္ နိုင္ေသာ္လည္း ရင္ထဲမွာေတာ့ ေယာက္ယက္ခပ္ေနသည္။ အရာအားလုံးတည္ၿငိမ္ ဖို႔ အၾကာႀကီး
မွိန္းေနလိုက္ ရ၏။ 
“ႏုႏု ေရ ….ႏုႏု”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိပ္ၾကာၾကာေတာ့ မမွိန္းလိုက္ရပါ။ တံခါးထုသံ ႏွင့္ အတူ အျပင္ကေန ေဒၚေအးစိန္ေခၚေနသံၾကား လိုက္ ရ၍ လူးလဲထလိုက္ရသည္။
 “ဘာလဲ ေဒၚေအးစိန္”
ခၽြတ္ခ်ထားသည့္ ထမိန္ကို ကမန္းကတန္း ျပန္ေကာက္စြပ္ရင္း ေမးမိသည္။
“ဖုန္းလာေနလို႔ ” 
ထမိန္ ကို ခပ္ျမန္ျမန္ရင္လ်ားလိုက္ၿပီး တံခါးဆီကို အသြားတြင္ လမ္းေလၽွာက္ရတာ တမ်ိဳးႀကီးျဖစ္ေနေတာ့မွ ခရမ္း သီး ျပန္မထုတ္ရေသးတာ သတိရမိသည္။ ျပဳတ္ မက်ေအာင္
လက္ႏွင့္ ေအာက္ကေနပင့္ ထားရင္း တံ ခါးဖြင့္ေပးလိုက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္က ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ဟန္းဖုန္းေလး ထိုးေပးသည္။
“မမ စိတ္မ်ားၿပီး ထမင္းစားခန္းမွာ ထားခဲ့တယ္ေလ”
ထမိန္ရင္လ်ား ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို ေျခဆုံးေခါင္းဆုံးၾကည့္ရင္းေျပာသည္။
“ေရခ်ိဳး မလို႔ ေလ”   
အလြယ္ကူဆုံး ဆင္ေျခကိုေပးၿပီး ဖုန္းကို လွမ္းယူလိုက္ ၏။ နံပါတ္ကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္းက သြားလည္ ခဲ့ သည့္ သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္။
 “ခ်သြားၿပီ၊ ႏုႏု ထမင္းစားခန္းထဲမွာ ဖုန္းက်န္ ခဲ့တာဆိုေတာ့၊ ခနေန ျပန္ေခၚမယ္တဲ့၊ ထမိန္ကလဲ ေစာက္ထိုးႀကီး ႏုႏု ရယ္”
“ေအာ္ …ေရခ်ိဳး မလို႔လုပ္ေနတုန္း ေဒၚေအးစိန္က တံခါးထုေတာ့ ျမန္ျမန္ေကာက္ဝတ္လိုက္ရတာေပါ့”
ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာေနစဥ္ ဖုန္းက ျပန္ျမည္လာသည္။
“ဖုန္းေျပာလိုက္ဦး မယ္ေဒၚေအး စိန္လဲ သြားေတာ့” 
တံခါးကို ခ်က္ျပန္ထိုးလိုက္ၿပီး ထူးလိုက္သည္။  ေပါင္ၾကားထဲ လက္ႏွိုက္ထားတာကိုေတာ့ ေဒၚေအးစိန္ ဘာမွေမး မသြားပါ။ လက္ဖယ္လိုက္ေတာ့လည္း ျပဳတ္မက်ပါ။ အတြင္း
ကႂကြက္သားေတြက ခရမ္းသီးကို ၾကပ္ေနေအာင္ ညႇစ္ထားၾကသည္။
 “ေျပာ ….သူငယ္ခ်င္း၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္တုန္း” 
“နင္က ခ်က္ခ်င္းႀကီး ျပန္သြားေတာ့ ငါ့ ကိုမ်ား တခုခု စိတ္ဆိုးသြားတာလား ေတြးမိလို႔ေဟ့”
 “မဆိုးပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ အေႏွာက္အယွက္ ျဖစ္မွာစိုးလို႔ ျပန္တာပါဆိုမွ”   
 “အပ်ိဳႀကီး မဟုတ္တာမေျပာနဲ႔ ေနာ္”                                                                                                     
“ဟဲ့ … နင္ငါ့ ကိုမွန္မွန္ေျပာစမ္း၊ မွန္မွန္ မေျပာမွ ငါတကယ္ စိတ္ဆိုးမွာ”
“ဘာလဲ” 
 “ငါလာတုန္းက နင္တို႔ လုပ္ေနၾကတာ မဟုတ္လား”
“ႏုႏု ရွိန္၊ နင္ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”   
“ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ ငါထင္တာ မွန္မမွန္သိခ်င္လို႔”
“ဟုတ္တယ္ေဟ့ ၊ ဟုတ္တယ္၊ ဘာျဖစ္လဲ၊ သူက မနက္ျဖန္ ခရီးသြားစရာ ရွိလို႔ ၊ မသြားခင္ ..တေနကုန္ … နင္ သေဘာေပါက္တယ္ မဟုတ္လား အပ်ိဳႀကီး၊ ဒီ့ ထက္
သေဘာေပါက္ခ်င္ရင္ေတာ့ ငါ့လိုပဲ လင္ယူလိုက္”
ဖုန္းေျပာရင္း ထမိန္ကို လွန္၍ ခရမ္းသီးကို ဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ အားလုံး အျပင္ဖက္သို႔ေရာက္သြားသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလိုလို သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ခရမ္းသီး ႏွင့္
အတူပါလာသည့္ အရည္ေတြက ထမိန္ ေပၚသို႔ တေတာက္ေတာက္က်၏။   
“ေကာင္မ ၿငိမ္သြားတယ္၊ ၿပီးေတာ့ သက္ျပင္းခ်တယ္၊ ဘာလဲ လင္ယူခ်င္စိတ္ေပါက္သြားၿပီလား” 
“မဟုတ္တာေတြ ေလၽွာက္မေျပာနဲ႔၊ နင္တို႔ ဘာမွလုပ္လို႔ မရေအာင္ တေနကုန္ နင့္အိမ္မွာလာ ထိုင္ေနလိုက္မယ္၊ ဒါနဲ႔ ငါျပန္သြားေတာ့ေရာ ဆက္လုပ္ျဖစ္လား”
“လုပ္ျဖစ္တယ္ ေဟ့၊ လုပ္ျဖစ္တယ္၊ အခု သူေရသြားခ်ိဳးေနတုန္းဆက္တာ ရွင္းပလား” 
 “ေအးေအး၊ အဲဒါဆိုလဲ ျပန္လာရင္ ထပ္လုပ္လိုက္ၾကဦး ၾကားလား”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွင့္ ဒီအေၾကာင္း ဆက္မေျပာခ်င္လို႔ပဲလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ သူမ ခင္ပြန္း ပဲအနားျပန္ေရာက္လာလို႔ လား မသိပါ၊ သူငယ္ခ်င္းက တျခား အေၾကာင္းေျပာင္းလိုက္သည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း အလိုက္သင့္ ဆက္ေျပာေနလိုက္ ပါ သည္။ ဖုန္းေျပာေနေပမယ့္ မ်က္လုံးေတြကေတာ့ ေပါင္ေပၚတင္ထားမိသည့္ ခရမ္းသီးကိုသာၾကည့္ေနမိသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx—

မသြားခင္ေျပာခဲ့ သလိုပင္ ညီမေလး ၏ မဂၤလာေဆာင္ၿပီးၿပီးခ်င္း စႏၵာျပန္ေရာက္လာပါသည္။ ျပန္ေရာက္သည့္ အေၾကာင္း သတင္းပို႔လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ဝယ္လာသည့္ လက္ေဆာင္ေတြလည္း ေပးသည္။ အဲဒီေန႔ က စႏၵာ အလုပ္မသြားပါ။ အေဆာင္မွာပဲ နားေနသည္။ နားေနတာလဲ ဟုတ္ခ်င္မွဟုတ္မည္ တပတ္ေက်ာ္ၾကာကင္း ကြာေနရသည့္
သူမ၏ အေခ်ာင္းႀကီးႏွင့္ အတိုးခ်စိတ္ေျဖေနတာလဲ ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္နိုင္သည္ ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြးေန မိ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ခရမ္းသီး တလုံးႏွင့္ အဆင္ေျပေနပါသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမားေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အတြက္ကေတာ့ အေကာင္းဆုံးေျဖသိမ့္မႈေပး နိုင္ပါသည္။ လက္ႏွင့္ အစိကိုပြတ္ၿပီး ေျဖရတာထက္ပိုေကာင္း သည့္ ခံစားမႈကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ တပ္မက္စြဲလမ္းေနရပါၿပီ။ မနက္တႀကိမ္၊ ညတႀကိမ္ မွန္မွန္လုပ္၏။ အရည္ေတြ ထြက္ ရလြန္းလို႔ လူလည္း အားအင္ကုန္ခမ္းကာ ေညာင္းခ်ိေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ေနတာကိုေတာင္မွ လူေတြက ဘယ္လို ျမင္ၾကတယ္ မသိ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ခုတေလာ အရင္ကထက္ ပိုလွလာသည္ဟု ဆိုၾက
သည္။ကိုယ့္ကိုယ္ကို မ်က္ႏွာ ေတြ က်၊ ဒူးေတြ ေခ်ာင္ေနသည္ဟု ထင္ေနမိခ်ိန္မွာမွ ဒီလိုေျပာၾကသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ နားမလည္ပါ။ စႏၵာက ေတာ့ တဖုံထူးသည္။ ျပန္ေရာက္ၿပီး
 ေနာက္တေန႔ လမ္းမွာေတြ႕ေတာ့ ႏႈတ္ဆက္ရင္း
“သမီး ၾကည့္ေနတာ၊ ဆရာမ နည္းနည္း ပိန္သြားသလိုပဲ”
“ဟုတ္လား၊ တို႔ေတာ့ သတိမထားမိပါဘူး”
“ဒါေပမယ့္ ခုမွဆရာမ ပိုၾကည့္ေကာင္းလာတယ္၊ တကယ္ေျပာတာ”
အနည္းငယ္ပိန္ သလိုလိုျဖစ္သြားသည္ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ထင္မိပါသည္။ ပိန္သြယ္ေသာ စႏၵာ့ကို ၾကည့္ ရင္း သူတို႔လို စိတ္ေျဖတတ္သူေတြ၊ အတုသုံးသူေတြ ပိန္တတ္
သလားဟု ေတြးေနမိသည္။ စႏၵာ လည္း ရာဘာ ေခ်ာင္းႀကီး ႏွင့္ အာသာေျဖေဖ်ာက္သည္ မဟုတ္ပါလား။ ထို႔ေၾကာင့္ စႏၵာ ပိန္သည္ဆိုရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း ေနာက္က်ရင္
ပိန္လာနိုင္ေပသည္။ အခုေတာင္မွ ခရမ္းသီးေလး ႏွင့္ သုံးေလးရက္ လုပ္လိုက္ရေသးသည္ ပိန္ လာသည္ဟု ဆိုသူက ဆိုေနေပၿပီ။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီအလုပ္ကို မရပ္တန႔္နိုင္ပါ။ အခ်ိန္တန္ရင္ ဘိန္းစြဲသူလို အေသြးအသားက ေတာင့္တ၏။ ခရမ္းသီး ႏွင့္ စိတ္ရွိလက္ရွိထိုးၿပီး အိပ္ေပ်ာ္သြားရသည့္ အရသာ
က ေကာင္းလြန္းသည္။ တခုေတာ့ ရွိသည္၊ ရက္ၾကာၾကာ အသုံးခ်လိုက္သည့္ အခါ ခရမ္းသီးက တျဖည္းျဖည္းညႇိုးႏြမ္းလာသည္။ အညႇာတံကလည္း ကၽြတ္ ထြက္သြားသည့္
အခါ အရင္းဖက္က ေရေဆးတိုင္းေရဝင္ၿပီး ညိဳမဲမဲ ျဖစ္လာသလို ေပ်ာ့လည္းေပ်ာ့လာ၏။
“ခရမ္းသီး ဟင္းေလး ဘာေလး မခ်က္ေတာ့ဘူးလား ေဒၚေအးစိန္ရယ္”
ကိုယ္တိုင္ေစ်းသြားဝယ္ဖို႔ တြန႔္ေန၍ ေဒၚေအးစိန္ ကို တဖက္လွည့္ႏွင့္ ေျပာမိသည္။
“ခ်က္ေပး မယ္ေလ၊ ႏုႏုက ဘယ္လိုစားခ်င္တာလဲ၊ ခ်ဥ္ရည္လား၊ အေၾကာ္လား အႏွပ္လား”
“အဆင္ေၿပ သလိုသာလုပ္ပါ ေဒၚေအးစိန္ရယ္”
ေနာက္တရက္ ေဒၚေအးစိန္ ေစ်းသြားသည့္ အခါ ခရမ္းသီးေတြပါလာ၏။ ေစ်းထဲ လိုက္မသြားဘဲ ကားေပၚက ေစာင့္ ေနခဲ့လို႔ ေဒၚေအးစိန္ ဘယ္လိုဝယ္လာသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ေနာက္ခန္းမွာ ျခင္းေတြေတာင္းေတြ ထားၿပီး ေရွ႕ကိုလာေတာ့မွ ေမးမိသည္။
“ခရမ္းသီးရလား ေဒၚေအးစိန္”
“ရတယ္၊ ပါတယ္”
အိမ္ေရာက္ရင္ သူတို႔ေတြ မသိေအာင္ခရမ္းသီး တလုံးရေအာင္ ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ တလမ္းလုံး ေတြးေနမိသည္။ ဒီတခါေတာ့ အရင္ဟာထက္ နည္းနည္းပိုႀကီးတာ
 ေရြးယူမည္ဟု စိတ္ကူးထားပါသည္။ သို႔ပါ ေသာ္လည္း အိမ္ကိုေရာက္လို႔ မီးဖိုထဲတြင္ ခရမ္းသီးထည့္ထားသည့္ ျခင္းကိုျမင္လိုက္ရသည့္ အခါ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးျပဴးသြားရသည္။
နည္းတဲ့ ခရမ္းသီးႀကီးေတြ မဟုတ္။အေသးဆုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျခသလုံးေလာက္ရွိ သည္။ ၿပီးေတာ့သုံးလုံး ထဲသာပါသည္။
“ေအာင္မယ္ေလး ေဒၚေအးစိန္ ရယ္ ခရမ္းသီးေတြက ႀကီးလိုက္တာ”
“မီးဖုတ္ၿပီး ေၾကာ္မယ္ေလ ႏုႏုရဲ့၊ ဒါမွမဟုတ္ နံနံပင္ေလးအုပ္ၿပီး သုတ္မလားလို႔”
“လုပ္လုပ္၊ ႀကိဳက္သလိုလုပ္”
မခ်ိတင္ကဲ ေျပာရင္း မီးဖိုထဲက စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ထြက္လာမိသည္။ သုံးလုံးထဲ ဆိုေတာ့ ယူလို႔လည္း မ ေကာင္း။ ယူလို႔ရျပန္ရင္လည္း ဒီေလာက္ႀကီးတာႀကီး ႏွင့္ ဆိုရင္
 ေသဖို႔သာရွိ၏။ စႏၵာ့၏ ရာဘာလိင္တံႀကီး ထက္ ပင္ ေလးငါးဆပိုတုတ္ေနသည္။ လူပါထက္ျခမ္း ကြဲသြားလိမ့္မည္။ ေစ်းမသြားခင္ ႏြမ္းေပ်ာ့ေနသည့္ ခရမ္းသီး ေဟာင္းေလးကို
 ခဲတံခၽြန္သည့္ ဒါးျဖင့္ အပိုင္းပိုင္းလုပ္ၿပီး အိမ္သာထဲမွာ ေရဆြဲခ်ခဲ့ မိသည္ကို ခုမွေနာင္တေတြ ရေနမိသည္။ အိပ္ခန္းထဲမွာ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ ႏွင့္ မ်က္စိကစား ရင္း ေတြ႕ရ သည့္ ေပါင္ဒါဗူး၊ ေရေမႊးပုလင္း၊ ႏႈတ္ခမ္း နီေတာင့္ တခုမွ အဆင္ေျပမည့္ ပုံမရွိပါ။
စႏၵာ့ အခန္းကို သြားၾကည့္ေတာ့လည္း ခရီးမွ ျပန္လာစဆိုေတာ့ အထုပ္ေတြ အိတ္ေတြႏွင့္ ပြရႈပ္ေန၏။ အိပ္ယာ ကို အသာေလးမၿပီး ၾကည့္လိုက္ရာ ဘာမွမေတြ႕၊ တျခားေနရာေတြ
လည္း လိုက္မရွာခ်င္ေတာ့ပါ။ လက္ရာေျခရာ ပ်က္သြားမွာစိုးရသည္။စိတ္၏ အလိုမက်မႈ၊ အဆင္မေျပမႈေတြႏွင့္  ေဒၚႏုႏုရွိန္ တေန႔လုံး စိတ္တိုေနေတာ့၏။
နံနံပင္နံ့ေလး သင္းၿပီး င႐ုပ္သီးစိမ္းေတာင့္ေလးေတြ လွီးထည့္ထားလို႔ ေမႊးေနသည့္ ေဒၚေအးစိန္၏ လက္ရာ ခရမ္းသီးမီးဖုတ္သုပ္က ျမင္သူတိုင္း သြားရည္ က်ခ်င္စရာျဖစ္ေသာ္
လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းေကာင္းေကာင္း မစားနိုင္ပါ။
“ထည့္ေလ ႏုႏု ရဲ့၊ ခရမ္းသီးစားခ်င္တယ္ဆို”
ဘာမွမသိရွာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က အတင္းလာခပ္ထည့္ ေပးသည့္ အခါ စိတ္တိုရေပမယ့္ ေစတနာ ကိုသိေနလို႔ အတင္း က်ိတ္မွိတ္မ်ိဳရသည္။ ဒီညေတာ့ လက္ႏွင့္ပဲ ပြတ္ၿပီး
အိပ္ရေတာ့မည္ ဆိုသည့္ အသိက ရင္ထဲမွာဟာတာ တာျဖစ္ေစ၏။ ညေနေစာင္းေတာ့ ၿခံထဲမွာဆင္း လမ္းေလၽွာက္ရင္း အလုပ္ခြင္က ေနေပါ့ပါးသြက္လက္စြာ ျပန္လာ သည့္
စႏၵာ ႏွင့္ လမ္းမွာတိုးေတာ့ ဘာေၾကာင့္ မွန္းမသိ စိတ္ထဲမွာ မလိုတမာျဖစ္ရသည္။ စႏၵာကေတာ့ သူမ၏ စိတ္ ဆႏၵေတြ ျပည့္ဝစြာျဖင့္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ေနနိုင္ေပမည္။

အာ႐ုံေတြက မၾကည္မလင္ႏွင့္ ညစ္ညဴးေနေသာေၾကာင့္ ၿခံထဲက ခုံတန္းတခုမွာ ညေမွာင္သည္ အထိတေယာက္ ထဲ ထိုင္ေနမိသည္။ ဒီအရြယ္ေရာက္မွ မလုပ္သင့္
တာေတြေလၽွာက္လုပ္ၿပီး ေနာက္ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မနိုင္ျဖစ္ေနရ သည့္ ဘဝကိုလည္း စိတ္ပ်က္မိသည္။ ေစာေစာစီးစီး လင္ယူခဲ့ရင္ေကာင္းသားပဲ ဟုေတြးမိသလို ကိုယ္နဲ႔
မဆိုင္ တာေတြ လိုက္စပ္စုၿပီး မစမ္းသင့္တာေတြ စမ္းၾကည့္မိတာမ်ိဳး မရွိဘဲ အရင္ကာလေတြ တုန္းကလို ေအးေအး ခ်မ္းခ်မ္း မေနခဲ့ မိတာကိုလည္း ေနာင္တရသည္။
“ဒါေၾကာင့္ ႀကီးမွဝက္သက္ေပါက္ရင္ မလြယ္ဘူးလို႔ ေျပာၾကတာျဖစ္မယ္”
စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့စြာေရရြက္လိုက္ရင္း တစထက္တစ ထူထပ္သိပ္သည္းလာသည့္ အေမွာင္ထဲမွာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၿငိမ္သက္စြာ ထိုင္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လႊတ္လိုက္၍
အိမ္က ေကာင္မေလး တေယာက္ အနားေရာက္လာ သည္။
“ဆရာမ ထမင္းမစားေသးဘူးလားတဲ့၊ ႀကီးစိန္က ေမးခိုင္းလိုက္တယ္”
အေဆာင္သူေတြလည္း ညစာကိစၥၿပီးၾကၿပီထင္သည္။ ျပတင္းေပါက္အသီးသီးမွာ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေန၏။ ဟို အခန္းဒီအခန္းကူးသန္းေနၾကသည္ကို လည္း လွမ္းျမင္ေန
ရသည္။ လက္မွာနာရီမပါလို႔ ဘယ္အခ်ိန္ရွိၿပီလဲ ဆို တာ မသိပါ။ ေျခာက္နာရီကိုေတာ့ ေတာ္ေတာ္ေက်ာ္ခဲ့တာေသခ်ာသည္။ နာရရား တံခါးပိတ္တာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဒီခုံ မွာ ဝင္
ထိုင္လိုက္ခါစက ပင္ျဖစ္သည္။ လမ္းမေပၚမွာလည္း မီးတိုင္ေတြ လင္းလက္ေနၾကေလၿပီ။ ေဒၚေအးစိန္ တို႔ လည္း ထမင္းစားခ်င္ေနၾကၿပီထင္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က လာမ
