ဒုတိယ နတ္သမီး အပိုင္း(၃)
ေနာက္တေန႔ မနက္မွာ အိပ္ယာက အေစာႀကီးထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ကို ေက်းဇူးတင္စကားေျပာဖို႔ သြား၏။ ေပ်ာ္လြန္း လို႔ ညက တညလုံးေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ သူအရင္လို ေကာင္မ ေလး ေတြကိုျမင္ရင္ ေတာ္ရာမွာ ဂြင္း သြားထုရသည့္ ဘဝမဟုတ္ေတာ့။ သူမ်ားေတြလို ပင္ မိန္းမ တေယာက္ကို လုပ္ဖူးခဲ့ေပၿပီ။ မိန္းမေတာင္မဟုတ္
ဖိုးလုံးလုပ္ခဲ့ရတာက နတ္သမီးျဖစ္ သည္။ ေနာက္ၿပီး တျခားမိန္းမေတြလို ရြံစရာေကာင္းသည့္ အေမႊးေတြမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္
ကူညီလို႔သာ ဖိုးလုံး လူျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသည္။ အတြင္းတံခါးပါ ပိတ္ထားလို႔ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ လင္ မယား အိပ္ယာက နိုးၾကေသးပုံမေပၚပါ။ အျပင္သံဆန္ကာ တံခါးကိုေတာ့
ဖိုးလုံးလက္ႏွိႈက္ၿပီး ဖြင့္ တတ္သည္။ အတြင္းတံခါးပါပိတ္ ထားရင္ေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း မလုပ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ ေလၽွာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္မွာ မနက္စာ စား ၿပီး
သည္ႏွင့္ မေနနိုင္ဘဲျပန္ထြက္မိ၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိပ္ယာက နိုးဖို႔လည္း မေသခ်ာေသးလို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာ သြားထိုင္ေန လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို အရင္လိုဖိုးလုံး ဟု ထင္ၿပီး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စၾကေနာက္က်သူေတြကို ဖိုးလုံး ညတုန္းက နတ္သမီး အ ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ႀကိတ္မွိတ္
ထားရ၏။ ထုတ္ေျပာလိုက္မိရင္ နတ္သမီးႏွင့္ေနာက္ ထပ္ တ ႀကိမ္ မေတြ႕ရမွာစိုးသည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ ေလာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီထြက္ လာခဲ့သည္။
အိမ္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည္ကိုေတြ႕လို႔ အသံျပဳၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ေဘးဖက္က မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ထူးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဘးကေနပတ္ၿပီးဝင္သြားရာ ေျခရင္းဖက္ေဘး
က ေရ တိုင္ကီမွာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အဆင္ေျပလားဖိုးလုံး”
“ေျပတာမွ အရမ္းေျပတာပဲ မမစိုးရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဲဒါ လာေျပာတာ၊ ညက အျပန္ထဲက ဝင္ေျပာမလို႔ ပဲ၊ အမတို႔ အိမ္ကတံခါးပိတ္ထားလို႔”
“ေအာ္ ... မင္း အဆင္ေျပရင္ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့”
“အမ ေယာက္်ားႀကီးလဲ -ီးျပန္ေတာင္ နိုင္ပါေစဗ်ာ”
“ဘာေျပာတယ္”
“ဦးေလးက ပန္းေသၿပီး -ီး မေတာင္နိုင္လို႔ အမ ကိုမလုပ္နိုင္ဘူး မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီ တဲ့ အတြက္ အမ ေယာက္်ားလဲ ျပန္ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတာေလ”
“နင္ ...နင္ ေနာ္ ...ငါ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရမလား”
မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ဖိုးလုံးကို ခြက္ႏွင့္ ရြယ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမမူမိပါ။ သူေျပာလိုရာကို စြတ္ေျပာ ေန၏။
“ဦေလး သနားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ကို မလုပ္ရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေခြထဲမွာ သူမ်ား ေတြလုပ္တာပဲ ထိုင္ ၾကည့္ေနရတာေပါ့”
“ေအာ ...ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လား”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမယ္၊ ဟဲဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရေရလည္လည္ႀကိဳက္ သြားၿပီ၊ နတ္ သမီးက ေန႔ တိုင္းလာမွာလား အမ”
“ဒါေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ၊ အားရင္လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းသြားေစာင့္မွာပဲ”
“အင္းေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္သေဘာေပါ့၊ နင္လူတကာေလၽွာက္ေျပာလို႔ မလာေတာ့မွ ငါ့ကိုရန္လာ မလုပ္နဲ႔”
“ဘယ္သူမွ မေျပာဘူးစိတ္ခ်”
“ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ၊ ငါ ထမိန္လဲေတာ့ မလို႔ နင္ၾကည့္ဦးမလား၊ မၾကည့္ရင္လဲ သြားေတာ့”
အ႐ူးေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဖိုးလုံးက သိတတ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က သူ၏ အဖိုးမျဖတ္နိုင္သည့္ ေက်းဇူး ရွင္ႀကီး မဟုတ္ပါလား။ ထြက္သြားရန္ျပင္ေသာ္လည္း မ်က္စိက
ေတာ့ ေရစိုထမိန္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ေရာက္သြား သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းပါးလႊာသည့္ ထမိန္က ေရ စိုသည့္ အခါ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ကိုယ္မွာတသားထဲကပ္ေနသည္။ အ ေရာင္ကလည္း
အျဖဴလိုလို အဝါ လိုလိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ရာေအာက္က ညိဳဝင္းသည့္ အသားကို အတိုင္းသား ျမင္ေန ရ၏။ ခက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ဝတ္ထားလို႔ ရင္သားကလည္း တဝက္ေလာက္ထြက္ေန
သည့္ အျပင္ ပါးလြန္း သည့္ ထမိန္ ေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ ေဖါက္ျမင္ေနရသည္။
“ကဲဘာလုပ္ရမွာလဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးလုံး သုတ္ကနဲလွည့္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ က်န္ ေနသည့္ စကားကို ဆက္ေျပာမိသည္။
“နတ္သမီးက အေမႊးမရွိဘူး သိလားအမ၊ ေျပာင္ေခ်ာေနတာပဲ”
“ရိတ္ထားတာ ေနမွာေပါ့”
“ဘာျဖစ္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရိတ္တာပဲလို႔”
“ကဲပါ ...သြားပါေတာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီကေန ျပန္လာရင္း ေက်းဇူးရွင္ကို ထမိန္တထည္ေလာက္ေတာ့ ဝယ္ေပးသင့္သည္ဟု အေတြး ေပါက္ မိသည္။ အခုန မစိုးစိုးႏြယ္ ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္က အရမ္း
ေဟာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အတြက္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးသင့္သည္။ ဖိုးလုံးထက္ အသက္ႀကီးသူလည္း ျဖစ္လို႔ ကန္ေတာ့သင့္ သည္ဟုထင္မိသည္။ ဖိုး လုံးမွာ အိမ္ကေပးတဲ့
မုန႔္ဖိုး ႏွင့္ ဟိုက ဒီက ေပးတတ္ၾကသည့္ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုထားတာ အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ ရွိပါသည္။ ထမိန္ ဝယ္ဖို႔ ေလာက္မေလာက္ေတာ့ မသိပါ။ အမေတြကိုပဲ အပူကပ္
ရေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း အမႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကျပန္လာတာႏွင့္ ပါတိတ္ထမိန္ တထည္ဝယ္ ေပးဖို႔ ပူဆာသည္။
“ဘာလုပ္ မလို႔လဲ၊ နင္ဝတ္ဖို႔လား ဖိုးလုံးရဲ့”
“ဟုတ္ပါဘူး၊ ကန္ေတာ့မလို႔”
“ဘယ္သူ႔ကိုလဲ၊ မမႀကီးကိုလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို”
အလုပ္ကျပန္လာၿပီး ညစာခ်က္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အမေတြက ဖိုးလုံးစိတ္႐ူးေပါက္တာသက္သက္၊ ေနာက္ေန႔ ေမ့သြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆကာ ဝယ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။
“တကယ္ေနာ္၊ ဝယ္မေပးလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆီက ယူေပးလိုက္မွာ”
“ေအးပါ၊ စိတ္ခ်၊ ဝယ္ေပးမယ္”
စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္ ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမွာေတာက္တိုမယ္ရ ဝင္ကူေပးေနမိသည္။ သူလည္း ထမင္းေစာေစာ စား ခ်င္ေနပါသည္။ အခ်ိန္က်ရင္ နတ္သမီးကိုေတြ႕ဖို႔ သြားရဦးမည္
မဟုတ္ပါ လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က နတ္သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလြန္စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ အဝတ္ စည္းၿပီး နာရီသံေခ်ာင္းေတြ ဖိုးလုံးမေရတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ား လာသည္
အထိေစာင့္ သည္။ နတ္သမီးက ေရာက္မလာပါ။ ညဉ့္နက္သန္းေခါင္ အထိဖိုးလုံးျပန္မလာသည့္ အခါ အမေတြ လည္းစိတ္ပူၾကသည္။ ကိုစိုးေအာင္လည္း ဟိုေျပးဒီေျပးႏွင့္ ဖိုးလုံး
ကို လိုက္ရွာရင္း အလုပ္မ်ား သြားရ၏။ ဖိုးလုံးျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သူတို႔လည္းစိတ္ေအးရသည္။
နတ္သမီးေရာက္မလာသည့္ ကိစၥတြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ပ်က္ကြက္သည့္ အတြက္ နတ္သမီး စိတ္ဆိုးၿပီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမိန္ဝယ္ေပးဖို႔ အမေတြကို ေျပာျပန္သည္။ သူတို႔ကလည္း ဖိုးလုံး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဝယ္ေပးမည္ေျပာၿပီး အလုပ္မ်ားေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ က်ျပန္။
ထိုညတြင္ လည္း နတ္သမီးေပၚမလာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုႀကီးလာၿပီး အိမ္မွာပြဲၾကမ္းေတာ့ ၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္တရက္က ႐ုံးပိတ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍
အမႀကီးက ေစ်းမွာ သြားဝယ္ေပးသည္။
လက္ထဲကို ပါတိတ္ထမိန္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးဆြဲၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ဖိုးလုံး အေျပး လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အခန႔္သင္ပင္ေတြ႕ရသည္။
“ေဟာ ...ဘာတုန္း ဖိုးလုံး”
“အမ ကို လာကန္ေတာ့တာ”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔ကန္ေတာ့ရတာတုန္း”
ဖိုးလုံး ဘာမွမေျပာဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ေရွ႕မွာ ထမိန္ထုပ္ေလးခ်ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ကန္ေတာ့၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း မေန တတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို အတင္းျပန္ထခိုင္း၏။
“ရၿပီ၊ ရၿပီ ထေတာ့၊ နင္ဘာစိတ္႐ူးေပါက္လာတာလဲ”
“မမစိုးက လည္း ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
“ေအးေလ ..ထားပါေတာ့ ငါ့ကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ”
“ဟိုတရက္က ကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ အမ က ထမိန္ေဟာင္းေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးတာ၊ ဒါကို ဝတ္ခ်ိဳးေနာ္ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေခါင္းကုပ္ရင္း အိမ္အတြင္းဖက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ကေတာ့ အိပ္ေနပုံရသည္။ ခါ တိုင္းလို TV ေရွ႕မွာ မေတြ႕ရပါ။
“ေနာက္ၿပီး အမကို ကန္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အိမ္က မမႀကီးတို႔ကလည္းေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ဝယ္မေပး ၾက ဘူး၊ ေက်းဇူးရွင္ကို မကန္ေတာ့လို႔ နတ္သမီးက စိတ္ဆိုးလား မသိ
ပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာတာ ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းေစာင့္ ေနရတယ္၊ အခု မမစိုးကို ကန္ေတာ့လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ သူစိတ္ဆိုးေျပၿပီး လာခ်င္ လာမွာေပါ့ ေနာ္ အမ”
“အဲဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေလ၊ ကဲကဲ ခုံမွာ ထိုင္၊ ၿပီးရင္ မင္းဦးေလး လာလိမ့္မယ္၊ သူ စီဒီ အသစ္ေတြရထား တယ္”
“မၾကည့္ေတာ့ဘူး အမ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕ပဲလုပ္ေတာ့မယ္၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ႔ အမ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီထဲကို သြားသြား ႏွပ္ေနတာ အမ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
ဖိုးလုံး အေမးေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳ မခ်ဥ္ျဖစ္သြားသည္။
“ငါ လမ္းသြားရင္း ရႉရႉး အရမ္းေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီထဲ မွာလူမရွိဘူး ဆိုၿပီးဝင္လာတာ၊ အထဲမွာ နင္အိပ္ေန တာ နဲ႔ ငါ့မွာ အျပင္မွာပဲ ေပါက္ခဲ့ရတယ္”
“တကယ္အိပ္ေနတာလား”
“ေအာ္ အိပ္တာမွ သိုးလို႔၊ ငါ ကိစၥရွင္း ၿပီးေတာ့ နင့္ကို လာေခၚတာေတာင္ နင္မၾကားဘူး”
“ဟုတ္လား၊ သိဘူးဗ်၊”
တလက္စထဲ သတိရသည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက္ေမးမိသည္။ ဒီကိစၥ တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႀကီး ၾကပ္ စီစဥ္သူ ဆရာမႀကီး မဟုတ္ပါလား။
“နတ္သမီး ကို တညလုံးေနေအာင္ေျပာလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ”
“နင္ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က မဝေသးလို႔ လုပ္ပါရေစဦး ဆိုတာ အတင္းျပန္သြားတယ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“နင္ကေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ နတ္သမီးေတြ မွာ အခ်ိန္အကန႔္ ရွိတယ္ဟဲ့၊ ျပန္ခ်ိန္က်ရင္ ျပန္ရတယ္၊ ေနာက္ က်လို႔ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက ဒါဏ္ေပးရင္ ေနာက္ေန႔ နင့္ဆီလာလို႔
မရေတာ့ဘဲျဖစ္သြားမယ္၊ သိလား”
ေရေရရာရာ နားမလည္ေပမယ့္ ဖိုးလုံးေခါင္း ညိတ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မတားရ၊ ေနာက္ေန႔ မလာ ဘဲ ေနလိမ့္မည္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သူသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ား ဖို႔ လည္း နတ္သားေလး တေယာက္ရွာပါလား”
“ငါက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား ကိုလုပ္ေပးဖို႔ ေပါ့ဗ်”
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး ငါမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးသြားယူၿပီး နင့္ကို မခုတ္ခင္ ျပန္ေတာ့၊ နင့္ ထမိန္လဲျပန္ယူသြားေတာ့”
“မလုပ္ပါနဲ႔ အမ ရယ္ကၽြန္ေတာ္က ခင္လို႔စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ”
ဖိုးလုံးတက္ႂကြသည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းထဲက ေကာင္ေတြက လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ လာေခၚၾကလို႔ လိုက္သြားမိတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ပါ။ ေကာင္း
ကင္ကို တေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ ေနလုံးႀကီးကို ေအာက္ ကို အတင္းဆြဲခ်ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနသည္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လည္း ညေနခ်ိန္နီးလာသည္ ႏွင့္ အမၽွ ေယာက္ ယက္
ခပ္ေနသည္။ မိုးျမန္ျမန္ခ်ဳပ္မွ နတ္သမီးဆီ သြားရမည္ မဟုတ္ပါလား။ အမ ေတြကေတာ့ ခါ တိုင္း ထက္ ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို အကဲခတ္ေနၾကသည္။
“ေဟ့ ဖိုးလုံး၊ မင္း မိန္းမ ခိုးမလို႔ လားကြ”
ေယာက္ဖလုပ္သူကေတာင္ မေနနိုင္ဘဲ ေမးရသည့္ အေျခဆိုက္သြားသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ အျပင္သြားမလို႔ပါ”
“ဒါဆိုလဲ သြားေလကြာ၊ ခါတိုင္းသြားေနက်ပဲ”
“ထမင္း မက်က္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာဗ်၊ ဆာေနၿပီ”
သူ႔ဆင္ေျခႏွင့္ သူအကြက္ေစ့ေစ့ ေျပာလိုက္သည့္ အ႐ူးပါးကို အမေတြက အဟုတ္ထင္ကာ သနားၿပီး အျမန္စား ရ ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္၏။ စားၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ကိုရီးယားကား က
မလာေသး၍ အိပ္ယာထဲဝင္ေခြေနမိသည္။ ကိုရီးယား ကားစလာသည္ႏွင့္ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းရိုင္း တေကာင္လို သုတ္ေခ်တင္ေတာ့၏။
မစိုးစိုးႏြယ္ကို ကန္ေတာ့လိုက္လို႔ နတ္သမီးစိတ္ေျပသြားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ ကို ေဆာင္ရြက္ ၿပီး ဖ်ာေပၚမွာ လဲေနလို႔ ဘာမွမၾကာေသးမွီ သင္းႀကိဳင္ေသာေမႊးရနံ့ေတြ
ႏွင့္ အတူေရာက္ လာသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေမၽွာ္ေနတာဗ်”
ရႊင္လန္းတက္ႂကြသည့္ အသံျဖင့္ေျပာရင္း နတ္သမီးဖက္ဆီသို႔ လက္ကိုရမ္းၿပီးစမ္းလိုက္ရာ နတ္သမီး၏ ဗိုက္ လို႔ ထင္ရသည့္ေနရာကို သြားထိုးမိသည္။ လက္ကအိကနဲ ခံစား
လိုက္ရသည္။
“အို ေဆာရီးဗ်ာ …နာသြားလား”
စိတ္မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး လက္ေမာင္းကို နတ္သမီးက အသာဆုပ္လိုက္၏။ ဒီေလာက္ အထိ အေတြ႕ ေလးႏွင့္ေတာင္မွ ဖိုးလုံးရင္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ေအာင္
ခုန္ၿပီး ေအာက္ကဟာႀကီးက လည္း တဟုန္ ထိုး ေထာင္တက္လာ၏။ အရမ္းလုပ္ခ်င္လာေပမယ့္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ ဖိုးလုံးမွာ စိတ္ကူးတခုရွိသည္။ သူ႔ကို စိ္တ္ဆိုးၿပီး ေရာက္မ
လာသည့္ နတ္သမီး ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္သြားေစရန္ နတ္သမီးကို ဘာဂ်ာမႈတ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ နတ္သမီးဖက္ကို စမ္းကာဖက္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲလိုက္၏။ နတ္သမီး
လည္း အလိုက္သင့္လဲက်သြား သည္။
လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဗိုက္ကိုစမ္းမိျပန္သည္။ အခုနလို အဝတ္ခံမေနေတာ့ ေခ်ာမြတ္ၿပီးအိေနသည့္ ပကတိ အသား ျဖစ္သည္။ အေပၚကို တိုးစမ္းလိုက္ရာ အက် ႌဝတ္ထား
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ကို လက္ထိုး ၿပီး အ ေပၚကို မ တင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး နတ္သမီးက လူမ ေတြလို ဘရာစီယာလည္း ဝတ္ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင္း မ သည့္
အခါ နတ္သမီးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ နတ္သမီးကိုယ္ အနည္း ငယ္ႂကြ တက္လာ သည္။ ခနေနေတာ့ နားထဲမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတိုးတိုးၾကားလိုက္
ရျပန္ၿပီးေနာက္ ဘရာစီယာက အလြယ္တကူ အေပၚကို ေျမာက္ပါသြားသည္။
ဖိုးလုံး၏ လက္တအုပ္စာမက သည့္နို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးကိုအားပါး တရဆြဲသည္။ နယ္သည္။ ညႇစ္သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖိုးလုံး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တြန႔္လိမ္ေန၏။ နို႔သီးေခါင္းကို
တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စို႔ေပးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားၿပီး ဖိုး လုံးေခါင္းကို အသာအယာလာဖက္သည္။ ၾကည့္ဖူးသည့္ ဗြီဒီယို သင္ခန္းစာေတြက အသုံးဝင္လာၿပီျဖစ္သည္။ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရာမွ
တေရြ႕ေရြ႕ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာ၏။ ဗိုက္သားျပင္ကို ပြတ္လိုက္နမ္းလိုက္ႏွင့္ ဆီးခုံ ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆီးခုံသားကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရင္း နတ္သမီး၏ လၽွို႔ဝွက္တြင္းေလးထဲသို႔
လက္ကို ေလၽွာသြင္းၿပီး ပြတ္ေပး ေနလိုက္သည္။ နတ္သမီး သက္ျပင္းတဖြဖြခ်ရင္း ဖိုးလုံး ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြသည္။ လည္ဂုတ္ကို လက္ သည္းႏွင့္ ကုပ္သည္။ ေနာက္ဆုံးက်မွ