စားေသးလို႔ သူတို႔ အလုပ္သမားအဖြဲ႕ စားရခက္ေန ပုံရသည္။
“ဆရာမ မဆာေသးဘူးလို႔၊ ေရလဲ ခ်ိဳးခ်င္ေသးတယ္၊ ေရခ်ိဳးၿပီးမွပဲ လာစားေတာ့မယ္၊ ထမင္းျပင္ၿပီး အုပ္ေဆာင္း နဲ႔သာအုပ္ထားလိုက္ လို႔ ႀကီးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ဆရာမ”
ေကာင္မေလး လွည့္ထြက္သြားၿပီးမွ ေဒၚႏုႏုစိန္ တစုံတရာ ကိုသတိရၿပီး ေနာက္ကလွမ္းေျပာလိုက္သည္။
“ေအာ္ …ေဒၚေအးစိန္ ကိုေျပာလိုက္ကြယ္၊ မနက္က ခရမ္းသီး ဟင္းေတြ က်န္ရင္ စားလိုက္ၾကေတာ့၊ ဆရာမ မစားခ်င္ေတာ့ ဘူးလို႔”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဲဒီ ခရမ္းသီးဟင္းကို ေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ခ်င္ေတာ့ပါ။ ငါးစိမ္း ျမင္ ငါးကင္ပစ္ ဆိုသလို ေန႔ခင္းက အိမ္သာ ခြက္ထဲပစ္ခဲ့ မိသည့္ ခရမ္းသီးေလး ကို
 ႏွေမ်ာေနမိ၏။ မေသခ်ာပဲ စြန႔္ပစ္မိတာကို ေနာင္တ ရေန၏။ ေဒၚေအးစိန္ ကိုမမွာဘဲ ကိုယ္တိုင္သြားဝယ္လိုက္ခ်င္ေပမယ့္ မသြားရဲပါ။ ဆရာမ အပ်ိဳႀကီးက ေစ်းထဲမွာ ခရမ္းသီး
 ေတြကိုေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ရႈ႔ၿပီး ဝယ္သြားသည္ ဆိုတာမ်ိဳး မျဖစ္လို။ အရင္ကေတာ့ အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္ရင္ ေစ်းဝယ္ဖူးသည္။ ခရမ္းသီးလည္း ဝယ္ဖူးမွာမလြဲပါ။ ဒါေပမယ့္
 အဲဒီတုန္းက စိတ္ထဲမွာ ဘာမွမရွိ။ အခု ေတာ့ ကိုယ့္အျပစ္ႏွင့္ ကိုယ္လိပ္ျပာမလုံ ခ်င္သလိုျဖစ္ေနရသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထိုင္ေနတာၾကာလို႔ နာရာရား ေတာင္ တေခါက္လာၾကည့္သြား၏။
“အိုက္လို႔ ပါ နာရာရား ရယ္”
ရိုးသားသည့္ အဖိုးႀကီးက အခန္းထဲမွာေလေအးစက္ႏွင့္ ေနသည့္သူေျပာသည့္ ဆင္ေျခကိုလက္ခံ ၿပီး ျပန္ထြက္ သြား၏။ ခနေလာက္ဆက္ ထိုင္ေနၿပီးေတာ့ေဒၚႏုႏု ရွိန္လည္း အိမ္ထဲဝင္ဖို႔ ျပင္သည္။ ေနာက္က်ိေနသည့္ အာ႐ုံ ေတြ ေလ်ာ့ပါးသြားေအာင္ ေရတဝခ်ိဳးလိုက္မည္။ ၿပီးေတာ့မွ ထမင္းကို ဝင္သေလာက္သြားစားၿပီး အိပ္ေတာ့ မည္ ဟု ဆုံးျဖတ္
လိုက္၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေဒၚႏုႏု ရွိန္ထိုင္ရာကအထတြင္ ဂါဝန္ႀကီးတဖားဖား ႏွင့္ လမ္းေပၚမွာ ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ သူမ ကေတာ့
 ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ျမင္သည့္ပုံမေပၚပါ။ မျမင္တာပဲ ေကာင္းပါသည္။ ျမင္ရင္ ၿခံစည္းရိုးနား ကပ္လာၿပီး အေရာင္းအဝယ္ စကားေတြေျပာေနဦး မည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ သစ္ပင္ရိပ္ မွာခနရပ္ၿပီး
 မစိုးစိုးႏြယ္ လြန္သြားသည္ အထိရပ္ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
လမ္းမ အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ သြားေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို နာရရားျမင္ရင္ ရည္းစားထြက္ရွာသည္ ဟုေျပာခ်င္ ေျပာေနဦးမည္။ အိမ္မကပ္သည့္ ပြဲစားမ ကို လမ္းေပၚမွာ
ခနခန ျမင္ေနက် ေဒၚႏုႏု ရွိန္ အတြက္ေတာ့ ဒီလိုျမင္ရ တာ မဆန္းေတာ့ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ေဝးသြားေတာ့ မွ အိမ္ဖက္ကို ေလၽွာက္လာရင္း တည္တည္ၿငိမ္ၿငိမ္ ဆရာမ အ လုပ္ႏွင့္
 ေဘာ္ဒါေဆာင္လုပ္ငန္းကို မေရြးခ်ယ္ခဲ့ဘဲ လူအမ်ားႏွင့္ ဆက္ဆံရသည့္ တျခားစီးပြားေရး လုပ္ငန္းတခု ခု ကို ေရြးခ်ယ္မိရင္ ေကာင္းသားဟု ေတြးမိျပန္ပါသည္။
ေရခ်ိဳးေတာ့ ကိုယ့္ကိုယ္ကို မၾကည့္မိေအာင္၊ ေပါင္ၾကားကို လက္မေရာက္ေအာင္ ေတာ္ေတာ္သတိထားရသည္။ စိတ္က ထလာရင္ေျပဖို႔ လြယ္မည္မဟုတ္။ ရင္သားေတြကိုေတာင္
ဆပ္ျပာမတိုက္မိပါ။ ခပ္ျမန္ျမန္ခ်ိဳး ၿပီး အဝတ္ ျမန္ျမန္လဲကာ ထမင္းစားခန္း ဆီဆင္းခဲ့ေတာ့ တေယာက္မွမရွိၾကေတာ့။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္သြားမွ မီးဖိုထဲက ေကာင္ မေလး တေယာက္
ထြက္လာသည္။
“ဟင္းခ်ိဳ ေႏႊးေပးရမလား ဆရာမ”
“ေနေတာ့၊ ဆရာမ နည္းနည္းပဲ စားမွာ”
အုပ္ေဆာင္း ေအာက္မွာ ခရမ္းသီးဟင္း ကို မေတြ႕ရပါ။ ေဒၚေအးစိန္ အေၾကာင္းသိသူပီပီ မနက္က သုပ္ရင္ ခရမ္း သီးကို ဒီညေန ေၾကာ္မည္ ဆိုတာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မွန္းမိသည္။ ခရမ္းသီး မပါလို႔လားမသိပါ ေန႔ခင္းကထက္ေတာ့ ထ မင္း ပိုစားလို႔ေကာင္းသည္။ ညစာခ်ိန္မွာ ပုံမွန္စားေနက် အတိုင္း ထမင္းတပန္းကန္ အသာေလးကုန္သြားသည္။ စားၿပီးေတာ့ အခန္းေတြ
တပတ္လိုက္ၾကည့္သည္။ ဘယ္သူမွ မအိပ္က်ေသးေသာ္လည္း စႏၵာ့ အခန္းကေတာ့ တံ ခါးလည္း ပိတ္ မီးလည္းပိတ္ထားသည္။ ေဘးခန္းကို ေမးၾကည့္ေတာ့
“မနက္ အေစာႀကီးသြား စရာရွိလို႔တဲ့ ဆရာမ”
ေဘးခန္းက ကေလးမ မျမင္ေအာင္ အျပင္ဖက္ကို လွည့္ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ မဲ့ျပဳံးေလး ျပဳံးလိုက္မိသည္။ တကယ္သြား စရာလည္း ရွိခ်င္ရွိနိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ စႏၵာ
အခန္းထဲမွာ ရာဘာလိင္တံႀကီး ႏွင့္ အလုပ္ ရႈပ္ေနလိမ့္မည္ လို႔ပဲထင္သည္။ ကိုယ့္ အခန္းကိုယ္ျပန္လာရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ မ်က္လုံးထဲမွာ ေပါင္ကိုျဖဲၿပီး ႀကီးမား သည့္ လိင္တံႀကီးကို
သူမ၏ အဂၤ ါထဲသို႔ အတင္းထိုးသြင္းေနမည့္ စႏၵာ့ကို ျမင္ေယာင္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ ၏ မ်က္ လုံးေတြက ရမၼက္ျဖင့္ ရီေဝေမွးစင္းေနမည္လား၊ ဒါမွမဟုတ္ နာက်င္မႈျဖင့္ ျပဴးက်ယ္ေန
ၾကမည္ လားဆိုတာ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ အလြန္သိခ်င္ေနမိပါသည္။ ဘယ္လိုပင္ျဖစ္ေစ အဆုံးမွာေတာ့ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ မႈတခုကို စႏၵာ မလြဲမေသြ ရရွိလိမ့္မည္ ျဖစ္ေၾကာင္း ကို
လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ သိေနသည္။
စႏၵာ့ အေၾကာင္းကိုေတြး၊ စႏၵာ့ စိတ္ခံစားမႈကို မွန္းဆရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ စိတ္ေတြလည္းလႈပ္ရွားလာသည္။ အ သက္ ႀကီးမွ အရမ္းအညႇာလြယ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ရတနာေရႊ
ပျခဳပ္ ကေလးကလည္း ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ျဖစ္လာသည္။ ခါတိုင္းညေတြလို ေက်နပ္မႈေကာင္းေကာင္း ရေအာင္လုပ္ေပးမည့္ ခရမ္းသီး ေလး မရွိတာ ကို မ
ခ်င့္မရဲျဖစ္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာေပၚ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္လွဲ ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“စႏၵာ ဒီေန႔ တယ္ေစာပါလား”
ညကေကာင္းေကာင္းအိပ္မေပ်ာ္လို႔ အေစာႀကီးအိပ္ယာက ထၿပီး ေကာ္ဖီျပင္းျပင္းတခြက္ ထိုင္ေသာက္ေနတုန္း စႏၵာ ဝင္လာသည္။
“ဟုတ္တယ္ဆရာမ၊ ႐ုံးမွာ ပြဲရွိလို႔ေလ၊ လူႀကီးေတြလဲ လာမယ္တဲ့”
ဒါေၾကာင့္ထင္သည္၊ ခါတိုင္းလို စကပ္ႏွင့္ မဟုတ္ဘဲ စႏၵာ ျမန္မာဆန္ဆန္ထမိန္ႏွင့္ လက္ရွည္အက် ႌေလး ဝတ္ ထားသည္။ ကိုယ္က အိပ္ေရးမဝလို႔ မၾကည္မလင္ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ
စႏၵာကေတာ့ လန္းလန္းဆန္းဆန္း ရွိေနတာ ေၾကာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ထဲကက်ိတ္ၿပီး မနာလိုျဖစ္ေနမိပါသည္။
ညတုန္းက လက္ႏွင့္လုပ္ရတာကို ဘယ္လိုမွအားမရပါ။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းကလို အေစ့ေလးကို ပြတ္ၿပီး ခရမ္းသီး ႏွင့္ အေပါက္ထဲ ထိုးရတာမ်ိဳးႏွင့္ လုံးဝ မတူသည့္ အတြက္စိတ္မွာ မတင္းတိမ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ စိတ္ေက်နပ္ မႈ ရဖို႔ အၾကာႀကီးလုပ္ခဲ့ရ၏။ ၿပီးေတာ့လည္း ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ အိပ္ယာေပၚမွာ တလိမ့္လိမ့္ ႏွင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္ေနခဲ့သည္။
အိပ္ေပ်ာ္ျပန္ေတာ့လည္း အိပ္မက္ မက္ၿပီး ျပန္လန႔္နိုးရသည္။
အိပ္မက္ထဲမွာ စႏၵာက ဖဲႀကိဳးလွလွေလးစည္းထားသည့္ အထုပ္တထုပ္ႏွင့္ လာကန္ေတာ့၏။
“ဘာေတြတုန္း စႏၵာရဲ့ သီတင္းကၽြတ္လဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔”
“ဆရာမ အတြက္အဆင္ေျပမွာေလး ေတြ႕လာလို႔ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ၾကဳံတုန္းကန္ေတာ့တာ”
“ေအာ္ …ေအး ေအး”
စႏၵာ ကန္ေတာ့တာျမင္ေတာ့ အနားမွာရွိတဲ့ အေဆာင္သူေတြကပါ ထလာၿပီး အတူကန္ေတာ့ၾကသည္။ ဘယ္ သူေတြ လည္းဆိုတာကိုေတာင္ ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။
 ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္း စိတ္ထဲမွာေပ်ာ္ၿပီး မုန႔္ဝယ္စား ၾကဟု စႏၵာ့ လက္ထဲ ပိုက္ဆံ အထပ္လိုက္ ထည့္ေပးလိုက္တာမွတ္မိသည္။
“ဘာေတြမ်ားတုန္း ႏုႏုရဲ့”
သူတို႔ထြက္သြားသည့္ အခါ အနားကိုေရာက္လာသည့္ ေဒၚေအးစိန္က ေမးသည္။
“မသိပါဘူး ေဒၚေအးစိန္ရယ္၊ စႏၵာ ဝယ္လာတာကို က်န္တဲ့ကေလးေတြက ေရာကန္ေတာ့ၾကတာ”
“ႏုႏု ပိုက္ဆံထြက္သြားတာေပါ့၊ မုန႔္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး၊ ဖဲျပားပတ္ထားတာဆိုေတာ့၊ မွန္း ….ျပစမ္းပါဦး”
ကိုယ့္ဖာသာ အထုပ္ ကို ဆၾကည့္ေနရာမွ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေပးလိုက္မိသည္။ ေဒၚေအးစိန္က လည္း ကိုင္ လႈပ္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
“ဘာသံမွလဲ မၾကားရဘူး၊ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္မယ္”
“ဖြင့္ေလ”
အေပၚဆုံးက ဖဲႀကိဳးကို ေျဖထုတ္လိုက္ၿပီး ပါကင္စကၠဴလွလွ ေလးကို မစုတ္ျပဲေအာင္ သတိထားၿပီးခြာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ က ဒီအက်င့္ ရွိသည္။ထိုစကၠဴကို သိမ္းထားၿပီး လိုအပ္
ရင္ျပန္သုံးတတ္သည္။ စကၠဴဖယ္ လိုက္ ေသာအခါ ကဒ္ထူ ေလးေထာင့္ဘူးေလး ထြက္လာသည္။ အဖုံးကို ဖြင့္ကာၾကည့္လိုက္ရင္း
“ဘာႀကီးတုန္း၊ အ႐ုပ္ထင္တယ္၊ ဒီကေလး မေတြကေတာ့ေလ”
ဗူးထဲကို လက္ႏွိုက္ကာ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီးေနာက္
“ေအာင္ …မယ္ေလး …ေသာက္ေခြးေတာ္”
အထဲမွာေခြထည့္ ထားသည့္ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာတံႀကီးက ေျဗာင္းကနဲ စန႔္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လက္ထဲ မွာ ပန္းႏုေရာင္ရာဘာလိင္တံႀကီးက တရမ္းရမ္းခါေန၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လည္းျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႏႈတ္ ခမ္းေတြ ဆြံ့အသြားၿပီး မ်က္လုံး အဝိုင္းသားျဖင့္ ေၾကာင္ၾကည့္ေနမိသည္။ ေဒၚေအးစိန္ လည္း ျမင္သာေအာင္ ေျမႇာက္ၾကည့္
လိုက္ၿပီးမွ အလန႔္တၾကား လႊတ္ပစ္လိုက္သည္။ နံရံကို သြားမွန္ၿပီးေနာက္ ျပန္ကန္ထြက္လာကာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေရွ႕မွာလာၾက၏။
“ကျမင္းမ ေလးေတြ၊ မိုက္ရိုင္းလိုက္ၾကတာ၊ ဒါလုပ္စရာလား”
ေဒၚေအးစိန္ မ်က္စိေရွ႕ကေန ဝုန္းကနဲေပ်ာက္သြားသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကေတာ့ ေျခေထာက္ေရွ႕မွာက်ေနသည့္ လိင္တံႀကီးကို တုန္ရီဖိုလွိုက္ေသာ ရင္ျဖင့္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္နိုင္ဘဲ
စိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စႏၵာ့ အခန္းထဲမွာ ျမင္ခဲ့ရတာထက္ ပိုႀကီးၿပီး ပိုရွည္သည္။ အရင္းဖက္ကလည္း အျပားႀကီး မဟုတ္ ေဂြးဥႀကီး ႏွစ္လုံးပါ အတြဲလိုက္ ပါသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္
မရဲတရဲျဖင့္ လက္ကေလး ကိုဆန႔္ၿပီးေကာက္ယူရန္ဟန္ျပင္စဥ္ ေဒၚေအးစိန္ အနားကို ျပန္ ေရာက္လာသည္။ လက္ထဲမွာလည္း အသားလွီးဓါးႀကီး တေခ်ာင္းကိုင္ထား၏။
“ေကာင္မေလးေတြ၊ ငါနဲ႔ ေတြ႕မယ္၊ လူႀကီးကို ဒီလို လုပ္စရာလား”
မစင္တုံးကို ကိုင္သလိုရြံရွာစြာ ျဖင့္ေဒၚေအးစိန္ လိင္တံႀကီးကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီး စားပြဲေပၚပစ္တင္ကာ ဒါးႀကီး ျဖင့္ တဝုန္းဝုန္း ခုတ္ေတာ့သည္။
“အင္ …မွတ္ၿပီလား၊ ေအးစိန္တဲ့၊ ဒါမ်ိဳးေစာ္ကား တာေတာ့ မခံဘူး”
တဝင္းဝင္းေတာက္ေအာင္ထက္ၿမ သည့္ ဒါးႀကီးႏွင့္ အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာ ဆက္ကာဆက္ကာ ခုတ္လိုက္သည့္ အခါ အေခ်ာင္းႀကီးက ဝက္အူေခ်ာင္းကို လွီးခ်လိုက္သလို အကြင္းလိုက္အကြင္းလိုက္ ျပတ္ထြက္ကုန္သည္။ လက္ကေလး ကိုေရွ႕ကို တုန္ရီစြာျဖင့္ ဆန႔္တန္းရင္း “မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔” ဟုေဒၚႏုႏုရွိန္ တားျမစ္မိသည္။ ဒါ ေပမယ့္
ပါးစပ္သာလႈပ္လို႔ရသည္။ အသံက လုံးဝထြက္မလာပါ။ ၾကည့္ရင္းၾကည့္ရင္း ႏွေမ်ာတသစြာ ႏွင့္ ေအာ္ ဟစ္ကာတားဆီး ေသာ္လည္း ေဒၚေအးစိန္က တခ်က္မွလွည့္ မၾကည့္
သည့္ အျပင္ ၾကားသည့္ပုံလည္း မရပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ လက္ကို ေျပးဆြဲလိုက္မိရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို ေဒါသတႀကီး ျဖင့္လွည့္ၾကည့္ ၿပီး ဒါးႀကီးကို ဝင့္ လိုက္စဥ္ ေဒၚႏုႏု
ရွိန္လည္း ကိုယ္ကိုယ္ဝပ္ခ်လိုက္မိ၏။ ဒီေတာ့ မွအသံ ထြက္လာသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔”
ထိုအခ်ိန္မွာပင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ယာက လန႔္နိုးသြားရသည္။ ျပန္အိပ္ေသာ္လည္း ဘယ္လိုမွ မေပ်ာ္ေတာ့ပါ။ အိပ္ ေပ်ာ္သလိုလို ျဖစ္ေနေသာ္လည္း အားလုံးကို စိတ္ကသိေနသည္။
လူးလွိမ့္လြန္းလို႔ တြန႔္ေက်ေနသည့္ အိပ္ရာ၏ အေတြ႕ အထိ၊ တခါတရံဘယ္က လြင့္လာမွန္းမသိသည့္ အိမ္ေျမႇာင္စုပ္ထိုးသံ၊ လမ္းမေပၚမွာ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း ေမာင္းသြားသည့္ ကား။ တခါတေလ ေလထဲမွာေမ်ာသြားသလို လူကငိုက္ျမည္းသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းပင္ တခုခု ကိုအေၾကာင္းျပဳၿပီး အသိစိတ္က ျပန္ဝင္သည္။ အိပ္မေပ်ာ္သည့္ ညတာသည္ရွည္လ်ား
လြန္းလွ၏။ ထို႔ အတူပင္ အထီးက်န္ဆန္လြန္းလွသည္။
ေန႔၏ အလင္းေရာင္ေတြ အေရွ႕ဖက္ဆီက ေပၚထြက္လာခ်ိန္မွာေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဆက္လက္ၿပီးသည္းခံဖို႔ မစြမ္း ေတာ့ဘဲ အိပ္ယာထဲက ထြက္ၿပီး မ်က္ႏွာသစ္၊ အဝတ္အစားလဲ
လိုက္သည္။ မွန္ထဲမွာ ကိုယ့္မ်က္ႏွာ ကိုယ္ ျပန္ ၾကည့္မိသည့္ အခါ မျမင္ဖူးသည့္ လူတေယာက္ကို ျမင္ေနရသလိုပင္။ အျပင္ကိုထြက္လာခ်ိန္မွာ တေဆာင္ လုံးတိတ္ဆိတ္ ေနသည္။
 ေဒၚေအးစိန္ တို႔ အဖြဲ႕ကေတာ့နိုးၾကၿပီထင္သည္။
ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ေကာ္ဖီတခြက္ေဖ်ာ္ၿပီး ထိုင္ေသာက္ေနခိုက္စႏၵာ ေရာက္လာျခင္းျဖစ္သည္။
“ဆရာမ ကိုပါေပးကြယ္”

စႏၵာ့ ကိုထမင္းေၾကာ္ပန္းကန္ လာခ်ေပးသည့္ ေကာင္မေလးကို ေျပာလိုက္လို႔ ထမင္းေၾကာ္ ေရာက္လာသည္။ တကယ္ေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စားခ်င္စိတ္မရွိပါ။ ဘာလုပ္ရမွန္း
 မသိလို႔ ထမင္းေၾကာ္စားျခင္း ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တဇြန္းခ်င္း အသက္မပါသလို စားေနသေလာက္ စႏၵာကေတာ့ ခပ္သြက္သြက္စားေနသည္။ ေနာက္က်မွာ စိုးေနပုံရ၏။
အိမ္က ကေလးမ တေယာက္ကိုလည္း အျပင္မွာသူမ ကိုႀကိဳသည့္ကားေရာက္မေရာက္ၾကည့္ခိုင္း လိုက္ေသးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ၾကည့္ေနမွန္းသိေသာ အခါ မလုံမလဲ အျပဳံးႏွင့္
“ဒီလိုေန႔ မ်ိဳးေနာက္က်ရင္ အလုပ္ျပဳတ္မွာ ဆရာမ ရဲ့”
အလုပ္ကိုေစာေစာ ေရာက္ဖို႔ စိတ္ေစာေနသည့္ စႏၵာသည္ ညတုန္းက သူမ၏ အတုႀကီးကို အသုံးခ်ခ်င္မွခ် လိမ့္ မည္။ ခရီး မထြက္ခင္က သိမ္းသြားခဲ့သည့္ ေနရာကေန
အျပင္ကိုထုတ္ထား၊ မထား ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သိခ်င္စိတ္ ေပါက္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုခ်က္ခ်င္းေတာ့ မျဖစ္ေသးပါ။ အေဆာင္မွာ လူေတြရွိေနေသးသည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာပင္
မနက္ခင္း ေက်ာင္းတက္ရမည့္၊ အလုပ္ဝင္ရမည့္ အေဆာင္သူေတြ အိပ္ယာက ထလာၾကသည္။ အိမ္ သာ ခန္းေတြဖက္ဆီက၊ ေရခ်ိဳးခန္းေတြ ဖက္ဆီက အသံေတြ ထမင္း
စားခန္းထဲအထိ ပ်ံ႕လြင့္လာ၏။ စႏၵာလည္း အိတ္ ေလး လြယ္ၿပီး ခပ္သုတ္သုတ္ေျပးေလၿပီ။
စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ရွာဖို႔ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ေစာင့္လိုက္ရပါသည္။ မနက္ ကိုးနာရီေက်ာ္ေလာက္မွ တေဆာင္လုံး ရွင္းလင္း တိတ္ဆိတ္သြား၏။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝရန္တာတေလၽွာက္
လိုက္ၾကည့္ရာ အခန္းေတြအားလုံး ပိတ္ၿပီး တ ေယာက္မွ မက်န္ေတာ့ေၾကာင္းေတြ႕ရမွ ေသာ့တြဲျပန္ယူၿပီး စႏၵာ့ အခန္းကို ဝင္ခဲ့သည္။ အရင္ေန႔ ထက္ရွင္းလင္း သပ္
ရပ္ေနေသာ္လည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေတြ႕လိုသည့္ အရာကိုေတာ့ မေတြ႕ရပါ။ ထားေနက်ေနရာမွာလဲ မရွိ၊ စႏၵာ ေန ရာေျပာင္းထားတာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ မသြားခင္သိမ္းသြားသည့္ ေနရာကေန ျပန္မထုတ္ရေသးတာပဲျဖစ္မည္။ဟို နားဒီနား အႀကိဳအၾကား ကိုလိုက္အကဲခပ္ၾကည့္ၿပီး လက္ေလၽွာ့ကာ ျပန္ခဲ့ရသည္။
အိပ္ယာေပၚမွာျပန္လွဲေနစဥ္ မ်က္လုံးေတြေလးလာၿပီး ေဒၚႏုႏုရွိန္ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားရာ ေဒၚေအးစိန္ လာႏွိုးမွ နိုးသြား၏။
“ဒီေန႔ ေစ်းသြားရမယ္ ေနာ္ ႏုႏု”
ေဒၚႏုႏုရွိန္ အျပင္မထြက္ခ်င္ပါ။ အိပ္ယာထဲမွာပဲ ေခြေနခ်င္သည္။
“ကၽြန္မ ေခါင္းေတြ တအားကိုက္ေနလို႔ ေဒၚေအးစိန္ တကၠဆီ နဲ႔ပဲသြားလိုက္ေနာ္”
မအီမသာ ဟန္ပန္ကိုလည္းျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ ယုံသြားသည္။
“အင္းေလ၊ ရတာပဲ၊ ႏုႏုၾကည့္ရတာလဲ မလန္းဘူး၊ ေဆးေသာက္ၿပီးၿပီလား”
“ေသာက္ထားတယ္၊ ေသာက္ၿပီး မွိန္းေနတာ”
“ေန႔လည္စာေရာ စားမွာလား”
“စားမယ္”
“ဒါဆိုလဲ ေကာင္မေလးေတြကို မွာခဲ့မယ္”
ေဒၚေအးစိန္ ထြက္သြားၿပီးေနာက္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အိပ္ေပ်ာ္သြားျပန္သည္။ နိုးလာလို႔ ေအာက္ကို ဆင္းလာေတာ့ ေဒၚ ေအးစိန္ ေစ်းကိုထြက္သြားၿပီျဖစ္သည္။ၿခံထဲမွာ ကိုလွေရႊတို႔
လင္မယား အလုပ္လုပ္ေနၾကတာကို ခနဆင္းၾကည့္ ၿပီး အခန္းသို႔ျပန္ကာ ေရခ်ိဳးအဝတ္လဲသည္။ ေရမခ်ိဳးခင္ အက်င့္ပါေနသည့္လက္က ေပါင္ၾကားကိုႏွိုက္မိေသး ေသာ္
 လည္း စိတ္ထဲက ဆႏၵကို ႀကိဳးစားတြန္းလွန္လိုက္သည္။ အာ႐ုံေျပာင္းသြားေစဖို႔ ေရပန္းကို အရွိန္ျပင္းျပင္း ဖြင့္ၿပီး ခ်ိဳးလိုက္သည္။ ေခါင္းလည္း ေလၽွာ္ပစ္လိုက္၏။ စိတ္ထဲမွာ
လန္းဆန္းသလိုျဖစ္သြား မွ ေရခ်ိဳးတာကိုရပ္ လိုက္သည္။
လူကနည္းနည္း ၾကည္လင္သလိုျပန္ျဖစ္သြားလို႔ ေန႔လည္စာစားဖို႔ ေအာက္ကိုေပါ့ပါးစြာ ဆင္းခဲ့သည္။ မနက္က ထက္ေတာ့ စားလို႔ ဝင္ပါ၏။ ထမင္းစားၿပီးေတာ့ မီးဖိုထဲမွာ
 ေဒၚေအးစိန္ ကိုယ္စားဟိုဟိုဒီဒီ ညႊန္ၾကားရင္း စင္တခု ေပၚမွာ ဆန္ကာႏွင့္ ထည့္ထားသည့္ သခြားသီး သုံးလုံးကိုသြားေတြ႕သည္။ ၾကဳံလွီပိန္ရႈံ႔ၿပီး အေပြး တက္ေနသည့္
 ေကာက္ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ အသီးေတြၾကားတြင္ ခပ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ တလုံးက ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို၏ ေျခလွမ္းေတြကို ရပ္ တန႔္သြားေစသည္။ အရင္ေန႔က ရခဲ့သည့္ ခရမ္းသီးထက္
 ေတာ့ႀကီးသည္။ ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိကစား လိုက္ ၿပီးေနာက္ ထိုသခြားသီးကို ဖ်ပ္ကနဲ ေကာက္ယူလိုက္မိသည္။ ဒီတိုင္းလည္း ကိုင္မသြားခ်င္လို႔ အက် ႌပြပြႀကီးထဲ
သို႔ ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အိပ္ခန္းဆီ ခပ္သြက္သြက္ ျပန္တက္လာခဲ့သည္။ ေနာက္ကိုလည္း လုံးဝလွည့္မၾကည့္ေတာ့ ပါ။ ဘယ္သူမွ မျမင္လို႔ေတာ့ ထင္မိပါသည္။
အခန္းထဲျပန္ေရာက္မွ ယူလာသည့္ သခြားသီးကို ေသေသခ်ာခ်ာထုတ္ၾကည့္ရသည္။ အရြယ္အစားက ၾကက္ဥ ခပ္ေသးေသး ေလာက္ေတာ့ရွိသည္။ အရွည္ကေတာ့
ရွစ္လက္မကိုးလက္မေလာက္ရွိမည္ဟု မွန္းဆမိသည္။  ၾကည့္ေနရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အနည္းငယ္ေၾကာက္စိတ္ျဖစ္လာသည္။ စႏၵာ့ ဟာႀကီးေလာက္ မႀကီးမား မရွည္လ်ား
 ေသာ္လည္း အရင္သုံးဖူးသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္စာရင္ ႀကီးေနလို႔ သုံးဖို႔ မဝံ့ မရဲျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ စမ္း ၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး အရင္ဆုံးေရသြားေဆးလိုက္
သည္။ ေျပာင္စင္သြားေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပး လိုက္ သည့္အခါ ထူးျခားမႈတခုသြားေတြ႕သည္။ သခြားသီးက ခရမ္းသီးေလာက္ မေခ်ာမြတ္။ ေရေဆးလိုက္သည့္
အခါ ပိုၿပီးသိသာလာ၏။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမိန္ကိုမတင္လိုက္ၿပီး အဝမွာသခြားသီးကိုေတ့ၾကည့္သည္။ လြယ္မည္လို႔ေတာ့ မထင္။ ေပါင္ကိုတ အားျဖဲၿပီး ထိုးၾကည့္သည့္အခါအဝ တြင္တစ္ေနသည္။ နာ
လည္းနာသည္။ ကြဲထြက္သြားေတာ့မတတ္ေအာင္ခံ ရခက္ လြန္းလွ သည္။ ျပန္ယူကာေျမႇာက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေမာေနသည္။ ရင္ေတြခုန္ လက္ေတြတုန္ ေန သည္။
အသက္ကို မနည္းရႈေနရ၏။ ဒီဟာေလာက္ေတာင္ ခက္ေနရင္ စႏၵာ့ ဆီကဟာႀကီးမ်ိဳးဆိုရင္ ဆိုဖြယ္ ရာမရွိေတာ့ၿပီ။
စႏၵာ့ လိုမိန္းကေလးပင္ သြင္းလို႔ရပါလၽွက္ႏွင့္ မိမိလို ဖြံ့ထြားေတာင့္တင္းသည့္ မိန္းမက ဘာ ေၾကာင့္ မရရ ပါ သနည္း။ နားထဲမွာ ဂ်ယ္သုံးရသည္ ဆိုသည့္ စႏၵာ့စကားသံ
 ျပန္ၾကား ေယာင္လာ၏။ Baby Oil ဆိုတာသုံး ရင္ရနိုင္ေၾကာင္း စႏၵာေျပာခဲ့တာကိုလည္း ျပန္အမွတ္ ရလိုက္မိ၏။ Water Gel ကိုေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ မသိပါ။ ကေလးေတြ
သုံးသည့္ Baby Oil ကို ေတာ့ သူငယ္ခ်င္း ကေလးအေမေတြဆီမွာေတြ႕ဖူးသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို္ယ္တိုင္လည္း လက္ေဆာင္ ဝယ္ေပးဖူး၏။
ထရၿပီး ထမိန္ကိုခပ္တင္းတင္းျပင္ဝတ္လိုက္ကာ စားပြဲေပၚက ပိုက္ဆံအိတ္ကို လွမ္းယူ လိုက္၏။ မွန္ထဲက အ ရိပ္ကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ရင္း အဝတ္လဲဖို႔ မလိုဟု
ဆုံးျဖတ္ လိုက္သည္။
“ကိုလွေရႊ၊ ၿခံတံခါး ဖြင့္လိုက္၊ ကၽြန္မ အျပင္သြားဦးမယ္”
ဖြင့္ထားသည့္ တံခါးကေန တရွိန္ထိုးေမာင္းထြက္သြားၿပီး လမ္းတေလၽွာက္မ်က္စိကစား သြားသည္။ စတိုး ဆိုင္ႀကီးႀကီး တဆိုင္ေတြ႕တာႏွင့္ ရပ္ၿပီးဝင္ၾကည့္လိုက္သည္။
အဝနား မွာ Gel ဗူးေတြ၊ အေတာင့္ေတြေတြ႕ ေသာ္ လည္း မၾကည့္ေတာ့ပါ။ အတြင္းဖက္မွာျမင္ရသည့္ ကေလး ပစၥည္းေတြေရာင္းသည့္ ေကာင္တာဆီ တန္းဝင္ သြားၿပီး
ဗူးႀကီးတဗူး ဝယ္ပစ္လိုက္ သည္။
အိမ္ျပန္ေရာက္ေတာ့ ေဒၚေအးစိန္လည္း ျပန္ေရာက္ႏွင့္ ေနသည္။ အျပင္မသြားေတာ့ပါ ဟု ေျပာၿပီးမွ ထြက္သြား သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကို စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ျဖင့္ၾကည့္သည္။

 “ေဆးသြားဝယ္တာ”
ခပ္တိုတိုရွင္း ျပလိုက္ၿပီး အခန္းထဲတန္းဝင္လာသည္။ ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေနာက္ကလိုက္လာ၏။အလိုက္ကန္းဆိုးမသိသည့္ ေဒၚေအး စိန္ကို စိတ္ထဲက မၾကည္ေတာ့ပါ။
“ေဒၚေအးစိန္၊ ဘာတုန္း”
“ေနမေကာင္းဘူးဆိုေတာ့ ညေနစာဘာလုပ္ေပးရမလဲလို႔”
“ေဆးေသာက္ၿပီးတေရးေလာက္ အိပ္လိုက္ရင္ ေကာင္းသြားမွာပါ”
“အင္း ...အင္း ...ၿပီးတာပဲ”
ကုတင္ေပၚမွာ သခြားသီးကို ဒီတိုင္းပစ္တင္ထားခဲ့သည္။ ကံေကာင္းေထာက္မစြာ ျဖင့္ ေဒၚေအး စိန္က အခန္းဝ မေရာက္မွီျပန္လွည့္သြားသည္။ တံခါးကို ျပန္ပိတ္ရင္း မိမိ ေမာ
 ေနသည္ကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ သတိထားမိသည္။ စိတ္ ေတြလည္း အရမ္းလႈပ္ရွားေန၏။ တုန္တုန္ ရီရီ ျဖင့္ ထမိန္ကို ကြင္းလုံးခၽြတ္ခ်လိုက္ၿပီး ကုတင္ေပၚတက္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့
ဗူးကိုဖြင့္ ၿပီး သခြားသီးေပၚ ဆီေတြေလာင္းခ်လိုက္ၿပီး ပတ္ပတ္လည္မွာ စိုရႊဲသြားေအာင္ ပြတ္ လိုက္ သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ကုတင္ေပၚလွဲခ်လိုက္ၿပီးေနာက္ ေပါင္ကိုကားကာ သခြားသီး
ကို အဝမွာ ေတ့လိုက္၏။
တဝုန္းဝုန္းခုန္ေနသည့္ ရင္ခုန္သံေတြေၾကာင့္ မ်က္စိကိုမွိတ္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ေရွ႕ကို နည္းနည္း ပိုတိုး လာ သလိုရွိေသာ္လည္း သိပ္မဝင္ခ်င္။ ႂကြက္သားေတြက ေတာင့္ခံေန
သည္။ နားလည္းနာ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ သခြား သီး ကို လုံးဝရႊဲစိုသြားေအာင္ ဆီထပ္ ေလာင္းလိုက္သည္။ အစိေလးကိုလည္း သာသာယာယာပြတ္ေပးၿပီး အထဲက အရည္ေတြ စိမ့္
လာေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္သည္။ အတြင္းဖက္မွာလည္း စိုလာေတာ့မွ မ်က္စိကိုမွိတ္ကာ သခြား သီးကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ စုံကိုင္၍ အားကုန္ဖိသြင္းလိုက္သည္။ “ဖ်စ္” ကနဲျမည္
သြား သည့္ အသံက အခန္းထဲမွာ ဟိန္းသြားသေယာင္ရွိ၏။
“အု”
ႏွာေခါင္းထဲကေရာ ပါးစပ္ထဲကပါ ေလေတြ တဟုန္ထိုးထြက္သြားသည္။ အထဲမွာျပည့္နင့္က်ပ္ၿပီး ႂကြက္သားစိုင္ ေတြက တဆစ္ဆစ္ႏွင့္နာလာ၏။ နာက်င္မႈကို ဥေပကၡာျပဳ
လိုက္ၿပီး ထပ္၍အားထည့္ဖိခ်လိုက္ရာ လက္ဖေနာင့္ ႏွစ္ခုက တြင္းဝကို ဖတ္ ကနဲလာရိုတ္သည္။ အားလုံးနီးပါးဝင္သြားေပၿပီ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္လည္း ေယာင္ၿပီး အေပၚကို ေကာ့ထိုးလိုက္မိ၏။ ေအာင္ေအာင္ျမင္ျမင္ဝင္သြားၿပီဆိုေတာ့ ဆက္လုုပ္စရာတခုသာ ရွိေတာ့သည္။
အံကိုခဲပီး တျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းျပန္လုပ္သည္။ ျပည့္နင့္ေနသည့္ အရသာက အတြင္းသားေတြကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ထိ၏။ ခုခ်ိန္မွာ နာက်င္မႈဆိုတာကို ေဒၚႏုႏုရွိန္
အေလး မထားေတာ့ပါ။ ဘာမွမဆိုင္သည့္ စ အိုဝကေလးပင္ တင္းၿပီးကိုက္ခဲလာသည့္တိုင္ ေနာက္ဆက္တြဲေရာက္လာမည့္ အရာေတြက ပိုၿပီးရင္ဖိုလွိုက္ ေမာ ရမည္မွန္း
စိတ္ကသိေနသည္။
“အား ..အမယ္ေလး ....ကၽြတ္.ကၽြတ္”
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ကိုယ္ခႏၶာကလည္း အားတက္သေရာတုန႔္ျပန္သည္။ တစိမ့္စိမ့္ထြက္လာ သည့္ အရည္ေတြ က လည္း မ်ားသထက္မ်ားလာ၏။ အမည္ေဖၚျပေခါင္းစဥ္တပ္ရန္
မစြမ္းသာ သည့္ေဝဒနာ၏ ေစ့ေဆာ္မႈေတာင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ေခါင္းတခါခါလည္တခါခါ ႏွင့္ တစာစာညည္းရင္း ပိုၿပီးျမန္သထက္ျမန္ေအာင္ အသြင္းအထုတ္ လုပ္ေနမိသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘာ႐ုံထဲမွာ အခုလက္ရွိျဖစ္ေနသည့္ ခံစားခ်က္ေတြမွအပ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။ ပါးစပ္က ဘာ ေတြေျပာၿပီး ဘာေတြညည္းေနမိမွန္းလဲ မသိေတာ့။ တရိပ္ရိပ္