ဖိုးလုံးက သူသြားလိုရာဆီ တိုးဝင္လိုက္၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္နံ့က အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ မေမႊးပါ။ ေခၽြးေစာ္လိုလို နံသည္ဟုပင္ထင္ မိသည္။ ဒီအနံ့ေလာက္ႏွင့္ ေတာ့ဖိုးလုံးစိတ္ မပ်က္ပါ။ နတ္သမီး
ကို မႈတ္ေပးဖို႔ စိတ္အားသန္ေန၍ ခ်က္ခ်င္းလို လို အနံ့ကို ေမ့သြားၿပီး ေနာက္ လၽွာႏွင့္ အျပားလိုက္ အစုန္အဆန္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဖိုးလုံး နားရြက္ေဘးက နတ္သမီး ၏
ေပါင္တံေတြ တဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဒါက ေကာင္းလို႔ ျဖစ္မည္ဟု တြက္ဆၿပီး ဖိုးလုံး အဆက္ မျပတ္ အတင္းဖိလ်က္ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီးက လည္း အတင္းေကာ့တင္ေပး
သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအရမ္းကို စိတ္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး သူဆည္းပူးထားသမၽွ အကုန္ထုတ္ၿပီး အသုံးခ်ေတာ့၏။
မ်က္လုံးကို စည္းထားရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နတ္သမီး၏ အဂၤ ါ အေနအထားကို ဖိုးလုံး အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ သြားသည္။ စမ္းေနစရာမလိုပဲ အစိကို လၽွာႏွင့္ လွမ္းထိုးနိုင္သည္။
လၽွာကို ခၽြန္ခၽြန္ေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အေပါက္ဝထဲကို ဇြိကနဲ ဝင္ေအာင္သြင္းနိုင္လာ၏။ နတ္သမီးလည္း တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံေနေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ ႏႈတ္ခမ္း၊ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ေမးေစ့
ေတြမွာလည္း နတ္သမီး၏ အရည္၊ သူ၏ တံေတြးေတြ ႏွင့္ ရႊဲစိုေန၏။ ၾကာလာ ေတာ့ နတ္သမီးခံ နိုင္ေတာ့ဟန္မတူပါ ဖိုးလုံး ေခါင္းကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း
စိတ္ေက်နပ္သြား ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ေနာက္ဆႏၵတခုျဖစ္လာ၏။ အမႈတ္ခံခ်င္ လာသည္။ နတ္သမီးလည္း သူမႈတ္ေပးတာ ေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေနၿပီျဖစ္လို႔ ေျပာရင္ရ
မည္ဟု ယူဆကာ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း တလွည့္ျပန္မႈတ္ေပးပါလား”
ေျပာၿပီးမွ နတ္သမီးလက္ခံပါမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားမိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားမွာ လည္းေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပ်ာပ်ာသလဲျပန္ေတာင္း ပန္ လိုက္၏။
“မသိလို႔ ေျပာမိတာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ ဟုတ္ေပါင္ …အမိုက္အမဲ ကိုေဗြမယူပါနဲ႔”
နတ္သမီးၿငိမ္သက္ေနသည္။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင္း အသံမထြက္ဘဲ ေနျခင္းလား၊ စိတ္ဆိုးၿပီး ၿငိမ္သြားျခင္းလားဟု ဖိုးလုံးမေဝခြဲ နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီး၏
လက္ဖဝါးႏုႏုက သူ၏ ပစၥည္းႀကီးကို လာေရာက္ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္ကာ ေပ်ာ္သြားသည္။ မာေထာင္ေနသည့္ ဟာႀကီး ကို နတ္သမီးက သူမ
ဖက္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ဆြဲယူသြားရာ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚကားယားခြ ၿပီးပါသြား၏။ နတ္သမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခြမိခ်ိန္တြင္ တဲကလည္း နယ္နိမိတ္ကုန္ၿပီ ျဖစ္ရာ
ဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့္ သံျပားႏွင့္ ဒုန္းကနဲ ဝင္ တိုက္မိသည္။ နဖူးနာသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းထိုအနာကိုေမ့သြားသည္။
“အား …ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူးဗ်”
သူ႔ဟာႀကီး တေခ်ာင္းလုံးနီးပါးက နတ္သမီးက ပါးစပ္ထဲစုပ္သြင္းယူလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးေရွ႕က သံျပားကို တြန္းထားရင္း ေအာ္လိုက္မိသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မႈတ္ေပးတာထက္ေကာင္းေအာင္ ျပန္လုပ္ေပး နိုင္ သည္။ သူမ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမွာ အိမ္သာတက္ခ်င္သလိုလို၊ ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ဘယ္လိုလုပ္ ရမွန္း မ
သိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ငုံထားၿပီးမွ ထိပ္ဖ်ားေလး ကို တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စုပ္လိုက္ လႊတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္လၽွင္ ဖိုးလုံး ဖင္ႀကီးခါၿပီးေအာ္ေနမိသည္။
လၽွာႏွင့္ ပတ္ကာရစ္လိုက္ သြားႏွင့္ မထိ တထိ ကိုက္ေပးလိုက္ ႏွင့္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္းဖိုးလုံးၾကည့္ ဖူး သည့္ ကားေတြ ထဲမွာ
ပုေလြမႈတ္ေပးၾကတာေတြ ပါတာျဖစ္မည္။ ဖိုးလုံးအတြက္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ ႏွင့္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရသလို ၾကည္ႏူးေနမိ၏။
ဒီတိုင္းဆက္သြားရင္ ဖိုးလုံး ၿပီးေတာ့မွာေသခ်ာေနသည္။ မလုပ္လိုက္ရဘဲ ႏွင့္ေတာ့ ဖိုးလုံး မၿပီးခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေနရက္ ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုေတာင္းပန္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီး
ျပန္ဆြဲထုတ္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္”
နတ္သမီးက သေဘာတူေၾကာင္း ျပသသည့္ အေနျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကိုယ္လုံးကို ငုံ႔စမ္းရင္း ေျခရင္းဖက္ကို ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေပါင္ၾကားမွာ
ေနရာယူမိေတာ့ နတ္သမီးက အလိုက္တသိႏွင့္ ေပါင္ ကိုျဖဲေပးသလို ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို လည္း အဝမွာေတ့ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက ထိုးသြင္းလိုက္႐ုံပင္။ စၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုး လုံး
စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိန္းထားလို႔လည္း မရေတာ့။ ရွိသမၽွအားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္၏။ ဘုန္းဘုန္း၊ ဖတ္ ဖတ္ ႏွင့္ အသံေတြက တဲထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ေနာက္ဆုံး
နတ္သမီးကေတာင္ ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင္ၿပီး အရွိန္ကို ထိန္းေပးရေတာ့သည္။ အားရပါးရ လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ကလြဲရင္ဖိုးလုံး ဘာကိုမွမသိေတာ့။ နတ္သမီး ထိန္း ထားသည့္
ၾကားကပင္ အံႀကိတ္ကာ မာန္တင္းၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ေဆာင့္ ေနသည္။ နတ္သမီးလည္း လက္ ေလၽွာ့ သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို မထိန္းေတာ့ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက လည္း
ၾကာၾကာ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းဆြဲညႇစ္ရင္းအရည္ ေတြ ေကာ့ကာေကာ့ကာပန္း ပစ္ၿပီး နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳကာက်သြားေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕ကျဖတ္သြားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္လို႔ ဖိုးလုံး ထိုင္ေနရာကေန ထၿပီးလိုက္လာခဲ့ သည္။ အၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလးေရြ႕လ်ားေနသည့္ နားကိုကပ္လာမိေပမယ့္
ေနာက္ခ်င္လို႔ မေခၚဘဲ အသာေလး ကပ္ လိုက္ လာခဲ့၏။ အထက္ေအာက္ ညင္ညင္သာသာ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးထူထူ ႀကီးေတြ ကို မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေနရ
သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ လမ္းေလၽွာက္တာ မိုက္တယ္ဟု တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ ဒီေလာက္ေႏွးတာ ကို ဘာေၾကာင့္ မိုက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွန္း ဖိုးလုံးနား မလည္ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္
ခ်င္သည္ဟု ေျပာသူေတြ လည္း ရွိသည္။ ဒါကလည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အေမႊးထူမွန္း မသိၾကလို႔ ျဖစ္မည္။ အေၾကာင္းသိသည့္ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္ခ်င္စိတ္ မရွိပါ။
ေနာက္ကေနလိုက္ရင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုေမ့ေနသည္။ ျခင္းေတာင္း အႀကီးႀကီးကို မနိုင့္ တနိုင္ ဆြဲၿပီး သြားေနတာကို ျမင္လို႔ ၀ိုင္းကူဆြဲ ေပးဖို႔ ဖိုးလုံး လိုက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ အလြန္ ႀကီးမားသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီရမည့္ ဝတၱရား ရွိေပသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဖိုးလုံးေမ့ သြား ၏။ သူမ ဖာ
သာေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားေတာ့မွ ဖိုးလုံးလည္း လာရင္း ကိစၥ ကို သတိရသည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး”
“ဗ်ာ အမ၊ ျခင္းေပးေလ”
မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း ေလးလံေနပုံရသည္။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မျငင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထိုးေပး၏။ ေတာ္ေတာ္ ေလးပါသည္။ ေယာက္်ားအားႏွင့္ ေတာင္ ေလးမွန္းသိသာ၏။
“ေလးလိုက္တာ၊ ဘာေတြတုန္း မမစိုး”
“စုံေနတာပါပဲ ဟယ္၊ ငါ့ဟာငါေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ နင္က ဘယ္က လာတာလဲ”
“အမ ကို ျမင္လို႔ ျခင္းဝိုင္းဆြဲ ေပးဖို႔ လိုက္လာတာ”
“သာဓု ပါေတာ္၊ စီဒီ အသစ္ေတြ လဲပါတယ္၊ နင့္ဦးေလး နဲ႔ တူတူလိုက္ၾကည့္ၾကေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ အခုဒါေတြ မၾကည့္ေတာ့ဘူး”
“ေဟာ …ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း၊ အရင္ကဆို သြားရည္ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတဲ့ ေကာင္ကမ်ား”
“ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိ္ုင္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ေလ အမရဲ့၊ ၾကည့္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အရသာ တျခားစီပဲ မမ စိုးရဲ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္ေပါ့”
“ေကာင္းတာေပါ့ မမစိုးရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ ထမင္းစားရတာထက္လဲ ေကာင္းတယ္၊ လဘက္ရည္၊ ဒန္ေပါက္၊ ဆီခ်က္ …အားလုံးထက္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားလဲ လင္ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မေန ပါ ဘူး ဟဲဟဲ”
“ေအာင္မာ ….ငါ့ ေက်းဇူးနဲ႔ လုပ္ဖူးရတဲ့ ေကာင္က မ်ား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ျခင္းဆြဲ ေပးတာေပါ့”
“အဲဒါနဲ႔ ၿပီးေရာလား”
“မမစိုး ႀကိဳက္တာခိုင္းဗ်ာ၊ ဟုတ္ၿပီလား၊”
“အင္း နင့္စကား နင္မွတ္ထား”
“မွတ္ထားတယ္၊ အခုေတာ့ အမ ကိုေမးစရာ ရွိတယ္ ၊မိန္းမေတြကိုမႈတ္ေပးရင္ဘယ္လိုေနလဲဟင္”
“ဟာ ...ဒီေကာင္ေလးကေတာ့၊ ဘာေတြေမးေနတာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အမႈတ္မခံဖူးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ္ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုမိေတာ့မယ္ေနာ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ လွမ္းေလၽွာက္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခပ္အုပ္အုပ္ ကေလး လွည့္ ႀကိမ္း၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ဒါေတြနားလည္သူမဟုတ္ပါ။ သူေျပာ
ခ်င္ရာသာ ေလၽွာက္ေျပာ၏။
“ဦးတင္ထြန္းႀကီး မတရားဘူးဗ်ာ၊ အမ ကေတာ့ သူ႔ကို မႈတ္ေပးရတယ္၊ သူကက်ေတာ့ ျပန္လုပ္ေပးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး နင္ကေတာ့ေျပာေလ ကဲေလျဖစ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ့ နင္ျပန္ေတာ့”
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အသံကတုန္ရင္ေနသည္။ ဖိုးလုံး လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလး ႏွင့္ ၿငိမ္သြားသည္။ သူ ၏ ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ဆိုးမွာကိုေတာ့
သူေၾကာက္ပါသည္။ မ စိုးစိုးႏြယ္ ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိ ရင္ နတ္သမီးကပါ ေရွာင္ဖယ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ပါတိတ္ ထမိန္ႏွင့္ မကန္ေတာ့မိတာ ေလးႏွင့္ေတာင္ နတ္
သ မီးက သူ႔ထံမလာဘဲေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရေျပာမိသည္။
“အမ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီးကို မႈတ္ေပးလိုက္တယ္ သိလား”
“အာ ...နင္ မရြံဘူးလား”
“မရြံပါဘူး၊ အေမႊးမွမရွိတာ၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မႈတ္ေပးတယ္ သိလား၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဦး တင္.....”
မစိုးစိုးႏြယ္ဆီက မ်က္ေစာင္းနီနီႀကီးတခု ဝဲလာေသာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးစကားကို ရပ္လိုက္ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦး တင္ထြန္း ကိုေရွာင္ၿပီးသူေျပာလိုရာကိုေတာ့ ဆက္ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္သမီးကို ေတြ႕တိုင္းမႈတ္မွာပဲ၊ နတ္သမီးလဲ သေဘာက်မွာပါေနာ္”
“နင္မရြံရင္ေတာ့လုပ္ေပါ့”
မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဟန္အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီိမိန္းမႀကီး အမႈတ္ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးျဖတ္လိုက္ မိသည္။ အိမ္ေပၚအ ထိျခင္းေတာင္းႀကီးကို လိုက္တင္ေပးခဲ့ ၿပီးဖိုးလုံး လဘက္ရည္
ဆိုင္ ကိုျပန္ သြားသည္။ ဖိုးလုံး၏ေဘာ္ဒါ တ ေယာက္ က ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆီးေနာက္၏။
“ဖိုးလုံးကလဲ ကြာ အေညႇာ္လိုက္ခံေသးတယ္”
“ဘာတုန္းဗ် ခင္ဗ်ားဟာႀကီးကလဲ”
“မင္းက စားရတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေလၽွာက္လိုက္ ေနတာကိုေျပာတာ”
ဖိုးလုံးေရေရရာရာ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွငိ့ သူ႔ကို မေကာင္းတာေျပာတာမွန္း ေတာ့သိသည္။ လ ဘက္ရည္တိုက္သည့္ အျပင္ မုန႔္ပါေကၽြးထားသည့္ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာ ႀကီး စူေနသည့္ ဖိုးလုံးကို က်န္တဲ့သူေတြက ပါ ဆက္စၾက၏။
“အဲဒါ ဟာမႀကီးက ဆာေနတာကြ၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးက မေကၽြးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါတို႔သာမင္းတို႔ ေနရာမွာဆို ဆြဲစားပစ္လိုက္မွာ”
“ဟာဗ်ာ”
“ဖိုးလုံး၊ မင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို မေဆာ္ခ်င္ဘူးလား၊ ဖင္ႀကီးကို လုံးေနတာပဲ၊ နို႔ႀကီးေတြကလဲ အယ္ လို႔၊ သူကမင္းကို ေကၽြးခ်င္ပုံရပါတယ္ကြာ”
“သူ႔ဆီသြားရင္ ထမင္းေကၽြးတယ္ေလ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ”
အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တေယာက္အေနျဖင့္ ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည္သ လိုလိုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဖိုးလုံး အတြက္ကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
ကပစ္မွားစရာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး အေမႊးကလည္း ထူေသး၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျမင္ရရင္ ေတာင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေထာင္လာမွာ မဟုတ္တာ ေသ ခ်ာသည္။
ကိုယ္လုံးတီးနီးပါး ျဖင့္ ျမင္ လည္း ျမင္ခဲ့ ဖူးေပၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုွမေနပါ။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ ေက်းဇူး ရွင္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ေက်းဇူးရွင္ကို မျပစ္မွားရဆိုတာ
ကို ဖိုးလုံး အ႐ူးေပမယ့္ သိပါေသး သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ကိုေျပာခဲ့ သလိုပင္ ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို အျမဲမႈတ္ေပးပါသည္။ သူ႔ထံကို နတ္သမီးေရာက္လာသည့္ ေန႔တိုင္းလိုလိုလို႔ ဆိုရမည္။ ဖိုးလုံးေတာင္ အခုေတာ္ေတာ္ဘာဂ်ာ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီလို႔ ေတာင္ေျပာလို႔ ရသည္။ နတ္ သမီးက လည္းဖိုးလုံးကို ျပန္မႈတ္ေပးသည္။ သူကေတာ့ နတ္သမီးဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးထက္စြမ္းသည္။ ျမန္ျမန္ ျပန္ဆြဲမထုတ္နိုင္ရင္
နတ္သမီးပါးစပ္ထဲ ထြက္ကုန္ေတာ့သည္။
နတ္သမီးက သုံး ရက္ျခားမွ တခါေလာက္ ေရာက္ လာသည္။ တပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ရင္လည္း ေပ်ာက္၏။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝ အၾကာႀကီးေတာ့ မေပ်ာက္ပါ။
ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေရာက္မလာတာ ရက္ျခားသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးေတာ့၏။
“နင္က လဲဟာ၊ ဘယ္သူက ေန႔တိုင္းလာနိုင္မလဲ၊ နင္သာ အလုပ္ရွိလို႔ ေန႔တိုင္းသြားနိုင္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းႏွစ္ခ်ီပဲ လုပ္ေနက်ကို သုံးခ်ီလုပ္လိုက္မိလို႔ စိတ္ဆိုးသြားသလား လို႔”
“နင့္ ေရာဂါကလည္း ခက္တာပဲ၊ ငါေတာင္႐ူးခ်င္လာၿပီ။”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ႐ူးရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ႐ူးပစ္လိုက္”
“ငါေတာ့ အ႐ူး အမဲသားေကၽြးမိၿပီထင္တယ္”
“အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္သမီးအသားပါ”
“ေအးပါ၊ ရွိပါေစေတာ့၊ လာမွာပါဟယ္ နင့္ နတ္သမီးက”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုသြားေျပာလိုက္ရင္ နတ္သမီးက ေပၚလာတတ္လို႔ နတ္သမီးေပ်ာက္ရက္ ၾကာသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေရာက္ေတာ့သည္။ အရင္က အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တာက
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အခုကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြး ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ TV ကိုေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ ရွိသည့္ ေနရာ
ကိုသာ တန္းသြားၿပီး စကားေျပာေတာ့သည္။ တခါတေလ ဦးတင္ထြန္းေတာင္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴး ၾကည့္ တတ္သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အရင္ထက္ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္လို႔ တျခားသူေတြကေျပာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မထူးပါ။ အရင္လိုပဲ လို႔ထင္သည္။
တေန႔ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးက နတ္သမီး ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးရင္း စိတ္လြတ္ၿပီး မ်က္ႏွာက အဝတ္ကို ဆြဲဖယ္ မည္လုပ္မိသည္။ ထိုလက္ကို နတ္သမီးက တအားဆြဲလိမ္လိုက္ ေသာေၾကာင့္
အရမ္းနာၿပီး ပြတ္ေနစဥ္ နတ္သမီး ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ ေနာက္ထပ္ တပတ္ေလာက္ေပၚမလာပါ။ ဖိုးလုံး လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးရျပန္သည္။
“ခက္လိုက္တာ ဖိုးလုံးရယ္၊ ဒီမွာ နင့္ဦးေလးကလည္း ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါလည္း စိတ္ရႈပ္ေနရတဲ့ အထဲ နင္ကတေမွာင့္”
“ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိက အဝတ္ကို ဖယ္ၿပီး၊ ၾကည့္ဖို႔ လုပ္မိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို တအားဆြဲ ဆိတ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြားေရာ”
“နင္က ဘာလို႔ လုပ္တာလဲ၊ ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ငါအတန္တန္ေျပာထားနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး မမစိုးရယ္”
“ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတာဝန္မယူေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ထမိန္ျပင္ဝတ္သည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္က ဒီလို ပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးကို ရွိတယ္လို႔ သေဘာထားပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္
တတ္သည္။ ခုလည္း ထမိန္ ဝတ္တာက ရိုးရိုး ျပန္ပတ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲေသေသခ်ာခ်ာ ျဖန႔္ဝတ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္၍ ထမိန္သားက ကပ္သြား
သည့္ အခါ ဆီးခုံႀကီး က ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္။ ေပါင္ၾကားက သူမ၏ ပစၥည္းႀကီးက လည္း ေဖါင္းမို႔ေန၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ အေမႊးထူထူမဲမဲ ေတြကို
ျမင္ေယာင္ရင္း အသည္းေတြယားလို႔ ေနပါသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္သာ အသက္သူ႔ထက္ မႀကီးရင္၊ အေမႊးမထူရင္ ဖိုးလုံးလည္း သူမ ကိုခ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မိနိုင္ ပါသည္။မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ေဖါင္းကာေနသည့္ သူမ၏
ပစၥည္းႀကီးကို အေပၚကေန တက္ေဆာင့္ရရင္ အိစက္ေနမွာပဲ ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဖိုး လုံး ရင္ခုန္ျခင္း မျဖစ္ရပါ။ မစိုစိုးႏြယ္က လည္း ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက္ၾကည့္
ေနမွန္း သိသိႏွင့္ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဝတ္ေနသည္။
အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားသည့္ လည္ဟိုက္အက် ႌပါးပါး ေၾကာင့္ သူမ၏ နို႔ႀကီးေတြကိုလည္း ဘရာစီယာ ထဲကထြက္ ေန သည့္ အတိုင္းျမင္ေနရ၏။
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ”
“ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာပါဗ်ာ”
“နင္ကေတာ့ေလ၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္သြားေစာင့္ေနတုန္း နတ္သမီး ေရာက္လာရင္ က်ိန္ျပလိုက္”
“ဘယ္လိုက်ိန္ရမွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ပါ၊ ၾကည့္မိရင္ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစလို႔၊ သုံးခါ က်ိန္ျပလိုက္၊ လိုက္ဆိုစမ္း”
မစိုးစိုးႏြယ္ တိုင္ေပးသည့္ အတိုင္းဖိုးလုံး လိုက္ဆိုျပရသည္။ ေလးငါး ေျခာက္ေခါက္ ေလာက္ ဆိုလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအလြတ္ရသြားသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ျပန္ဆိုျပၿပီး ေနာက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တာ ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
ညေနက်ေတာ့ ဖိုးလုံး တဲေလးထဲကို ေမွာင္ရီ မပ်ိဳးခင္ထဲကေရာက္ေနသည္။ ေမွာင္လာ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးကို နမ္း ၿပီး နတ္သမီးကို ေခၚလိုက္၏။ ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္
ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ျဖင့္ နတ္သမီးကို ေမၽွာ္ေနမိ သည္။ အၾကားအာ႐ုံ၊ အနံ့အာ႐ုံေတြကို အစြမ္း ကုန္ဖြင့္ၿပီး ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာလာေတာ့မွ အသံ လိုလိုခပ္သဲ့သဲ့ ႏွင့္
အတူ ေမႊး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လြင့္လာ၏။ ဖိုးလုံးလည္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ သင္ေပး လိုက္သည့္ အတိုင္း သုံႀကိမ္သုံးခါ က်ိန္ဆိုျပလိုက္သည္။
ဒီလို က်ိန္ဆိုလိုက္သည့္ အတြက္နတ္သမီးစိတ္ ေက်နပ္သြားပုံရသည္။ အနားကို ေရာက္လာတာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးဟာ ႀကီးကို အရင္ဆံးဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ နဂိုထဲက ထခ်င္ေန သည့္
ဟာႀကီးက နတ္သမီးလက္ထဲမွာ တဆတ္တဆတ္ ခုန္ၿပီး မာေထာင္တက္လာ သည္။ ထိုေန႔က နတ္သမီးက စၿပီး သူ႔ကို မႈတ္ေပးသည့္ အခါ အ႐ူး ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ ေလ ျခင္း ဟု
ဖိုးလုံးစိတ္ထဲကေနက်ိတ္ၿပီး ၾကဳံးဝါးရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း ေက်းဇူးေတြ အရမ္း တင္ေနမိ ပါ သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အိမ္ထဲက ထြက္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ဆိုက္ကားသမားတေယာက္က လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ သည့္ စကားကို ဖိုး လုံး ေကာင္းေကာင္း မၾကားလိုက္ရပါ။
“ကိုေက်ာ္ႀကီး ဘာေျပာတာလဲ”
“မင္း ေဘာ္ဒါႀကီး ဂန႔္သြားၿပီေလ၊ သြားလိုက္ဦး”
“ဘယ္သူတုန္းဗ်”
“ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးေပါ့ကြ၊ ညက ေရွာသြားတယ္တဲ့၊ သြားလိုက္ဦးေလကြာ”
“ဟုတ္တာေပါ့၊ သြားမယ္ သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ”
“ညက်မွ ဖဲဝိုင္း လာမယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ေရရွာလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္၊ ျမန္ျမန္သြား”
“ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်”
“ဘိုးေတာ္က သူ႔ စီဒီေတြနဲ႔ သူ႔မိန္းမ မစိုးကို မင္းအတြက္ အေမြ ေပးခဲ့တယ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္ သြား၊ သူမ်ားယူသြား လိမ့္မယ္”
“ဟာ ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ ကလည္း”
ဖိုးလုံးေရာက္သြားေတာ့ အသုဘ အိမ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စည္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေရာက္ေနၾကသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ က မိတ္သဂၤဟ လည္းေပါသည္ မဟုတ္ပါ လား။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဦး တင္ထြန္း ႏွင့္ သူၾကည့္ေနက်TV ႀကီး ကိုျမင္သည့္ အခါဦးတင္ထြန္းခ မ်ာအခုေတာ့
TV မၾကည့္ နိုင္ေတာ့ဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။
ဦးတင္ထြန္း က ေအာ္တတ္ေငါက္တတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံး အေခြလာၾကည့္ျခင္းကို ဘယ္ တုန္းကမွ မကန႔္ ကြက္ခဲ့၊ သူကေတာင္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္
ႏွင့္တိုက္ ဆိုင္ရင္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ေမ့ေန ရင္ေတာင္ ဖိုးလုံးကို တခုခု ေကၽြးဖို႔ သတိေပးတတ္သူ ျဖစ္ သည္။ မ်က္စိ ႏွစ္လုံးစုံပိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြလဲ ေလ်ာင္း ေနသည့္ ဦးတင္
ထြန္း ကို ဖိုးလုံး ရပ္ ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္လည္လညိ၏။ ငိုခ်င္သလိုလို လဲျဖစ္မိသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ ဝမ္းနည္း မေနနဲ႔၊ မင္းလူႀကီးက အခုေလာက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလး ေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနၿပီ”
အနားကိုေရာက္လာသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္၏ စကားေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတြန႔္ သြားသည္။ သူ႔ဆီလာ ေနသည့္ နတ္သမီးလည္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕သြားဦးမလား ဟု
စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္လာမိ၏။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ နတ္သမီးက သူႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္ ဆိုေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ကိုလက္ခံမွာ မဟုတ္ဟု စိတ္ကိုေျဖေတြး လိုက္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
စိတ္ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသူေတြ ၾကားတြင္ ဟိုဒီေလၽွာက္သြား ေန၏။
အဝတ္အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင္ကပိုကရို၊ အဆီပ်ံေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ဟိုနား ဒီနား ေတြ႕ေတြ႕ ေနရ ေသာ္လည္း စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ ဖိုးလုံးလည္း တေနကုန္ အသုဘ
အိမ္မွာ ပဲေနျဖစ္သြား၏။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္ ႏွင့္ ေတာက္တို မယ္ရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ လည္းဝင္စား လိုက္သည္။
မိတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္စည္သည္။ သူမဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သည့္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ေတာင္မွ အိမ္က အဖြားႀကီး ႏွင့္ အတူ သတင္းေမး ေရာက္ လာသည္။ ျဖဴစင္ေခ်ာေမြ႕ေသာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အေဝးကေန ေငးေမာ ရင္း ဒီလိုမိန္းမ မ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့ အေမႊးေတြထူလဲ မႈတ္မွာပဲဟု ဖိုးလုံးက်ိတ္ၿပီး ေတြးေနမိ ပါသည္။
ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးမေယာင္မလည္ႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ သူကသာ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာ ၿပီးစိတ္ မလုံေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ၾကပါ။ ကစားသမားေတြ ေရာက္လာလို႔ ဖဲဝိုင္းေတြက အစပ်ိဳးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဖဲဝိုင္းနား မွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ေပးရင္ မုန႔္ဖိုးပဲဖိုး ရတတ္သည္မွန္း သိေသာ္လည္း နတ္သမီးက ပို အေရးႀကီးလို႔ ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တေနကုန္ လႈပ္ရွားေနခဲ့လို႔ ေခၽြးေစာ္ေတြနံေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရအထပ္ထပ္ခ်ိဳးကာ သန႔္စင္ၿပီး ကိုရီးယား ကား လာသည္ႏွင့္ တဲကေလးဆီထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုညက နတ္သ
မီး မလာပါ။ မေန႔ကမွ လာသြားမွန္း သိေပ မယ့္ ကိုယ့္ဖက္ကဝတၱရား ပ်က္ဖို႔ မသင့္လို႔ ဖိုး လုံးယူဆပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ သုံးရက္တခါ ေလာက္ လာတတ္သည္။ ဒါက
လည္း ပုံမွန္ဟု မဆိုနိုင္ပါ။ တပတ္ေလာက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္သည္။ ဖိုးလုံးက ေတာ့ ေန႔တိုင္းမပ်က္မကြက္သြားသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပြတ္ရင္းေစာင့္ေနတတ္သည္။ မ
လာ တာေသခ်ာသြား ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ထုၿပီး ျပန္ေတာ့သည္။
ဒီေန႔ လည္း မလာေတာ့ အရည္ထြက္ေအာင္ ထိုင္ထု လိုက္ၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ္ကို တန္း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင္းေတြက တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ၀ိုင္းေတြမ်ားလြန္းလို႔
အိမ္ေပၚမွာ မဆန႔္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေရွ႕က မ႑ပ္ထဲမွာေတာင္ သုံးေလးဝိုင္း ေရာက္ေနသည္။ အိမ္ေအာက္က ၀ိုင္းေတြက လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္ေဆာ့ ၾက သည့္ ၀ိုင္းေလးေတြျဖစ္သည္။
ေၾကးႀကီးဝိုင္းေတြ ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ လုပ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း အေပၚတက္ လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ဟို မွာဒီမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ ဖဲသမားေတြကို ေတာက္တိုမယ္ရ
လုပ္ ေပးသည့္ အတြက္ မုန႔္ဖိုးလည္းေတာ္ေတာ္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုေတာင္ မစိုက္အားပါ။ ဦး တင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ႏွင့္ အတူ အေကာက္ေငြေတြ ေရ တြက္ရင္းအလုပ္မ်ားေနသည္။ တခါတေလ သူ မကိုယ္တိုင္ ဖဲေကာင္းသည့္ အိမ္ကိုေဘးမွ ဝင္ထိုးတတ္၏။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္အိပ္သည္။ နတ္သမီး ကိစၥသာမရွိရင္ ဖိုးလုံးတညလုံးေနမိ လိမ့္မည္။ အခု ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး အားမရွိမွာစိုးလို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ လမ္းမွာ ဦးတင္ထြန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေနဦးမယ္ေနာ္”
လွမ္းေအာ္ေနာက္သူက ေနာက္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေၾကာက္ပါ။ သူက နတ္သမီး အေစာင့္ ရွိသူျဖစ္သည္။ ဒါေတြ ေၾကာက္စရာမလိုလို႔ ထင္၏။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ တက်ိဳးထဲ အိပ္ခ်
လိုက္ၿပီး မနက္အိပ္ရာ နိုးသည္ ႏွင့္ အသုဘ အိမ္ကို ျပန္သြားသည္။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ္တတ္ သေလာက္ဝိုင္းကူေပးရင္း တေနကုန္ေန၏။ မနက္စာ ကစၿပီး ည စာ အထိ အဲဒီ မွာပဲစား
သည္။ ေနဝင္ရီတေရာမွ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲၿပီး နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ ဖို႔ ထြက္ လာခဲ့သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေခၚစရာရွိတာေတြ ေခၚၿပီး ဖ်ာေပၚမွာလဲ ေလ်ာင္းရင္းေစာင့္ ေနမိသည္။ အက်င့္ ပါေနသျဖင့္ လုံခ်ည္ကို ျဖည္ခ်ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္က
စားေနမိ၏။ ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္း မာၿပီးေထာင္ လာ သည္။ ထုပစ္လိုက္ခ်င္ ေပ မယ့္ တကယ္လို႔ သာနတ္သမီးေရာက္လာရင္ အရည္ မက်န္မွာစိုးလို႔ မထု ေတာ့ ဘဲ ကေလး တေယာက္
ကို ေခ်ာ့သလို အသာအယာေလးပြတ္ေပးရင္း ေစာင့္ေနရသည္။
တေနကုန္ လႈပ္ရားထားလို႔ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည့္ အခါ မ်က္လုံးေတြက ရီေဝခ်င္လာ သည္။ ဒါေပမယ့္ လြင့္ ပ်ံ႕လာသည့္ ေမႊးရနံ့ တခုေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးေတြ ပိတ္ထားသည့္ အဝတ္စ ေအာက္မွာျပဴးက်ယ္သြားရသည္။ အရင္က ရဖူးသည့္ ေမႊးရနံ့ မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြ တုန္းက အနံ့က ျပင္းထန္ၿပီးစူးရွသည္။ အခုရသည့္ အ နံ့က သင္းသင္းေလး ႏွင့္
ေအးျမသည့္ အနံ့ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ရႉရႉ အီမသြား၊ ရင္ဘတ္ႀကီးထခုလုံး ေမာက္ကာေမာက္ကာ ထလာေအာင္ဖိုးလုံး ရႉၾကည့္သည္။ ရႉေလ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္း လာေလ
ျဖစ္သည္။
“ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ”
ဖိုးလုံးစကား မဆုံးေသးခင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ႏူးညံသည့္လက္တဖက္က လာၿပီးဆုပ္ကိုင္ သည္။ ဖိုးလုံး ၾကက္ေသ ေသသြားရသည္။ ဒါအရင္က လာသည့္ နတ္သမီးမွ ဟုတ္ပါေလစ
ဟုလည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိသည္။ အရင္ေန႔က လက္က ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္မွန္ေသာ္ လည္း ဂြမ္းစိုင္လို ႏုအိလို႔ မေနပါ။ အခုလက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ အရင္ လက္က က်ားလၽွာ လို
ၾကမ္းတမ္းသြား၏။
နတ္သမီးက အခ်ိန္မျဖဳန္းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည္းငယ္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ခြထိုင္လိုက္သည္။ အ ဝတ္ စေတြလႈပ္ရွားသြားသံ ႏွင့္ အတူ ဖိုးလုံး၏ ေပါင္တံေတြေပၚ ေပ်ာ့
ေျပာင္းသည့္ အဝတ္ေတြ ပြတ္တိုက္ သြား သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံသည့္လက္ကေလးက ဖိုးလုံး ဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေႏြးအိေနသည့္ ေနရာတခုတြင္ေတ့ကာ အေပၚကေန ဖိခ်လိုက္ ၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ”
ဖိုးလုံးေပါင္ေတြကို လာထိသည့္ တင္ပါးေတြကလည္း ႏူးညံလြန္းလွသည္။ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက လည္း အိစက္ သ ေလာက္ တင္းက်ပ္ေစးပိုင္ေနသည့္ တြင္းတတြင္းထဲ သို႔ အရသာရွိရွိ
တိုးနစ္ဝင္သြားသည္။ က်ိန္းေသပါသည္။ ဒါအရင္ နတ္သမီးမဟုတ္ပါ။ နတ္သ မီး အသစ္ျဖစ္သည္။ ဟိုနတ္သမီး မအားလို႔ အစားလာတာျဖစ္မည္။ ေနာက္ၿပီး အရင္နတ္ သမီးထက္
ပိုေခ်ာပိုလွၿပီး ပိုအဆင့္ျမင့္သည့္ နတ္သမီးဆိုတာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ အထိ အေတြ႕ျခင္းက မယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွပါ၏။ ဖိုးလုံး အေတြးေတြ လြင့္ပါး ေနခ်ိန္တြင္
နတ္သ မီးကေတာ့ အေပၚကေန တခ်က္ခ်င္းမွန္မွန္ ေဆာင့္ေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“အား ...အင္း...အား”
“အင့္ ...အင့္ ...”
နတ္သမီး ဆီက ေအာ္ညည္းသံေတြၾကားရသည့္ အခါဖိုးလုံး ပိုၿပီးအံ့ၾသရသည္။ အရင္လာ သည့္ နတ္သမီးက ဒီလိုေအာ္မညည္းတတ္ပါ။ သူမ လည္း နာလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
အလြန္တင္းက်ပ္ၿပီးေနသည္ကို ဖိုးလုံးေတာင္မွ သိေနသည္။
“နာရင္ေျဖးေျဖး လုပ္ပါလား”
နတ္သမီး၏ ခါးဆီကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံးေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နတ္သမီးကေတာ့ တညည္းညည္း ႏွင့္ ေဆာင့္ျမဲေဆာင့္ေနသည္။ သူမ၏ အသံထြက္ေနပုံက တမ်ိဳးလို႔
ထင္ေနရာမွ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုး လုံးသေဘာေပါက္သြားပါသည္။ သူမက ဖိုး လုံးကို ေက်ာေပးရက္ ေဆာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမႊးရွိမရွိ စမ္း ၾကည့္ လိုက္သည့္
ဖိုးလုံး လက္က အဝတ္ေခါက္တခုႏွင့္ ႏုအိေနသည့္ တင္ပါးႀကီးကိုသာ သြားစမ္းမိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးလည္း တင္ပါးႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးရင္း နတ္သမီး၏ ေပးဆပ္မႈတြင္
တဝႀကီး အရသာခံ ေနမိ၏။
ေအာ္ရင္း ေဆာင့္ရင္း နတ္သမီး အရွိန္ရလာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျပင္းလာသလို အရည္ ေတြလဲ ထြက္လာ၏။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေကာင္းလာ၍ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ ရင္း နတ္သမီး၏ ေအာ္သံမွာ ေမာသံေတြစြက္လာသည္။ အ သက္ ရႉလည္း မမွန္ေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ တလွည့္လုပ္မယ္ေလ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖိုးလုံး ထလိုက္ရာ နတ္သမီးေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည္။ လက္ႏွင့္ စမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နတ္သ မီး ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ခ်ိန္တြင္
ဖိုးလုံး အလြန္သေဘာက်သြား၏။ ေလးဖက္ ေထာက္ၿပီး လုပ္ခ်င္သည္မွာၾကာေလၿပီ။ ဟိုနတ္ သမီး ႏွင့္ တုန္းက လုပ္ျဖစ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ အထဲမွာ နစ္ဝင္ေနသည့္
အေခ်ာင္း ႀကီးကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆြဲကာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီးသည္ ႏွင့္ နတ္သမီးခါးကို ဆြဲၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေတာ့သည္။
“အား ...အား ...”