တရစ္ရစ္ ႏွင့္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ခါေနသလို ဖမ္းစားထားသည့္ အရသာက တကိုယ္ လုံး ကိုလႊမ္းျခဳံထား၏။ အထဲမွာနာက်င္ရမည္၊ ထိခိုက္သြားမည္ကိုလည္း စိုးရိမ္စိတ္
 ေပ်ာက္ဆုံး သြားရသည္။ စြမ္းနိုင္သမၽွအားအင္ကိုသုံးၿပီး ထိသထက္ထိေအာင္ေဆာင့္ထိုးေနမိသည္။ စိတ္ ခံစားရမႈေတြ၏ အျမင့္ဆုံးအထြဋ္အထိပ္ ကိုေရာက္ရွိသြားၿပီးခ်ိန္
မွာေတာ့ လူတကိုယ္လုံး ေလ ထဲသို႔ လြင့္ ေျမာက္တက္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
ေျမာက္တက္သြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းျပန္က်မလာ၊ ၀ါဂြမ္းစေလး ေလထုထဲမွာလြင့္ေမ်ာ ေန သလို ေလဟုန္မွာ စီးရင္း ရွိသမၽွအားအင္ေတြ အကုန္ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။
အထဲက သခြားသီး ကိုေတာင္ႀကိဳးစားၿပီး မနည္းျပန္ ထုတ္ လိုက္ရသည္။ အားလုံးအျပင္ကို ေရာက္သြား ၿပီးခ်ိန္ေနာက္မွာေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ ရီေဝစြာ
 ေမ်ာလြင့္ရင္း ႏွင့္ တျဖည္း ျဖည္းခ်င္း အိပ္ေမာက်သြားသည္။
အလင္းေရာင္ေတြ ပ်ယ္လြင့္ၿပီးညသို႔ ဝင္လုလုညေနေစာင္းကို ေရာက္မွ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပန္နိုးလာ ၏။ ေပါင္ၾကားထဲ မွာလည္း တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသလို လူကလည္းပင္ပန္းေန၏။
 ေဘးမွာက်ေနသည့္ သခြားသီးႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ရင္း တခါတေလ စႏၵာ သူ႔ဟာႀကီးကို အရည္ တစိုစို ႏွင့္ ဘာေၾကာင့္ထားခဲ့သည္ကို အခုမွနားလည္မိသည္။ ခံစားမႈ အ
 ျမင့္ဆုံးကို ရရွိၿပီးခ်ိန္ တြင္ ဘာဆိုဘာမွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့သည့္ သဘာကို နားလည္လိုက္လို႔ ျဖစ္သည္။
အိပ္ရာမွ ျဖည္းျဖည္းထရင္း ႏြမ္းနယ္မႈေတြေျပေပ်ာက္သြားေအာင္ ေရခ်ိဳးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ သခြားသီးႀကီးကို ေရေျပာင္ေအာင္ေဆးကာ ဘီရိုထဲမွာ သိမ္းၿပီးမွ ေရခ်ိဳးသည္။
 ေရမခ်ိဳးခင္ အေမႊးရိတ္ရင္း ကိုယ့္ပစၥည္းကို ျပန္ ၾကည့္ လိုက္ရာ အရင္ထက္ေဖါင္းမို႔ၿပီး နီရဲေနသည္ကို ေတြ႕ ရသည္။ အခုထိအရည္ေတြကလည္း တစိမ့္စိမ့္ စို ေနေသး၏။
ေရခ်ိဳးလိုက္သည့္ အခါႏြမ္းနယ္မႈေတြ အနည္းငယ္ေလ်ာ့ပါးသြား၏။ ၿငီးေငြ႕ဖြယ္ရာတကိုယ္တည္း ဘဝအတြက္ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ ေျဖသိမ့္မႈတခုကို ရလိုက္ ေၾကာင္းေတြး
မိၿပီးေနာက္တြင္ လူကလည္း တက္ႂကြရႊင္လန္း လာ သည္။ ထမင္းစားဖို႔ ေအာက္ို ဆင္းလာေတာ့ ၾကည္ၾကည္လင္လင္ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ကိုၾကည့္ၿပီး ေဒၚေအး စိန္က
“တေရးအိပ္လိုက္ေတာ့ အဆင္ေျပသြားၿပီေပါ့ ဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္”
“ညေနစာဘာခ်က္ရမလဲ လို႔ေတာင္ လာေမးဦးမလို႔၊ ႏုႏုအိပ္ပါေစေလဆိုၿပီး မလာတာ”
“ရပါတယ္၊ အဆင္ေျပသလိုပဲလုပ္ပါ”
စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ နည္းနည္းႏြမ္းေနေပမယ့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထမင္းစားလို႔ဝင္သည္။ ထမင္းစား ေနခ်ိန္မွာ သခြား သီးတလုံးေပ်ာက္ဆုံးသြားသည့္ အတြက္ေဒၚေအးစိန္ ေကာင္
မေလးေတြကို ေမးေနသံၾကားရသည္။
“ငါ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိပါတယ္၊ မနက္က သုံးလုံးက်န္တာပါ”
မတတ္သာေတာ့လို႔ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဝင္ပါလိုက္သည္။ ေတာ္ၾကာ ေဒၚေအးစိန္က ေကာင္မေလး ေတြကို သခြားသီး တ လုံးအတြက္ႏွင့္ ဆူပူႀကိမ္းေမာင္းေနဦးမည္။
“ကၽြန္မ ေန႔ခင္းက စားလိုက္တယ္ေဒၚေအးစိန္ေရ၊ ေဒၚေအးစိန္ေစ်းသြားေနတုန္းက”
“ေအာ္ ...ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ”
ထမင္းစားၿပီးေနာက္ စိတ္လက္ေပါ့ပါးစြာျဖင့္ ၿခံထဲဆင္းလာခဲ့သည္။ ဒီညမွာမွ လမင္းက ထိန္ထိန္သာေန၏။ လ ေရာင္ေအာက္တြင္ လမ္းေလၽွာက္ရင္း ၿခံဝသို႔ ေရာက္လာသည္။
လေရာင္က စိတ္ကိုပိုၿပီး ၾကည္ႏူးရႊင္လန္းေစ၏။ ၿခံထဲမွာ ျဖတ္တိုက္လာသည့္ ေလက လည္းႏူးညံ့ ကာ လတ္ဆတ္ေန၏။
“ႏုႏု ေနေကာင္းသြားၿပီလား”
“ေကာင္းသြားၿပီ၊ နာရာရား ကိုဘယ္သူေျပာလဲ”
“ေအးစိန္ေျပာတာ”
နာရာရားႏွင့္ စကားေျပာရင္း လမ္းမေပၚမွာ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ ေလၽွာက္လာေနေသာ မစိုးစိုး ႏြယ္ကို လေရာင္မွာ ထင္ရွားစြာ ျမင္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ကေတာ့ ဒီဖက္ကိုလွည့္ေတာင္
မၾကည့္ဘဲ သြားေနသည္။  ဒီေန႔ ေတာ့ အရင္ လိုပုံမရပါ။ သူမ၏ ဟန္အတိုင္း ညင္ညင္သာသာ လွမ္း လာေနသည္။ အေရာင္ရင့္ရင့္ တီရွပ္ပြပြ ႏွင့္ အေရာင္ခပ္ ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့
ထမိန္ဝတ္ထားသည့္ မစိုး စိုးႏြယ္ ၿခံဝက အျဖတ္တြင္ နာရရားက ကြမ္းတံေတြးပ်စ္ကနဲ ေထြးထုတ္ လိုက္ သည္။ သကၤာ မကင္းေသာ စကားကိုေျပာဦးမည္ ဆိုတာသိလို႔
 ေဒၚႏုႏုရွိန္ ျပဳံးလိုက္မိ၏။
“ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးစမ္းပါ နာရရားရယ္၊ ႏုႏုအျပင္မွာ ထြက္ေလၽွာက္လိုက္ဦးမယ္”
“ဟိုေကာင္မေလး ေနာက္ကို လိုက္ေခ်ာင္းမလို႔ လား”
ခါးၾကားက ေသာ့တြဲႀကီးကို ျဖဳတ္ရင္းနာရရား ေမး၏။
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ နာရရားကလဲ၊ လသာလို႔ လမ္းေလၽွာက္ခ်င္လို႔ပါ”
ၿမီးေကာင္ေပါက္ အပ်ိဳမေလး တေယာက္လို ေျခကိုေဆာင့္ ၿပီးေဒၚႏုႏုရွိန္ ေျပာလိုက္မိ၏။ ၿပီးေတာ့ နာရရား ဖြင့္ ေပးသည့္ တံခါးကေန လေရာင္ေၾကာင့္ လင္းလက္ေနသည့္
လမ္းမေပၚတက္လိုက္၏။ သာလြန္းသည့္ လေရာင္ ျခည္ေၾကာင့္ လမ္းမီးတိုင္ေတြ၏ အလင္းေရာင္ေတြက ပင္မွိန္ေဖ်ာ့လို႔ သြားသည္ဟု ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္မိသည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ႏုႏုေရ ဒီေန႔ေတာ့ ခရမ္းသီးကို ပုဇြန္ေျခာက္ မ်ားမ်ားနဲ႔ ႏွပ္ေပးမယ္၊ ႀကိဳက္တယ္ မဟုတ္လား”
“ႀကိဳက္ပါတယ္”
ႏွပ္တာမႀကိဳက္ အစိမ္း အတိုင္းပဲႀကိဳက္တယ္ဟု စိတ္ထဲက ေျပာရင္း ေဒၚေအးစိန္ ျပသည့္ ျခင္း ေတာင္းထဲကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရွည္ တေပ နီးပါးေလာက္ရွိနိုင္သည့္
ခရမ္းသီး ထြား ထြားေျဖာင့္ေျဖာင့္ ႀကီးေတြကို ေတြ႕လိုက္ရေတာ့ ရင္ထဲ ဒိတ္ကနဲ ခုန္သြားသည္။ ေဒၚေအးစိန္ မ သိေအာင္ ဘယ္လို ယူရင္ေကာင္းမလဲ ဟုေတြး ရင္း မီးဖိုထဲ
ဝင္သြားသည့္ ေဒၚေအးစိန္ ကို ေနာက္ကေနလိုက္ ေငးေနမိ၏။ ခနေလာက္ေနေတာ့ လိုက္ဝင္သြား သည့္ အခါ ေကာင္မေလး တေယာက္က ခရမ္းသီးေတြကို လွီးေတာင္လွီးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ႏွေမ်ာတသစိတ္ကို ထိန္းၿပီး ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ မီးဖိုထဲက ျပန္ထြက္ခဲ့ရ၏။ ေတာ္ေသးသည္။ လက္ရွိသုံးေနသည့္ ခရမ္းသီးက သုံး လို႔ရေန ေသးသည္။
အခုဝယ္လာသည့္ အသီးေလာက္ေတာ့ မထြားပါ။
ခရမ္းသီးတလွည့္၊ သခြားသီးတလွည့္ ႏွင့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အဆင္ေျပေနတာေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္ သည္။ အေဆာင္ မွာ ေကၽြးရန္ အရည္တခြက္ ႏွင့္ ငပိရည္တို႔စရာ ကိုလည္း
 ေသေသခ်ာခ်ာ လုပ္ေပးဖို႔ ေဒၚေအးစိန္ ကို ညႊန္ၾကား လိုက္ၿပီး သည့္ ေနာက္တြင္ မီးဖိုေခ်ာင္၌ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီး သိပ္မျပတ္ေတာ့ပါ။ အရင္လို တလုံးထဲကို မပုတ္
သိုး မညႇိုးႏြမ္းရေအာင္ ဂ႐ုတစိုက္ ထိန္းသိမ္းရတာ မ်ိဳးသိပ္မရွိေတာ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခက္တာက အရြယ္ အစား ျဖစ္သည္။
ေဒၚေအးစိန္ကလည္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အသုံးခ်ဖို႔ မဟုတ္၊ မီးဖိုေခ်ာင္အတြက္ အဆင္ေျပေအာင္ ဝယ္ျခင္းသာ ျဖစ္ရာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စိတ္ႀကိဳက္က အျမဲလိုမရ၊ ေကာက္တာက ကိစၥ
မရွိပါ၊။ စင္း လုံး ေခ်ာေျဖာင့္ေနတာထက္ ခပ္ေကာက္ ေကာက္ကေလးက လွဲေနရာမွ ထိုးရာတြင္ပိုအဆင္ေၿပ ေၾကာင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ အေတြ႕ အၾကဳံအရ သိခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။
အရြယ္အစား ေသးငယ္ရင္သာ အာ သာမေျပသည့္ အတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္ျဖစ္ရသည္။
သီးေမႊး ငွက္ေပ်ာသီးႏွင့္ လည္းေဒၚႏုႏုရွိန္ စမ္းၾကည့္ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အစိမ္းရမွ အဆင္ေၿပ ၏။ ဆိုင္ေတြမွာ ဝယ္လို႔ရတတ္သည့္ အမွည့္ေတြဆိုရင္ အားစိုက္ထိုးလိုက္ရင္
က်ိဳးတာတို႔ အခြံ ကြဲထြက္သြားတာတို႔ ျဖစ္တတ္ သည္။ ကြဲသြားရင္ အရည္ေတြႏွင့္ ငွက္ေပ်ာသီးေရာၿပီး ခၽြဲပစ္သြားသည္။ ၿပီးရင္ မနည္းျပန္ေဆးထုတ္ရ၏။ ဒါ ေၾကာင့္
 ေဒၚႏုႏုရွိန္က အခြံမာသည့္ ခရမ္းသီး ႏွင့္ သခြားသီးကိုပဲ သေဘာက်သည္။ အဲဒီႏွစ္ခု ဆိုရင္ ခရမ္းသီးကို ပိုသေဘာက် ၏။ မ်က္ႏွာျပင္က နဂိုထဲက ေခ်ာေမြ႕ေနေတာ့
ဆီမ်ားမ်ား မလိုသည့္အျပင္ လက္ကိုင္စရာညႇာတံ ေလးပါလို႔ အားလြန္ၿပီး အဆုံးေရာက္သြားလည္း ျပန္ဆြဲဖို႔ အဆင္ေျပသည္။ သခြားသီး က်ေတာ့ လက္ကို ထိန္း ေန
ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္ အခုဝယ္လာသည့္ ခရမ္းသီးကို ေဒၚႏုႏုရွိန္ ႏွေမ်ာေနမိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
ဒါေပမယ့္ ကိစၥေတာ့ မရွိပါ၊ လက္ရွိဟာက သုံးလို႔ ရေနေသးသည့္ အတြက္ စိတ္ထဲမွာ သိပ္ ထားမေနေတာ့ပါ။ လတ္တေလာသုံးေနသည့္ အသီးမေကာင္းေတာ့သည့္
အခ်ိန္တြင္ ေဒၚေအး စိန္ဝယ္လာသမၽွက လည္း စိတ္ တိုင္း မက်ရင္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ အလြန္စိတ္ညစ္ရသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ဘဝ တြင္ စိတ္ေျဖစရာကလည္း ဒီတခုသာ ရွိ ေလရာ
 ဒါကိုထိခိုက္ရင္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ စိတ္ တိုရသည္။ အဲလိုေန႔ မ်ိဳးဆိုရင္ စႏၵာ့ ဟာႀကီး ေျပးယူခ်င္ စိတ္ ေပါက္၏။
ကိုယ့္ဖာသာ အဆင္ေျပေနေတာ့ ေဒၚႏုႏုရွိန္ စႏၵာ့ အခန္းသို႔ မေရာက္တာေတာင္ အေတာ္ၾကာၿပီ ျဖစ္သည္။ခုေလာက္ဆိုရင္ စႏၵာလည္း အျပင္ကို ျပန္ထုတ္ၿပီးေလာက္ၿပီ
 ျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဒၚေအးစိန္က ေကာက္ ေကာက္ေကြ႕ေကြ႕ ႏွင့္ အေပြးတက္ ေနသည့္ သခြားသီး ပိန္ခ်ိခ်ိေတြ ဝယ္လာသည့္ တရက္မွာေတာ့ စိတ္မထိန္း နိုင္ေတာ့ဘဲ
 စႏၵာ့ အခန္း ကို ဝင္ခဲ့မိသည္။ ထားေနက်ေနရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တန္းေတြ႕သည္။
သခြားသီး၊ ခရမ္းသီးေတြလို ေျပာင္ေခ်ာမဟုတ္ဘဲ အဖုအထစ္ အရစ္ေတြေပၚေနသည့္ ဟာႀကီးကို ေကာက္ယူ လိုက္မိသည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ လက္ေတြတုန္ေန၏။ ပိုေကာင္း
သည့္ အရသာကို ခံစားရေတာ့မည္ဟုလည္း ေတြးရင္း ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေနသည္။ အသင့္ ယူ လာသည့္ စကၠဴအိတ္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ၿပီး ခပ္ျမန္ျမန္ျပန္ ထြက္လာ
ခဲ့သည္။ စႏၵာ ျပန္မလာ ခင္ ျပန္ထားရမွာ ဆိုေတာ့ အခ်ိန္ျဖဳန္းလို႔ မျဖစ္ပါ။
အခန္းထဲေရာက္သည္ႏွင့္ စႏၵာ့ ဟာႀကီးကို ေရစင္စင္ေဆးလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေသေသခ်ာ ခ်ာၾကည့္ေန မိ သည္။ အရင္းက အျပားဝိုင္းလိုအရာက ေလစုပ္ခြက္ျဖစ္ေၾကာင္း
 ေတြလိုက္ရၿပီး ေနာက္ ကုတင္ေဘာင္မွာ၊ ကု လားထိုင္မွာ လိုက္ကပ္ၾကည့္သည္။ ကပ္လို႔မရ ျပန္ကြာကြာက်သည္။ မွန္တင္ခုံက မွန္မွာကပ္လိုက္ေတာ့မွ ဖတ္ ကနဲကပ္သြား၏။ မွန္မွာ ေငါက္ေတာက္ကပ္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို ၾကည့္ရင္း ဘယ္လိုလုပ္ရမလဲဟု စဥ္းစားေနမိ သည္။ မွန္မွာကပ္ၿပီးေတာ့ လုပ္ရင္မရပါ။ မွန္တင္ခုံေပၚမွာ တက္ခြထိုင္ရင္
က်ိဳးက်ၿပီး လူၾကားမေကာင္းသူၾကား မေကာင္း ေတြျဖစ္ေတာ့မည္။လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္ရင္ရေသာ္လည္း ဒီဟာႀကီးကို ဝင္ေအာင္ ထည့္ဖို႔ မိမိမွာ အား အင္ရွိပါမလားဟု
 ေတြးမိသည္။
စိတ္အမွတ္မဲ့စြာျဖင့္ မွန္သားကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္ေနရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ေက်ာက္ျပားခင္း ၾကမ္းျပင္ကို သတိ ရလိုက္သည္။ မွန္ကေန ျပန္ခြာယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲဝင္လာ
ခဲ့သည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ထင္သည့္ အတိုင္းပင္ ေက်ာက္ျပား မွာ ခိုင္ခိုင္ျမဲျမဲကပ္သြားသည္။ အေပၚကိုမတ္ မတ္ႀကီးေထာင္တက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကိုၾကည့္ရင္း ေဒၚႏုႏုရွိန္ က တုန္ကရီျဖစ္လာသည္။ ေခါင္းေတြလည္း ရီေဝလာၿပီး စိတ္ညႇို႔ခံထားရသူတေယာက္လို ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ျပန္ ထြက္ လာ ၿပီးေနာက္ အဝတ္ေတြ အကုန္ခၽြတ္ခ်လိုက္သည္။
ထို႔ေနာက္ ဘီရိုထဲက ဆီပုလင္းကိုယူၿပီး ေရ ခ်ိဳးခန္း ထဲသို႔ ဒရီးဒယိုင္ျဖင့္ ျပန္ဝင္လာခဲ့သည္။