နတ္သမီး ေအာ္ရင္းႏွင့္ ႐ုန္းထြက္မလိုလိုလုပ္ေသးေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ခါးကိုျမဲျမဲဆြဲထား လို႔ လြတ္ထြက္မ သြား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည္း အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ ေနရာ နတ္သမီး႐ုန္း
ထြက္ လို႔ မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီး၏ တင္ပါး ႏွင့္ ေပါင္တံေတြက ပိုးသားေလးလို ႏူးညံ့ေခ်ာ မြတ္ ေန သည္။ ခါးကို ကိုင္ထားရာမွ နတ္သမီး၏ အက် ႌကို အေပၚ တြန္းတင္လိုက္ၿပီး
နို႔ႀကီးေတြ ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဒီနတ္သမီးကလည္း အက် ႌဝတ္သလို ဘရာစီယာ လည္း ဝတ္သည္။ ပုံေတြထဲကလို မဟုတ္ဘဲ နတ္သမီးေတြက လူမ ေတြလိုပဲ ဝတ္ၾက
သည္ ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက္၏။
အသားေတြကေခ်ာမြတ္ ႏုညက္သလို နတ္သမီး၏ ရင္သားေတြကလုံးအိေနသည္။ အရင္ နတ္သမီး ၏ နို႔ေတြက အိၿပီးေပ်ာ့ေသာ္လည္း ဒီနတ္သမီးကေတာ့ အိၿပီးတင္းေန၏။
ကိုင္ လို႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေက်ာျပင္က ခ်ိတ္ ကို စမ္းၿပီးျဖဳတ္လိုက္နိုင္ေသာအခါ ဖိုးလုံး တသက္ တာတြင္ကိုင္ဖူးသမၽွ ထဲ၌ အႏူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင္သည့္ အသား စိုင္ေတြကို
ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ ကိုင္လို႔ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ အတင္းညႇစ္ၿပီး ဆြဲ မိသလို ေနာက္ကေနလည္း အားကုန္ေဆာင့္သြင္းမိသည္။ တဲေလးထဲမွာ
နတ္သမီး၏ မခ်ိ မဆန႔္ေအာ္ ညည္း သံေတြ ဆူညံေနသည္။
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္တုန္းကသာ ဒီလို ေအာ္သံေတြၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အရင္ နတ္သမီးက ဒီလို မေအာ္ပါ။ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ က်ိတ္လို႔ ညည္းတတ္သည္။
အခု နတ္သမီးကေတာ့ ေအာ္ေနတာ ဟိုကား ေတြထဲက မိန္းမေတြ အတိုင္းျဖစ္သည္။ နတ္သမီး ထိုသို႔ေအာ္ေလ ဖိုးလုံးစိတ္ေတြက ထႂကြေလ ျဖစ္ရာ နတ္သ မီး၏ နို႔ေတြကို လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေၾကသြားမတတ္ေအာင္ အတင္းဆြဲၿပီး အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ မရပ္မနား လုပ္ ေတာ့သည္။
ဖိုးလုံးလည္း ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ေမာလို႔ ေမာမွန္းမသိ။ အသက္ကို ဝေအာင္ အတင္းရႉ ၿပီး လုပ္ေနမိသည္။ အရည္ေတြ မထြက္မခ်င္းမရပ္ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီးလုပ္လိုက္ရာ အ
ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတာကိုေတာင္မွ ရပ္မရေသးဘဲ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။ နတ္သမီး သူ႔လက္ထဲကေန ၿပိဳယိုင္လဲက်သြားမွ ဖိုးလုံးရပ္လို႔ ရသြားသည္။ ရပ္ၿပီးေတာ့ လည္း
ခနပဲ အေမာေျဖပါသည္။ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ ေနသည့္ အေနအထားမွေန၍ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ အတင္းဖက္ထားလိုက္ သည္။
ႏူးညံသည့္ အေတြ႕ အထိ၊ စြဲမက္ဖြယ္သင္းရနံ့ တို႔က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ္ခ်င္း အေမာ ေျပေစပါသည္။
နတ္သမီးကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ရႉရင္း ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲမွာ ပုံလဲေန၏။ အခုမွ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို လိုက္ၿပီးစမ္းသပ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရသည္။
နတ္သမီး ကိုယ္လုံးက ထိရက္စရာပင္မရွိေခ်။ အ လြန္ႏူးညံ့လွသည္။ အရင္နတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕က ယွဥ္လိုက္ရင္ အုန္းဆံ ဖတ္ႏွင့္ ဂြမ္း
လို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္ျဖစ္သည့္ ေပါင္ၾကားထဲကို စမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ အေမႊးလုံးဝ မရွိတာ ေတြ႕ရလို႔ ဖိုးလုံးေက်နပ္သြားသည္။ နတ္သမီး
ဆို တာ လူမေတြလို အေမႊးရွိပုံမရပါ။
အရည္တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေခ်ာမြတ္ေနသည့္ ေအာက္ပိုင္းကို လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးမႈတ္ေပး ခ်င္လာသည္။ အရမ္း မႈတ္လို႔ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ အရင္ဆုံး နို႔ႀကီး
ႏွစ္လုံးကို ကုန္း စို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အႀကိမ္ ႀကိမ္စို႔ေပးလိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဖီးေတြ အလြန္တက္ၿပီး ဖိုးလုံးျပဳ
သ မၽွ ႏုေနသည့္ နတ္ သမီး၏ အက် ႌ၊ ဘရာစီယာႏွင့္ ထမိန္ လို႔ထင္ရသည့္ဟာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္ သမီး၏ ေခ်ာမြတ္အိစက္သည့္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲၿပီး
ဖိုးလုံးေခါင္းထိုး ဝင္လိုက္သည္။
ဒီနတ္သမီးက ဟိုနတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံပါ။ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လည္းေမႊးျမေနသည္။ လၽွာႏွင့္ လ်က္ရသည့္ အ ရသာကပင္ခ်ိဳေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားရ
ပါးရ ႏွင့္ တပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္မိသည္။ နတ္သမီးလည္း တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး မရပ္မနားေအာ္ညည္း လို႔ေနသည္။ သူ႔၏ ယုယမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး အလြန္
ဖီးလ္ တက္ ေနတာကိုသိသည့္ ဖိုးလုံးကလည္း သူဆည္းပူးမွတ္သားခဲ့ရသမၽွ လၽွာစြမ္းကို အ ကုန္ ထုတ္ေတာ့သည္။ နတ္သမီး ဆီက အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္က်သည္။
ဖိုးလုံးကလည္း အားလုံးကို လၽွာႏွင့္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္။
ဖိုးလုံးလ်က္ေလ အရည္ေတြကထြက္ေလႏွင့္ လ်က္လို႔ေတာင္မနိုင္ေတာ့ေပ။ လ်က္ေနရင္း ႏွင့္ လက္တဖက္ က လည္း ဖိုးလုံးက ကိုယ့္ဟာႀကီးကိုကိုယ္ကိုင္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ေလး
ထု ေပး ေနရာ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မာသ ထက္မာ လာရသည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တခ်ီဆြဲဖို႔ ဖိုးလုံးျပင္သည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနရာမွ အေပၚကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ဆန္တက္ လာၿပီး ဆီးစပ္၊ ဝမ္းဗိုက္မွ သည္ နို႔ေတြကို ျပန္စို႔ေပးသည္။ အဲဒီကေန ရင္ညႊန႔္၊ လည္ တိုင္ မွသည္ အေပၚကိုဆက္တက္သြားၿပီး ႏူးညံ့အိစက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ
ကို အရည္ေတြ ရႊဲေနသည့္ သူ၏ ပါးစပ္ႀကီးႏွင့္ အားပါးတရ စုပ္နမ္းလိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြရပ္ သြားၿပီး ဖိုးလုံး၏ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ ကို မရဲတရဲေလးပြတ္သပ္လာသည္။
ဒီတခါမွာေတာ့ နတ္သမီးက လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္မေပး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ္းစမ္းႏွင့္ အေပါက္ကို လိုက္ရွာၿပီး သြင္းရသည္။ သုံးေလးခါ ေခ်ာ္ၿပီးမွ အိကနဲ နစ္ဝင္သြား၏။
“အား”
နတ္သမီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံး၏ ရင္ထဲကို မီးေလာင္သလိုဆူပြက္သြား ေစပါသည္။ တဆက္ထဲ လိုက္လာသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရႈးထိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေနာက္တြင္
နတ္သမီး မရပ္မနားေအာ္ညည္းေနရသည္။ ဖိုး လုံး ဆီမွာ အသိစိတ္မရွိေတာ့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ နတ္သမီးခါးကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီးစိတ္ ရွိတိုင္း ေဆာင့္
ကာေဆာင့္ကာသြင္း ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ေအာ္သံေတြ ႏွင့္ အတူ တဗုတ္ဗုတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင့္ ဖိုးလုံး၏ ေဆာင့္သံေတြလည္း ဆူညံေန၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံေတြကိုၾကားသည္။
ၾကားေသာ္လည္း မသိပါ။ ဒီနတ္ သမီးကို လုပ္ရသည့္ အရသာက သူ႔ကိုလုံးလုံးလ်ားလ်ား ဖမ္းစားထားသည္။
အရမ္းကို ႏူးညံ့ကာအိစက္ေနသည့္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ေပၚကိုတက္ကာလုပ္ရေသာအရသာက ဖိုးလုံးအတြက္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြ ကို စီးေနရသလိုပင္ခံစားရသည္။ ေကာင္းလိုက္
သည္မွာ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့ေပ။ ဒီနတ္သ မီးက အထိအေတြ႕မွာသာသလို အေပါက္လည္းပိုက်ဥ္းသည္။ ေစးပိုင္ေနသည့္ ဆြဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ တခုလုံးကို လႊမ္းျခဳံ
ထားသည္။ အရင္နတ္သမီးလို အဖ်ား ပိုင္းကသာ တထုတ္ထုတ္ ႏွင့္ အထိအ ေတြ႕ ကိုရ သည္မဟုတ္ တေခ်ာင္းလုံးကို တင္းတင္း မိမိညႇစ္ထား၏။ ဆြဲသည္ျဖစ္ေစ သြင္း
သည္ျဖစ္ေစ ထူးျခားသည့္ ခံစားမႈကိုေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး အၾကာႀကီးမလုပ္နိုင္၊ လုပ္ေနရင္း လုပ္ေနရင္းႏွင့္ အေခ်ာင္းတခုလုံး က်င္ တက္လာကာ အရမ္းေကာင္းသြားၿပီး
အရည္ေတြကို အားပါးတရ ပန္းမိျပန္သည္။ အရည္ေတြ ပန္းေနရင္းပင္ ဖိုး လုံးရပ္လို႔ ရပါ။ သူ႔ဟာႀကီး တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေပ်ာ့ဆင္း လာသည္အထိ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။
လႈပ္ရွားလို႔ မရေအာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့မွ ရပ္ခ်င္ဘဲ ရပ္လိုက္ရပါသည္။
ဟိုအရင္နတ္သမီး ႏွင့္လည္းစိတ္တိုင္းက်အားပါးတရ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ရ ျခင္း မ်ိဳးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ သည္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေနေပ်ာ္ေနမိသည္။ နတ္သ မီး၏ ကိုယ္ေလးကို အားက်န္ သေလာက္ႏွင့္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တကိုယ္လုံး အႏွံ့လိုက္နမ္းေနမိ၏။ ဘယ္ ေနရာ ကို
နမ္းမိလို႔ နမ္းမိမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေျခသလုံးလည္း နမ္းသည္။ေျခဖ်ားကိုလည္း နမ္းသည္၊ လည္ တိုင္ ကိုလည္းနမ္းသည္၊ ေမးဖ်ားေလးကိုလည္း နမ္းမိသည္။ အရည္ေတြ
ရႊဲေနသည့္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းကိုေတာ့ အၾကာဆုံးႏွင့္ အယုယဆုံး အနမ္းေတြ ေပးမိ သည္။
ေပ်ာ့ေခြၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သမၽွ ၿငိမ္သက္စြာခံေနရာမွ နတ္သမီး ကိုယ္လုံးေတာင့္သြားသည္။ နတ္သမီး ျပန္ေတာ့ မည္ထင္သည္။ ဖိုးလုံးထင္တာ မွန္ပါသည္။ နတ္သမီး လူးလြန႔္လာၿပီး
ဖိုးလုံးလက္ကေန႐ုန္းသည္။ မ႐ုန္းသာ ေအာင္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္းမွ ေနာက္ေန႔ေတြ မလာေတာ့မွာစိုးလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ မွာမိ၏။
“ေနာက္ေန႔ေတြလဲ နတ္သမီးေလးပဲ လာပါေနာ္၊ ဟိုနတ္သမီးေလး ကိုကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ ဘူး၊ ဒီေန႔ နတ္သမီးကို ပဲခ်စ္တယ္။ မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသမွာပါ”
ေျပာရင္းစိတ္ မထိန္းနိုင္လို႔ နတ္သမီးကို လွမ္းဖက္မိရာမွ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး နတ္သမီး ေျခေထာက္ကို ဖက္လို႔ ေျပာမိျပန္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ ေနမွာပါ နတ္သမီးရယ္ လာပါေနာ္”
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္းမ်က္ႏွာ ႏွင့္ အပ္လိုက္ရာ ႏွာေခါင္းက နတ္သမီး၏ ပစၥည္း မို႔မို႔ေလး ႏွင့္ တိုးမိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး တယုတယႏွင့္ နမ္းျပန္သည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ နမ္း
စဥ္က မသိသာေသာ္လည္း ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္နမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီး ဒူးေတြ တုန္ရီလာၿပီး အ တင္း႐ုန္းထြက္၏။ ဖိုးလုံး လည္းစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္
လၽွက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေမႊးရနံ့ေလးႏွင့္ နတ္သမီး၏ အေငြ႕အသက္ကို ေခတၱမၽွရေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေျခသံလိုတိုးတိုး အသံေလး
ႏွင့္ အတူ လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲႏွင့္ ေျမျပင္ကို လက္သီး ႏွင့္ ထုခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အပိုင္း၄ ေမ်ွာ္
ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာ အေနနွင့္ ေပၚလာေသာ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားကို နွိ္ပ္ေပးၾကပါေနာ္၊စာအုပ္မ်ား ေန႔တိုင္း အသစ္တင္ေပးပါတယ္၊ေန႔တိုင္း ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္၊အင္တာနက္ဖြင့္ၿပီး စာအုပ္ အသစ္မ်ားရယူႏုိင္ပါတယ္။
ဖိုးလုံးလုပ္ခဲ့ရတာက နတ္သမီးျဖစ္ သည္။ ေနာက္ၿပီး တျခားမိန္းမေတြလို ရြံစရာေကာင္းသည့္ အေမႊးေတြမရွိ။ ဒါေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို အလြန္ေက်းဇူးတင္မိသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္
ကူညီလို႔သာ ဖိုးလုံး လူျဖစ္ခြင့္ ရခဲ့ သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ အိမ္တံခါးပိတ္ထားသည္။ အတြင္းတံခါးပါ ပိတ္ထားလို႔ မစိုးစိုးႏြယ္တို႔ လင္ မယား အိပ္ယာက နိုးၾကေသးပုံမေပၚပါ။ အျပင္သံဆန္ကာ တံခါးကိုေတာ့
ဖိုးလုံးလက္ႏွိႈက္ၿပီး ဖြင့္ တတ္သည္။ အတြင္းတံခါးပါပိတ္ ထားရင္ေတာ့ ဖိုးလုံးလည္း မလုပ္တတ္။ ထို႔ေၾကာင့္ စိတ္ ေလၽွာ့ၿပီး အိမ္ျပန္လာခဲ့ရသည္။ အိမ္မွာ မနက္စာ စား ၿပီး
သည္ႏွင့္ မေနနိုင္ဘဲျပန္ထြက္မိ၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ တို႔ အိပ္ယာက နိုးဖို႔လည္း မေသခ်ာေသးလို႔ လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာ သြားထိုင္ေန လိုက္ရသည္။
သူ႔ကို အရင္လိုဖိုးလုံး ဟု ထင္ၿပီး လဘက္ရည္ဆိုင္မွာ စၾကေနာက္က်သူေတြကို ဖိုးလုံး ညတုန္းက နတ္သမီး အ ေၾကာင္း ေျပာျပလိုက္ခ်င္စိတ္ကို မနည္းမ်ိဳသိပ္ႀကိတ္မွိတ္
ထားရ၏။ ထုတ္ေျပာလိုက္မိရင္ နတ္သမီးႏွင့္ေနာက္ ထပ္ တ ႀကိမ္ မေတြ႕ရမွာစိုးသည္။ ကိုးနာရီေက်ာ္ ေလာက္မွ လဘက္ရည္ဆိုင္ကေန ထၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီထြက္ လာခဲ့သည္။