ဆီပုလင္းကို ဖြင့္ၿပီးထိပ္ကေန တျဖည္းျဖည္းခ်င္း ေလာင္းခ်ရင္း လက္တဖက္ႏွင့္ အစိေလးကို ပြတ္ကာ အဆင္ သင့္ျဖစ္ဖို႔ လုပ္ထားလိုက္သည္။ စိတ္ကအရမ္းလႈပ္ရွားေန
သည့္ အတြက္ ၾကာ ၾကာမဆြလိုက္ရပါ။ ေဒၚႏုႏုရွိန္ လက္ကိုရႊဲရႊဲ စိုသည္အထိ အရည္ေတြထြက္လာသည္။ ဆီေတြ ရႊဲၿပီးေျပာင္လက္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္၍ ဆီေတြႏွံ့သြားေအာင္ပြတ္ေပးလိုက္ၿပီး ေနာက္ လိုလိုမယ္မယ္ ေနာက္ထပ္နည္းနည္း ထပ္ေလာင္း လိုက္ သည္။
စိတ္ခ်ရၿပီထင္ေတာ့မွ အေခ်ာင္းႀကီးေပၚမွာ ကိုယ္ကိုႂကြၿပီးခြထိုင္လိုက္သည္။ တုန္ရီေနသည့္ လက္ေတြႏွင့္ အဝ မွာ တည့္တည့္ ျဖစ္ေအာင္ေနရာခ်ၿပီးေနာက္ မ်က္စိကို မွိတ္၍
တကိုယ္လုံး အားႏွင့္ ဖိထိုင္ခ်လိုက္သည္။
“ဗ်စ္...ဗ်စ္”
အေခ်ာင္းႀကီး၏ ေဘးပတ္လည္ကအရစ္ ႏွင့္ ေဖါင္းႂကြေနသည့္ ေသြးေၾကာေတြက ေဒၚႏုႏု ရွိန္၏ အေပါက္ ေလး ထဲသို႔ မခ်ိမဆန႔္ အတင္းတိုးဝင္သြားၾကသည္။ ေဒၚႏုႏုရွိန္
လည္း ျဗန္းက နဲ ကြဲ ထြက္ေတာ့ မတတ္နာ က်င္သြား ရသည္။ အတြင္းက အသားေတြက အလိပ္လိုက္ေရာပါသြားသလို ပင္။ ဗိုက္ေၾကာေတြသာမက ရင္သားေတြပါ
တင္းေတာင့္သြား၏။
“အား ...နာလိုက္တာေတာ္”


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx


ယခုအခါတြင္ ေနာက္ထပ္ဇာတ္ေကာင္တေယာက္ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးရန္ အခ်ိန္ေရာက္လာၿပီ ျဖစ္ပါသည္။ သူ ကား ဖိုးလုံးျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးသည္ ႏွယ္ႏွယ္ရရ မဟုတ္ေပ။
ဒီဖက္ပိုင္းရပ္ကြက္ သုံးေလးခုတြင္ သူ႔ကိုမသိသူ မရွိ ေအာင္ေက်ာ္ၾကားသူ လည္းျဖစ္၏။ ကေလးကအစ ေခြးအဆုံး ဖိုးလုံးကို သိၾကသည္။ ဆိုးလွပါသည္ ဆိုေသာ  ေခြး ပင္
ဖိုးလုံးကို မေဟာင္ဘဲ အၿမီးႏွံ့ျပမည္ ျဖစ္သည္။
ထိုသို႔ ထူးျခားသည့္ ဖိုးလုံးသည္ စိတၱဇေဝဒနာရွင္ တေယာက္ျဖစ္သည္။ ပို၍တိက် ေအာင္ဆိုရေသာ္ အ႐ူး တ ေယာက္ျဖစ္ပါသည္။ဖိုးလုံး၏ အသက္ အရြယ္ ကို ဘယ္သူမွ
တပ္အပ္ေသခ်ာမေျပာနိုင္ၾကပါ။ အသက္ႏွစ္ဆယ့္ငါး ႏွင့္ သုံးဆယ္ တ ၀ိုက္ေလာက္ျဖစ္မည္လို႔သာ အၾကမ္းဖ်င္းယူဆ ထား ၾကသည္။ေမြးခါစမွ စလို႔ ေက်ာင္းထားသည့္ အ
ရြယ္ ေရာက္သည္ အထိဖိုးလုံးကို အ႐ူးလို႔ ဘယ္သူမွ မထင္ၾကပါ။ မိဘေတြေတာင္ မသိၾက။ စကားနည္းၿပီး  ေအး ေဆး သည့္ ကေလး တေယာက္လို႔သာ သေဘာထားၾက
သည္။ တျခားကေလးေတြထက္ စာရင္ အသိေႏွး အတတ္ ေႏွးသည္ကိုလည္း ဉာဏ္ေတာ့ သိပ္မေကာင္းဆိုတာေလာက္ပဲ မွတ္ ခ်က္လြယ္လြယ္ခ်ထားၾက၏။ ေက်ာင္းစလို႔
ထားေတာ့မွ ဘာသင္သင္မတတ္သည္ကို သ တိျပဳမိၾကေတာ့သည္။ အဲဒါကိုလည္း ဉာဏ္ထိုင္း သည္ဟု သတ္မွတ္ၿပီး ေက်ာင္းမွျပန္ ထုတ္ကာ အသက္ရလာၿပီးစဥ္းစားတတ္
သည့္ အခ်ိန္ေလာက္မွ ျပန္ထား ခဲ့ၾကသည္။ ထို အခ်ိန္မွာလည္း အရင္လိုသာျဖစ္ေနလို႔ ထူးျခားေၾကာင္း စတင္လက္ခံလိုက္ၾကသည္။
ေက်ာင္းေနလို႔ မရသည့္ အတြက္အိမ္မွာပဲ ထားရင္းဖိုးလုံး၏ လကၡဏာေတြက ပိုၿပီးသိသာ ထင္ရွားလာၾကသည္။ လူႀကီးေျပာသည့္ စကားတိုင္းကိုလည္းနားမလည္၊ သူေျပာ ခ်င္ရာ ျပန္ေျပာၿပီးလုပ္ခ်င္ရာလုပ္ေနတတ္သည္။ ျမန္ မာ၊ အဂၤလိပ္ ႏွင့္ ပေယာဂ ဆရာေတြလည္း စုံခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ အရင္အတိုင္း ေအးေအး ေဆးေဆးပင္။ ေနာက္
ဆုံးေတာ့ ဝဋ္နာ ကံနာလို႔ပဲ သေဘာထားၿပီး စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ၾကေတာ့သည္။
မိဘႏွစ္ပါး ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္ ကြယ္လြန္ကုန္ၾကေသာအခါ ဖိုးလုံးကို အမ ႏွစ္ေယာက္က ဆက္ၿပီးေစာင့္ ေရွာက္ ထားၾကသည္။ ေမာင္ႏွစ္မ သုံးေယာက္မွာဖိုးလုံးက တဦး တည္း ေသာ ေယာက္်ားေလး ေမာင္ငယ္ျဖစ္လို႔ အမ ေတြ က အလြန္ခ်စ္ၾကသည္။ အမအႀကီးဆုံး ခင္ေအးျမင့္က အပ်ိဳႀကီး ျဖစ္ၿပီး အစိုးရဌာန တခုမွာ ႐ုံးအုပ္အဆင့္ ရွိသည္။
အမလတ္ ခင္ ေအးတင့္ကေတာ့ အိမ္ေထာင္သည္ျဖစ္သည္။ သူမ သည္လည္း အစိုးရဝန္ထမ္း တဦးျဖစ္ ၿပီး တဌာနထဲ အတူတူလုပ္သည့္ ကိုစိုးေအာင္ႏွင့္ လြန္ခဲ့ေသာငါးႏွစ္
ခန႔္က အိမ္ေထာင္ျပဳ ခဲ့သည္။ သူတို႔ ဌာနက ေဘးပန္းဝင္ေငြေကာင္းသည္။ သားသမီးလည္း မထြန္းကားသျဖင့္ ဖိုးလုံးကို တသက္လုံးေစာင့္ေရွာက္ဖို႔ လည္း ဝန္မေလးပါ။
ဖိုးလုံး၏ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္ ကလည္း သေဘာေကာင္းသည္။ ေဝဒနာရွင္ေယာက္ဖေလးကို ျငဴျငဴစူစူ မရွိပါ။ သနားလည္း သနားတတ္ေတာ့ ဖိုးလုံးကို ညီတေယာက္
လို လည္းသေဘာထားသည္။ ဖိုးလုံးႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ကိုစိုးေအာင္၏ မွတ္ ခ်က္စကားက လက္ေတြ႕ ႏွင့္ေတာ္ေတာ္နီးစပ္သည္။
“ဒီေကာင္ ႐ူးသလားဆိုေတာ့လဲ၊ သြက္သြက္လည္ ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ တခါတေလက် ရင္ လူေကာင္းေတာင္ သူ႔ေလာက္မေတြးတတ္ဘူး၊ ဉာဏ္နည္းတာ လားဆိုရေအာင္က
လည္း ဒီေလာက္ မဟုတ္ျပန္ဘူး၊ ဒီေကာင္က ႐ူးတာနဲ႔ ဉာဏ္နည္းတာ နည္းနည္းစီေပါင္းထားတာ ဆိုေတာ့ ေဆးကုမရဘဲျဖစ္သြားတာ”
အ႐ူးေတြက သူတို႔ကိုသူတို႔ အ႐ူးလို႔ မသတ္မွတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးကေတာ့ သူ႔ကိုသူအ႐ူး အျဖစ္ေက်ေက် နပ္နပ္ခံယူသည္။ ဖိုးလုံးလူပ်ိဳေပါက္ အရြယ္ေလာက္က အိမ္က
အမေတြလူးေပးလိုက္သည့္ သနပ္ခါးအေဖြး သားျဖင့္ ရပ္ကြက္ထဲထြက္သြားသည့္ အခါ တျခားေကာင္ေလးေတြက အေျခာက္ ဟု စၾကသည့္ အခါေဒါသ တႀကီးျဖင့္
“ငါက အ႐ူးကြ၊ အေျခာက္မဟုတ္ဘူး၊ အ႐ူးဆိုတာ အေျခာက္ထက္ အဆင့္ျမင့္တယ္” ဟုေျပာ၏။
ဖိုးလုံးက ဒီလိုလူစားျဖစ္သည္။ ၾကားျဖတ္၍ ျဖည့္ေျပာရလၽွင္ ဖိုးလုံး၏ မိဘေတြေပးသည့္ နာမည္က ခင္ေမာင္ ေထြးျဖစ္သည္။ ထိုနာမည္ကို မူလတန္းေက်ာင္းမွာ ေက်ာင္း
အပ္တုန္း က တခါပဲသုံးလိုက္ရပါသည္။ ေက်ာင္း ေနလို႔ မရေတာ့သည့္ အခါ မသုံးျဖစ္ေတာ့။ မွတ္ပုံ တင္လည္း လုပ္ေပးလို႔ မရသျဖင့္ ခင္ေမာင္ေထြးဆိုသည့္ အမည္က မွတ္တမ္းမွတ္ရာမရွိ ေပ်ာက္ဆုံးသြားသည္။ ငယ္ငယ္က ဝဝလုံးလုံး ေလးမို႔ ဖိုးလုံးဟု ခ်စ္စနိုး ေခၚ ၾကသည့္ နာ မည္က သာတရားဝင္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး အရြယ္ေလး နည္း
နည္းရလာသည့္ အခါ အမ ေတြက မွတ္ပုံတင္ လုပ္ေပးဖို႔ လုပ္ေတာ့ သူကလက္မခံ၊ ဘယ္ကဘယ္လိုရလာသည္ မသိ သည့္ စကားတခြန္းႏွင့္ တုံ႔ျပန္၏။
“လူကို နံပါတ္နဲ႔ ေဘာင္မခတ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ဖိုးလုံးက ဖိုးလုံးပါပဲ” ဟူ၏။
ထိုကဲ့သို႔ လူမသိသူမသိနာမည္ ခင္ေမာင္ေထြး၊ အမ်ားအေခၚ ဖိုးလုံးသည္ အသက္ အစိတ္ႏွင့္ သုံးဆယ္ၾကားဟု ေျပာခဲ့ၿပီး ေနာက္ ပုံပန္းသ႑န္ကို ေဖၚျပရလၽွင္ အေၾကာင္း
မသိသူေတြက လူရည္သန႔္တေယာက္ဟု ထင္နိုင္ သည္ ဟုဆိုရမည္။ သူက အသားျဖဴသည္။ အ႐ူးေပမယ့္ သန႔္သန႔္ျပန႔္ျပန႔္ ေန၏။ ဒါေပမယ့္ အဝတ္သစ္ အစား သစ္ ေတာ့
ဆင္ေပးလို႔ မရပါ။ ကိုစိုးေအာင္ မဝတ္ေတာ့သည့္ အဟာင္းေတြကိုသာ ခုံခုံမင္မင္ ဝတ္သည္။ အ ေဟာင္း ဆိုေပမယ့္ လည္း အမေတြက ဂ႐ုတစိုက္ေလၽွာ္ဖြပ္ေပးၾကေသာ
 ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္လိုက္ရင္ အ ျမဲတမ္းစင္စင္ၾကယ္ၾကယ္ ရွိသည္။ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မေခ်ာေပမယ့္ ႐ုပ္ဆိုးတဲ့ထဲမွာမပါပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အ႐ူး ေပမယ့္ လူတိုင္းႏွင့္
အဆင္ေၿပ သည္။
ဖိုးလုံးကို အိမ္က ညစာ တနပ္သာေကၽြးရန္လိုသည္။ တခါတေလ မနက္စာစား၏။ ဒါကလည္း သူ၏ ပိုင္နက္ နယ္ေျမအတြင္းတြင္ သာေရးနာေရး အလႈအတန္းေတြ မရွိသည့္
ရက္ေတြမွသာ ျဖစ္သည္။ အလႈအတန္း ရွိလို႔ ကေတာ့ မိုးလင္းတာႏွင့္ ဖိုးလုံး ေရာက္လာ ၿပီ ျဖစ္သည္။ ေန႔လည္စာက ေတာ့ၾကဳံသည့္ ေနရာမွာစားသည္။ သူ၏ ပုံမွန္ ေဖါက္
သည္ေတြက ရပ္ကြက္ထဲမွ ကာလသားေတြျဖစ္သည္။ သူတို႔ႏွင့္ ဖိုးလုံး အဖြဲ႕က်ရျခင္း အ ေၾကာင္းရင္း ကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ဆက္ရွင္းရမည္ ျဖစ္ပါသည္။ လဘက္ရည္ ဆိုင္မွာ၊
မုန႔္ဟင္းခါးဆိုင္ အသုတ္ ဆိုင္ေတြမွာ အရပ္ထဲက ကာလသားေတြ ႏွင့္ ဆုံမိရင္ ဖိုး လုံးအတြက္ ေန႔လည္စာ အဆင္ေျပၿပီျဖစ္သည္။ သူတို႔ေတြ ႏွင့္ မၾကဳံႀကိဳက္လည္း ကိစၥ
မရွိ ဖိုးလုံး၏ ပိုင္နက္ရပ္ကြက္သုံးခု အတြင္းတြင္ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္း ငါးေက်ာင္းရွိ၏။ ဘုန္းႀကီး ေက်ာင္းေတြကလည္း ဖိုးလုံးအတြက္ အစားအေသာက္ရရွိရာ ေနရာျဖစ္သည္။
ေန႔လည္စာ စားၿပီးရင္ေတာ့ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္နားသည္။ ဒါမွ မဟုတ္လည္း ပြဲစားမ မစိုးစိုး ႏြယ္ တို႔ အိမ္မွာ ႐ုပ္ရွင္ သြားၾကည့္၏။ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္းက
 ေလျဖတ္ ထားလို႔ ဘယ္မွ မသြားနိုင္ပဲ EVD စက္တ လုံးႏွင့္ ႐ုပ္ရွင္ေတြ တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနသူ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း ဦးတင္ထြန္းကို ေတာက္တိုမယ္ရ ၀ိုင္း ကူလုပ္ေပး
ရင္း ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္ ခြင့္ရ၏။ ညေနေရာက္ရင္ေတာ့ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲကာ ညစာစားၿပီး ဖိုးလုံး တေက်ာ ျပန္ ထြက္သည္။ ၾကဳံရာလူႏွင့္ လဘက္ရည္ဆိုင္ထိုင္ၿပီး ကိုးနာ
ရီေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အိမ္ ျပန္အိပ္ ေတာ့၏။ ဒါက ဖိုးလုံး၏ တေန႔တာျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးကို အ႐ူးတေယာက္ဟု ဆိုခဲ့ၿပီးျဖစ္သည္။ အျပင္ပန္း အမူအရာအားျဖင့္ ဘာမွမထူးျခားေသာ္လည္း စိတ္ ေဝဒနာရွင္တို႔၏ ထုံးစံ မဟုတ္မဟတ္လုပ္တတ္တာေလး
 ေတြေတာ့ ရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဆိုးဆိုးဝါးဝါးေတြ မ ဟုတ္လို႔ လူတိုင္းခြင့္ လႊတ္နိုင္ၾကသည္။ ထို႔ အျပင္ ဒီဇာတ္လမ္း ႏွင့္ မသက္ဆိုင္တာေတြျဖစ္လို႔ အထူး တလည္
 ေဖၚျပမေနေတာ့ပါ။
ဖိုးလုံးမွာ အဆိုးဆုံးဟူ၍ အက်င့္တခုသာရွိသည္။ အဲဒါကေတာ့ ေတာ္ေတာ္ဆိုး၏။ ေကာင္ မေလး ေခ်ာေခ်ာ ျမင္ ရင္ ဖိုးလုံးစိတ္ေဖါက္ၿပီး လုံခ်ည္လွန္ျပျခင္း ျဖစ္သည္။ အလြန္
ခ်စ္သည့္ အမေတြကိုယ္ တိုင္ အဲဒီ အက်င့္ကို မ ရိုတ္ ရက္ဘဲ ရိုတ္ၿပီးဆုံးမေသာ္လည္း မရပါ။ ကာလသားလူရႈပ္ေတြက ေနာက္ကြယ္ကေန ေျမႇာက္ပင့္ ေပး ၾကတာကလည္း
ဆုံးမလို႔ မရျခင္း၏ အေၾကာင္းတခုျဖစ္၏။
ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက သစၥာရွိသည္။ တရပ္ထဲသား မိန္းကေလးေတြကို ဘယ္ေတာ့မွ လွန္မျပ။ ေနာက္ၿပီး မေခ်ာ သည့္ မိန္းကေလးဆိုရင္ လွန္ျပဖို႔ေဝးကာ လွည့္ေတာင္မၾကည့္
သူ ျဖစ္သည္။ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဖိုး လုံးလွန္ျပလိုက္ၿပီဟု ဆိုရင္ ထိုမိန္းကေလး သည္ ဧကန္မခၽြတ္ မိန္းမေခ်ာေလး ျဖစ္ရမည္ ဆိုတာကို လူတိုင္း သိၾကသည္။
 ေနာက္ၿပီး ဘယ္ေလာက္ေခ်ာပါေစ အပ်ိဳအရြယ္ မဟုတ္ရင္ ဖိုးလုံးက ဒီလိုလုံးဝ မလုပ္။ သူ႔ထက္ အသက္ႀကီးသည့္ မိန္းမေတြ ဆိုရင္ ရိုရိုေသေသ ဆက္ဆံသည္။ ကာလသား
 ေတြႏွင့္ ဖိုးလုံး အဖြဲ႕ၾကတာ ဒီအ က်င့္ေၾကာင့္လည္းပါသည္။
ေဒၚႏုႏုရွိန္၏ ေတာ္ဝင္ပန္း အေဆာင္မွ မိန္းကေလးေတြဆိုရင္ လွၾကတာမ်ား၍ ဖိုးလုံးလွန္ မျပဖူးသည့္သူ မရွိ ဟုလို႔ေျပာရမလိုပင္။ အမ်ားအားျဖင့္ေတာ့ ေျပာင္းလာခါစ ရက္ေတြ
မွာ ျဖစ္သည္။ ေနာက္ပိုင္း ဒီအေဆာင္က ဆိုတာဖိုးလုံးသိသြားေတာ့မွ သာသူတို႔ေတြသက္သာခြင့္ ရၾကသည္။ တရပ္ထဲသားေတြ လို႔ သတ္မွတ္ လိုက္ ၿပီဆိုရင္ ဖိုးလုံးလွန္
မျပေတာ့ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ ေတာ္ဝင္ပန္းသို႔ ေရာက္ခါစ မိန္းကေလးေတြ ႏွင့္ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလးေတြသာ ဖိုးလုံး ဟာကိုၾကည့္ခြင့္ရၾကသည္။
အေၾကာင္းမလွလို႔ အ႐ူးဘဝ သို႔ေရာက္ရေသာ္လည္း ကိုယ္ပိုင္ပစၥည္းမွာေတာ့ ဖိုးလုံးက ပါရမီထူးသူျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြ သူ႔ကို မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။ သူ႔ဟာႀကီးက
ႀကီးလည္းႀကီး၍ ရွည္လည္းရွည္သည့္ အျပင္ အေကြ႕အေကာက္မရွိ ေရပိုက္လုံးတေခ်ာင္း လို ညီညာေျဖာင့္တန္းေန၏။ ထိပ္ပိုင္းက လည္း ၀ိုင္းဝိုင္းစက္စက္ သံခေမာက္ တလုံးကို
စြပ္ထားသည့္ႏွယ္ရွိ၏။ မ်က္ႏွာစိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာေခ်ာ တေယာက္ကို ျမင္သည္ ႏွင့္ သူ႔ဟာႀကီးက မာတင္းေထာင္မတ္တက္လာ၏။ အသားျဖဴသူျဖစ္လို႔ သူ႔လိင္တံႀကီးက
 ျဖဴေဖြးေနၿပီး ထိပ္ဖူး က ေတာ့ ဝက္အူေခ်ာင္းႀကီးလိုနီရဲၿပီးေျပာင္လက္ေန၏။ ဒါကိုျမင္လိုက္ရ သည့္ မိန္းကေလးတိုင္း အသက္ရႉရပ္မ တတ္ ေအာင္ ျဖစ္ၾကရသည္။
ဒီျမင္ကြင္းကို အရပ္ထဲက လူရႈပ္ေတြက သိပ္သေဘာက်သည္။ မ်က္ႏွာသိမဟုတ္သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ ျမင္လၽွင္ ဖိုးလုံးကို မရအရေခၚျပတတ္ၾကသည္။ ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ဖိုးလုံး
ကလည္း အခ်ိန္မဆိုင္းပါ။ မိန္းကေလး ၏ အ လန႔္တၾကားေအာ္သံ၊ ဖိုးလုံးေဘာ္ဒါေတြ၏ ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာသံေတြ ခ်က္ခ်င္းဆူညံသြားသည္။ မေက်နပ္လို႔ ရပ္ကြက္လူႀကီး
 ေတြ ကိုသြားတိုင္ရင္လည္း ရပ္ရြာလူႀကီးေတြက ဖိုးလုံး အေၾကာင္းကိုသိေနၾကသူေတြ ပီပီ စိတၱဇ ေဝဒနာရွင္ျဖစ္လို႔ သည္းခံပါရန္ ဖိုးလုံး အမေတြကိုယ္စား ေတာင္းပန္ေပးၾကၿပီး