အိမ္တံခါးေတြ ဖြင့္ထားသည္ကိုေတြ႕လို႔ အသံျပဳၾကည့္လိုက္ရာ အိမ္ေဘးဖက္က မစိုးစိုးႏြယ္ ျပန္ထူးလိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။ ေဘးကေနပတ္ၿပီးဝင္သြားရာ ေျခရင္းဖက္ေဘး
က ေရ တိုင္ကီမွာ ေရခ်ိဳးေနသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။
“အဆင္ေျပလားဖိုးလုံး”
“ေျပတာမွ အရမ္းေျပတာပဲ မမစိုးရာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ အဲဒါ လာေျပာတာ၊ ညက အျပန္ထဲက ဝင္ေျပာမလို႔ ပဲ၊ အမတို႔ အိမ္ကတံခါးပိတ္ထားလို႔”
“ေအာ္ ... မင္း အဆင္ေျပရင္ ဝမ္းသာပါတယ္ကြာ၊ ငါလဲ ကုသိုလ္ရတာေပါ့”
“အမ ေယာက္်ားႀကီးလဲ -ီးျပန္ေတာင္ နိုင္ပါေစဗ်ာ”
“ဘာေျပာတယ္”
“ဦးေလးက ပန္းေသၿပီး -ီး မေတာင္နိုင္လို႔ အမ ကိုမလုပ္နိုင္ဘူး မဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ကူညီ တဲ့ အတြက္ အမ ေယာက္်ားလဲ ျပန္ေကာင္းပါေစလို႔ ဆုေတာင္းတာေလ”
“နင္ ...နင္ ေနာ္ ...ငါ ေရနဲ႔ ပက္လိုက္ရမလား”
မ်က္စိပ်က္မ်က္ႏွာပ်က္ျဖင့္ ဖိုးလုံးကို ခြက္ႏွင့္ ရြယ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ဂ႐ုမမူမိပါ။ သူေျပာလိုရာကို စြတ္ေျပာ ေန၏။
“ဦေလး သနားပါတယ္၊ ဒီေလာက္ေကာင္းတာ ကို မလုပ္ရေတာ့ သူ႔ခမ်ာ အေခြထဲမွာ သူမ်ား ေတြလုပ္တာပဲ ထိုင္ ၾကည့္ေနရတာေပါ့”
“ေအာ ...ေတာ္ေတာ္ ေကာင္းတယ္လား”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ေဆြမ်ိဳးေမ့သြားမယ္၊ ဟဲဟဲ၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေရေရလည္လည္ႀကိဳက္ သြားၿပီ၊ နတ္ သမီးက ေန႔ တိုင္းလာမွာလား အမ”
“ဒါေတာ့ ငါဘယ္သိမလဲ၊ အားရင္လာမွာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ ေန႔တိုင္းသြားေစာင့္မွာပဲ”
“အင္းေလ၊ ဒါေတာ့ နင့္သေဘာေပါ့၊ နင္လူတကာေလၽွာက္ေျပာလို႔ မလာေတာ့မွ ငါ့ကိုရန္လာ မလုပ္နဲ႔”
“ဘယ္သူမွ မေျပာဘူးစိတ္ခ်”
“ဒါဆိုလဲ ၿပီးေရာ၊ ငါ ထမိန္လဲေတာ့ မလို႔ နင္ၾကည့္ဦးမလား၊ မၾကည့္ရင္လဲ သြားေတာ့”
အ႐ူးေပမယ့္ ဒါမ်ိဳးေတာ့ ဖိုးလုံးက သိတတ္ပါသည္။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္က သူ၏ အဖိုးမျဖတ္နိုင္သည့္ ေက်းဇူး ရွင္ႀကီး မဟုတ္ပါလား။ ထြက္သြားရန္ျပင္ေသာ္လည္း မ်က္စိက
ေတာ့ ေရစိုထမိန္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ေရာက္သြား သည္။ ေဟာင္းႏြမ္းပါးလႊာသည့္ ထမိန္က ေရ စိုသည့္ အခါ မစိုးစိုးႏြယ္၏ ကိုယ္မွာတသားထဲကပ္ေနသည္။ အ ေရာင္ကလည္း
အျဖဴလိုလို အဝါ လိုလိုေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ ျဖစ္ရာေအာက္က ညိဳဝင္းသည့္ အသားကို အတိုင္းသား ျမင္ေန ရ၏။ ခက္ေလ်ာ့ေလ်ာ့ဝတ္ထားလို႔ ရင္သားကလည္း တဝက္ေလာက္ထြက္ေန
သည့္ အျပင္ ပါးလြန္း သည့္ ထမိန္ ေၾကာင့္ နို႔သီးေခါင္းေတြကိုပါ ေဖါက္ျမင္ေနရသည္။
“ကဲဘာလုပ္ရမွာလဲ”
မစိုးစိုးႏြယ္က ခပ္ဆတ္ဆတ္ေျပာလိုက္ေတာ့ ဖိုးလုံး သုတ္ကနဲလွည့္လိုက္ၿပီးမွ ေျပာဖို႔ က်န္ ေနသည့္ စကားကို ဆက္ေျပာမိသည္။
“နတ္သမီးက အေမႊးမရွိဘူး သိလားအမ၊ ေျပာင္ေခ်ာေနတာပဲ”
“ရိတ္ထားတာ ေနမွာေပါ့”
“ဘာျဖစ္လဲ၊ ကၽြန္ေတာ္လဲ ရိတ္တာပဲလို႔”
“ကဲပါ ...သြားပါေတာ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီကေန ျပန္လာရင္း ေက်းဇူးရွင္ကို ထမိန္တထည္ေလာက္ေတာ့ ဝယ္ေပးသင့္သည္ဟု အေတြး ေပါက္ မိသည္။ အခုန မစိုးစိုးႏြယ္ ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္က အရမ္း
ေဟာင္းေနသည္။ ေရခ်ိဳးဖို႔ အတြက္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးသင့္သည္။ ဖိုးလုံးထက္ အသက္ႀကီးသူလည္း ျဖစ္လို႔ ကန္ေတာ့သင့္ သည္ဟုထင္မိသည္။ ဖိုး လုံးမွာ အိမ္ကေပးတဲ့
မုန႔္ဖိုး ႏွင့္ ဟိုက ဒီက ေပးတတ္ၾကသည့္ ပိုက္ဆံေလးေတြ စုထားတာ အနည္းအက်ဥ္း ေတာ့ ရွိပါသည္။ ထမိန္ ဝယ္ဖို႔ ေလာက္မေလာက္ေတာ့ မသိပါ။ အမေတြကိုပဲ အပူကပ္
ရေတာ့မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ ညေနခင္း အမႏွစ္ေယာက္ အလုပ္ကျပန္လာတာႏွင့္ ပါတိတ္ထမိန္ တထည္ဝယ္ ေပးဖို႔ ပူဆာသည္။
“ဘာလုပ္ မလို႔လဲ၊ နင္ဝတ္ဖို႔လား ဖိုးလုံးရဲ့”
“ဟုတ္ပါဘူး၊ ကန္ေတာ့မလို႔”
“ဘယ္သူ႔ကိုလဲ၊ မမႀကီးကိုလား”
“မဟုတ္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို”
အလုပ္ကျပန္လာၿပီး ညစာခ်က္ဖို႔ အလုပ္မ်ားေနသည့္ အမေတြက ဖိုးလုံးစိတ္႐ူးေပါက္တာသက္သက္၊ ေနာက္ေန႔ ေမ့သြားလိမ့္မည္ဟု ယူဆကာ ဝယ္ေပးမည္ဟု ကတိေပးလိုက္သည္။
“တကယ္ေနာ္၊ ဝယ္မေပးလို႔ကေတာ့ ခင္ဗ်ားတို႔ ဆီက ယူေပးလိုက္မွာ”
“ေအးပါ၊ စိတ္ခ်၊ ဝယ္ေပးမယ္”
စိတ္ေက်နပ္သြားသည့္ ဖိုးလုံးက မီးဖိုထဲမွာေတာက္တိုမယ္ရ ဝင္ကူေပးေနမိသည္။ သူလည္း ထမင္းေစာေစာ စား ခ်င္ေနပါသည္။ အခ်ိန္က်ရင္ နတ္သမီးကိုေတြ႕ဖို႔ သြားရဦးမည္
မဟုတ္ပါ လား။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီေန႔က နတ္သမီး မလာပါ။ ဖိုးလုံးအလြန္စိတ္ဆင္းရဲရ၏။ မ်က္ႏွာမွာ အဝတ္ စည္းၿပီး နာရီသံေခ်ာင္းေတြ ဖိုးလုံးမေရတြက္နိုင္ေအာင္ မ်ား လာသည္
အထိေစာင့္ သည္။ နတ္သမီးက ေရာက္မလာပါ။ ညဉ့္နက္သန္းေခါင္ အထိဖိုးလုံးျပန္မလာသည့္ အခါ အမေတြ လည္းစိတ္ပူၾကသည္။ ကိုစိုးေအာင္လည္း ဟိုေျပးဒီေျပးႏွင့္ ဖိုးလုံး
ကို လိုက္ရွာရင္း အလုပ္မ်ား သြားရ၏။ ဖိုးလုံးျပန္ေရာက္လာေတာ့မွ သူတို႔လည္းစိတ္ေအးရသည္။
နတ္သမီးေရာက္မလာသည့္ ကိစၥတြင္ ေက်းဇူးရွင္ကို ကန္ေတာ့ဖို႔ပ်က္ကြက္သည့္ အတြက္ နတ္သမီး စိတ္ဆိုးၿပီး မလာတာဟု ဖိုးလုံးေကာက္ခ်က္ဆြဲလိုက္၏။ ထို႔ေၾကာင့္
ေနာက္ေန႔ေရာက္ေတာ့ ထမိန္ဝယ္ေပးဖို႔ အမေတြကို ေျပာျပန္သည္။ သူတို႔ကလည္း ဖိုးလုံး စိတ္ခ်မ္းသာေအာင္ ဝယ္ေပးမည္ေျပာၿပီး အလုပ္မ်ားေတာ့ ဝယ္မလာျဖစ္ က်ျပန္။
ထိုညတြင္ လည္း နတ္သမီးေပၚမလာသည့္ အခါ ဖိုးလုံးသံသယ ပိုႀကီးလာၿပီး အိမ္မွာပြဲၾကမ္းေတာ့ ၏။ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေနာက္တရက္က ႐ုံးပိတ္ရက္ႏွင့္ တိုက္ဆိုင္ေန၍
အမႀကီးက ေစ်းမွာ သြားဝယ္ေပးသည္။
လက္ထဲကို ပါတိတ္ထမိန္ ေရာက္လာသည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးဆြဲၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ဆီ ဖိုးလုံး အေျပး လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ အခန႔္သင္ပင္ေတြ႕ရသည္။
“ေဟာ ...ဘာတုန္း ဖိုးလုံး”
“အမ ကို လာကန္ေတာ့တာ”
“ျမတ္စြာဘုရား၊ ဘာျဖစ္လို႔ကန္ေတာ့ရတာတုန္း”
ဖိုးလုံး ဘာမွမေျပာဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ေရွ႕မွာ ထမိန္ထုပ္ေလးခ်ၿပီး ငုတ္တုပ္ထိုင္ကာ ကန္ေတာ့၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း မေန တတ္မထိုင္တတ္ျဖစ္သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို အတင္းျပန္ထခိုင္း၏။
“ရၿပီ၊ ရၿပီ ထေတာ့၊ နင္ဘာစိတ္႐ူးေပါက္လာတာလဲ”
“မမစိုးက လည္း ကၽြန္ေတာ္က အ႐ူးပဲလို႔”
“ေအးေလ ..ထားပါေတာ့ ငါ့ကို ဘာလို႔ ကန္ေတာ့ရတာလဲ”
“ဟိုတရက္က ကၽြန္ေတာ္လာေတာ့ အမ က ထမိန္ေဟာင္းေလးနဲ႔ ေရခ်ိဳးေနတယ္ မဟုတ္လား၊ အဲဒါနဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ အသစ္ တထည္ဝယ္ေပးတာ၊ ဒါကို ဝတ္ခ်ိဳးေနာ္ အမ”
မစိုးစိုးႏြယ္ ေခါင္းကုပ္ရင္း အိမ္အတြင္းဖက္ကို လွည့္ၾကည့္သည္။ ဦးတင္ထြန္း ကေတာ့ အိပ္ေနပုံရသည္။ ခါ တိုင္းလို TV ေရွ႕မွာ မေတြ႕ရပါ။
“ေနာက္ၿပီး အမကို ကန္ေတာ့မယ္လို႔ စိတ္ကူးထားတာ အိမ္က မမႀကီးတို႔ကလည္းေတာ္ေတာ္ နဲ႔ ဝယ္မေပး ၾက ဘူး၊ ေက်းဇူးရွင္ကို မကန္ေတာ့လို႔ နတ္သမီးက စိတ္ဆိုးလား မသိ
ပါဘူးဗ်ာ ကၽြန္ေတာ့္ဆီကို မလာတာ ႏွစ္ရက္ ရွိၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ ေန႔တိုင္းေစာင့္ ေနရတယ္၊ အခု မမစိုးကို ကန္ေတာ့လိုက္ၿပီဆိုေတာ့ သူစိတ္ဆိုးေျပၿပီး လာခ်င္ လာမွာေပါ့ ေနာ္ အမ”
“အဲဒါေတာ့ ငါလဲ မသိဘူးေလ၊ ကဲကဲ ခုံမွာ ထိုင္၊ ၿပီးရင္ မင္းဦးေလး လာလိမ့္မယ္၊ သူ စီဒီ အသစ္ေတြရထား တယ္”
“မၾကည့္ေတာ့ဘူး အမ၊ ကၽြန္ေတာ္က လက္ေတြ႕ပဲလုပ္ေတာ့မယ္၊ ဟား …ဟား၊ ဒါနဲ႔ အမ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒီထဲကို သြားသြား ႏွပ္ေနတာ အမ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
ဖိုးလုံး အေမးေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ မ်က္ႏွာ မခ်ိဳ မခ်ဥ္ျဖစ္သြားသည္။
“ငါ လမ္းသြားရင္း ရႉရႉး အရမ္းေပါက္ခ်င္တာနဲ႔ အဲဒီထဲ မွာလူမရွိဘူး ဆိုၿပီးဝင္လာတာ၊ အထဲမွာ နင္အိပ္ေန တာ နဲ႔ ငါ့မွာ အျပင္မွာပဲ ေပါက္ခဲ့ရတယ္”
“တကယ္အိပ္ေနတာလား”
“ေအာ္ အိပ္တာမွ သိုးလို႔၊ ငါ ကိစၥရွင္း ၿပီးေတာ့ နင့္ကို လာေခၚတာေတာင္ နင္မၾကားဘူး”
“ဟုတ္လား၊ သိဘူးဗ်၊”
တလက္စထဲ သတိရသည္ ႏွင့္ ဖိုးလုံးက သူသိလိုရာကို ဆက္ေမးမိသည္။ ဒီကိစၥ တြင္ မစိုးစိုးႏြယ္က ႀကီး ၾကပ္ စီစဥ္သူ ဆရာမႀကီး မဟုတ္ပါလား။
“နတ္သမီး ကို တညလုံးေနေအာင္ေျပာလို႔ မရဘူးလားဗ်ာ”
“နင္ေတာ္ေတာ္ ေလာဘႀကီးတာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က မဝေသးလို႔ လုပ္ပါရေစဦး ဆိုတာ အတင္းျပန္သြားတယ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္မ်က္ႏွာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“နင္ကေတာ့ ခက္ေတာ့တာပဲ၊ နတ္သမီးေတြ မွာ အခ်ိန္အကန႔္ ရွိတယ္ဟဲ့၊ ျပန္ခ်ိန္က်ရင္ ျပန္ရတယ္၊ ေနာက္ က်လို႔ ဆိုင္ရာပိုင္ရာေတြက ဒါဏ္ေပးရင္ ေနာက္ေန႔ နင့္ဆီလာလို႔
မရေတာ့ဘဲျဖစ္သြားမယ္၊ သိလား”
ေရေရရာရာ နားမလည္ေပမယ့္ ဖိုးလုံးေခါင္း ညိတ္လိုက္သည္။ နတ္သမီး ျပန္ရင္ မတားရ၊ ေနာက္ေန႔ မလာ ဘဲ ေနလိမ့္မည္ ဆိုတာေလာက္ေတာ့ သူသေဘာေပါက္လိုက္ပါသည္။
“ခင္ဗ်ား ဖို႔ လည္း နတ္သားေလး တေယာက္ရွာပါလား”
“ငါက ဘာလုပ္ဖို႔လဲ”
“ခင္ဗ်ား ကိုလုပ္ေပးဖို႔ ေပါ့ဗ်”
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး ငါမီးဖိုေခ်ာင္ထဲက ဓါးသြားယူၿပီး နင့္ကို မခုတ္ခင္ ျပန္ေတာ့၊ နင့္ ထမိန္လဲျပန္ယူသြားေတာ့”
“မလုပ္ပါနဲ႔ အမ ရယ္ကၽြန္ေတာ္က ခင္လို႔စတာပါ၊ ဟဲ ဟဲ”
ဖိုးလုံးတက္ႂကြသည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္ခဲ့သည္။ လမ္းထဲက ေကာင္ေတြက လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ လာေခၚၾကလို႔ လိုက္သြားမိတာေတာင္ စိတ္မေျဖာင့္ပါ။ ေကာင္း
ကင္ကို တေမာ့ေမာ့ ႏွင့္ ေနလုံးႀကီးကို ေအာက္ ကို အတင္းဆြဲခ်ပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္ေပါက္ေနသည္။ အိမ္ျပန္လာေတာ့ လည္း ညေနခ်ိန္နီးလာသည္ ႏွင့္ အမၽွ ေယာက္ ယက္
ခပ္ေနသည္။ မိုးျမန္ျမန္ခ်ဳပ္မွ နတ္သမီးဆီ သြားရမည္ မဟုတ္ပါလား။ အမ ေတြကေတာ့ ခါ တိုင္း ထက္ ဂဏွာမၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည့္ ဖိုးလုံးကို အကဲခတ္ေနၾကသည္။
“ေဟ့ ဖိုးလုံး၊ မင္း မိန္းမ ခိုးမလို႔ လားကြ”
ေယာက္ဖလုပ္သူကေတာင္ မေနနိုင္ဘဲ ေမးရသည့္ အေျခဆိုက္သြားသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး အကိုရာ အျပင္သြားမလို႔ပါ”
“ဒါဆိုလဲ သြားေလကြာ၊ ခါတိုင္းသြားေနက်ပဲ”
“ထမင္း မက်က္ေသးလို႔ ေစာင့္ေနတာဗ်၊ ဆာေနၿပီ”
သူ႔ဆင္ေျခႏွင့္ သူအကြက္ေစ့ေစ့ ေျပာလိုက္သည့္ အ႐ူးပါးကို အမေတြက အဟုတ္ထင္ကာ သနားၿပီး အျမန္စား ရ ေအာင္လုပ္ေပးလိုက္၏။ စားၿပီးျပန္ေတာ့လည္း ကိုရီးယားကား က
မလာေသး၍ အိပ္ယာထဲဝင္ေခြေနမိသည္။ ကိုရီးယား ကားစလာသည္ႏွင့္ ေဇာင္းကလႊတ္လိုက္သည့္ ျမင္းရိုင္း တေကာင္လို သုတ္ေခ်တင္ေတာ့၏။
မစိုးစိုးႏြယ္ကို ကန္ေတာ့လိုက္လို႔ နတ္သမီးစိတ္ေျပသြားပုံရ၏။ ဖိုးလုံး ျပဳဖြယ္ကိစၥေတြ ကို ေဆာင္ရြက္ ၿပီး ဖ်ာေပၚမွာ လဲေနလို႔ ဘာမွမၾကာေသးမွီ သင္းႀကိဳင္ေသာေမႊးရနံ့ေတြ
ႏွင့္ အတူေရာက္ လာသည္။
“ဝမ္းသာလိုက္တာ နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေန႔တိုင္းေမၽွာ္ေနတာဗ်”
ရႊင္လန္းတက္ႂကြသည့္ အသံျဖင့္ေျပာရင္း နတ္သမီးဖက္ဆီသို႔ လက္ကိုရမ္းၿပီးစမ္းလိုက္ရာ နတ္သမီး၏ ဗိုက္ လို႔ ထင္ရသည့္ေနရာကို သြားထိုးမိသည္။ လက္ကအိကနဲ ခံစား
လိုက္ရသည္။
“အို ေဆာရီးဗ်ာ …နာသြားလား”
စိတ္မဆိုးပါ၊ မနာပါဟု ေျပာခ်င္ပုံရသည္။ ဖိုးလုံး လက္ေမာင္းကို နတ္သမီးက အသာဆုပ္လိုက္၏။ ဒီေလာက္ အထိ အေတြ႕ ေလးႏွင့္ေတာင္မွ ဖိုးလုံးရင္ေတြ ဝုန္းဒိုင္းက်ဲ ေအာင္
ခုန္ၿပီး ေအာက္ကဟာႀကီးက လည္း တဟုန္ ထိုး ေထာင္တက္လာ၏။ အရမ္းလုပ္ခ်င္လာေပမယ့္ လုပ္လို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ ဖိုးလုံးမွာ စိတ္ကူးတခုရွိသည္။ သူ႔ကို စိ္တ္ဆိုးၿပီး ေရာက္မ
လာသည့္ နတ္သမီး ပိုၿပီးစိတ္ေက်နပ္သြားေစရန္ နတ္သမီးကို ဘာဂ်ာမႈတ္ေပးခ်င္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ နတ္သမီးဖက္ကို စမ္းကာဖက္လိုက္ၿပီး ဖ်ာေပၚတြန္းလွဲလိုက္၏။ နတ္သမီး
လည္း အလိုက္သင့္လဲက်သြား သည္။
လက္ျဖင့္စမ္းၾကည့္လိုက္ရာ ဗိုက္ကိုစမ္းမိျပန္သည္။ အခုနလို အဝတ္ခံမေနေတာ့ ေခ်ာမြတ္ၿပီးအိေနသည့္ ပကတိ အသား ျဖစ္သည္။ အေပၚကို တိုးစမ္းလိုက္ရာ အက် ႌဝတ္ထား
သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေအာက္ကို လက္ထိုး ၿပီး အ ေပၚကို မ တင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္ၿပီး နတ္သမီးက လူမ ေတြလို ဘရာစီယာလည္း ဝတ္ထား၏။ ဘရာစီယာကို အတင္း မ သည့္
အခါ နတ္သမီးဆီက သက္ျပင္းခ်သံၾကားလိုက္ရၿပီး ေနာက္ နတ္သမီးကိုယ္ အနည္း ငယ္ႂကြ တက္လာ သည္။ ခနေနေတာ့ နားထဲမွာ ေထာက္ကနဲ အသံတိုးတိုးၾကားလိုက္
ရျပန္ၿပီးေနာက္ ဘရာစီယာက အလြယ္တကူ အေပၚကို ေျမာက္ပါသြားသည္။
ဖိုးလုံး၏ လက္တအုပ္စာမက သည့္နို႔ႀကီး ႏွစ္လုံးကိုအားပါး တရဆြဲသည္။ နယ္သည္။ ညႇစ္သည္။ နတ္သမီး လည္း ဖိုးလုံး လက္ခ်က္ေၾကာင့္ တြန႔္လိမ္ေန၏။ နို႔သီးေခါင္းကို
တႁပြတ္ႁပြတ္ႏွင့္ စို႔ေပးလိုက္မွ ၿငိမ္သြားၿပီး ဖိုး လုံးေခါင္းကို အသာအယာလာဖက္သည္။ ၾကည့္ဖူးသည့္ ဗြီဒီယို သင္ခန္းစာေတြက အသုံးဝင္လာၿပီျဖစ္သည္။ နို႔ေတြကို စုပ္ေပးရာမွ
တေရြ႕ေရြ႕ ေအာက္သို႔ ဆင္းလာ၏။ ဗိုက္သားျပင္ကို ပြတ္လိုက္နမ္းလိုက္ႏွင့္ ဆီးခုံ ဆီသို႔ ေရာက္လာသည္။ ဆီးခုံသားကို ခပ္ဖြဖြ နမ္းရင္း နတ္သမီး၏ လၽွို႔ဝွက္တြင္းေလးထဲသို႔
လက္ကို ေလၽွာသြင္းၿပီး ပြတ္ေပး ေနလိုက္သည္။ နတ္သမီး သက္ျပင္းတဖြဖြခ်ရင္း ဖိုးလုံး ဆံပင္ေတြကို ဆြဲဖြသည္။ လည္ဂုတ္ကို လက္ သည္းႏွင့္ ကုပ္သည္။ ေနာက္ဆုံးက်မွ
ဖိုးလုံးက သူသြားလိုရာဆီ တိုးဝင္လိုက္၏။
နတ္သမီး၏ ကိုယ္နံ့က အလြန္ေမႊးႀကိဳင္ေသာ္လည္း ဒီေနရာမွာေတာ့ မေမႊးပါ။ ေခၽြးေစာ္လိုလို နံသည္ဟုပင္ထင္ မိသည္။ ဒီအနံ့ေလာက္ႏွင့္ ေတာ့ဖိုးလုံးစိတ္ မပ်က္ပါ။ နတ္သမီး
ကို မႈတ္ေပးဖို႔ စိတ္အားသန္ေန၍ ခ်က္ခ်င္းလို လို အနံ့ကို ေမ့သြားၿပီး ေနာက္ လၽွာႏွင့္ အျပားလိုက္ အစုန္အဆန္ လ်က္ေပးလိုက္သည္။ ဖိုးလုံး နားရြက္ေဘးက နတ္သမီး ၏
ေပါင္တံေတြ တဆတ္ဆတ္ခါသြားသည္။ ဒါက ေကာင္းလို႔ ျဖစ္မည္ဟု တြက္ဆၿပီး ဖိုးလုံး အဆက္ မျပတ္ အတင္းဖိလ်က္ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီးက လည္း အတင္းေကာ့တင္ေပး
သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအရမ္းကို စိတ္ ေက်နပ္ ေပ်ာ္ရႊင္သြားၿပီး သူဆည္းပူးထားသမၽွ အကုန္ထုတ္ၿပီး အသုံးခ်ေတာ့၏။
မ်က္လုံးကို စည္းထားရေပမယ့္ တျဖည္းျဖည္းႏွင့္ နတ္သမီး၏ အဂၤ ါ အေနအထားကို ဖိုးလုံး အကၽြမ္းတဝင္ျဖစ္ သြားသည္။ စမ္းေနစရာမလိုပဲ အစိကို လၽွာႏွင့္ လွမ္းထိုးနိုင္သည္။
လၽွာကို ခၽြန္ခၽြန္ေလး ျဖစ္ေအာင္လုပ္ၿပီး အေပါက္ဝထဲကို ဇြိကနဲ ဝင္ေအာင္သြင္းနိုင္လာ၏။ နတ္သမီးလည္း တြန႔္လိမ္ေကာ့ပ်ံေနေတာ့သည္။ ဖိုးလုံး၏ ႏႈတ္ခမ္း၊ ႏွာေခါင္း ႏွင့္ ေမးေစ့
ေတြမွာလည္း နတ္သမီး၏ အရည္၊ သူ၏ တံေတြးေတြ ႏွင့္ ရႊဲစိုေန၏။ ၾကာလာ ေတာ့ နတ္သမီးခံ နိုင္ေတာ့ဟန္မတူပါ ဖိုးလုံး ေခါင္းကို အတင္းတြန္းထုတ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း
စိတ္ေက်နပ္သြား ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ သူ႔မွာ ေနာက္ဆႏၵတခုျဖစ္လာ၏။ အမႈတ္ခံခ်င္ လာသည္။ နတ္သမီးလည္း သူမႈတ္ေပးတာ ေၾကာင့္ အရမ္းေကာင္းေနၿပီျဖစ္လို႔ ေျပာရင္ရ
မည္ဟု ယူဆကာ ေျပာခ်လိုက္သည္။
“နတ္သမီးရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကိုလည္း တလွည့္ျပန္မႈတ္ေပးပါလား”
ေျပာၿပီးမွ နတ္သမီးလက္ခံပါမည္လားဟု စိုးရိမ္သြားမိသည္။ စိတ္ဆိုးသြားမွာ လည္းေၾကာက္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းပင္ ပ်ာပ်ာသလဲျပန္ေတာင္း ပန္ လိုက္၏။
“မသိလို႔ ေျပာမိတာပါ၊ စိတ္မရွိပါနဲ႔၊ ဟုတ္ေပါင္ …အမိုက္အမဲ ကိုေဗြမယူပါနဲ႔”
နတ္သမီးၿငိမ္သက္ေနသည္။ သူမ၏ ထုံးစံအတိုင္း အသံမထြက္ဘဲ ေနျခင္းလား၊ စိတ္ဆိုးၿပီး ၿငိမ္သြားျခင္းလားဟု ဖိုးလုံးမေဝခြဲ နိုင္ေအာင္ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ နတ္သမီး၏
လက္ဖဝါးႏုႏုက သူ၏ ပစၥည္းႀကီးကို လာေရာက္ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေတာ့ ရင္ထဲမွာထိတ္ကနဲျဖစ္ကာ ေပ်ာ္သြားသည္။ မာေထာင္ေနသည့္ ဟာႀကီး ကို နတ္သမီးက သူမ
ဖက္ဆီသို႔ တေရြ႕ေရြ႕ဆြဲယူသြားရာ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီး ကိုယ္ေပၚကားယားခြ ၿပီးပါသြား၏။ နတ္သမီး၏ မ်က္ႏွာေပၚသို႔ ခြမိခ်ိန္တြင္ တဲကလည္း နယ္နိမိတ္ကုန္ၿပီ ျဖစ္ရာ
ဖိုးလုံး နံရံကာထားသည့္ သံျပားႏွင့္ ဒုန္းကနဲ ဝင္ တိုက္မိသည္။ နဖူးနာသြားေသာ္လည္း ခ်က္ခ်င္းထိုအနာကိုေမ့သြားသည္။
“အား …ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူးဗ်”
သူ႔ဟာႀကီး တေခ်ာင္းလုံးနီးပါးက နတ္သမီးက ပါးစပ္ထဲစုပ္သြင္းယူလိုက္ေသာ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးေရွ႕က သံျပားကို တြန္းထားရင္း ေအာ္လိုက္မိသည္။ နတ္သမီးက ဖိုးလုံး သူမကို မႈတ္ေပးတာထက္ေကာင္းေအာင္ ျပန္လုပ္ေပး နိုင္ သည္။ သူမ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမွာ အိမ္သာတက္ခ်င္သလိုလို၊ ေသးေပါက္ခ်င္သလိုလိုႏွင့္ ဘယ္လိုလုပ္ ရမွန္း မ
သိေအာင္ျဖစ္ေနရသည္။ တင္းက်ပ္ေနေအာင္ငုံထားၿပီးမွ ထိပ္ဖ်ားေလး ကို တဆတ္ဆတ္ႏွင့္ စုပ္လိုက္ လႊတ္လိုက္ လုပ္ေပးလိုက္လၽွင္ ဖိုးလုံး ဖင္ႀကီးခါၿပီးေအာ္ေနမိသည္။
လၽွာႏွင့္ ပတ္ကာရစ္လိုက္ သြားႏွင့္ မထိ တထိ ကိုက္ေပးလိုက္ ႏွင့္လုပ္ျပန္ရင္လည္း တကိုယ္လုံးတြန႔္လိမ္ေနရသည္။ ဒါေၾကာင့္ လည္းဖိုးလုံးၾကည့္ ဖူး သည့္ ကားေတြ ထဲမွာ
ပုေလြမႈတ္ေပးၾကတာေတြ ပါတာျဖစ္မည္။ ဖိုးလုံးအတြက္ကေတာ့ အရွင္လတ္လတ္ ႏွင့္ နိဗၺာန္ ေရာက္ရသလို ၾကည္ႏူးေနမိ၏။
ဒီတိုင္းဆက္သြားရင္ ဖိုးလုံး ၿပီးေတာ့မွာေသခ်ာေနသည္။ မလုပ္လိုက္ရဘဲ ႏွင့္ေတာ့ ဖိုးလုံး မၿပီးခ်င္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေကာင္းေနရက္ ႏွင့္ နတ္သမီး ကိုေတာင္းပန္ၿပီး သူ႔ဟာႀကီး
ျပန္ဆြဲထုတ္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ခ်င္ေသးတယ္၊ လုပ္ေတာ့မယ္ေနာ္”
နတ္သမီးက သေဘာတူေၾကာင္း ျပသသည့္ အေနျဖင့္ ျပန္လႊတ္ေပးလိုက္လို႔ ဖိုးလုံးလည္း နတ္သမီးကိုယ္လုံးကို ငုံ႔စမ္းရင္း ေျခရင္းဖက္ကို ျပန္ဆုတ္ရသည္။ ေပါင္ၾကားမွာ
ေနရာယူမိေတာ့ နတ္သမီးက အလိုက္တသိႏွင့္ ေပါင္ ကိုျဖဲေပးသလို ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို လည္း အဝမွာေတ့ေပးသည္။ ဖိုးလုံးက ထိုးသြင္းလိုက္႐ုံပင္။ စၿပီဆိုသည္ႏွင့္ ဖိုး လုံး
စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ ထိန္းထားလို႔လည္း မရေတာ့။ ရွိသမၽွအားကုန္သုံးၿပီး ေဆာင့္၏။ ဘုန္းဘုန္း၊ ဖတ္ ဖတ္ ႏွင့္ အသံေတြက တဲထဲမွာ ဆူညံေနသည္။ ေနာက္ဆုံး
နတ္သမီးကေတာင္ ဖိုးလုံးခါး ကို လာကိုင္ၿပီး အရွိန္ကို ထိန္းေပးရေတာ့သည္။ အားရပါးရ လုပ္ပစ္လိုက္ဖို႔ ကလြဲရင္ဖိုးလုံး ဘာကိုမွမသိေတာ့။ နတ္သမီး ထိန္း ထားသည့္
ၾကားကပင္ အံႀကိတ္ကာ မာန္တင္းၿပီး စိတ္ရွိလက္ရွိပစ္ေဆာင့္ ေနသည္။ နတ္သမီးလည္း လက္ ေလၽွာ့ သြားသည္။ ဖိုးလုံးကို မထိန္းေတာ့ ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံးက လည္း
ၾကာၾကာ ဆက္မလုပ္နိုင္ေတာ့ပါ။ နတ္သမီး နို႔ႀကီးေတြကို အတင္းဆြဲညႇစ္ရင္းအရည္ ေတြ ေကာ့ကာေကာ့ကာပန္း ပစ္ၿပီး နတ္သမီးကိုယ္ေပၚသို႔ လဲၿပိဳကာက်သြားေတာ့သည္။
Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
လဘက္ရည္ဆိုင္ ေရွ႕ကျဖတ္သြားသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုျမင္လိုက္လို႔ ဖိုးလုံး ထိုင္ေနရာကေန ထၿပီးလိုက္လာခဲ့ သည္။ အၿငိမ့္ၿငိမ့္ ေလးေရြ႕လ်ားေနသည့္ နားကိုကပ္လာမိေပမယ့္
ေနာက္ခ်င္လို႔ မေခၚဘဲ အသာေလး ကပ္ လိုက္ လာခဲ့၏။ အထက္ေအာက္ ညင္ညင္သာသာ လႈပ္ရွားေနၾကသည့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးထူထူ ႀကီးေတြ ကို မၾကည့္ဘဲ ျမင္ေနရ
သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ လမ္းေလၽွာက္တာ မိုက္တယ္ဟု တခ်ိဳ႕က ဆိုၾကသည္။ ဒီေလာက္ေႏွးတာ ကို ဘာေၾကာင့္ မိုက္တယ္လို႔ေျပာၾကမွန္း ဖိုးလုံးနား မလည္ပါ။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္
ခ်င္သည္ဟု ေျပာသူေတြ လည္း ရွိသည္။ ဒါကလည္း မစိုးစိုးႏြယ္ အေမႊးထူမွန္း မသိၾကလို႔ ျဖစ္မည္။ အေၾကာင္းသိသည့္ ဖိုးလုံးကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ေဆာ္ခ်င္စိတ္ မရွိပါ။
ေနာက္ကေနလိုက္ရင္း ဟိုေတြးဒီေတြး ႏွင့္ လာရင္းကိစၥကိုေမ့ေနသည္။ ျခင္းေတာင္း အႀကီးႀကီးကို မနိုင့္ တနိုင္ ဆြဲၿပီး သြားေနတာကို ျမင္လို႔ ၀ိုင္းကူဆြဲ ေပးဖို႔ ဖိုးလုံး လိုက္လာျခင္း
ျဖစ္ပါသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ အလြန္ ႀကီးမားသည့္ ေက်းဇူးရွင္ မဟုတ္ပါလား။ ကူညီရမည့္ ဝတၱရား ရွိေပသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေတာ့ ဖိုးလုံးေမ့ သြား ၏။ သူမ ဖာ
သာေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးကို မစိုးစိုးႏြယ္ ျမင္သြားေတာ့မွ ဖိုးလုံးလည္း လာရင္း ကိစၥ ကို သတိရသည္။
“ဟဲ့ ဖိုးလုံး”
“ဗ်ာ အမ၊ ျခင္းေပးေလ”
မစိုးစိုးႏြယ္ လည္း ေလးလံေနပုံရသည္။ ဟန္ေဆာင္ၿပီးေတာ့ေတာင္ မျငင္းဘဲ ခ်က္ခ်င္း ထိုးေပး၏။ ေတာ္ေတာ္ ေလးပါသည္။ ေယာက္်ားအားႏွင့္ ေတာင္ ေလးမွန္းသိသာ၏။
“ေလးလိုက္တာ၊ ဘာေတြတုန္း မမစိုး”
“စုံေနတာပါပဲ ဟယ္၊ ငါ့ဟာငါေတာင္ မမွတ္မိေတာ့ပါဘူး၊ ဒါနဲ႔ နင္က ဘယ္က လာတာလဲ”
“အမ ကို ျမင္လို႔ ျခင္းဝိုင္းဆြဲ ေပးဖို႔ လိုက္လာတာ”
“သာဓု ပါေတာ္၊ စီဒီ အသစ္ေတြ လဲပါတယ္၊ နင့္ဦးေလး နဲ႔ တူတူလိုက္ၾကည့္ၾကေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္ အခုဒါေတြ မၾကည့္ေတာ့ဘူး”
“ေဟာ …ဘယ္လို ျဖစ္တာတုန္း၊ အရင္ကဆို သြားရည္ ေတာက္ေတာက္ယိုေနတဲ့ ေကာင္ကမ်ား”
“ကၽြန္ေတာ္က ကိုယ္တိ္ုင္ပဲ လုပ္ေတာ့တယ္ေလ အမရဲ့၊ ၾကည့္ရတဲ့ အရသာနဲ႔ လုပ္ရတဲ့ အရသာ တျခားစီပဲ မမ စိုးရဲ့”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကျပဳံးစိစိ ႏွင့္ ဖိုးလုံးကို ၾကည့္သည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္ေပါ့”
“ေကာင္းတာေပါ့ မမစိုးရယ္၊ ေလာကႀကီးမွာ အေကာင္းဆုံးပဲ၊ ထမင္းစားရတာထက္လဲ ေကာင္းတယ္၊ လဘက္ရည္၊ ဒန္ေပါက္၊ ဆီခ်က္ …အားလုံးထက္ ေကာင္းတယ္ဗ်ာ၊
ခင္ဗ်ားလဲ လင္ယူဖူးတာပဲ မသိဘဲ မေန ပါ ဘူး ဟဲဟဲ”
“ေအာင္မာ ….ငါ့ ေက်းဇူးနဲ႔ လုပ္ဖူးရတဲ့ ေကာင္က မ်ား”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အခု ျခင္းဆြဲ ေပးတာေပါ့”
“အဲဒါနဲ႔ ၿပီးေရာလား”
“မမစိုး ႀကိဳက္တာခိုင္းဗ်ာ၊ ဟုတ္ၿပီလား၊”
“အင္း နင့္စကား နင္မွတ္ထား”
“မွတ္ထားတယ္၊ အခုေတာ့ အမ ကိုေမးစရာ ရွိတယ္ ၊မိန္းမေတြကိုမႈတ္ေပးရင္ဘယ္လိုေနလဲဟင္”
“ဟာ ...ဒီေကာင္ေလးကေတာ့၊ ဘာေတြေမးေနတာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အမႈတ္မခံဖူးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး၊ ငါ အုတ္ခဲနဲ႔ ေကာက္ထုမိေတာ့မယ္ေနာ္”
မစိုးစိုးႏြယ္ မ်က္ႏွာ နီရဲသြားသည္။ လွမ္းေလၽွာက္ေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး ဖိုးလုံးကို ခပ္အုပ္အုပ္ ကေလး လွည့္ ႀကိမ္း၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ ဒါေတြနားလည္သူမဟုတ္ပါ။ သူေျပာ
ခ်င္ရာသာ ေလၽွာက္ေျပာ၏။
“ဦးတင္ထြန္းႀကီး မတရားဘူးဗ်ာ၊ အမ ကေတာ့ သူ႔ကို မႈတ္ေပးရတယ္၊ သူကက်ေတာ့ ျပန္လုပ္ေပးဘူးလား”
“ဖိုးလုံး နင္ကေတာ့ေျပာေလ ကဲေလျဖစ္ေနတာပဲ၊ ေတာ္ေတာ့ နင္ျပန္ေတာ့”
ရွက္စိတ္ေၾကာင့္ မစိုးစိုးႏြယ္၏ အသံကတုန္ရင္ေနသည္။ ဖိုးလုံး လည္း မ်က္ႏွာငယ္ေလး ႏွင့္ ၿငိမ္သြားသည္။ သူ ၏ ေက်းဇူးရွင္မႀကီး မစိုးစိုးႏြယ္ စိတ္ဆိုးမွာကိုေတာ့
သူေၾကာက္ပါသည္။ မ စိုးစိုးႏြယ္ ကို စိတ္ဆိုးေအာင္ လုပ္မိ ရင္ နတ္သမီးကပါ ေရွာင္ဖယ္သြားရင္ မခက္ပါလား။ ပါတိတ္ ထမိန္ႏွင့္ မကန္ေတာ့မိတာ ေလးႏွင့္ေတာင္ နတ္
သ မီးက သူ႔ထံမလာဘဲေနခဲ့သည္။ ထို႔ေၾကာင့္မ်က္ႏွာလို မ်က္ႏွာရေျပာမိသည္။
“အမ ကၽြန္ေတာ္ နတ္သမီးကို မႈတ္ေပးလိုက္တယ္ သိလား”
“အာ ...နင္ မရြံဘူးလား”
“မရြံပါဘူး၊ အေမႊးမွမရွိတာ၊ သူကလည္း ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္မႈတ္ေပးတယ္ သိလား၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ၊ ဒါေၾကာင့္ ဦး တင္.....”
မစိုးစိုးႏြယ္ဆီက မ်က္ေစာင္းနီနီႀကီးတခု ဝဲလာေသာေၾကာင့္ ဖိုးလုံးစကားကို ရပ္လိုက္ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ ဦး တင္ထြန္း ကိုေရွာင္ၿပီးသူေျပာလိုရာကိုေတာ့ ဆက္ေျပာမိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ကေတာ့ နတ္သမီးကို ေတြ႕တိုင္းမႈတ္မွာပဲ၊ နတ္သမီးလဲ သေဘာက်မွာပါေနာ္”
“နင္မရြံရင္ေတာ့လုပ္ေပါ့”
မစိုးစိုးႏြယ္၏ ဟန္အမူအရာကိုၾကည့္ၿပီး ဒီိမိန္းမႀကီး အမႈတ္ခံဖူးပုံမရဟု ဖိုးလုံး ဆုံးျဖတ္လိုက္ မိသည္။ အိမ္ေပၚအ ထိျခင္းေတာင္းႀကီးကို လိုက္တင္ေပးခဲ့ ၿပီးဖိုးလုံး လဘက္ရည္
ဆိုင္ ကိုျပန္ သြားသည္။ ဖိုးလုံး၏ေဘာ္ဒါ တ ေယာက္ က ေရာက္ေရာက္ျခင္း ဆီးေနာက္၏။
“ဖိုးလုံးကလဲ ကြာ အေညႇာ္လိုက္ခံေသးတယ္”
“ဘာတုန္းဗ် ခင္ဗ်ားဟာႀကီးကလဲ”
“မင္းက စားရတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔ ေလၽွာက္လိုက္ ေနတာကိုေျပာတာ”
ဖိုးလုံးေရေရရာရာ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွငိ့ သူ႔ကို မေကာင္းတာေျပာတာမွန္း ေတာ့သိသည္။ လ ဘက္ရည္တိုက္သည့္ အျပင္ မုန႔္ပါေကၽြးထားသည့္ မ်က္ႏွာကို ေထာက္ထား ၿပီး ၿငိမ္ေနလိုက္ရသည္။ မ်က္ႏွာ ႀကီး စူေနသည့္ ဖိုးလုံးကို က်န္တဲ့သူေတြက ပါ ဆက္စၾက၏။
“အဲဒါ ဟာမႀကီးက ဆာေနတာကြ၊ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးက မေကၽြးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ ငါတို႔သာမင္းတို႔ ေနရာမွာဆို ဆြဲစားပစ္လိုက္မွာ”
“ဟာဗ်ာ”
“ဖိုးလုံး၊ မင္း မစိုးစိုးႏြယ္ကို မေဆာ္ခ်င္ဘူးလား၊ ဖင္ႀကီးကို လုံးေနတာပဲ၊ နို႔ႀကီးေတြကလဲ အယ္ လို႔၊ သူကမင္းကို ေကၽြးခ်င္ပုံရပါတယ္ကြာ”
“သူ႔ဆီသြားရင္ ထမင္းေကၽြးတယ္ေလ၊ ေတာ္ၿပီေပါ့ဗ်ာ”
အားလုံးက ဖိုးလုံးကို ငထူငအ တေယာက္အေနျဖင့္ ၀ိုင္းရယ္လိုက္ၾကသည္။ သူတို႔ ဆိုလိုတာ ဖိုးလုံးနားလည္သ လိုလိုေတာ့ ရွိပါသည္။ ဖိုးလုံး အတြက္ကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္
ကပစ္မွားစရာ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ၿပီး အေမႊးကလည္း ထူေသး၏။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ ျမင္ရရင္ ေတာင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက ေထာင္လာမွာ မဟုတ္တာ ေသ ခ်ာသည္။
ကိုယ္လုံးတီးနီးပါး ျဖင့္ ျမင္ လည္း ျမင္ခဲ့ ဖူးေပၿပီ။ စိတ္ထဲမွာ ဘယ္လိုွမေနပါ။ ေနာက္ၿပီး မစိုးစိုး ႏြယ္က ဖိုးလုံး၏ ေက်းဇူး ရွင္လည္း ျဖစ္ေပသည္။ ေက်းဇူးရွင္ကို မျပစ္မွားရဆိုတာ
ကို ဖိုးလုံး အ႐ူးေပမယ့္ သိပါေသး သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ကိုေျပာခဲ့ သလိုပင္ ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို အျမဲမႈတ္ေပးပါသည္။ သူ႔ထံကို နတ္သမီးေရာက္လာသည့္ ေန႔တိုင္းလိုလိုလို႔ ဆိုရမည္။ ဖိုးလုံးေတာင္ အခုေတာ္ေတာ္ဘာဂ်ာ ကၽြမ္းက်င္ေနၿပီလို႔ ေတာင္ေျပာလို႔ ရသည္။ နတ္ သမီးက လည္းဖိုးလုံးကို ျပန္မႈတ္ေပးသည္။ သူကေတာ့ နတ္သမီးဆိုေတာ့ ဖိုးလုံးထက္စြမ္းသည္။ ျမန္ျမန္ ျပန္ဆြဲမထုတ္နိုင္ရင္
နတ္သမီးပါးစပ္ထဲ ထြက္ကုန္ေတာ့သည္။
နတ္သမီးက သုံး ရက္ျခားမွ တခါေလာက္ ေရာက္ လာသည္။ တပတ္ေလာက္ ေပ်ာက္ခ်င္ရင္လည္း ေပ်ာက္၏။ ဒါေပမယ့္ လုံးဝ အၾကာႀကီးေတာ့ မေပ်ာက္ပါ။
ျပန္ေရာက္ျဖစ္ေအာင္ ေရာက္လာသည္။ ဖိုးလုံးကေတာ့ နတ္သမီး ေရာက္မလာတာ ရက္ျခားသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးေတာ့၏။
“နင္က လဲဟာ၊ ဘယ္သူက ေန႔တိုင္းလာနိုင္မလဲ၊ နင္သာ အလုပ္ရွိလို႔ ေန႔တိုင္းသြားနိုင္တာ”
“ကၽြန္ေတာ္ ခါတိုင္းႏွစ္ခ်ီပဲ လုပ္ေနက်ကို သုံးခ်ီလုပ္လိုက္မိလို႔ စိတ္ဆိုးသြားသလား လို႔”
“နင့္ ေရာဂါကလည္း ခက္တာပဲ၊ ငါေတာင္႐ူးခ်င္လာၿပီ။”
“ေကာင္းတာေပါ့ အမရဲ့၊ ႐ူးရတာ အရမ္းေကာင္းတယ္၊ ႐ူးပစ္လိုက္”
“ငါေတာ့ အ႐ူး အမဲသားေကၽြးမိၿပီထင္တယ္”
“အမ ကလဲ၊ အမဲသားမဟုတ္ပါဘူး၊ နတ္သမီးအသားပါ”
“ေအးပါ၊ ရွိပါေစေတာ့၊ လာမွာပါဟယ္ နင့္ နတ္သမီးက”
မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုသြားေျပာလိုက္ရင္ နတ္သမီးက ေပၚလာတတ္လို႔ နတ္သမီးေပ်ာက္ရက္ ၾကာသည္ႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေရာက္ေတာ့သည္။ အရင္က အဲဒီအိမ္ကို ေရာက္တာက