 ေနာက္မွ ဖိုးလုံးကို ေျမႇာက္ ေပး ၾကသူေတြကို ကြယ္ရာမွာေခၚကာ က်ိန္းၾကေမာင္းၾကရ၏။

ဒါေပမယ့္ ဒီလို အျဖစ္မ်ိဳးက တလေနမွ တခါေလာက္ျဖစ္သည္လို႔ပဲေျပာရပါမည္။ မ်က္ႏွာ စိမ္း မိန္းကေလး ေခ်ာ ေခ်ာတေယာက္ႏွင့္ ဖိုးလုံးလမ္းေပၚမွာ သြားရင္းလာရင္း
ဆုံဖို႔ဆိုတာက အျမဲလိုျဖစ္ေနတတ္သည္ေတာ့ မဟုတ္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး၏ ဒီအျပဳအမူကို တခါတရံ အ႐ူးထျခင္း မ်ိဳးေလာက္သာ အမ်ားက သေဘာထား ေပး လိုက္ၾက
ပါသည္။
အ႐ူးပင္ျဖစ္ေသာ္လည္း ဖိုမသဘာဝ ဆက္ဆံေရးကို ဖိုးလုံးေကာင္းေကာင္း နားလည္သည္။ အေပါင္းအသင္း ေတြက သင္ေပးထားလို႔ ဖိုးလုံး ဂြင္းတိုက္တတ္သည္။
မိန္းကေလး တေယာက္ကိုျမင္လို႔ ေထာင္ထလာၿပီးရင္ တေခ်ာင္ေခ်ာင္ကို ေျပးၿပီး အရည္ ထြက္ေအာင္ ထုပစ္လိုက္သည္။ ဒီလို မလုပ္ရင္ အေခ်ာင္းႀကီးတင္းၿပီး ေသ သြား
လိမ့္မည္ ဟု သူ႔ကို ၾကပ္ထားၾကသည့္ စကားကို အဟုတ္မွတ္ေနရွာ၏။ မိန္းမ မလုပ္ခ်င္ဘူးလား ဟု ေမး ရင္ လုပ္ခ်င္တယ္ဟု မဆိုင္းမတြေျဖသည္။ သူ႔ကို ခင္မင္သည့္
သူေတြက ျပည့္ တန္ဆာ ေခၚေပးေသာ္လည္း ေသြးႀကီးသည့္ ဖိုးလုံးက ဒါမ်ိဳးမလုပ္ဟု ဆိုသည္။ ဒီလိုကိစၥ ဆိုရင္ အလြန္ရက္ေရာေစတနာရွိၾကသည့္ ေယာက္်ား တို႔ စရိုတ္
 အတိုင္း သူ႔အႀကိဳက္ အေခ်ာ အလွေလး ေၾကးႀကီးေပးၿပီး ေခၚလာ ေတာ့လည္း အခန္း ထဲေရာက္မွ ေကာင္မေလး၏ အေမႊးေတြကို ေၾကာက္သည္ ဆိုၿပီး ထြက္ေျပးသည္။
ဘာျဖစ္လို႔ ေၾကာက္တာလဲ ဆိုေတာ့ အသည္းယားသည္ဟု ဆိုသည္။ ဖိုးလုံးက အေမႊးထူရင္မႀကိဳက္ပါ။ သူ႔အ ေမႊး ေတြကိုလည္း မွန္မွန္ရိတ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေကာင္
မေလးေတြ ကိုလွန္ျပတိုင္း သူ႔ဟာႀကီးက အေမႊးအျမင္ ကင္းကာ ထင္ထင္ရွားရွားျဖစ္ေနတတ္၏။ ႏႈတ္ခမ္း ေမႊး မုတ္ဆိတ္ေမႊးေတြကို ေန႔စဥ္ရိတ္တိုင္း သူ႔ေအာက္က
အေမႊးေတြကိုပါရွင္းသည္။ အေပၚရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ ေအာက္ကို ရိတ္လည္း ဒီဂ်ဳတ္ပဲ ဆိုေတာ့ ေယာက္ဖေတာ္ ကိုစိုးေအာင္က တျခားေနရာေတြမွာ သည္းခံေသာ္ လည္း
ဒီေနရာမွာေတာ့ သည္းမခံ။ သူသုံးသည့္ ဂ်ဳတ္ကို ဖိုး လုံး ကိုင္တာလုံးဝ္မႀကိဳက္၊ သူ႔အခန္းထဲ သူယူ ထား ၏။ ဖိုးလုံးကလည္းဖိုးလုံးပင္ သူ႔ဟာ အသြားတုံးသြားရင္ ကိုစိုးေအာင္
 ဟာ ေကာက္ဆြဲခ်င္ဆြဲတတ္၏။
ဒီလို ဇီဇာေၾကာင္သည့္ ဖိုးလုံးတေယာက္ ေနာက္ပိုင္း က်ေတာ့ မိန္းမ ခ်ခ်င္သည္ဟု ဆိုၿပီး မေျပာေတာ့။ လုပ္ဦး မလားဟု ေမးရင္ ရယ္လို႔သာေန ေတာ့ သည္။
 ေၾကာက္သြား ၿပီလားဟုေမးရင္ေတာ့
“ငါက နတ္သမီးပဲခ်မွာ၊ သူ႔ကိုခ်ၿပီးမွ တျခားမိန္းမကို ခ်ရင္ နတ္သမီးစိတ္ဆိုးလိမ့္မယ္”
ဖိုးလုံးက အ႐ူးဆိုေတာ့ အားလုံးက အ႐ူးလို႔ပဲ သေဘာထားၾကပါသည္။ ဒီလို အ႐ူးမွာမွ အလြန္ေကာင္းသည့္ ပစၥည္းရွိေနတာကိုေတာ့ မနာလိုျဖစ္ၾကရသည္။
ဖိုးလုံး ဖိုမဆက္ဆံေရး အေၾကာင္းကို နားလည္သိေနတာ လူငယ္ေတြက သူ႔ကို ေျပာျပၾကလို႔ ျဖစ္သလို မစိုးစိုး ႏြယ္၏ ေယာက္်ား ဦးတင္ထြန္း ေၾကာင့္လည္း ပါသည္။
ဦးတင္ထြန္းက လူမမာ မျဖစ္ခင္က မိန္းမ ကိစၥမွာ ေတာ္ ေတာ္ဝါသနာထုံခဲ့သူျဖစ္သည္။ သူ႔ထက္ မ်ားစြာငယ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အိပ္ေနရတာကိုေတာင္ အားမရဘဲ
ၾကဳံသလို ကဲ တတ္သူျဖစ္သည္။ အခုလို အိပ္ယာထဲ လဲသည္ကိုပင္ မိန္းမ လိုက္စားလြန္းလို႔ ျဖစ္ရ သည္ဟု တခ်ိဳ႕ က မွတ္ခ်က္ျပဳၾက၏။
ေငြေၾကးတတ္နိုင္သူမို႔ ေဆးေပါင္းစုံ ႏွင့္ကုသရာ ရွိသမၽွေတာ္ေတာ္ကုန္သြားသည္။ လူကေတာ့ နာလန္ျပန္ထ လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အိမ္ထဲမွာ ဟိုနားဒီနား သြားနိုင္လာနိုင္၊
အစားအေသာက္ကို ကိုယ့္ဖာသာ စားနိုင္ယုံ ေလာက္သာ ျဖစ္သည္။ လုံးလုံး လူေကာင္းျပန္ျဖစ္ မလာေတာ့။ အိပ္ယာႏွင့္ TV ေရွ႕က ခုံေလာက္သာ သြား လာ ကူးသန္း
 နိုင္ေတာ့သည္။
ရမၼက္ႀကီးသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အိပ္ယာထဲလဲေသာ္လည္း တေနကုန္ထိုင္ၾကည့္ေနတတ္ သည့္ ဇာတ္ကား ေတြ က လိင္အသားေပးေတြသာျဖစ္သည္။ အခုေခတ္မွာ DVD
တခ်ပ္ထဲ ႏွင့္ ဇာတ္ကားေတြ အမ်ားႀကီးၾကည့္ လို႔ရ ေနသည့္ အတြက္ ဦးတင္ထြန္း စိတ္ႀကိဳက္ျဖစ္ ေန ေတာ့၏။ သူလိုအပ္ေသာ ၾကည့္ခ်င္သည့္ ဟာေတြကို တခါ တရံ
ဖိုးလုံးက စီဒီေရာင္းသည့္ ဆိုင္မွာ ဦးတင္ထြန္း အတြက္လို႔ ေျပာၿပီးသြားယူေပးရသည္။ တခါတေလေတာ့ လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဆိုင္က ထည့္ေပးလိုက္တတ္၏။
“နင့္ ဦးေလး လုပ္ပုံနဲ႔ ငါ့မွာ မ်က္ႏွာကို ဘယ္လိုထားရမွန္းေတာင္ မသိပါဘူး ဖိုးလုံးရာ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံးေရွ႕မွာ ညည္းျပရင္ ဖိုးလုံးက ေခါင္းတဆတ္ဆတ္ ညိတ္ၿပီး
“ကၽြန္မ မၾကည့္ဘူး၊ ဦးတင္ထြန္းႀကီး ၾကည့္တာပါလို႔ ေျပာေပါ့”
“မေျပာခ်င္ပါဘူး၊ ငါေတာ့ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးၿပီး ေျပးလာတာပဲ”
ဦးတင္ထြန္း ကလည္း ေတာ္ေတာ္စိတ္ထန္သည္။ အျပည့္၊ တဝက္၊ အေရွ႕တိုင္း၊ အေနာက္တိုင္း လိုင္းစုံၾကည့္ သည္။ တခါတေလ အက္ရွင္ ကားေတြဘာေတြ ၾကည့္
တတ္ေသာ္လည္း လိင္အခန္း မပါရင္ ခ်က္ခ်င္း ေနာက္ တကား ေျပာင္းၾကည့္တတ္သူျဖစ္သည္။
“ဦးေလး ကလဲဗ်ာ၊ လုပ္ခ်င္လဲ လုပ္ၾကမွာေပါ့၊ ေစာင့္ပါဦးလား”
ဇာတ္လမ္းထဲမွာ စိတ္ဝင္စားေနသည့္ ဖိုးလုံးက ထကန႔္ကြက္လၽွင္
“မင္းသား က ပန္းေသေနတယ္တဲ့ ကြ၊ အဂၤလိပ္ လိုေျပာတာ မင္းမၾကားလိုက္ဘူးလား”
“ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ ဘာလဲဦးေလး”
“ပန္းေသတယ္ ဆိုတာ -ီးမေတာင္နိုင္ေတာ့တာေပါ့ကြာ”
“ဦးေလး လိုေပါ့”
ဦးတင္ထြန္း မ်က္ႏွာႀကီး မဲေမွာင္သြားရသည္။ ဖိုးလုံးကို ေတာက္တိုမယ္ရ ခိုင္းလို႔သာရ မေနရင္ အိမ္ထဲက ေမာင္းထုတ္လိုက္ၿပီ ျဖစ္သည္။ သူကလည္းသူပင္ အသက္က
 ေျခာက္ဆယ္ေက်ာ္၊ လူကလည္း ေလျဖတ္ ထား သည့္ တိုင္ သူ႔ဟာႀကီး ျပန္ ေထာင္လာနိုင္ဖို႔ အျမဲေတြးေနသူျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း အားတာႏွင့္ ေခၚၿပီး မႈတ္
ခိုင္းတတ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္ေလာက္ႀကိဳးစားႀကိဳးစား ေခါင္းေထာင္မထ နိုင္ေတာ့လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း ေနာက္မခိုင္းဖို႔ ခပ္မာမာပင္ အျပတ္ေျပာခ်လိုက္၏။ တခါ
တုန္းက ကုလားထိုင္မွာထိုင္ၿပီး ေအာကားၾကည့္ ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းကို မစိုးစိုးႏြယ္ မႈတ္ေပး ေနရ သည္ကို TV ၾကည့္ဖို႔လာသည့္ ဖိုးလုံး ျမင္ခဲ့ရဖူးသည္။ အ လိုက္ သိစြာ
ပင္ တိတ္တိတ္ေလး ျပန္ ထြက္သြားၿပီး ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာျဖစ္ေအာင္ ေနေပးခဲ့ပါ၏။ ဒီေနရာမွာ ေတာ့ ဖိုးလုံးက အ႐ူးပါးျဖစ္သည္။ ကိစၥေပါက္ၾကားသြားရင္ သူဒီမွာ
 ႐ုပ္ရွင္လာၾကည့္ လို႔ မရေတာ့ ဘူးဆိုတာ ေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။
ထိုသို႔ လၽွင္ဦးတင္ထြန္း ေကာင္းမႈ ေၾကာင့္ လိင္မႈေရးရာ ကိစၥေတြကို ဖိုးလုံး အေတာ္ေလး သိနားလည္ခဲ့သည္။ ေယာက္်ားႏွင့္ မိန္းမ ဘယ္လိုလုပ္ရသည္။ ဘယ္လိုပုံစံေတြ
 ႏွင့္ လုပ္ရ သည္ဆိုတာကို ဖိုးလုံးေကာင္းေကာင္း နားလည္၏။ တခါတေလ ေယာက္်ားေလး ေတြ ကို ၾကဳံႀကိဳက္လၽွင္သူက ဆရာ လုပ္တတ္ေသး၏။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မင္းက လုပ္ဖူးတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ေခ်ာင္ကပ္ၿပီး ဂြင္းထုေနရတဲ့ ေကာင္က မ်ား၊ ႐ုပ္ရွင္ထဲ ျမင္ဖူးတာေတြနဲ႔ ဆရာႀကီးလုပ္ေနတယ္” စသျဖင့္ ၀ိုင္းႏွိပ္ကြပ္
ၾကလၽွင္ ဖိုးလုံးျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ၿငိမ္ေနတတ္၏။ အမွန္ တကယ္ေတာ့ ဖိုးလုံးမွာ လိင္ကိစၥ အေတြ႕ အၾကဳံ ရွိပါသည္။ ဖြင့္ေျပာလို႔ မရသည့္ အေၾကာင္းျဖစ္ေနလို႔သာ သူ ၿငိမ္ေနျခင္း
 ျဖစ္၏။ ေျပာ လို႔ရလို႔ ေျပာရင္လည္း ဘယ္သူမွ ယုံၾကမည္ မထင္ပါ။
ဖိုးလုံး မိန္းမ ႏွင့္ ၾကဳံခြင့္ရဖို႔ ကူညီေပးခဲ့သူမွာ ဦးတင္ထြန္း၏ ဇနီး လိုင္းစုံပြဲစား မစိုးစိုးႏြယ္ ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ သူ႔အတြက္ရွာေပးခဲ့သည္က ရိုးရိုး မိန္းမေတာင္ မဟုတ္ နတ္သမီး
 ျဖစ္သည္။ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြႏွင့္ ေရာေရာ ေႏွာေႏွာ မေနတတ္ဘဲ သူမဖာသာ ေနတတ္သည့္ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကိုေတာင္ အတင္းဝင္လုံးၿပီး ေရႊထည္ပစၥည္းေတြ ရ
 ေအာင္ေရာင္းနိုင္ခဲ့ သူျဖစ္ရာ မစိုးစိုးႏြယ္ အတြက္ကေတာ့ ဖိုးလုံးကိစၥသည္ အေသးအဖြဲသာျဖစ္ပါသည္။
ဤေနရာတြင္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အေၾကာင္းကို ထည့္ေျပာရန္လိုမည္ထင္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က အသားေလး ညိဳ သည္ က လြဲရင္႐ုပ္ရည္သင့္ပါသည္။ အရပ္မနိမ့္ မျမင့္ႏွင့္  ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ကလည္း ျပည့္ျပည့္တင္း တင္း ရွိသည္။ ဒီအရပ္က မ ဟုတ္ေသာ္လည္း အလယ္တန္းေက်ာင္းသူဘဝ ေလာက္ထဲက ေရာက္လာခဲ့သူျဖစ္လို႔ ခုအခါမွာ
ဒီအရပ္သူ ျဖစ္ လို႔ ေနပါၿပီ။ သူမတို႔ မိသားစုက ဆင္းရဲ၏။ ဆယ္တန္း ကို ႏွစ္ခါက်ၿပီးသြားသည့္ အခါ ပညာေရးကို စြန႔္ၿပီး အလုပ္ လုပ္ရသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာ မုဆိုးဖို ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ဦးတင္ထြန္းက ေငြေၾကးေခ်ာင္လည္သူျဖစ္ သည္။  ေက်ာင္းပညာ မထူးခၽြန္ေသာ္လည္း အျပင္ ေလာက တြင္ အကြက္ျမင္ တတ္ေသာ
 မစိုးစိုးႏြယ္က ဦးတင္ ထြန္းကို လက္ခံခဲ့၏။ သူတို႔ အသက္အရြယ္ခ်င္းက ႏွစ္ သုံးဆယ္ေလာက္ ကြာသည္။ သူတို႔ လက္ထပ္ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္၊
ဦးတင္ထြန္းက ငါး ဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္သည္။
အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ ျဖစ္ေသာ္လည္း ဦးတင္ထြန္းက ကဲေကာင္းတုန္း ျဖစ္သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကလည္း တစ္ တစ္ရစ္ရစ္ ႏွင့္ အပ်ိဳရည္ အပ်ိဳေသြးအတက္ဆုံး အခ်ိန္ျဖစ္ရာ
ညိဳေသာ္ေစး၏ ဟု ေႂကြးေက်ာ္ၿပီး ဦးတင္ထြန္း က မစိုးစိုး ႏြယ္ကို တရားဝင္သိမ္းပိုက္လိုက္၏။ လိုက္ဖက္မညီေသာ အတြဲျဖစ္ေသာ္လည္း ေငြေၾကးကိုအေၾကာင္းျပဳ ၿပီး
ဦးတင္ထြန္း ကို မစိုးစိုးႏြယ္ မညီးမညဴ အလိုလိုက္ျပဳစုေပးခဲ့သည္။ အျပဳအစုေကာင္း လြန္းလို႔ ဦးတင္ထြန္း၏ အျပင္မွာရႈပ္ သည့္ ဇာတ္လမ္းေတြေတာင္ၿငိမ္သက္သလို
 ျဖစ္သြားသည္။ ေလမျဖတ္ခင္ တႏွစ္ ႏွစ္ႏွစ္က မွ ေၿခ ျပန္ရႈပ္သည္။ အခုေတာ့ ေလျဖတ္ၿပီး လဲေနေလၿပီ။
ဦးတင္ထြန္းက ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္ ထားေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အလကားမေနပါ၊ တတ္နိုင္သေလာက္စီး ပြား ေရးကို သူ႔ အတြက္သူလုပ္၏။ အိမ္ပြဲစား၊ ၿခံပြဲစား၊ကားပြဲစား၊
ဖုန္းပြဲစား အကုန္လုပ္သည္။ တလုံး၊ ႏွစ္လုံး၊ သုံး လုံး အကုန္ဒိုင္ကိုင္၏။ ဦးတင္ထြန္း လဲသြားခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ေတာ္ေတာ္ေလး အရွိန္ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဦး တင္ ထြန္း
ကေတာ့ရွိတာအျပင္ထပ္ မရွာနိုင္ေတာ့၊ မစိုးစိုးႏြယ္ လုပ္သမၽွထိုင္ၾကည့္ေန႐ုံသာ တတ္နိုင္ေတာ့ သည္။ ေန႔ ရွိသ၍ TV ေရွ႕ မွာထိုင္ၿပီး မဟုတ္တ႐ုတ္ ကားေတြၾကည့္ရင္း
အခ်ိန္ကို ျဖဳန္းေနရသည္။

ခုထက္ထိတိုင္ေအာင္ အခ်ိဳးအဆက္ျပည့္တင္းေနေသးသည့္ ကိုယ္လုံးကို ေပၚလြင္ထင္ရွား ေအာင္လည္း အ ဝတ္အစားက်ပ္က်ပ္ ေပ်ာ့ေပ်ာ့ေတြ ဝတ္တတ္သည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ကို
လူငယ္ေတြ စိတ္ထဲကေနပစ္မွား တတ္ ၾက သည္။ လမ္းကိုညင္ညင္သာသာ ေလၽွာက္တတ္ ေသာ္လည္း သူမ၏ တင္ပါးေတြလႈပ္ရွားမႈကေတာ့ ရင္ခုန္ ဖြယ္ အတိျဖစ္သည္။
ဖိုးလုံးက ေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ကို ရင္ခုန္စရာလို႔ လုံးဝသေဘာမထားပါ။
ဖိုးလုံး ၏ နတ္သမီးဇာတ္လမ္းက လည္း ဦးတင္ထြန္း ၏ ဇာတ္ကားေတြ သြားၾကည့္ရင္းက စသည္လို႔ ဆိုနိုင္ပါ သည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး၊ နင္ အဲဒီကားေတြ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာ မိန္းမမလိုခ်င္ဘူးလား”
“လိုခ်င္တာေပါ့ မမစိုးရာ၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္သူကယူမွာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္ခုလို ေမးရတာကအေၾကာင္းရွိသည္။ ထိုေန႔က ထုံးစံအတိုင္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ၿပီး ဖိုးလုံးစိတ္ေတြ အရမ္းထလာသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကလည္း
မာၿပီးေထာင္ထလာ ၏။ ဒါကို အရည္ထြက္ေအာင္ မ လုပ္ရင္ေသမွာ စိုးၿပီး ထုဖို႔ အတြက္ အိမ္သာဆီသို႔ ပုဆိုးမၿပီးေျပးအလာ တြင္ အထဲမွာမစိုးစိုးႏြယ္ရွိေန ေသာ ေၾကာင့္
မီးဖိုေခ်ာင္နားက တိုလီမုတ္စ ထားသည့္ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာဝင္ၿပီး အားပါးတရထုပစ္လိုက္သည္။ ဒါကို အိမ္သာကေန ျပန္လာသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္က ျပတင္းေပါက္