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားၾကည့္ဖို႔ ျဖစ္သည္။ အခုကေတာ့ မစိုးစိုးႏြယ္ ႏွင့္ ေဆြးေႏြး ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ TV ကိုေယာင္လို႔ေတာင္လွည့္ မၾကည့္ဘဲ မစိုးစိုးႏြယ္ ရွိသည့္ ေနရာ
ကိုသာ တန္းသြားၿပီး စကားေျပာေတာ့သည္။ တခါတေလ ဦးတင္ထြန္းေတာင္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴး ၾကည့္ တတ္သည္။
မစိုးစိုးႏြယ္က လည္း အရင္ထက္ပိုၾကည့္ေကာင္းလာသည္လို႔ တျခားသူေတြကေျပာၾက သည္။ ဒါေပမယ့္ ဖိုးလုံး မ်က္စိထဲမွာေတာ့ ဘာမွ မထူးပါ။ အရင္လိုပဲ လို႔ထင္သည္။
တေန႔ မွာေတာ့ ဖိုးလုံးက နတ္သမီး ႏွင့္ေပ်ာ္ပါးရင္း စိတ္လြတ္ၿပီး မ်က္ႏွာက အဝတ္ကို ဆြဲဖယ္ မည္လုပ္မိသည္။ ထိုလက္ကို နတ္သမီးက တအားဆြဲလိမ္လိုက္ ေသာေၾကာင့္
အရမ္းနာၿပီး ပြတ္ေနစဥ္ နတ္သမီး ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။ ေနာက္ထပ္ တပတ္ေလာက္ေပၚမလာပါ။ ဖိုးလုံး လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ဆီေျပးရျပန္သည္။
“ခက္လိုက္တာ ဖိုးလုံးရယ္၊ ဒီမွာ နင့္ဦးေလးကလည္း ေနမေကာင္းျပန္ျဖစ္ေနတယ္၊ ငါလည္း စိတ္ရႈပ္ေနရတဲ့ အထဲ နင္ကတေမွာင့္”
“ကၽြန္ေတာ္ မ်က္စိက အဝတ္ကို ဖယ္ၿပီး၊ ၾကည့္ဖို႔ လုပ္မိတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို တအားဆြဲ ဆိတ္ၿပီး ေပ်ာက္ သြားေရာ”
“နင္က ဘာလို႔ လုပ္တာလဲ၊ ၾကည့္လို႔ မရဘူးလို႔ ငါအတန္တန္ေျပာထားနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္လည္း မသိေတာ့ပါဘူး မမစိုးရယ္”
“ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတာဝန္မယူေတာ့ဘူး”
“ဟုတ္ကဲ့”
ညည္းညည္းညဴညဴ ေျပာရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ မတ္တပ္ရပ္လိုက္ၿပီး ထမိန္ျပင္ဝတ္သည္။ မစိုးစိုး ႏြယ္က ဒီလို ပင္ ျဖစ္သည္။ ဖိုးလုံးကို ရွိတယ္လို႔ သေဘာထားပဲ လုပ္ခ်င္ရာလုပ္
တတ္သည္။ ခုလည္း ထမိန္ ဝတ္တာက ရိုးရိုး ျပန္ပတ္လိုက္တာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲေသေသခ်ာခ်ာ ျဖန႔္ဝတ္ ျခင္း ျဖစ္သည္။ တင္းေနေအာင္ဆြဲလိုက္၍ ထမိန္သားက ကပ္သြား
သည့္ အခါ ဆီးခုံႀကီး က ထင္ထင္ရွားရွားေပၚလာသည္။ ေပါင္ၾကားက သူမ၏ ပစၥည္းႀကီးက လည္း ေဖါင္းမို႔ေန၏။ ဖိုးလုံးကေတာ့ မ်က္လုံးထဲမွာ အေမႊးထူထူမဲမဲ ေတြကို
ျမင္ေယာင္ရင္း အသည္းေတြယားလို႔ ေနပါသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္သာ အသက္သူ႔ထက္ မႀကီးရင္၊ အေမႊးမထူရင္ ဖိုးလုံးလည္း သူမ ကိုခ်ခ်င္စိတ္ ျဖစ္ေကာင္း ျဖစ္မိနိုင္ ပါသည္။မစိုးစိုးႏြယ္၏ တင္ပါးႀကီးႏွင့္ ေဖါင္းကာေနသည့္ သူမ၏
ပစၥည္းႀကီးကို အေပၚကေန တက္ေဆာင့္ရရင္ အိစက္ေနမွာပဲ ဟု ေတြးမိေသာ္လည္း ဖိုး လုံး ရင္ခုန္ျခင္း မျဖစ္ရပါ။ မစိုစိုးႏြယ္က လည္း ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုမစိုက္ပါ။ ဖိုးလုံး လိုက္ၾကည့္
ေနမွန္း သိသိႏွင့္ ထမိန္ကို ေသေသခ်ာခ်ာျပင္ဝတ္ေနသည္။
အိမ္ေနရင္း ဝတ္ထားသည့္ လည္ဟိုက္အက် ႌပါးပါး ေၾကာင့္ သူမ၏ နို႔ႀကီးေတြကိုလည္း ဘရာစီယာ ထဲကထြက္ ေန သည့္ အတိုင္းျမင္ေနရ၏။
“ဟဲ့ ေကာင္ေလး၊ အကုန္လိုက္ၾကည့္ေနတာပဲ”
“ၾကည့္႐ုံၾကည့္တာပါဗ်ာ”
“နင္ကေတာ့ေလ၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ တကယ္လို႔ နင္သြားေစာင့္ေနတုန္း နတ္သမီး ေရာက္လာရင္ က်ိန္ျပလိုက္”
“ဘယ္လိုက်ိန္ရမွာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ေမာင္ဖိုးလုံးက နတ္သမီးကို ဘယ္ေတာ့မွ မၾကည့္ပါ၊ ၾကည့္မိရင္ ေသခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစလို႔၊ သုံးခါ က်ိန္ျပလိုက္၊ လိုက္ဆိုစမ္း”
မစိုးစိုးႏြယ္ တိုင္ေပးသည့္ အတိုင္းဖိုးလုံး လိုက္ဆိုျပရသည္။ ေလးငါး ေျခာက္ေခါက္ ေလာက္ ဆိုလိုက္သည့္ အခါ ဖိုးလုံးအလြတ္ရသြားသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ျပန္ဆိုျပၿပီး ေနာက္ စိတ္ေအးလက္ေအး ျပန္လာခဲ့သည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ေျပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ရင္ အဆင္ေျပတတ္တာ ဖိုးလုံး ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။
ညေနက်ေတာ့ ဖိုးလုံး တဲေလးထဲကို ေမွာင္ရီ မပ်ိဳးခင္ထဲကေရာက္ေနသည္။ ေမွာင္လာ သည္ႏွင့္ ဆြဲႀကိဳးကို နမ္း ၿပီး နတ္သမီးကို ေခၚလိုက္၏။ ၿပီးသည္ ႏွင့္ မ်က္လုံးကို စည္းလိုက္
ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ျဖင့္ နတ္သမီးကို ေမၽွာ္ေနမိ သည္။ အၾကားအာ႐ုံ၊ အနံ့အာ႐ုံေတြကို အစြမ္း ကုန္ဖြင့္ၿပီး ထားသည္။ ေတာ္ေတာ္ႀကီးၾကာလာေတာ့မွ အသံ လိုလိုခပ္သဲ့သဲ့ ႏွင့္
အတူ ေမႊး ရနံ့က ဖိုးလုံးဆီ လြင့္လာ၏။ ဖိုးလုံးလည္း လက္အုပ္ခ်ီၿပီး မစိုးစိုးႏြယ္ သင္ေပး လိုက္သည့္ အတိုင္း သုံႀကိမ္သုံးခါ က်ိန္ဆိုျပလိုက္သည္။
ဒီလို က်ိန္ဆိုလိုက္သည့္ အတြက္နတ္သမီးစိတ္ ေက်နပ္သြားပုံရသည္။ အနားကို ေရာက္လာတာ ႏွင့္ ဖိုးလုံးဟာ ႀကီးကို အရင္ဆံးဆုပ္ကိုင္လိုက္၏။ နဂိုထဲက ထခ်င္ေန သည့္
ဟာႀကီးက နတ္သမီးလက္ထဲမွာ တဆတ္တဆတ္ ခုန္ၿပီး မာေထာင္တက္လာ သည္။ ထိုေန႔က နတ္သမီးက စၿပီး သူ႔ကို မႈတ္ေပးသည့္ အခါ အ႐ူး ျဖစ္ရက်ိဳးနပ္ ေလ ျခင္း ဟု
ဖိုးလုံးစိတ္ထဲကေနက်ိတ္ၿပီး ၾကဳံးဝါးရင္း မစိုးစိုးႏြယ္ ကိုလည္း ေက်းဇူးေတြ အရမ္း တင္ေနမိ ပါ သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အိမ္ထဲက ထြက္လာသည့္ ဖိုးလုံးကို ဆိုက္ကားသမားတေယာက္က လွမ္းေအာ္ ေျပာလိုက္ သည့္ စကားကို ဖိုး လုံး ေကာင္းေကာင္း မၾကားလိုက္ရပါ။
“ကိုေက်ာ္ႀကီး ဘာေျပာတာလဲ”
“မင္း ေဘာ္ဒါႀကီး ဂန႔္သြားၿပီေလ၊ သြားလိုက္ဦး”
“ဘယ္သူတုန္းဗ်”
“ ဦးတင္ထြန္း ႀကီးေပါ့ကြ၊ ညက ေရွာသြားတယ္တဲ့၊ သြားလိုက္ဦးေလကြာ”
“ဟုတ္တာေပါ့၊ သြားမယ္ သြားမယ္၊ ခင္ဗ်ားတို႔ေကာ”
“ညက်မွ ဖဲဝိုင္း လာမယ္ကြာ၊ ခုေတာ့ေရရွာလိုက္ဦးမယ္၊ မင္းကေတာ့ အေရးႀကီးတယ္၊ ျမန္ျမန္သြား”
“ဘာျဖစ္လို႔တုန္းဗ်”
“ဘိုးေတာ္က သူ႔ စီဒီေတြနဲ႔ သူ႔မိန္းမ မစိုးကို မင္းအတြက္ အေမြ ေပးခဲ့တယ္တဲ့၊ ျမန္ျမန္ သြား၊ သူမ်ားယူသြား လိမ့္မယ္”
“ဟာ ဗ်ာ... ခင္ဗ်ားတို႔ ကလည္း”
ဖိုးလုံးေရာက္သြားေတာ့ အသုဘ အိမ္မွာ လူေတာ္ေတာ္စည္ ေနၿပီျဖစ္သည္။ ဦးတင္ထြန္း အမ်ိဳးေတြ၊ မစိုးစိုးႏြယ္ အမ်ိဳးေတြႏွင့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူေတြေရာက္ေနၾကသည္။
မစိုးစိုးႏြယ္ က မိတ္သဂၤဟ လည္းေပါသည္ မဟုတ္ပါ လား။ အိမ္ေပၚတက္လိုက္ေတာ့ ဦး တင္ထြန္း ႏွင့္ သူၾကည့္ေနက်TV ႀကီး ကိုျမင္သည့္ အခါဦးတင္ထြန္းခ မ်ာအခုေတာ့
TV မၾကည့္ နိုင္ေတာ့ဟု ေတြးရင္း ဖိုးလုံးစိတ္ေကာင္းျခင္းႀကီးစြာ ျဖစ္ရပါသည္။
ဦးတင္ထြန္း က ေအာ္တတ္ေငါက္တတ္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံး အေခြလာၾကည့္ျခင္းကို ဘယ္ တုန္းကမွ မကန႔္ ကြက္ခဲ့၊ သူကေတာင္ ေခၚတတ္ေသးသည္။ စားခ်ိန္ေသာက္ခ်ိန္
ႏွင့္တိုက္ ဆိုင္ရင္လည္း မစိုးစိုးႏြယ္ ေမ့ေန ရင္ေတာင္ ဖိုးလုံးကို တခုခု ေကၽြးဖို႔ သတိေပးတတ္သူ ျဖစ္ သည္။ မ်က္စိ ႏွစ္လုံးစုံပိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္စြလဲ ေလ်ာင္း ေနသည့္ ဦးတင္
ထြန္း ကို ဖိုးလုံး ရပ္ ၾကည့္ေနရင္း မ်က္ရည္လည္လညိ၏။ ငိုခ်င္သလိုလို လဲျဖစ္မိသည္။
“ေဟ့ ေကာင္ ဝမ္းနည္း မေနနဲ႔၊ မင္းလူႀကီးက အခုေလာက္ဆိုရင္ နတ္သမီးေလး ေတြနဲ႔ ေတြ႕ေနၿပီ”
အနားကိုေရာက္လာသည့္ ရပ္ကြက္ထဲက လူတေယာက္၏ စကားေၾကာင့္ ဖိုးလုံးတြန႔္ သြားသည္။ သူ႔ဆီလာ ေနသည့္ နတ္သမီးလည္း ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕သြားဦးမလား ဟု
စိုးရိမ္စိတ္ ဝင္လာမိ၏။ ျဖစ္ေတာ့ မျဖစ္နိုင္ပါ။ နတ္သမီးက သူႏွင့္ အဆင္ေျပေနသည္ ဆိုေတာ့ ဦးတင္ထြန္း ကိုလက္ခံမွာ မဟုတ္ဟု စိတ္ကိုေျဖေတြး လိုက္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္
စိတ္ နည္းနည္းေပါ့ပါးသြားၿပီး အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသူေတြ ၾကားတြင္ ဟိုဒီေလၽွာက္သြား ေန၏။
အဝတ္အစားဖရိုဖရဲ၊ ဆံပင္ကပိုကရို၊ အဆီပ်ံေနသည့္ မ်က္ႏွာႏွင့္ မစိုးစိုးႏြယ္ ကို ဟိုနား ဒီနား ေတြ႕ေတြ႕ ေနရ ေသာ္လည္း စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ ဖိုးလုံးလည္း တေနကုန္ အသုဘ
အိမ္မွာ ပဲေနျဖစ္သြား၏။ ဘာရယ္လို႔ေတာ့ မဟုတ္ ဟိုေယာင္ဒီေယာင္ ႏွင့္ ေတာက္တို မယ္ရ လုပ္ေနျခင္းျဖစ္ပါသည္။ စားခ်ိန္တန္ေတာ့ လည္းဝင္စား လိုက္သည္။
မိတ္မ်ားေသာေၾကာင့္ လူကလည္း ေတာ္ေတာ္စည္သည္။ သူမဖာသာ ေအးေအးေဆးေဆး ေနတတ္သည့္ ေဒၚ ႏုႏုရွိန္ ေတာင္မွ အိမ္က အဖြားႀကီး ႏွင့္ အတူ သတင္းေမး ေရာက္ လာသည္။ ျဖဴစင္ေခ်ာေမြ႕ေသာ ေဒၚႏုႏုရွိန္ ကို အေဝးကေန ေငးေမာ ရင္း ဒီလိုမိန္းမ မ်ိဳးသာဆိုရင္ေတာ့ အေမႊးေတြထူလဲ မႈတ္မွာပဲဟု ဖိုးလုံးက်ိတ္ၿပီး ေတြးေနမိ ပါသည္။
ညေနေစာင္းခ်ိန္မွာေတာ့ ဖိုးလုံးမေယာင္မလည္ႏွင့္ အိမ္ကိုျပန္လာခဲ့သည္။ သူကသာ တိတ္တိတ္ေလး ထြက္လာ ၿပီးစိတ္ မလုံေသာ္လည္း ဘယ္သူမွ ဖိုးလုံးကို သတိမထားမိ ၾကပါ။ ကစားသမားေတြ ေရာက္လာလို႔ ဖဲဝိုင္းေတြက အစပ်ိဳးေနၿပီ ျဖစ္သည္။ ဖဲဝိုင္းနား မွာ ေတာက္တိုမယ္ရ လုပ္ေပးရင္ မုန႔္ဖိုးပဲဖိုး ရတတ္သည္မွန္း သိေသာ္လည္း နတ္သမီးက ပို အေရးႀကီးလို႔ ျပန္ခဲ့ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တေနကုန္ လႈပ္ရွားေနခဲ့လို႔ ေခၽြးေစာ္ေတြနံေနသည့္ ခႏၶာကိုယ္ကို ေရအထပ္ထပ္ခ်ိဳးကာ သန႔္စင္ၿပီး ကိုရီးယား ကား လာသည္ႏွင့္ တဲကေလးဆီထြက္လာခဲ့သည္။ ထိုညက နတ္သ
မီး မလာပါ။ မေန႔ကမွ လာသြားမွန္း သိေပ မယ့္ ကိုယ့္ဖက္ကဝတၱရား ပ်က္ဖို႔ မသင့္လို႔ ဖိုး လုံးယူဆပါသည္။ မ်ားေသာအားျဖင့္ ေတာ့ သုံးရက္တခါ ေလာက္ လာတတ္သည္။ ဒါက
လည္း ပုံမွန္ဟု မဆိုနိုင္ပါ။ တပတ္ေလာက္ၾကာခ်င္လည္း ၾကာသြားတတ္သည္။ ဖိုးလုံးက ေတာ့ ေန႔တိုင္းမပ်က္မကြက္သြားသည္။ သူ႔ဟာႀကီးကို ပြတ္ရင္းေစာင့္ေနတတ္သည္။ မ
လာ တာေသခ်ာသြား ၿပီ ဆိုရင္ေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ထုၿပီး ျပန္ေတာ့သည္။
ဒီေန႔ လည္း မလာေတာ့ အရည္ထြက္ေအာင္ ထိုင္ထု လိုက္ၿပီးစိတ္ေက်နပ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အသုဘ အိမ္ကို တန္း လာခဲ့၏။ ဖဲဝိုင္းေတြက တၿခိမ့္ၿခိမ့္ ျဖစ္ေနေလၿပီ။ ၀ိုင္းေတြမ်ားလြန္းလို႔
အိမ္ေပၚမွာ မဆန႔္ ေတာ့လို႔ အိမ္ေရွ႕က မ႑ပ္ထဲမွာေတာင္ သုံးေလးဝိုင္း ေရာက္ေနသည္။ အိမ္ေအာက္က ၀ိုင္းေတြက လူငယ္ေတြ အေပ်ာ္ေဆာ့ ၾက သည့္ ၀ိုင္းေလးေတြျဖစ္သည္။
ေၾကးႀကီးဝိုင္းေတြ ကေတာ့ အိမ္ေပၚမွာ လုပ္သည္။ ဖိုးလုံးလည္း အေပၚတက္ လိုက္ ေအာက္ဆင္းလိုက္ႏွင့္ ဟို မွာဒီမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း အလုပ္ရႈပ္ေန၏။ ဖဲသမားေတြကို ေတာက္တိုမယ္ရ
လုပ္ ေပးသည့္ အတြက္ မုန႔္ဖိုးလည္းေတာ္ေတာ္ရသည္။ မစိုးစိုးႏြယ္ ကေတာ့ ဖိုးလုံးကို ဂ႐ုေတာင္ မစိုက္အားပါ။ ဦး တင္ထြန္း ၏ အမ်ိဳးတေယာက္ ႏွင့္ အတူ အေကာက္ေငြေတြ ေရ တြက္ရင္းအလုပ္မ်ားေနသည္။ တခါတေလ သူ မကိုယ္တိုင္ ဖဲေကာင္းသည့္ အိမ္ကိုေဘးမွ ဝင္ထိုးတတ္၏။
သန္းေခါင္ေက်ာ္ေတာ့မွ ဖိုးလုံး အိမ္ျပန္အိပ္သည္။ နတ္သမီး ကိစၥသာမရွိရင္ ဖိုးလုံးတညလုံးေနမိ လိမ့္မည္။ အခု ေတာ့ အိပ္ေရးပ်က္ၿပီး အားမရွိမွာစိုးလို႔ ျပန္လာခဲ့သည္။
“ေဟ့ေကာင္ဖိုးလုံး၊ လမ္းမွာ ဦးတင္ထြန္းႀကီးနဲ႔ ေတြ႕ေနဦးမယ္ေနာ္”
လွမ္းေအာ္ေနာက္သူက ေနာက္ေသာ္လည္း ဖိုးလုံးမေၾကာက္ပါ။ သူက နတ္သမီး အေစာင့္ ရွိသူျဖစ္သည္။ ဒါေတြ ေၾကာက္စရာမလိုလို႔ ထင္၏။ အိမ္ေရာက္တာႏွင့္ တက်ိဳးထဲ အိပ္ခ်
လိုက္ၿပီး မနက္အိပ္ရာ နိုးသည္ ႏွင့္ အသုဘ အိမ္ကို ျပန္သြားသည္။ ဟိုဟာဒီဟာ လုပ္တတ္ သေလာက္ဝိုင္းကူေပးရင္း တေနကုန္ေန၏။ မနက္စာ ကစၿပီး ည စာ အထိ အဲဒီ မွာပဲစား
သည္။ ေနဝင္ရီတေရာမွ အိမ္ျပန္ေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲၿပီး နတ္သမီးႏွင့္ ေတြ႕ ဖို႔ ထြက္ လာခဲ့သည္။
ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ထုံးစံအတိုင္း ေခၚစရာရွိတာေတြ ေခၚၿပီး ဖ်ာေပၚမွာလဲ ေလ်ာင္းရင္းေစာင့္ ေနမိသည္။ အက်င့္ ပါေနသျဖင့္ လုံခ်ည္ကို ျဖည္ခ်ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္က
စားေနမိ၏။ ပြတ္ရင္းပြတ္ရင္း မာၿပီးေထာင္ လာ သည္။ ထုပစ္လိုက္ခ်င္ ေပ မယ့္ တကယ္လို႔ သာနတ္သမီးေရာက္လာရင္ အရည္ မက်န္မွာစိုးလို႔ မထု ေတာ့ ဘဲ ကေလး တေယာက္
ကို ေခ်ာ့သလို အသာအယာေလးပြတ္ေပးရင္း ေစာင့္ေနရသည္။
တေနကုန္ လႈပ္ရားထားလို႔ လဲေလ်ာင္းေနလိုက္သည့္ အခါ မ်က္လုံးေတြက ရီေဝခ်င္လာ သည္။ ဒါေပမယ့္ လြင့္ ပ်ံ႕လာသည့္ ေမႊးရနံ့ တခုေၾကာင့္ ဖိုးလုံးမ်က္လုံးေတြ ပိတ္ထားသည့္ အဝတ္စ ေအာက္မွာျပဴးက်ယ္သြားရသည္။ အရင္က ရဖူးသည့္ ေမႊးရနံ့ မ်ိဳးမဟုတ္ပါ။ အရင္ေန႔ေတြ တုန္းက အနံ့က ျပင္းထန္ၿပီးစူးရွသည္။ အခုရသည့္ အ နံ့က သင္းသင္းေလး ႏွင့္
ေအးျမသည့္ အနံ့ျဖစ္ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ရႉရႉ အီမသြား၊ ရင္ဘတ္ႀကီးထခုလုံး ေမာက္ကာေမာက္ကာ ထလာေအာင္ဖိုးလုံး ရႉၾကည့္သည္။ ရႉေလ စြဲမက္ဖြယ္ေကာင္း လာေလ
ျဖစ္သည္။
“ေမႊးလိုက္တာဗ်ာ”
ဖိုးလုံးစကား မဆုံးေသးခင္ ဖိုးလုံးဟာႀကီးကို ႏူးညံသည့္လက္တဖက္က လာၿပီးဆုပ္ကိုင္ သည္။ ဖိုးလုံး ၾကက္ေသ ေသသြားရသည္။ ဒါအရင္က လာသည့္ နတ္သမီးမွ ဟုတ္ပါေလစ
ဟုလည္း ဇေဝဇဝါျဖစ္ေနမိသည္။ အရင္ေန႔က လက္က ႏူးညံေပ်ာ့ေပ်ာင္းသည္မွန္ေသာ္ လည္း ဂြမ္းစိုင္လို ႏုအိလို႔ မေနပါ။ အခုလက္ႏွင့္ ယွဥ္လိုက္ရင္ အရင္ လက္က က်ားလၽွာ လို
ၾကမ္းတမ္းသြား၏။
နတ္သမီးက အခ်ိန္မျဖဳန္းပါ။ ဖိုးလုံးကို အနည္းငယ္ ကိုင္တြယ္ပြတ္သပ္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ ခြထိုင္လိုက္သည္။ အ ဝတ္ စေတြလႈပ္ရွားသြားသံ ႏွင့္ အတူ ဖိုးလုံး၏ ေပါင္တံေတြေပၚ ေပ်ာ့
ေျပာင္းသည့္ အဝတ္ေတြ ပြတ္တိုက္ သြား သည္။ ၿပီးေတာ့ ႏူးညံသည့္လက္ကေလးက ဖိုးလုံး ဟာႀကီးကို ကိုင္ၿပီး ေႏြးအိေနသည့္ ေနရာတခုတြင္ေတ့ကာ အေပၚကေန ဖိခ်လိုက္ ၏။
“ေအာင္မယ္ေလး ဗ်ာ”
ဖိုးလုံးေပါင္ေတြကို လာထိသည့္ တင္ပါးေတြကလည္း ႏူးညံလြန္းလွသည္။ ဖိုးလုံးဟာႀကီးက လည္း အိစက္ သ ေလာက္ တင္းက်ပ္ေစးပိုင္ေနသည့္ တြင္းတတြင္းထဲ သို႔ အရသာရွိရွိ
တိုးနစ္ဝင္သြားသည္။ က်ိန္းေသပါသည္။ ဒါအရင္ နတ္သမီးမဟုတ္ပါ။ နတ္သ မီး အသစ္ျဖစ္သည္။ ဟိုနတ္သမီး မအားလို႔ အစားလာတာျဖစ္မည္။ ေနာက္ၿပီး အရင္နတ္ သမီးထက္
ပိုေခ်ာပိုလွၿပီး ပိုအဆင့္ျမင့္သည့္ နတ္သမီးဆိုတာ အလြန္ေသခ်ာပါသည္။ အထိ အေတြ႕ျခင္းက မယွဥ္သာေအာင္ ကြာျခားလြန္းလွပါ၏။ ဖိုးလုံး အေတြးေတြ လြင့္ပါး ေနခ်ိန္တြင္
နတ္သ မီးကေတာ့ အေပၚကေန တခ်က္ခ်င္းမွန္မွန္ ေဆာင့္ေပးေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“အား ...အင္း...အား”
“အင့္ ...အင့္ ...”