ကျမင္သြား၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ကိုယ့္အာ႐ုံႏွင့္ ကိုယ္ ဆိုေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားတာကို မသိလိုက္ေပ။
ညစ္ထပ္ထပ္ၾကမ္းျပင္ကို စိုရႊဲသြားေအာင္ အရည္ေတြပန္းထုတ္လိုက္ရမွ ဖိုးလုံးေနသာထိုင္ သာရွိသြားသည္။ စကၠဴစုတ္တခုျဖင့္ အရည္ေတြကိုသုတ္ကာအျပင္ကို ပစ္ခဲ့ၿပီး
သည့္ေနာက္ အိမ္ေရွ႕မွာ ျပန္ထိုင္ၾကည့္ေန လိုက္ သည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့မွ အိမ္ေနာက္မွာ ထမင္း ေခၚေကၽြးရင္း ေမးလာျခင္းျဖစ္၏။ ခါတိုင္းလည္း ဦး တင္
ထြန္းႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္ေန ၾကခ်ိန္တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္ အိမ္ မွာရွိေနခ်င္ရွိေနတတ္သည္။ လာၾကည့္ တာ ေတာ့ မလုပ္တတ္ပါ။ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ႏွင့္ ၾကည့္သြား
တတ္တာမ်ိဳးလဲရွိသည္။ ဖိုးလုံးလည္း ဒီလိုကား ေတြသေဘာက်တယ္ ဆိုတာကို မစိုးစိုးႏြယ္သိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္က မိန္းမ ယူရမွာေၾကာက္တယ္”
“ေအာင္မယ္ေလးေတာ္ ယူစရာမလိုပါဘူး၊ နင္လုပ္ခ်င္တာလုပ္ရရင္ၿပီးတာပဲ မဟုတ္လား”
“ဒါဆိုရင္ ေတာ့လုပ္လိုက္ေလ”
ဒီလိုႏွင့္ အေပးအယူတည့္ သြားၾကသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ေနာက္တေန႔ အိမ္ကိုလာဖို႔ ခ်ိန္းသည္။ မခ်ိန္းလည္း ဖိုး လုံးက ၾကဳံရင္ၾကဳံသလို ဝင္လာတတ္ပါသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာ
 ခ်ိန္းဆိုလိုက္သည္ ဆိုေတာ့ ေနာက္တေန႔မွာ ဖိုး လုံး မပ်က္မကြက္ ေရာက္သြား၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ က အိမ္မွာမရွိပါ။ အျပင္ထြက္ေနသည္။ ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ကို ရီးယား
half ကားတကား ထိုင္ၾကည့္ေနၾကစဥ္ မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး ဖိုးလုံးကို အိမ္ေနာက္လိုက္ခဲ့ဖို႔ မ်က္ ရိပ္ၿပ ၿပီးေခၚသည္။ ဒီမွာကလည္း မင္းသားႏွင့္ မင္းသမီးက အိပ္
ယာေပၚမွာ အျပန္အလွန္နမ္းၾကရင္း အက် ႌခၽြတ္ ေနၾကၿပီျဖစ္လို႔ ဖိုးလုံးမထခ်င္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ခန္းဆီးအကြယ္ကေန မစိုးစိုးႏြယ္ ရမ္း ျပသည့္ ေရႊေရာင္လက္လက္ အရာေလး
တခုကို စိတ္ဝင္စားလို႔ လိုက္သြားမိ၏။
ပိုးႀကိး အနီခပ္တုတ္တုတ္ ႏွင့္ တြဲထားသည့္ ပလပ္စတစ္ျပားေလး တခုကို မစိုးစိုးႏြယ္ ေပး၏။ ဆြဲျပားေလး တ ခုျဖစ္ပါသည္။ ပလပ္စတစ္ျပားထူထူထဲတြင္ ေရႊေရာင္အ
႐ုပ္ေလးတ႐ုပ္ကို ျမင္ေနရသည္။
“အဲဒါဘာလဲ”
“နတ္သမီး႐ုပ္ေလ၊ နင့္လည္ပင္းမွာဆြဲထား”
ဖိုးလုံးမဆိုင္း မတြပင္လည္ပင္းမွာဆြဲလိုက္၏။
“အျပင္ထုတ္မထားနဲ႔ေလ၊ အက် ႌထဲကိုထည့္ထား၊ နတ္သမီးရွက္သြားလိမ့္မယ္”
ဘာမွန္းမသိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္စကားကို နားေထာင္ၿပီး အက် ႌထဲသို႔ထည့္ ဆြဲလိုက္သည္။
“ဘာလုပ္ရမွာလဲ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာမွာအျပဳံးတခုလွစ္ကနဲေပၚလာသည္။ ၿပီးေတာ့ ခ်က္ခ်င္းျပန္တည္သြား၏။
“ငါေျပာမယ္ ေသေသခ်ာခ်ာ နားေထာင္”
“ဟုတ္ကဲ့”
“နင္ ညက်လို႔ရွိရင္ နင္သြားေနက် စည္ပင္ဝင္းထဲက တဲကိုသြား၊ ....ေအာ္ ေနဦး က်န္ေသးတယ္၊ ခန”
ျပည့္ျပည့္တင္းတင္း တင္ပါးႀကီးေတြကိုလႈပ္ခါရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ အခန္းထဲျပန္ဝင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့ စကၠဴအိတ္ ေလး တအိတ္ကိုင္ၿပီးျပန္ထြက္လာ၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
လုပ္သမၽွကို တအံ့တၾသႏွင့္ လိုက္ၿပီးေငးေမာ ေနမိ၏။ အထူးသျဖင့္ စည္ပင္ဝင္းထဲက တဲ ဆိုတာကို အံ့ၾသျခင္း ျဖစ္သည္။ အဲဒါဖိုးလုံး၏ ေနရာဆိုတာ ဘယ္သူ မွ မသိၾကပါ။
ေတာ္ဝင္ပန္း ေဘာ္ဒါေဆာင္ႏွင့္ တၿခံေက်ာ္မွာ ရွိသည့္ၿခံႀကီးက အရင္ကဆိုရင္ စည္ပင္သာယာမွ ကတၱရာပုံး ေတြႏွင့္ ေက်ာက္ေတြထားသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ စက္ပစၥည္း
အေဟာင္းေတြလည္းထား၏။ အခုေတာ့ အဲဒါ ေတြမရွိေတာ့ပါ။ စည္ပင္သာယာမွေနၿပီး အျခား ဌာနတခုသို႔ လႊဲေျပာင္းေပးလိုက္ေၾကာင္းႏွင့္ ထိုဌာနကလည္း အေဆာက္အဦး
လာၿပီး မေဆာက္လုပ္ ရေသးေၾကာင္း ကိုေတာ့ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေတာ္ဝင္ပန္း ႏွင့္ အဲဒီၿခံၾကား ထဲ က ေနရာကလည္း အစိုးရ ႐ုံးေလးတခုျဖစ္သည္။ ဝန္ထမ္း သုံးေလးဦးသာ
ရွိ၏။ အျပင္က ၾကည့္လိုက္ရင္ လူ တေယာက္မွ မရွိဟုပင္ထင္ရသည့္ ႐ုံးေလးျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ အျခမ္းကေတာ့ အုတ္တံတိုင္းျမင့္ႀကီးကာ ထား သည့္ ၿခံက်ယ္ႀကီး
တခုရွိသည္။
တခါတုန္းက လမ္းမွာ ရက္ရက္စက္စက္လွသည့္ ေကာင္မေလးတေယာက္ေတြ႕ခဲ့သည္။ စကပ္ တိုတိုေလး ဝတ္ ထားၿပီး ေပါင္တံေတြကေဖြးႏုေန၏။ စကပ္က ၾကပ္လြန္းေတာ့
ဖင္ႀကီးကလည္း ကားေနသည္။ ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံး စိတ္ထ လာသည့္အတြက္ ဝတၱရားမပ်က္သူ႔ဟာႀကီးကို ထုတ္ၿပ လိုက္ရာ မ်က္ႏွာျဖဴျဖဴေလးရဲတြတ္သြားသည္။ ဒီလိုလွတဲ့
မိန္းကေလးဆိုရင္ အေမႊး တပင္မွရွိမွာ မဟုတ္ဘူးဟုေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ မထိန္းနိုင္ေတာ့ပါ။ မာ ေတာင္ ေနသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးထဲက အရည္ေတြ ျမန္ျမန္ထြက္ေအာင္ထုဖို႔
ယိုင္ရြဲ႕ေနသည့္ ၿခံဝန္းတံခါးကို တြန္း ၿပီး သစ္ပင္ေတြၾကားတိုးမိသည္။
ျမက္ခင္းရွည္ရွည္ႀကီး၏ အလြန္ ေဘာစကိုင္းႏွင့္ မေလးရွားပိေတာက္ပင္ေတြ ၾကားထဲတြင္ ျခဳံ ႏြယ္ေတြ အုပ္ ေန သည့္ တဲေလးတလုံးကို သြားေတြ႕သည္။ ေျမစိုက္တဲ ျဖစ္ၿပီး
အကာႏွင့္ အမိုးေတြက ကတၱရာစည္ ပိုင္းေတြကို ျဖန႔္ၿပီးလုပ္ထားျခင္း ျဖစ္သည္။ မ်က္ႏွာစာ ေလးဖက္မွာ သုံးဖက္ကို သံျပားေတြ အျပည့္ ကာထားၿပီး တဖက္ကို ေတာ့ တဝက္သာသာ ေလာက္ပဲကာထားသည္။ လြတ္ေနသည့္ ေနရာက ဝင္ေပါက္ထြက္ ေပါက္ သေဘာမ်ိဳး ျဖစ္သြားသည္။အထဲမွာလည္း သစ္သားစေတြ အမွိုက္ေတြျဖင့္ရႈပ္ေန
သည္။ မ်က္ကြယ္ရာ တခု ကိုရလိုက္ၿပီဟု သိလိုက္သည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးပုဆိုးကို ကြင္းသိုင္း၍ ေျမေပၚမွယာ ေဆာင့္ေၾကာင့္ထိုင္ၿပီး အားပါးတရ ထုေတာ့ သည္။ အခုနျမင္ခဲ့သည့္
 ေကာင္မေလး၏ ေပါင္တံေတြ၊ တင္ပါးကားကားႀကီး၊ အားလုံးက မ်က္လုံးထဲမွာ စြဲထင္ေနသည့္ အခါ အလြန္ထုလို႔ေကာင္းသည္။ ၾကာၾကာေတာင္ မထုလိုက္ရ အရည္ေတြ
တဗ်စ္ဗ်စ္ထြက္ သြား သည္။
စိတ္ဆႏၵေတြျပည့္ဝသြားေတာ့မွ ပတ္ဝန္းက်င္ကို အကဲခတ္ရင္း ဖိုးလုံးသေဘာက်သြားသည္။ ေနာက္ပိုင္းလည္း မၾကာခနေရာက္သည္။ စိတ္ထ လာရင္ ဂြင္းထုဖို႔ အျပင္
 ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ခ်င္ရင္လည္းလာေနတတ္၏။ အျပင္ကၾကည့္ရင္ တဲေလးကို မျမင္ရ ဘဲျခဳံေတြသာျမင္ရရာ ဖိုးလုံးအတြက္လၽွို႔ဝွက္ေနရာေလးတခု ျဖစ္လာ၏။
အထဲမွာရႈပ္ေနတာ ကိုလည္း ရွင္းပစ္လိုက္သည္။ သစ္အတိုအစေတြ သံျပားစေတြကို ျဖန႔္ခင္းၿပီး အေပၚကေန အိမ္ ကယူလာသည့္ ဖ်ာစုတ္ေလးကို ခင္းလိုက္သည့္ အခါ
ဖိုးလုံးတေရးတေမာ အိပ္ဖို႔ ေနရာ ေကာင္း တခုျဖစ္ သြားသည္။ ေလမိုး လည္းလုံ၏။ မိုးႀကီး ေလႀကီးက်သည့္ တိုင္ ကတၱရာေတြ မံထားသလို ျဖစ္ေနသည့္ အမိုး ေၾကာင့္
အထဲမွာ လုံျခဳံ ေႏြးေထြးသည္။ ေႏြခါဆိုရင္ေတာ့ အနည္းငယ္ အိုက္သည္။ ထိုေနရာကို မစိုးစိုးႏြယ္ သိေန၍ ဖိုးလုံး အံ့ၾသရသည္။
“အမက ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”
“ဒီအပိုင္းမွာ ငါမသိတာမရွိဘူး”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဘယ္လိုသိသလဲဟု ဖိုးလုံးရွည္ရွည္ေဝးေဝး ေတြးလိုစိတ္မရွိပါ။ ေလာေလာဆယ္ အရးႀကီးတာက မိန္း မတေယာက္ကို သူၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲကလိုလုပ္နိုင္
ဖို႔ပဲျဖစ္သည္။
“အင္းပါ ...အင္းပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာလုပ္ရမွာလဲ ေျပာေလ”
“ေရာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေပးလာသည့္ အိတ္ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အနက္ေရာင္ပိတ္စရွည္ရွည္ တခုကို ေတြ႕ရသည္။ အနံက လက္ သုံးလုံးေလာက္ပဲ ရွိမည္။ အရွည္ကေတာ့ တေတာင္
ခန႔္ရွိသည္။
“ညက်ရင္ နင့္တဲကိုသြား၊ လည္ပင္းက နတ္သမီး႐ုပ္ကေလးကို သုံးခါနမ္း”
“ႏႈတ္ခမ္းနဲ႔ လား၊ ႏွာေခါင္း နဲ႔လား မမစိုး”

“အေရးထဲ သူက တမူးသာေနေသးတယ္၊ နင့္ဖာသာနမ္းခ်င္သလိုနမ္း၊ သုံးခါျဖစ္ရင္ရၿပီ”
“အင္း”
“ၿပီးရင္ ဒီအဝတ္ နဲ႔ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္ၿပီး နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါလို႔ေျပာရမယ္၊ ေျပာၾကည့္စမ္း”
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ ဆီကိုလာပါ၊ အဲဒါလဲ သုံးခါ လား”
“ေအး၊ သုံးခါ၊ ၿပီးတာနဲ႔ နင္အိပ္ေနလိုက္ေတာ့၊ မ်က္လုံးက အဝတ္ကို မခၽြတ္ရဘူးေနာ္၊ နင္က နတ္သမီးကို ျမင္ လို႔ မရဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နတ္သမီးကို ျမင္တဲ့သူက႐ူးတတ္တယ္”
“ဟာ ...အမ ကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က႐ူးၿပီးသားေလ”
“အင္း ...တမူးသာလိုက္ျပန္ၿပီ၊ နင္႐ူးတာမ႐ူးတာ အေရးမႀကီးဘူး၊ နင္အဝတ္စည္း မထားရင္ နတ္သမီးက လွည့္ ျပန္သြားမွာ”
ဖိုးလုံးေတြးေတြး ဆဆ ဟန္ျဖင့္ စဥ္းစားေနလိုက္ၿပီး
“ကၽြန္ေတာ္က မျမင္ရေတာ့ နတ္သမီးလာတာ ဘယ္လိုသိမွာလဲဗ်”
“နတ္သမီး ကိုယ္နံ့က ေမႊးတယ္ဟဲ့၊ သူေရာက္လာတာ နဲ႔ နင့္နားမွာေမႊးႀကိဳင္သြားလိမ့္မယ္”
“ဒီလို လား၊ သူေရာက္လာေတာ့ေကာ”
“နင္လုပ္ခ်င္တာ လုပ္ေတာ့ေပါ့ ဟဲ့”
“သူက ခံမွာလား”
တရစ္ၿပီး တရစ္ရွည္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ရွည္ေတာ့ ဟန္မတူ ေဆာင့္ေဆာင့္ ေအာင့္ ေအာင့္ ေလ သံျဖင့္
“ေအး ခံမွာ၊ ခံခ်င္လို႔ နင့္ဆီလာတာ”
“အား ... မိုက္တယ္ ကြာ၊ ဒီညပဲ သြားေတာ့မယ္၊ ညတိုင္းရလား အမ”
“ဒါကေတာ့ ဘယ္ေျပာနိုင္မလဲ၊ နတ္သမီးေလး ေတြဆိုတာ အလုပ္မ်ားတယ္၊ အားရင္ေတာ့ လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ညတိုင္းသြားေစာင့္ မယ္ ဟဲဟဲ”
“ေအး က်န္ေသးတယ္၊ နင့္ ကိစၥၿပီးလည္း မ်က္လုံးက အဝတ္ကိ္ု မျဖဳတ္ရဘူးေနာ္၊ နတ္သမီး က အရင္ျပန္လိမ့္ မယ္၊ နတ္သမီး ျပန္သြားၿပီးအၾကာႀကီးေနမွ နင္ျပန္ရမယ္၊
ဟုတ္ၿပီလား”
“အိမ္ျပန္ရင္ေတာ့ မ်က္စိဖုံးစရာ မလိုဘူးေပါ့”
“မလိုဘူး”
“ညဖက္ ကၽြန္ေတာ္က ဘယ္အခ်ိန္သြားရမွာလဲ”
“ကိုရီးယား ကား လာတဲ့ အခ်ိန္ေလာက္ေပါ့ဟာ”
အခ်ိန္ ႏွင့္ေနရာကို ညႊန္ၾကားၿပီးေနာက္ လုပ္ေဆာင္ရန္ အဆင့္ဆင့္ကို စာေမးပြဲစစ္သလို ျပန္ေမးရာ ဖိုးလုံးက ဒီေနရာမွာေတာ့ မွတ္ဉာဏ္ ေကာင္းသည္။ တ လုံးမလြဲ
 ေအာင္ေျဖျပနိုင္လို႔ မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ေက်နပ္သြား သည္။
“ကဲ ဒါဆိုရၿပီ၊ နင့္ဖာသာၾကည့္ခ်င္တာ သြားၾကည့္ေတာ့”
အိမ္ေရွ႕ခန္းနားေရာက္မွ ဖိုးလုံးတေခါက္ျပန္လွည့္လာသည္။
“ဟိုဒင္း ...အမ၊ နတ္သမီးေတြက လည္းအေမႊးထူလားဟင္”
“ငါဘယ္သိမလဲ ဟဲ့၊ နင္ကလဲ ေခ်းမ်ားလိုက္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္က အဲဒါေတာ့ေၾကာက္တယ္ အမရဲ့၊ နည္းနည္းပါးပါး ဆိုအေၾကာင္း မဟုတ္ပါဘူး၊ အမ လိုအရမ္းမ်ား ရင္ေတာ့ မမိုက္ဘူး”
“ေစာက္ ေကာင္ေလး ...နင္...နင္က ငါ့ကို ေခ်ာင္းၾကည့္တယ္ေပါ့”
“မေခ်ာင္းပါဘူး ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားဖာသာ ေရခ်ိဳးၿပီး ထမိန္လဲေနတာကို ကၽြန္ေတာ္ျပတင္းေပါက္က ျမင္တာ၊ မဲေနတာ ပဲ”
“ဖိုးလုံး ... နင္ေနာ္၊ ေတာ္ေတာ္ ေစာက္လုပ္ရႈပ္ေအာင္လုပ္တယ္၊ သြားေတာ့၊ သူမ်ားလဲ ေလၽွာက္ ေျပာမေန နဲ႔ဦး”
“ဟာ ...ေျပာစရာလားဗ်ာ၊ နတ္သမီးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ ခင္ဗ်ား အေမႊးအေၾကာင္းလဲ မေျပာဘူး၊ မမစိုးက ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ ..ဟဲ...ဟဲ”
အိမ္ေရွ႕မွာ႐ုပ္ရွင္ျပန္ၾကည့္ရတာေတာင္ စိတ္မပါေတာ့ ညေနျမန္ျမန္ေရာက္ခ်င္ေနသည္။ ဖင္တႂကြႂကြ ႏွင့္ ထ လိုက္ ထိုင္လိုက္ျဖစ္ေနလို႔ ဦးတင္ထြန္းကေတာင္
မ်က္စိေနာက္ၿပီးေငါက္ သည္။
“ေဟ့ ေကာင္ဖိုးလုံး၊ မၾကည့္ခ်င္လဲျပန္ေတာ့၊ မင္းကိုဘယ္သူမွ ဆြဲထားတာမဟုတ္ဘူး၊ ေတာ္ေတာ္ ဂဏွာမၿငိမ္တဲ့ ေကာင္”
“ဦးေလးကလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
တဝက္ကားၿပီးသြားလို႔ အရွိန္တက္ေနသည့္ ဦးတင္ထြန္းက အျပည့္ကားေျပာင္းလိုက္၍ ဖိုးလုံး ျပန္ၿငိမ္သြားသည္။ ညေနပြဲဝင္ရမွာလည္းရွိလို႔ လုပ္ပုံလုပ္ နည္းေတြ ေသေသခ်ာခ်ာလိုက္ၾကည့္ ၿပီးမွတ္သားေနမိသည္။ ဘယ္လိုပုံစံ လုပ္ရရင္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေပါင္ၾကားထဲက သေကာင့္သားက
မာခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ လို႔ ထျပန္လာရသည္။ ထပ္ၿပီး အမာ မခံနိုင္ေတာ့ပါ။ မာလာရင္ မျဖစ္မေနထုရေတာ့မည္။ ထုလို႔ မျဖစ္ပါ။ ညပြဲ အတြက္ အရည္ေတြခ်န္
ထားရဦးမည္။
ဖိုးလုံး ျပန္လာေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္လည္း အျပင္ထြက္တာႏွင့္ တိုးသည္။
“မမ စိုး ဘယ္လဲ”
“ေစ်းဖက္ခနသြားမလို႔၊ နင္ျပန္ၿပီလား”
“ဟုတ္ကဲ့ အမ၊ အိမ္ျပန္အိပ္ၿပီး အားေမြးလိုက္ဦးမယ္ ...ဟား...ဟား...”
မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ဖိုးလုံး သူတို႔လမ္းထိပ္မွာလမ္းခြဲခဲ့ၾကသည္။
တညေနလုံး စိတ္ေျဖာင့္ေျဖာင့္ မေနနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနခဲ့ရသည္။ ေမွင္ရီေလးသမ္းလာသည္ႏွင့္ ဖိုးလုံးဖင္တႂကြႂကြ ျဖစ္လာ၏။ ညေနစာထမင္းကိုေတာင္ မနည္း မ်ိဳခ်ရသည္။
စားခ်င္စိတ္ကလုံးဝ မရွိပါ။ ဒါမ်ိဳးကိစၥဆိုတာ အားကုန္ သည္လို႔ ၾကားဖူးထားလို႔သာ ထမင္းကို အရစားမိျခင္းျဖစ္၏။
“အမႀကီးတို႔ ကိုရီးယားကား မၾကည့္ေသးဘူးလားဗ်”
အိမ္အလုပ္ေတြ လုပ္ေနၾကေသာ အမေတြကိုေလာေဆာ္မိသည္။
“ဟဲ့၊ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ ခုနစ္နာရီထိုးခါနီးမွလာ”
“ကိုရီးယားကားကလည္း ဒီေန႔ေတာ့ ေစာလာလိုက္တာမဟုတ္ဘူး”
ဒီေန႔မွထူးထူးဆန္းဆန္း ျဖစ္ေနသည့္ေမာင္ငယ္ကို အေမေတြ သိပ္ၿပီးေတာ့ အံ့ၾသတႀကီး မလုပ္ၾကပါ။ ဖိုးလုံးက အ ႐ူး မဟုတ္ပါလား။ အခ်ိန္ကို ဘယ္လိုအသုံးခ်ရမည္ နည္းဟု
ဉာဏ္ မွီ သေလာက္ေတြးရင္း ေရခ်ိဳးဖို႔ ဖိုးလုံး စိတ္ကူးရသြားသည္။ နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ရမည္ ဆိုေတာ့ ကိုယ့္ဖက္က ညစ္ပတ္နံေစာ္ေနလို႔ မျဖစ္ပါ။ နတ္သမီး လာရင္ ေမႊးရနံ့ေတြ
ရလိမ့္မည္ဟု မစိုးစိုး ႏြယ္ကလည္း ေျပာထားသည္။
ေခ်းေညႇာ္ေတြေျပာင္စင္ေအာင္ အထပ္ထပ္သန႔္စင္ၿပီး ဆပ္ျပာသုံးႀကိမ္တိုက္လိုက္သည္။ အထူး အေနျဖင့္ သူ႔ ပစၥည္းႀကီးကို ေသေသခ်ာခ်ာပြတ္တိုက္ေဆးေၾကာရ၏။
 ဥေတြက အစ ဂ႐ုတစိုက္ပြတ္တိုက္ေပးလိုက္သည္။ ေရခ်ိဳးအဝတ္အစားလဲၿပီး ခ်ိန္တြင္ အမေတြလည္း TV ေရွ႕တြင္ ထိုင္ေနၾကသည္ကို ျမင္ရ၏။ အခ်ိန္က်ၿပီျဖစ္လို႔ ရင္တဖိုဖိုႏွင့္
အိမ္ထဲကထြက္ခဲ့သည္။ စိတ္လႈပ္ရွားလြန္းလို႔ လမ္းမွာေတြ႕သည့္လူေတြက ႏႈတ္ဆက္ၾကသည္ကို ပင္ေကာင္းေကာင္း ျပန္ မေျပာနိုင္။ သူ၏ ဝပ္က်င္းေနရာေလးဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕
 ႏွင့္လာခဲ့၏။ လမ္းမွာ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ရသည္။ မီးေတြ လင္းေနေသာ္လည္း အိမ္ကေတာ့ တိတ္ဆိတ္လို႔ေန၏။

ေႁမြမေၾကာက္ကင္းမေၾကာက္ႏွင့္ ျမက္ရိုင္းေတာကိုတိုးၿပီးတဲေလး ထဲသို႔ဝင္ခဲ့သည္။ ဖိုးလုံးသြား ေနက်ျဖစ္လို႔ ေၿခ သြားလမ္းေၾကာင္းေလး ထင္ေန၍ သြားရတာေတာ့ အခက္အ
ခဲမရွိပါ။ တဲထဲ မွာေမွာင္ေနေသာ္လည္း အမိုးႏွင့္ အကာၾကားမွာလိပ္ၿပီးထိုးထားသည့္ ဖ်ာကို ဆြဲထုတ္လိုက္ ၿပီး သစ္သားျပားေတြ ခင္းထားသည့္ ေပၚမွာထပ္ ခင္း ၿပီး  ထိုင္လိုက္
သည္။ ေန႔ခင္းဖက္ အလင္း ေရာင္ရွိရင္ေတာ့ ေျခရင္းဖက္က နံရံသံျပားမွာ ေကာ္ေတြစီးက်ထား သလို အစင္းေၾကာင္းေတြ ရွိသည္ကို ျမင္ရမည္ျဖစ္သည္။ ဒီထဲမွာ ဂြင္းလာထု
တိုင္း အဲဒီနံရံဆီ အရည္ေတြပန္း ထုတ္တာ ဖိုးလုံး အက်င့္ ျဖစ္သည္။ အရည္ျဖဴျဖဴေတြ နံရံတေလ်ာက္တအိအိ စီးက်လာတာကို ထိုင္ၾကည့္ ရ တာေလာက္ ေကာင္းသည့္
အရသာမရွိပါ။ ဒီညေတာ့ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚကို ပန္းထုတ္ရေတာ့ မွာမို႔ ဖိုးလုံး ေပ်ာ္  ေ န သည္။
ထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ လည္ပင္းကဆြဲႀကိဳးေလးကို ပင့္ေျမႇာက္၍ ႏႈတ္ခမ္းတြင္ေတ့လို႔ သုံးခါ နမ္းစုပ္ လိုက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္ သင္ထားသည့္ အတိုင္းရြတ္လိုက္သည္။
“နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီးကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုလာပါ၊ နတ္သမီး ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို လာပါ”
ၿပီးတာႏွင့္ အိတ္ထဲက အဝတ္စကိုထုတ္၍ မ်က္လုံးကိုစည္းေႏွာင္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚလွဲခ်လိုက္ သည္။ တဲေလး ထဲက ၀ိုးတဝါး အလင္းေရာင္ပင္ဖိုးလုံးအျမင္အာ႐ုံမွာမရွိေတာ့ လုံးဝ
 ေမွာင္မဲ သြား၏။ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး လဲေလ်ာင္း ေနရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မ်ားညာလိုက္သလားဟု အေတြးဝင္လာ မိ၏။ သူမ်ားေတြက ဖိုးလုံးကို စေလ့ေနာက္ေလ့ ရွိေသာ္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္
ကေတာ့ ဒီလိုမလုပ္ တတ္ပါ။ သူမ်ာကစရင္ေနာက္ရင္ ေတာင္ သူကဝင္ေျပာတတ္ ေသး၏။ ဖိုးလုံးအေပၚမွာ ေစတ နာ ထားသူျဖစ္လို႔ မဟုတ္တာေတာ့ ေျပာလိမ့္မည္ မထင္ပါ။
နည္းနည္း အားထက္လာၿပီးေနာက္ ဖိုးလုံး လုံခ်ည္ကို ေျဖခ်၍ သူ႔ဟာႀကီးကို တရြရြပြတ္ေပး ေန မိသည္။ ရင္ ေတြလည္း တဒိုင္းဒိုင္းခုန္ေန၏။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အလြန္ေမႊးသည့္
ရနံ့တခုက ဖိုးလုံး ႏွာေခါင္းထဲသို႔တိုးဝင္ လာ သည္။ နတ္သမီးေရာက္လာေပၿပီ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ဖိုးလုံးကို မညာပါ။
“နတ္ ...နတ္...သမီးလား”
ကတုန္ကရီႏွင့္ ေမးလိုက္သည့္ အေမးကို ျပန္ေျဖသံမၾကားရေသာ္လည္း အနားမွာလူတေယာက္ ထိုင္လိုက္သလို အသံၾကားလိုက္ရသည္။ စိတ္ထင္သည့္ ဖက္သို႔ လက္ ကို
ဆန႔္ထုတ္လိုက္သည့္ အခါ ေပ်ာ့အိေသာ အသားစိုင္ တ ခုကို သြားစမ္းမိသည္။ ေျပာင္ေခ်ာေခ်ာ အဝတ္စကိုလည္း သတိထားမိသည္။ အ႐ုပ္ေတြထဲက နတ္သမီးပုံ ေတြ လို
အခၽြန္အတက္မာမာေတြမရွိ၊ နတ္သမီးက လူလိုပဲ ဝတ္လာပုံရသည္။ တေရြ႕ေရြ႕ ႏွင့္ လက္ ကိုေရႊ႕ ၾကည့္ လိုက္ေသာအခါ နတ္သမီး၏ တင္ပါးႀကီးကို ကိုင္မိေနေၾကာင္း သိလိုက္၏။
သက္ျပင္းခ်သံလိုလို ၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ အဝတ္စက ဖိုးလုံးလက္ကို ထိၿပီးေအာက္သို႔ က်သြားသည္။ အေပၚ ကို တိုးၿပီးစမ္းၾကည့္လိုက္ေသာအခါ အဝတ္ခံမေနေတာ့ဘဲ
ပကတိ အသားကို စမ္းမိ၏။ ေႏြးေထြးေသာ အသား က ေခ်ာမြတ္ေနသည္။ ေလၽွာက္စမ္းေနသည့္ ဖိုးလုံးလက္ကို ႏူးညံ့သည့္ လက္တခုက ဆြဲယူေနရာေျပာင္း  ေပး လိုက္သည္။
စိုစိစိ ေနရာတခု သို႔ လက္ေရာက္သြားသည္။ အလြန္လည္းႏူးညံ့သည္။ အ႐ူးေပမယ့္  ဘယ္ေနရာ ဆိုတာသိ လိုက္သည့္ အတြက္ ဖိုးလုံးရင္ခုန္သံေတြ တဒိုင္းဒိုင္းဆူညံသြား၏။
စိုအိအိ ႏႈတ္ခမ္းသားေတြ၏ အေပၚဖက္ ႏွင့္ ေဘးဖက္ဆီသို႔ လိုက္ပြတ္ၾကည့္လိုက္သည့္ အခါ အနည္းငယ္ၾကမ္း သလိုျဖစ္ေနသည္မွအပ အေမႊးအျမင္ မေတြ႕ပါ။ နတ္သမီးက
အေမႊးမပါ ေၾကာင္းသိလိုက္ရလို႔ ဖိုးလုံးေပ်ာ္သြား သည္။ နတ္သမီးက သူ႔ဟာကို ကိုင္ေစခ်င္ပုံရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေဘးဘီကို ေလၽွာက္ၿပီးစမ္း မေနေတာ့ဘဲ အ ကြဲေၾကာင္း အ
တြင္းကိုသာ လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလုံး အာ႐ုံေတြထဲတြင္ ၾကည့္ဖူးသည့္ ကားေတြထဲက မိန္းမအဂၤ ါေတြ၏ ပုံကို ျမင္ေယာင္လာ၏။ အကြဲေၾကာင္း ေအာက္နားတြင္
အေပါက္ရွိိ၏။ အေပၚဖက္နားမွာ အ ေစ့ရွိသည္။
ႏွစ္ခုလုံးကို စမ္းသပ္မိသည့္ အခါ ဖိုးလုံးဝမ္းသာသြား၏။ နတ္သမီးလည္း လူအတိုင္းပဲျဖစ္ပါ သည္။ ဟိုကား ေတြ ထဲ က မိန္းမေတြလို လက္တဆစ္ေလာက္အေစ့ႀကီးေတာ့
မရွိပါ။ ခပ္ေသး ေသးပင္ျဖစ္၏။ အစိႏွင့္ အေပါက္ကို စိတ္ရွိလက္ရွိ ကလိေပးလိုက္ေသာ အခါ နတ္သမီးလည္း တြန႔္တြန႔္သြားသည္။ အင့္ကနဲအင့္ကနဲ အသံ တိုးတိုး ေလးကို
လည္း ၾကားရသလိုလိုရွိသည္။ ဖိုး လုံး၏ ဟာႀကီးကလည္း ေထာင္မတ္တက္လာၿပီး ေပါက္ကြဲထြက္ေတာ့ မတတ္ခံစားရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ၿပီ၊ လုပ္ခ်င္ၿပီ”
လွဲေနရာမွ ထထိုင္ၿပီး အငမ္းမရေျပာမိသည္။ နတ္သမီးရွိမည္ ထင္ေသာဖက္သို႔ လက္ကိုဆန႔္ လိုက္ရာ ေပ်ာ့အိ သည့္ အသားဆိုင္ေနာက္တခုကို ထပ္တိုးမိျပန္သည္။
 ၿပီးေတာ့ ေနာက္တခု။ နတ္သမီး၏ ရင္သား ေတြပင္ျဖစ္ ရမည္။ ဘယ္တခုညာတခု ကိုင္ၿပီးညႇစ္လိုက္ရာ နတ္သမီး ဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကို
ဖက္ၿပီးတြန္းလွဲလိုက္သည္။ နတ္သမီးက အလိုက္သင့္လွဲခ်လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခြၿပီးဖက္လိုက္ရာ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက နတ္သမီး ဝမ္းဗိုက္ဟု ထင္ရသည့္ ေနရာကို
သြားေထာက္မိသည္။ ဖိုးလုံးေအာက္ဖက္ကို အနည္းငယ္ေလၽွာ ေပး လိုက္ ခ်ိန္တြင္ နတ္သမီးက ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး သူမ၏ အဝတြင္ေတ့ေပးသည္။  ေအာက္မွာ
တြင္းေပါက္ တခု ရွိမွန္း သိလိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ ဖိုးလုံး အားကုန္ေဆာင့္ ထိုးလိုက္၏။ ဆီးခုံခ်င္း ဗ်န္းကနဲ ရိုတ္မိသည္ အထိ တဆုံးဝင္သြားသည္။ နတ္သမီးကလည္း
ဖိုးလုံးကို တင္းၾကပ္စြာ ဖက္ လိုက္၏။
ေပ်ာ့ေျပာင္းအိစက္သည့္ ခႏၶာကိုယ္ခ်င္း အထိအေတြ႕သာမက သူထိုးသြင္းထားသည့္ အတြင္းဖက္က ဆြဲညႇစ္ ထား သလို အထိအေတြ႕က ဖိုးလုံးရင္ကို မီးဟုန္း
ဟုန္းေတာက္ေစ ေတာ့ ၏။ ၾကမ္းေပၚမွာ လက္ကိုေထာက္၍ အားယူၿပီး မရပ္မနား အားကုန္ေဆာင့္ မိေတာ့သည္။ ဒီ ေလာက္ေကာင္းသည့္ အရသာမ်ိဳးဖိုးလုံးတခါမွ
မရဖူးပါ။ ကိုယ့္လက္ႏွင့္ ကိုယ္ကိုင္ၿပီး ဂြင္းထုရ သည့္ အရသာႏွင့္ ျခားနားလြန္းလွ၏။ အတြင္းဖက္က ေစးပိုင္အိစက္သည့္ အထိအေတြ႕တခုက ဖိုးလုံး၏ အထစ္ ကို
ထက္ေအာက္ အျပန္အလွန္ ပြတ္ေပးေနသလိုပင္။ ခံလို႔ေကာင္းသည့္ ထို အရသာက ဖိုးလုံးကို မရပ္မနားေဆာင့္ေနေစဖို႔ တိုက္တြန္းေစ့ေဆာ္ေန၏။
ေကာင္းလြန္းလို႔ ဖိုးလုံးၾကာၾကာမေဆာင့္နိုင္ပါ။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ အရည္ေတြ ျဖန္းပက္ ခ်လိုက္ဖို႔ပင္ မလုပ္လိုက္နိုင္ေတာ့ဘဲ အထဲမွာပင္ အရသာ
ရွိစြာ တဗ်စ္ဗ်စ္ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္။ အရည္ ထြက္ သြားေသာ္ လည္း ဖိုးလုံးမနားခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ ျပန္မထုတ္ဘဲ အသက္မရႈနိုင္ေအာင္ေမာလာသည္ အထိ
ဆက္ကာ ဆက္ကာ ေဆာင့္ သြင္းေနမိသည္။ မခံနိုင္ေအာင္ေမာမွ ေမႊးပ်ံ႕ေနသည့္ နတ္သမီးကိုယ္ေပၚမွာ ေမွာက္ၿပီးနား သည္။
“မၿပီးေသးဘူးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ဦးမွာ၊ ကၽြန္ေတာ္လုပ္ ဦးမွာ”
ေမာပန္းတႀကီးႏွင့္ ေျပာမိသည့္အခါ နတ္သမီးက သေဘာတူပါတယ္ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး ေက်ာျပင္ကိုလက္ သည္းျဖင့္ ကုပ္ျခစ္၏။နတ္သမီးက လူစကားနား
လည္ေသာ္လည္း လူစကားေတာ့ေျပာတတ္ပုံမရပါ။ ဖိုးလုံးက လည္း စကားေျပာဖို႔လာတာမဟုတ္လို႔ ဒီအတြက္ စိတ္အေႏွာက္အယွက္မျဖစ္ပါ။ လူကေမာလာသည့္တိုင္
သံ ေခ်ာင္းႀကီး တမၽွမာေက်ာေနေသးသည့္ သူ႔ ဟာ ႀကီးကို နတ္သမီးအ  ေပါက္ ထဲမွာ စိမ္ႏွစ္ထားရင္း ဇိမ္ယူၿပီးနား ေနမိ၏။ အေမာေျပေတာ့မွ ျပန္ၾကဳံးထၿပီး စိတ္ ရွိ
လက္ရွိလုပ္ျပန္ သည္။  နတ္သမီး၏ အေပါက္ထဲမွလည္းအရည္ ေတြ တစိမ့္စိမ့္ စီးယိုထြက္လာသည့္ အခါ အသံ ေတြ တဗြပ္ဗြပ္ ႏွင့္ တဲေလးထဲမွာဆူညံေနသည္။ နတ္
သမီး ဆီ က လည္း ဟင္း ...ဟင္း ႏွင့္ ညည္းသံ လိုလို ေလး ေတြၾကားလာရသည္။ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ ဖိုးလုံးလည္း ေကာင္း လာျပန္ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလး....အေမေရ ...ေကာင္းလိုက္တာဗ်၊ ဟား ....အား ...မိုက္တယ္ဗ်”
ဝမ္းေခါင္းသံႀကီးျဖင့္ အားပါးတရေျပာရင္း အရည္ေတြ ပန္းထုတ္မိျပန္သည္။
“မသြားပါ နဲ႔ ဦး နတ္သမီး ရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးလို႔ပါ၊ ဝေအာင္လုပ္ပါရေစ”
ဒီတခါေတာ့ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေပ်ာ့ေခြက်သြား၏။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္ျပန္တက္လာမည္ဟု ဖိုးလုံး ယုံၾကည္ပါ သည္။ ဖိုးလုံးေမာသလိို နတ္သမီးလည္းေမာေနသည္။
သူမ၏ အသက္ရႈသံ လည္း ျမန္ၿပီး ျပင္းသည္။ နတ္သမီး ၏ ထြက္သက္ေလက ဖိုးလုံးပါးျပင္ကို လာလာၿပီးတိုးေန၏။ အေမာေျပသည့္ အခါေပ်ာ့ေခြေနသည့္ ဟာႀကီးကို
 ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ျပန္လည္ တင္းမာလာ ေအာင္ လက္ျဖင့္ဆြသည္။ ဒီတခါေတာ့ ျပန္တက္ဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ၾကာ၏။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး၏ ေဂြးဥေတြကို လက္ျဖင့္ ခပ္ဖြဖြညႇစ္ေပးလိုက္ေတာ့မွ ျပန္လည္ၿပီးတင္းမာ တက္ လာ သည္။
အထဲကို သြင္းလို႔ရေလာက္ေအာင္မာလာသည့္ အခါ ျပန္ၿပီးအလုပ္စ၏။ ဒီတခါေတာ့ နတ္သမီး ကူဖို႔ မလို ေတာ့ ပါ။ အေနအထားကို ဖိုးလုံးသေဘာေပါက္သြားသည့္
အတြက္ အကြဲေၾကာင္း တ ေလၽွာက္ေမၽွာကာ ပြတ္လိုက္ၿပီး အိအိေလး ျဖစ္သြားသည္ႏွင့္ ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ဖိုးလုံးကိုညႇပ္ထားသည့္ နတ္သမီး၏ ေပါင္တံႀကီးေတြ
ကား ထြက္သြားသည္။ ထိုေပါင္ႀကီးႏွစ္ေခ်ာင္း ကို ဘယ္ညာေပြ႕ၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သည္။ အေတြ႕အၾကဳံလည္း ရွိသြားလို႔ အားစိုက္ၿပီး အတင္းမလုပ္ေတာ့။ မေမာေအာင္ခပ္
မွန္မွန္ လုပ္သည္။ သို႔ေသာ္လည္း စိတ္ထ လာသည့္ အခါ မွာ ေတာ့ ဘာကိုမွမသိေတာ့ နတ္သမီး တကိုယ္လုံးဖ်ာေပၚမွာ ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ ႏွင့္ ေရြ႕သြားေအာင္
အား ကုန္ လုပ္မိျပန္ေတာ့သည္။ ထိုတခ်ီ ၿပီးသည့္ အခါ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း ေပ်ာ့ေခြက်သြားသည္။ သူ႔ကိုယ္ထဲမွာ ထပ္ ပန္း စရာ အရည္ေတြ မရွိေတာ့လို႔ေတာင္
ထင္မိသည္။
နတ္သမီးေဘးမွာ ကပ္ကပ္သပ္သပ္ ဝင္လွဲခ်လိုက္ၿပီး အနားယူေနစဥ္ ေဘးမွာ ဟာကနဲျဖစ္ သြားသည္။ နတ္သ မီး ျပန္ေတာ့မည္ ထင္သည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဖိုးလုံးတညလုံး
လုပ္ေနခ်င္၏။ ဒါေပမယ့္ လူက ေတာ္ေတာ္ေမ်ာ့ေနလို႔ မတားနိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မၾကည့္ဖို႔ မ စိုးစိုးႏြယ္က မွာထားလို႔ အဲဒီဖက္ကို မလွည့္ဘဲ ဆက္ၿပီးမွိန္း
 ေနလိုက္သည္။ လႈပ္ရွားသည့္ အသံတခ်ိဳ႕ ၾကားရၿပီးေနာက္ အခန္းထဲမွာ အေမႊးနံ့ေတြေလ်ာ့က်သြားသည္။ နတ္သမီး ဆီက က်န္ခဲ့သည့္ အႂကြင္းအက်န္ ရနံ့ေတြ
 ေလာက္ပဲရွိေတာ့သည္။
“ေနာက္ေန႔ လည္းလာပါဦး နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေစာင့္ပါ့မယ္”
နတ္သမီးၾကားနိုင္မၾကားနိုင္ မသိေသာ္လည္း ဖိုးလုံး တမ္းတမ္းတတ ႏွင့္ လွမ္းေျပာလိုက္မိ၏။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အပိုင္​း၃ ​ေမ်ွာ္​

​ေက်းဇူးတုန္​႔ျပန္​​ေသာ အ​ေနနွင္​့ ​ေပၚလာ​ေသာ ​ေၾကာ္​ျငာ​ေလးမ်ားကို နွိ္​​ပ္​​ေပးၾကပါ​ေနာ္​၊စာအုပ္​မ်ား ​ေန႔တိုင္​း အသစ္​တင္​​ေပးပါတယ္​၊​ေန႔တိုင္​း ဝင္​​ေရာက္​ဖတ္​ရႈႏုိင္​ပါတယ္​၊အင္​တာနက္​ဖြင္​့ၿပီး စာအုပ္​ အသစ္​မ်ားရယူႏုိင္​ပါတယ္​။