နတ္သမီး ဆီက ေအာ္ညည္းသံေတြၾကားရသည့္ အခါဖိုးလုံး ပိုၿပီးအံ့ၾသရသည္။ အရင္လာ သည့္ နတ္သမီးက ဒီလိုေအာ္မညည္းတတ္ပါ။ သူမ လည္း နာလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
အလြန္တင္းက်ပ္ၿပီးေနသည္ကို ဖိုးလုံးေတာင္မွ သိေနသည္။
“နာရင္ေျဖးေျဖး လုပ္ပါလား”
နတ္သမီး၏ ခါးဆီကို လွမ္းကိုင္လိုက္ရင္း ဖိုးလုံးေျပာလိုက္ေသာ္လည္း နတ္သမီးကေတာ့ တညည္းညည္း ႏွင့္ ေဆာင့္ျမဲေဆာင့္ေနသည္။ သူမ၏ အသံထြက္ေနပုံက တမ်ိဳးလို႔
ထင္ေနရာမွ လက္ႏွင့္ လိုက္စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုး လုံးသေဘာေပါက္သြားပါသည္။ သူမက ဖိုး လုံးကို ေက်ာေပးရက္ ေဆာင့္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အေမႊးရွိမရွိ စမ္း ၾကည့္ လိုက္သည့္
ဖိုးလုံး လက္က အဝတ္ေခါက္တခုႏွင့္ ႏုအိေနသည့္ တင္ပါးႀကီးကိုသာ သြားစမ္းမိသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဖိုးလုံးလည္း တင္ပါးႀကီးကို လက္ႏွင့္ ပြတ္ေပးရင္း နတ္သမီး၏ ေပးဆပ္မႈတြင္
တဝႀကီး အရသာခံ ေနမိ၏။
ေအာ္ရင္း ေဆာင့္ရင္း နတ္သမီး အရွိန္ရလာသည္။ ေဆာင့္ခ်က္ေတြျပင္းလာသလို အရည္ ေတြလဲ ထြက္လာ၏။ ေဆာင့္လို႔ ပိုေကာင္းလာ၍ ခပ္သြက္သြက္ေဆာင့္ ရင္း နတ္သမီး၏ ေအာ္သံမွာ ေမာသံေတြစြက္လာသည္။ အ သက္ ရႉလည္း မမွန္ေတာ့။
“ကၽြန္ေတာ္ တလွည့္လုပ္မယ္ေလ”
ေျပာရင္းဆိုရင္း ဖိုးလုံး ထလိုက္ရာ နတ္သမီးေရွ႕ကို ငိုက္က်သြားသည္။ လက္ႏွင့္ စမ္း ၾကည့္လိုက္ေတာ့ နတ္သ မီး ေလးဖက္ေထာက္လ်က္ ျဖစ္ေနသည္ကို သိလိုက္ခ်ိန္တြင္
ဖိုးလုံး အလြန္သေဘာက်သြား၏။ ေလးဖက္ ေထာက္ၿပီး လုပ္ခ်င္သည္မွာၾကာေလၿပီ။ ဟိုနတ္ သမီး ႏွင့္ တုန္းက လုပ္ျဖစ္သည့္ဆီသို႔ မေရာက္ခဲ့ပါ။ အထဲမွာ နစ္ဝင္ေနသည့္
အေခ်ာင္း ႀကီးကို ျပန္မထုတ္ေတာ့ဘဲ ေျခေထာက္ကို ေနာက္ကို တျဖည္းျဖည္း ျပန္ဆြဲကာ ဒူးေထာက္လိုက္ၿပီးသည္ ႏွင့္ နတ္သမီးခါးကို ဆြဲၿပီး ခပ္ျပင္းျပင္းေဆာင့္ေတာ့သည္။
“အား ...အား ...”
နတ္သမီး ေအာ္ရင္းႏွင့္ ႐ုန္းထြက္မလိုလိုလုပ္ေသးေသာ္လည္း ဖိုးလုံးက ခါးကိုျမဲျမဲဆြဲထား လို႔ လြတ္ထြက္မ သြား ပါ။ ဖိုးလုံးကလည္း အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ ေနရာ နတ္သမီး႐ုန္း
ထြက္ လို႔ မရေတာ့ပါ။ နတ္သမီး၏ တင္ပါး ႏွင့္ ေပါင္တံေတြက ပိုးသားေလးလို ႏူးညံ့ေခ်ာ မြတ္ ေန သည္။ ခါးကို ကိုင္ထားရာမွ နတ္သမီး၏ အက် ႌကို အေပၚ တြန္းတင္လိုက္ၿပီး
နို႔ႀကီးေတြ ကို လွမ္းဆြဲလိုက္သည္။ ဒီနတ္သမီးကလည္း အက် ႌဝတ္သလို ဘရာစီယာ လည္း ဝတ္သည္။ ပုံေတြထဲကလို မဟုတ္ဘဲ နတ္သမီးေတြက လူမ ေတြလိုပဲ ဝတ္ၾက
သည္ ဆိုတာ ဖိုးလုံးသိလိုက္၏။
အသားေတြကေခ်ာမြတ္ ႏုညက္သလို နတ္သမီး၏ ရင္သားေတြကလုံးအိေနသည္။ အရင္ နတ္သမီး ၏ နို႔ေတြက အိၿပီးေပ်ာ့ေသာ္လည္း ဒီနတ္သမီးကေတာ့ အိၿပီးတင္းေန၏။
ကိုင္ လို႔ အလြန္ေကာင္းသည္။ ေက်ာျပင္က ခ်ိတ္ ကို စမ္းၿပီးျဖဳတ္လိုက္နိုင္ေသာအခါ ဖိုးလုံး တသက္ တာတြင္ကိုင္ဖူးသမၽွ ထဲ၌ အႏူးညံ့ဆုံးဟု ဆိုနိုင္သည့္ အသား စိုင္ေတြကို
ပယ္ပယ္ နယ္နယ္ ကိုင္ၿပီး ေဆာင့္ခြင့္ရေတာ့သည္။ ကိုင္လို႔ ေကာင္းလြန္းသျဖင့္ အတင္းညႇစ္ၿပီး ဆြဲ မိသလို ေနာက္ကေနလည္း အားကုန္ေဆာင့္သြင္းမိသည္။ တဲေလးထဲမွာ
နတ္သမီး၏ မခ်ိ မဆန႔္ေအာ္ ညည္း သံေတြ ဆူညံေနသည္။
ဦးတင္ထြန္း ႏွင့္ အတူ ဟိုကားေတြၾကည့္တုန္းကသာ ဒီလို ေအာ္သံေတြၾကားခဲ့ရဖူးသည္။ အရင္ နတ္သမီးက ဒီလို မေအာ္ပါ။ သက္ျပင္းခ်ရင္းသာ က်ိတ္လို႔ ညည္းတတ္သည္။
အခု နတ္သမီးကေတာ့ ေအာ္ေနတာ ဟိုကား ေတြထဲက မိန္းမေတြ အတိုင္းျဖစ္သည္။ နတ္သမီး ထိုသို႔ေအာ္ေလ ဖိုးလုံးစိတ္ေတြက ထႂကြေလ ျဖစ္ရာ နတ္သ မီး၏ နို႔ေတြကို လက္ထဲမွာ ေပ်ာက္ေၾကသြားမတတ္ေအာင္ အတင္းဆြဲၿပီး အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ကာ မရပ္မနား လုပ္ ေတာ့သည္။
ဖိုးလုံးလည္း ေမာသည္။ ဒါေပမယ့္ေမာလို႔ ေမာမွန္းမသိ။ အသက္ကို ဝေအာင္ အတင္းရႉ ၿပီး လုပ္ေနမိသည္။ အရည္ေတြ မထြက္မခ်င္းမရပ္ဟု စိတ္ကို တင္းၿပီးလုပ္လိုက္ရာ အ
ရည္ေတြ ပန္းထြက္လာတာကိုေတာင္မွ ရပ္မရေသးဘဲ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။ နတ္သမီး သူ႔လက္ထဲကေန ၿပိဳယိုင္လဲက်သြားမွ ဖိုးလုံးရပ္လို႔ ရသြားသည္။ ရပ္ၿပီးေတာ့ လည္း
ခနပဲ အေမာေျဖပါသည္။ ေပ်ာ့ေခြေနသည့္ နတ္သမီးကို ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ ေနသည့္ အေနအထားမွေန၍ ဆြဲထူလိုက္ၿပီး ရင္ခြင္ထဲသြင္းကာ အတင္းဖက္ထားလိုက္ သည္။
ႏူးညံသည့္ အေတြ႕ အထိ၊ စြဲမက္ဖြယ္သင္းရနံ့ တို႔က ဖိုးလုံးကို တမဟုတ္ခ်င္း အေမာ ေျပေစပါသည္။
နတ္သမီးကေတာ့ အသက္ကို ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ရႉရင္း ဖိုးလုံးရင္ခြင္ထဲမွာ ပုံလဲေန၏။ အခုမွ စိတ္ေအးလက္ေအး ႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို လိုက္ၿပီးစမ္းသပ္ကိုင္တြယ္ၾကည့္ရသည္။
နတ္သမီး ကိုယ္လုံးက ထိရက္စရာပင္မရွိေခ်။ အ လြန္ႏူးညံ့လွသည္။ အရင္နတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အခုနတ္သမီး၏ အထိအေတြ႕က ယွဥ္လိုက္ရင္ အုန္းဆံ ဖတ္ႏွင့္ ဂြမ္း
လို ျဖစ္ေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္မိသည္။ အေရးအႀကီးဆုံး အခ်က္ျဖစ္သည့္ ေပါင္ၾကားထဲကို စမ္းၾကည့္ လိုက္ရာ အေမႊးလုံးဝ မရွိတာ ေတြ႕ရလို႔ ဖိုးလုံးေက်နပ္သြားသည္။ နတ္သမီး
ဆို တာ လူမေတြလို အေမႊးရွိပုံမရပါ။
အရည္တရႊဲရႊဲႏွင့္ ေခ်ာမြတ္ေနသည့္ ေအာက္ပိုင္းကို လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ရင္း ဖိုးလုံးမႈတ္ေပး ခ်င္လာသည္။ အရမ္း မႈတ္လို႔ ေကာင္းမည္ဟုလည္း ေတြးမိ၏။ အရင္ဆုံး နို႔ႀကီး
ႏွစ္လုံးကို ကုန္း စို႔လိုက္သည္။ ဘယ္ျပန္ညာျပန္ အႀကိမ္ ႀကိမ္စို႔ေပးလိုက္သည့္ အခါ နတ္သမီးဆီက ညည္းသံသဲ့သဲ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ ဖီးေတြ အလြန္တက္ၿပီး ဖိုးလုံးျပဳ
သ မၽွ ႏုေနသည့္ နတ္ သမီး၏ အက် ႌ၊ ဘရာစီယာႏွင့္ ထမိန္ လို႔ထင္ရသည့္ဟာကိုပါ ခၽြတ္ပစ္လိုက္ၿပီးေနာက္ နတ္ သမီး၏ ေခ်ာမြတ္အိစက္သည့္ ေပါင္ႀကီးႏွစ္လုံးကို ျဖဲၿပီး
ဖိုးလုံးေခါင္းထိုး ဝင္လိုက္သည္။
ဒီနတ္သမီးက ဟိုနတ္သမီးလို ေခၽြးေစာ္မနံပါ။ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လည္းေမႊးျမေနသည္။ လၽွာႏွင့္ လ်က္ရသည့္ အ ရသာကပင္ခ်ိဳေနသည္ဟု ဖိုးလုံးထင္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အားရ
ပါးရ ႏွင့္ တပ်ပ္ပ်ပ္ျမည္ေအာင္ လ်က္မိသည္။ နတ္သမီးလည္း တကိုယ္လုံး တဆတ္ဆတ္ တုန္ၿပီး မရပ္မနားေအာ္ညည္း လို႔ေနသည္။ သူ႔၏ ယုယမႈေၾကာင့္ နတ္သမီး အလြန္
ဖီးလ္ တက္ ေနတာကိုသိသည့္ ဖိုးလုံးကလည္း သူဆည္းပူးမွတ္သားခဲ့ရသမၽွ လၽွာစြမ္းကို အ ကုန္ ထုတ္ေတာ့သည္။ နတ္သမီး ဆီက အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္က်သည္။
ဖိုးလုံးကလည္း အားလုံးကို လၽွာႏွင့္ ရွင္းပစ္လိုက္သည္။
ဖိုးလုံးလ်က္ေလ အရည္ေတြကထြက္ေလႏွင့္ လ်က္လို႔ေတာင္မနိုင္ေတာ့ေပ။ လ်က္ေနရင္း ႏွင့္ လက္တဖက္ က လည္း ဖိုးလုံးက ကိုယ့္ဟာႀကီးကိုကိုယ္ကိုင္ၿပီး ခပ္မွန္မွန္ေလး
ထု ေပး ေနရာ တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္မာသ ထက္မာ လာရသည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ေနာက္တခ်ီဆြဲဖို႔ ဖိုးလုံးျပင္သည္။ ဘာဂ်ာမႈတ္ေနရာမွ အေပၚကို ျဖည္းျဖည္းခ်င္း
ဆန္တက္ လာၿပီး ဆီးစပ္၊ ဝမ္းဗိုက္မွ သည္ နို႔ေတြကို ျပန္စို႔ေပးသည္။ အဲဒီကေန ရင္ညႊန႔္၊ လည္ တိုင္ မွသည္ အေပၚကိုဆက္တက္သြားၿပီး ႏူးညံ့အိစက္သည့္ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြ
ကို အရည္ေတြ ရႊဲေနသည့္ သူ၏ ပါးစပ္ႀကီးႏွင့္ အားပါးတရ စုပ္နမ္းလိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ညည္းသံေတြရပ္ သြားၿပီး ဖိုးလုံး၏ တင္ပါးႏွင့္ ေက်ာျပင္ ကို မရဲတရဲေလးပြတ္သပ္လာသည္။
ဒီတခါမွာေတာ့ နတ္သမီးက လက္ႏွင့္ ကိုင္ထည့္မေပး၊ ဖိုးလုံးဖာသာ တစမ္းစမ္းႏွင့္ အေပါက္ကို လိုက္ရွာၿပီး သြင္းရသည္။ သုံးေလးခါ ေခ်ာ္ၿပီးမွ အိကနဲ နစ္ဝင္သြား၏။
“အား”
နတ္သမီး၏ နာက်င္စြာေအာ္လိုက္သံက ဖိုးလုံး၏ ရင္ထဲကို မီးေလာင္သလိုဆူပြက္သြား ေစပါသည္။ တဆက္ထဲ လိုက္လာသည့္ ဖိုးလုံး၏ ဂမူးရႈးထိုးေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေနာက္တြင္
နတ္သမီး မရပ္မနားေအာ္ညည္းေနရသည္။ ဖိုး လုံး ဆီမွာ အသိစိတ္မရွိေတာ့ပါ။ သူသိတာက အားပါးတရ လုပ္ဖို႔သာျဖစ္သည္။ နတ္သမီးခါးကို ျမဲျမဲကိုင္ၿပီးစိတ္ ရွိတိုင္း ေဆာင့္
ကာေဆာင့္ကာသြင္း ပစ္လိုက္၏။ နတ္သမီး၏ ေအာ္သံေတြ ႏွင့္ အတူ တဗုတ္ဗုတ္ တဗ်စ္ဗ်စ္ႏွင့္ ဖိုးလုံး၏ ေဆာင့္သံေတြလည္း ဆူညံေန၏။ ဖိုးလုံးထိုအသံေတြကိုၾကားသည္။
ၾကားေသာ္လည္း မသိပါ။ ဒီနတ္ သမီးကို လုပ္ရသည့္ အရသာက သူ႔ကိုလုံးလုံးလ်ားလ်ား ဖမ္းစားထားသည္။
အရမ္းကို ႏူးညံ့ကာအိစက္ေနသည့္ နတ္သမီး၏ ကိုယ္ေပၚကိုတက္ကာလုပ္ရေသာအရသာက ဖိုးလုံးအတြက္ တိမ္စိုင္တိမ္လိပ္ေတြ ကို စီးေနရသလိုပင္ခံစားရသည္။ ေကာင္းလိုက္
သည္မွာ ဆိုဖြယ္ မရွိေတာ့ေပ။ ဒီနတ္သ မီးက အထိအေတြ႕မွာသာသလို အေပါက္လည္းပိုက်ဥ္းသည္။ ေစးပိုင္ေနသည့္ ဆြဲ အားက ဖိုးလုံး ၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ တခုလုံးကို လႊမ္းျခဳံ
ထားသည္။ အရင္နတ္သမီးလို အဖ်ား ပိုင္းကသာ တထုတ္ထုတ္ ႏွင့္ အထိအ ေတြ႕ ကိုရ သည္မဟုတ္ တေခ်ာင္းလုံးကို တင္းတင္း မိမိညႇစ္ထား၏။ ဆြဲသည္ျဖစ္ေစ သြင္း
သည္ျဖစ္ေစ ထူးျခားသည့္ ခံစားမႈကိုေပးသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး အၾကာႀကီးမလုပ္နိုင္၊ လုပ္ေနရင္း လုပ္ေနရင္းႏွင့္ အေခ်ာင္းတခုလုံး က်င္ တက္လာကာ အရမ္းေကာင္းသြားၿပီး
အရည္ေတြကို အားပါးတရ ပန္းမိျပန္သည္။ အရည္ေတြ ပန္းေနရင္းပင္ ဖိုး လုံးရပ္လို႔ ရပါ။ သူ႔ဟာႀကီး တျဖည္းျဖည္း ႏွင့္ ေပ်ာ့ဆင္း လာသည္အထိ ဆက္ၿပီးေဆာင့္ေနမိေသး၏။
လႈပ္ရွားလို႔ မရေအာင္ ေပ်ာ့ေခြသြားေတာ့မွ ရပ္ခ်င္ဘဲ ရပ္လိုက္ရပါသည္။
ဟိုအရင္နတ္သမီး ႏွင့္လည္းစိတ္တိုင္းက်အားပါးတရ ခ်စ္ခဲ့ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ အခုေလာက္ ေက်နပ္ႏွစ္သိမ့္ ရ ျခင္း မ်ိဳးဖိုးလုံး မရဖူးပါ။ အရမ္းလည္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ သည္။
ဒါေပမယ့္ စိတ္ေက်နပ္ေနေပ်ာ္ေနမိသည္။ နတ္သ မီး၏ ကိုယ္ေလးကို အားက်န္ သေလာက္ႏွင့္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္း တကိုယ္လုံး အႏွံ့လိုက္နမ္းေနမိ၏။ ဘယ္ ေနရာ ကို
နမ္းမိလို႔ နမ္းမိမွန္းေတာင္ ဖိုးလုံးမသိပါ။ ေျခသလုံးလည္း နမ္းသည္။ေျခဖ်ားကိုလည္း နမ္းသည္၊ လည္ တိုင္ ကိုလည္းနမ္းသည္၊ ေမးဖ်ားေလးကိုလည္း နမ္းမိသည္။ အရည္ေတြ
ရႊဲေနသည့္ နတ္သမီး၏ ပစၥည္းကိုေတာ့ အၾကာဆုံးႏွင့္ အယုယဆုံး အနမ္းေတြ ေပးမိ သည္။
ေပ်ာ့ေခြၿပီး ဖိုးလုံးလုပ္သမၽွ ၿငိမ္သက္စြာခံေနရာမွ နတ္သမီး ကိုယ္လုံးေတာင့္သြားသည္။ နတ္သမီး ျပန္ေတာ့ မည္ထင္သည္။ ဖိုးလုံးထင္တာ မွန္ပါသည္။ နတ္သမီး လူးလြန႔္လာၿပီး
ဖိုးလုံးလက္ကေန႐ုန္းသည္။ မ႐ုန္းသာ ေအာင္ တင္းတင္းဖက္ထားရင္းမွ ေနာက္ေန႔ေတြ မလာေတာ့မွာစိုးလို႔ လႊတ္ေပးလိုက္ရင္း ႏႈတ္ကေန တဖြဖြ မွာမိ၏။
“ေနာက္ေန႔ေတြလဲ နတ္သမီးေလးပဲ လာပါေနာ္၊ ဟိုနတ္သမီးေလး ကိုကၽြန္ေတာ္ မခ်စ္ ဘူး၊ ဒီေန႔ နတ္သမီးကို ပဲခ်စ္တယ္။ မလာရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသမွာပါ”
ေျပာရင္းစိတ္ မထိန္းနိုင္လို႔ နတ္သမီးကို လွမ္းဖက္မိရာမွ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး နတ္သမီး ေျခေထာက္ကို ဖက္လို႔ ေျပာမိျပန္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ေစာင့္ ေနမွာပါ နတ္သမီးရယ္ လာပါေနာ္”
ေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ေျပာရင္းမ်က္ႏွာ ႏွင့္ အပ္လိုက္ရာ ႏွာေခါင္းက နတ္သမီး၏ ပစၥည္း မို႔မို႔ေလး ႏွင့္ တိုးမိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ဖိုးလုံး တယုတယႏွင့္ နမ္းျပန္သည္။ ႏွာေခါင္းႏွင့္ နမ္း
စဥ္က မသိသာေသာ္လည္း ပါးစပ္ႏွင့္ စုပ္နမ္းသည့္ အခါ နတ္သမီး ဒူးေတြ တုန္ရီလာၿပီး အ တင္း႐ုန္းထြက္၏။ ဖိုးလုံး လည္းစိတ္မေကာင္းစြာျဖင့္ လႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္
လၽွက္ႏွင့္ ေခါင္းကို ငုံ႔ၿပီး ၿငိမ္သက္စြာ ဆက္ထိုင္ေနမိသည္။ ေမႊးရနံ့ေလးႏွင့္ နတ္သမီး၏ အေငြ႕အသက္ကို ေခတၱမၽွရေနေသးေသာ္လည္း ေနာက္ေတာ့ ေျခသံလိုတိုးတိုး အသံေလး
ႏွင့္ အတူ လုံးဝ ေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္။ ဖိုးလုံး မခ်င့္မရဲႏွင့္ ေျမျပင္ကို လက္သီး ႏွင့္ ထုခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။
xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx
အပိုင္း၄ ေမ်ွာ္
ေက်းဇူးတုန္႔ျပန္ေသာ အေနနွင့္ ေပၚလာေသာ ေၾကာ္ျငာေလးမ်ားကို နွိ္ပ္ေပးၾကပါေနာ္၊စာအုပ္မ်ား ေန႔တိုင္း အသစ္တင္ေပးပါတယ္၊ေန႔တိုင္း ဝင္ေရာက္ဖတ္ရႈႏုိင္ပါတယ္၊အင္တာနက္ဖြင့္ၿပီး စာအုပ္ အသစ္မ်ားရယူႏုိင္ပါတယ္။
Comments
Post a Comment